Gekke detective. Grappige detective. СтаВл Зосимов Премудрословски
zei Bedbug categorisch.
– Nou dan shit in je broek. En als er iets op de vloer valt, fagot je het hele compartiment.
– Het is tegen de wet, je moet me voorzien van een toilet en een telefoon.
– En wat moet ik nog meer betalen? Aaa? – de sergeant is gearriveerd.
Ottila zei niets. En omdat hij voelde dat hij op het punt stond op te groeien, ging hij toch akkoord. Bovendien ziet niemand.
– Goed, daar ben ik het mee eens.
– oké de sergeant verheugde zich en leidde Klop naar het toilet. – een doek, poeder daar, onder de gootsteen. En voor de technieken die ik krijg. De crisis, hahaha.
– En waar is de emmer en het toiletpapier?
– Spoel de doek in de gootsteen en veeg je kont af met je vinger. – de sergeant vergiste zich.
– hoe is het? – verrast Klop.
– Hoe leer je, ik heb eigenlijk schuurpapier, dat kan ik aanbieden, en met gewoon papier hebben we veel stress. De crisis in het land. Bovendien zijn we overheidsmedewerkers.
Ottila maakte zuur op zijn gezicht en nam het voorgestelde papier aan en klom op het toilet. Er was een luide motregen, Pent draaide zich om en ging naar buiten om de paal te sluiten. En Ottila ontspande zich, keek tussen zijn benen en rimpelde zijn gezicht. Niet alleen de stank van zure ogen deed pijn, maar alle broeken van buitenaf waren bezaaid met een kleine, smerige kleur, stinkende drysnyak. Er was geen sprake van het toilet. Zelfs druppels diarree flitsten op de muur.
Incephalopath stond bij de kolom en zag de sergeant die de post had verlaten snel naar hem toe.
– Hallo! apchi, ’flatteerde hij.
– Wat, wacht je op een kleinzoon? vroeg Penth sarcastisch.
– Welke kleinzoon? Apchi, – domme Arutun Karapetovich.
– Wat bouw je hier grimassen voor mij? Of is hij een medeplichtige aan u? Wat ben je van plan, gastarbeiders?
– wie Apchi, ’was Harutun bang.
– Wat bouw je voor de gek? Je vriendschap is federaal gewenst. Ben je bij hem?
– Ah? apchi, – schudde zijn wangen met een Incephalopath. – nee Ik ken hem helemaal niet. De eerste keer dat ik het zie.
– En wat kook je dan voor hem? Steek, oom. – Plots blafte de sergeant. Harutun trok zich terug. – Heeft hij voor jou, voor jezelf en voor jou?
– Ach, apchi, ik ken hem, maar het is heel slecht, en alleen dankzij zijn vrouw.
– wat? – Pent glimlachte.
– Ik slaap met zijn vrouw! – bevestigde Harutun. De sergeant grijnsde en ging documenten voor bier schieten.
– En wanneer wordt het vrijgegeven? – weergalmde in de lobby.
– Hoe het toilet thuis is en het antwoord zal komen. Dus heb ik drie dagen het recht om hem te neuken.
– Kan ik hem helpen? – stelde Harutun voor aan de hele lobby.
– Was het toilet?
– Ja, om sneller te worden vrijgegeven.
– Nee, niet toegestaan.
Harutun liet droevig zijn hoofd zakken: Mdaa… hij kwam daar en er is geen geld en Klop werd neergelaten.
– Heb je geld? – iemand fluisterde regelrecht in de oorschelp naar korporaal. Hij huiverde met zijn hele lichaam en draaide zich om. Achter hem stond een dikke vlag in een politie-uniform en kauwde op een harde hamburger.
– Nnnet.
– waarom? Om yum yum.
– En geld, apchi, – Harutun raakte in verwarring in gedachten en wees, uitgestrekt naar zijn wijsvinger, op zoek naar leerlingen, naar de deur van de politiepost. – En het geld van mijn, apchi, chef, daar, in de monkeyclip van Klop.
– Wat een bug? Is dat een bijnaam?
– Nee, zijn achternaam, apchi, hij werd vastgehouden totdat zijn identiteit was vastgesteld.
