Gekke detective. Grappige detective. СтаВл Зосимов Премудрословски
Vasilyevich Gogol en verafgoodde eenvoudig zijn werk, vooral het werk «NOS». Mijn hele leven heb ik geld gespaard voor een reis naar Leningrad (nu St. Petersburg), waar een monumententeken met een lange neus op een koperen plaat, vergelijkbaar met Gogolevsky, werd opgericht. Maar Perestroika onderbrak alle plannen; ze investeerde al haar spaargeld in OJSC MMM en bleef, net als miljoenen spaarders, achter met een donutgat. Nadat ze was opgewarmd en aan een uitgebreid hartinfarct had geleden, begon ze opnieuw geld te sparen voor een reis naar St. Petersburg en zelfs in het geheim vermomde ze zich ’s nachts met lege flessen en blikjes in afvalvaten en langs trottoirs. En nu kwam de langverwachte droom uit in tien jaar. Ze kwam naar de hoofdstad de held van St. Petersburg. En nadat ze in het onderzoeksbureau had ontdekt waar het gewilde en langverwachte monument zich bevindt, haastte ze zich met dingen in het openbaar vervoer met drie transfers, waarom met transfers? Moskvichka zat gewoon in de informatiebalie en Muscovites stuurt, anders dan Pitertsev, graag de andere kant op, zoals deze keer.
Nadat ze vijf uur na de langverwachte plaats had bereikt, keek ze om zich heen en vond niets soortgelijks en besloot de nabijgelegen patrouilleofficieren te vragen die waakzaam uitkeken naar de migrerende arbeidsmigranten die de grootmoeders van hen zouden afzetten:
«Lieverds,» riep ze hen, een van hen reageerde en wendde zich tot haar, «kun je me vertellen waar het monument voor Gogols NOS zich bevindt?»
– En hier, – de werknemer draaide zijn hoofd, – ergens hier. – en wees naar de kale muur en ofanarel: van de plaquette waren er alleen gaten in de muur en een ongekleurd stencil, ter grootte van een gestolen plaat met een bolle menselijke neus. Oma stierf onmiddellijk door een hartaanval. Hierop kwam onze overdracht tot een einde. Al het beste. naar
Ottila dronk nog een glas en ging slapen. In het donker naast het bed kleedde hij zich uit en klom om de zijkant van zijn vrouw te overwinnen, die snikte in een verstikking. Ze bewoog niet eens. Toen hij over zijn vrouw klom en zich tussen de muur en zijn vrouw bevond, was hij verbluft door snurken en de wind van de lippen van de mooie helft. Ottila haalde diep adem en hief zijn bovenborst op, iets groter dan zijn hoofd, stak zijn hoofd achter in zijn hoofd tegen de slaperige plexus van zijn vrouw. Hij legde zijn oor op het onderste en bedekte het bovenoor met zijn bovenborst. Het snurken verdween en hij dommelde weg als een baby, in warmte en troost.
De volgende ochtend werd hij opgerold op een kussen wakker. Er was geen vrouw. Hij ging naar de wastafel en verkleedde zich, gekleed in volle kleding. Hij ging naar de deur van de ingang van de Strongpoint, pakte de hendel en… De deur ging in deze situatie van hem open en trok, op het moment dat hij op de deurklink drukte, Ottila de ruimte van de Strongpoint in slepend, alsof hij zonder een zwaar luchtig wezen was. Hij vloog naar binnen en stortte neer op Mount Wife. De buik met borsten gedempt en gooide het terrein terug.
– wat ben jij? Izoldushka!? – Hij vroeg verrast tijdens de vlucht en daarna voelde hij pijn op zijn achterhoofd, waardoor hij de vloer raakte.
– Veeg je voeten af, ik waste me daar. ze blafte en bleef de vloer dweilen, in de onderrug buigen, terug naar hem. De politieman liep om haar kont, veegde zijn benen af, schoeide slippers met konijnenoren en ging het kantoor binnen. Het eerste wat hij deed, klom in een stoel, liep toen naar de telefoon op de tafel en trok hem naar zijn rand. Hij pakte de telefoon, ging op de rand van de tafel zitten en legde hem op zijn oor. Hij belde de telefoon van zijn baas en schudde zijn benen, wachtte en telde de piepjes.
– Ullah! – hoorde aan de andere kant van de draad na de vijftigste toon.
– kameraad maarschalk? Dit heet Mr. District Generaal Klop.