– Ahhh! Om yum yum., Dus laten we gaan, neem het geld van hem aan, alsof het aan jezelf is, en geef het aan mij.
– Ahhh. Hij heeft, apchi, een kaart.
– sorry – En de politieman trok zich terug in de diepten van het voorplein.
Een week later werd Bedbug vrijgelaten van het 78e politiebureau. Dit was de vijfde tak op rij, beginnend met de politie en overal waste hij toiletten. Niemand vóór hem stemde hiermee in. En hij moest het jaarlijkse vuil afwassen.
Harutun was het zat om hem een week op het station te wachten, het was een goede zomer. Hij nam contact op met de plaatselijke gopot en de daklozen. Zijn kleren veranderden in een vloerdoek. Zijn gezwollen gezicht van het ’ijs’ – een reinigingsmiddel voor ethanolglazen dat wordt gebruikt door daklozen en dergelijke – werd rood als de ezel van een chimpansee. Zijn ogen waren gevuld met tranen, niet alleen van verdriet, maar ook van een vreselijke kater. Hij zat in de gang van het metrostation Moskou. Zijn hoed lag ondersteboven en lag op de vloer. Je kon er een dubbeltje in zien: één, vijf en tien munten. Hij ging op zijn knieën zitten en snikte lichtjes. Fingals misten nauwelijks tranen.
– Harutun? Ottila riep: «Wat is er met jou aan de hand?»
– Ah? Apchi, – de korporaal sloeg langzaam zijn ogen op.
– Sta op, zit je hier? – Het insect kwam op en hief zijn hoed op.
– Niet aanraken, apchi. – Harutun schreeuwde hysterisch en greep zijn hoed. Een klein ding sprong op de marmeren vloer en belde. Het gerinkel werd gehoord door daklozen die dichtbij stonden. Ze zagen er netjes en jonger uit.
– Hé jochie, ga van het ellendeling af. – schreeuwde een van hen
– Val hem niet lastig om brood te verdienen, schmuck. – schrok de tweede.
– Vali, Vali. – steunde de derde, – terwijl in leven.
– Vertel je me jonge mensen? – de plaatselijke rechercheur-generaal Klop opende verrast zijn ogen.
– oh? Ja, dit is helemaal geen kind.
– Is het een dwerg?!
– Ja, en de neger. Heh. – En ze begonnen de bedwants te naderen.
«Een patroon,» fluisterde Harutun knielend. – wegrennen, baas. Ik zal ze uitstellen. Toch hebben ze me al verslagen en hebben ze me laten smeken.
– Niet ssy, ik zal hen in Sarakabalatanayaksoyodbski uitleggen dat je ouderen niet kunt beledigen. Ottila antwoordde zelfverzekerd en rolde zijn mouwen op.
– Oh, Zyoma, hij besloot ons tegen te komen, – voor de klootzak, de gezondste van hen en de kale.
– Grijs, sleep het naar de emmer. – ondersteund dun en in tatoeages, wijzend naar de urn.
– Ik zeg meteen, kalmeer jonge mensen, ik waarschuw je de laatste keer. – vroeg Klop vriendelijk in de ogen van een gezond persoon. Hij pakte het met zijn enorme borstel bij de kraag en tilde het op naar zijn ogen. Hij glimlachte ehidno en snakte naar adem. Hij opende zijn ogen, alsof met constipatie en verbreedde zijn mond, alsof hij de bol van Ilyich in zijn mond wilde steken. De man liet de borstel los en boog zich voorover, greep zijn lies met beide handen vast.
– Ahhhhh!!!! – iedereen verdronken.
Ottila landde op zijn voeten en bukte een tweede slag op de ballen, maar dan met zijn vuist.
Hij sloeg een minuut lang met zijn vuisten op het schot, zo snel dat het moeilijk was om zijn handen te onderscheiden en uiteindelijk met een haksprong de hiel in de adamsappel raakte. De roodhals viel langzaam naar voren en viel op de marmeren vloer met zijn voorhoofd, alles verpletterend dat aan zichzelf uitsteekt. Ottila stuiterde