– Ahhhh… ben jij dat? – Kameraad Marshall was ontevreden, – hoe gaat het op een nieuwe plek? Je hebt lang niet gebeld, je begon te vergeten wie e… eh… eh, je voedt.
– Nee, wat ben je, Eximendius Janis oglu Snegiryov. Er was gewoon geen reden om je bejaarde kop tevergeefs te storen.
– Baska, zegt u, een dwerg?
– Uh… nee, sorry, ga weg.
– Oké, laten we het later uitzoeken, over de ethiek van ondergeschikten en eigenaars. Wat heb je, iets belangrijks?
– ja!!!
– Wat schreeuw je, pygmee is niet Russisch?
– Sorry, ja.
– Oké, we zullen het ook hebben over de grenzen van de aanvaardbare snelheid van telefoongesprekken, aangenomen tijdens de eerste lezing van de wetgevende vergadering van Moskou en Rusland.. En dus, hoe zit het met jou, Sneak Bug? En kom snel, ik ben te laat voor de vergadering.
– Heb je gisteravond het volgende nummer van het Call Center bekeken?
– Nee, ik heb een DiViDishka. En wat?
– In St. Petersburg werd een monument gestolen voor de neus.
– En wat?
– Ik zou deze zaak willen onderzoeken, als u mij toestaat, o heer Mr. Marshall.
– Wat anders neus, heeft niemand mij gemeld, spreek duidelijker. Welk monument was hun neus afgesneden?
– Nou, met Gogol..
– Gogol’s neus afgesneden?
– Nee, Gogol heeft een verhaal over FNL.
– En wat?
– Ter ere van dit verhaal werd in St. Petersburg een gedenkplaat geplaatst en deze werd gestolen. En ik weet ongeveer wie het heeft gedaan.
– Daklozen of wat? Niemand anders. Hij is koper. En wat wil je van mij?
– Pak dit bedrijf aan, cartridge.
– Dus druk worden, wat is er aan de hand? Maar alleen in je vrije tijd.
– Maar ik heb uitgaven, reiskosten, maaltijden, hotelaccommodatie, taxiritten nodig.
– M-ja. Het was noodzakelijk om hiermee te beginnen. Dat is alleen om naar St. Petersburg te gaan, je kunt ook met de trein de haas nemen, de Bomzhovskoe-affaire, dus het hotel heeft er niets mee te maken. Je kunt het veranderen op het station of, in het slechtste geval, op de daklozen in de kelder. Met hen zul je verslinden. En in de stad kun je te voet wandelen met de bezienswaardigheden van St. Petersburg. Er zit geen geld in het budget totdat ik klaar ben met het bouwen van het huisje. Wel, begrijp je mij?
– En van de kassa van mijn Strongpoint? Ik koos hier een beetje voor boetes van collectieve boeren.
– En veel?
– Ja, dat is genoeg voor de eerste keer.
– oké Neem het van het account. Als u het probleem oplost, betaal ik de kosten van verkoopbonnen terug, maar nee?! Het is niet aan mij om te beslissen, omdat het geld openbaar is.
– Goed, Eximendius Janis oglu Snegiryov. Natuurlijk heb ik weinig tijd, maar ik zal wel iets bedenken. – Ottila legde de telefoon neer en lag tevreden op de tafel, met uitgestrekte armen.
– Hier is het, een nieuw bedrijf! Nu zullen ze over mij te weten komen op Petrovka 38.
De deur kraakte en de immense afmetingen van Isolde Fifovna, zijn belangrijkste helft, verschenen.
– Ga je eten? – vroeg ze gedwee, – en niet wentelen op de tafel, ik veegde het ook af.
– Ik zal hier ontbijten!
– Wat betekent het HIER? Ben ik een serveerster of zo? Ga naar de keuken en eet zoals iedereen. Ik zal niet dragen.
– Ik zou graag willen, maar Marshall zou me moeten bellen.
– maarschalk? Dat zou ik zeggen. Wacht dan. De zoon zal nu brengen wat er over is. En ga van de tafel, Sherlock Holmes… Hahaha … – ze lachte en ging de tweede helft van de hut in.
De voordeur kraakte en korporaal Incephalopath verscheen in de deuropening.
– Kan ik een cartridge krijgen?
– Kom binnen en ga zitten… We hebben een zaak… Morgen gaan we naar St. Petersburg. – Ottila stond