Brjálaður einkaspæjari. Fyndinn einkaspæjara. СтаВл Зосимов Премудрословски
komdu, en aðeins til að vinna niðurstöðu.
Þeir börðu sígarettu og settust niður til að reykja.
Morguninn var að nálgast og þeir sátu við borðið og rökstyðja eins og Holmes og Watson, öllu frekar þar sem Holmes reykti ópíum og það kom ekki í veg fyrir að hann teldi ályktanir. En Watson drakk bara viskí, kirsuber, kippti styttra, eins og Lestrade, og vegna þessa voru þeir barefli og voru skornir undir Sherlock. Áfengi daufir hugann, svo ríkisstjórn heimsins leyfir, spottar og bannar spíra á jörðinni. En fíflið þarf alls ekki að borða neitt. Hann er vegna þess að hann er fífl og þekkir ekki mál. En báðir voru andófsmenn og á þessu rökstuddu þeir svona.
– Herferð hér í þorpinu, einhver plantaði Chuy hampi og sprengdi þorpið. – Byrjað bedbug.
– En hver? apchi, idot eða gamall maður? – hélt áfram Harutun.
– Eða kannski þriðji aðili? Og þetta geta aðeins verið vitni að því sem gerðist og ákveðið að komast áfram, eftir að hafa reynt.
– Karta, apchi.
– Hvað, Karta?
– Nafn gamla mannsins, apchi, – Karta.
– Karta? Heh. Leyfðu að vera Karta… Hvítur Karta til heiðurs hvítum svan.
– Hvað? apchi.
– Nei, ekkert. Jæja, hvað, farðu?!.. En nei. Bíddu… Komdu, borðuðu það saman?!
Harutun opnaði augun og henti tungunni örlítið á óvart.
– EKKI á móti? spurði hann og kvaddi augun illilega á Ottil. – Þú borðaðir ekki allan daginn og nóttina samkvæmt áætlunum sem fíklar ráku?
– Já, apchi, nákvæmlega. – Harutun klappaði í hendurnar, hljóp snögglega upp og settist í annan stól.
– Hvað settist niður? – Ottila ók.
– Hvað, hvað.. ég og hvað er ég? – Korporalinn fussaði og roðnaði.
– Fara, taktu hana: það er súpa, það eru skeiðar, diskar, ísskápur, – rúmfóðran byrjaði að benda á hendurnar og tákna eldhúsið. – … það er kokkur. Þú veist… Alvarleg viðskipti hafa snúist.
– Hvað? Um anasha? – kæfa súpu í gegnum súpuna, andvarpaði Harutun.
– Hnerra bara ekki. Sogið það og spillið ekki matarlystinni.
Harutun fylgdi ráðum kokksins og sogaði það inn í sig.
– Það er nauðsynlegt að koma á eftirliti með nikkel og ná öllum fíkniefnaneytendum.
– Bara, apchi, við munum eyða vinnudeginum í samfélaginu í þorpinu.
– Nákvæmlega! Og marskálinn mun standa straum af öllum kostnaði okkar. Og til að lýsa og eyða öllum lyfjum…
– Og þá munum við eyða þessum nikkel.
– Er þetta löglegt? Apchi
– Hvað?
– Jæja, um göltinn, apchi.
– Þú móðgast, allt þetta verður með í skýrslunni, sem bónus fyrir opinbera hundinn Polkan, fyrir handtöku Idot og Karta.
– En það var ég, apchi, sem náði þeim?
– Þú, en þú skuldar mér samt, manstu?
– Já, apchi, manstu.. Láttu vera Polkan.
– Við sendum skýrsluna á Netinu til Marshall.
– Hefur þú einhvern tíma séð Marshal, apchi. – Arutun hægði á skeiðinni.
– Nei. Þó ég hafi einu sinni unnið sem aðstoðarforingi hans.
– Hver skrifaði undir skjölin? -Arutun náði til síldar og ermi snerti fitandi lag borschs. Það er gluggi í dyrum hans, eins og í sjóðsskrá: það eru leyniskjöl og lirfa, sem ég segi þér leyndarmál, ég spýti oftar en einu sinni.
– Og hann vissi það ekki? apchi.
– Ef hann kannaðist ekki, þá væri ég ekki hér.
– Ég skil ekki, þú bjóst þar eins og ostur í smjöri, af hverju þurftirðu að spýta?
– Hér á landi er spýting móðgun og í mínu heimalandi er það merki um kveðju og kærleika, eins og koss. Þegar allt kemur til alls, þegar þú kysstir, þá sjúgaðu þig á að sleppa maka þínum. Og þetta er koss í fjarska… Enginn sá andlitið á honum. Jæja jæja, borðuðu upp og farðu að horfa á dime.
– Og þú? apchi.
– Og ég ætla að hugsa. Ef hvað?!.. – Klop gabbaði. Ég er undir zhinka.
– Í svefnherberginu?
– Á klósettinu, hrútur, auðvitað. Lokaðu þeim betur í bílskúrnum. Þaðan komast þeir enn ekki fyrr en á morgnana.
– Og bíllinn? apchi.
– Hvaða bíll?
– Jæja, þar sem bílskúrinn, apchi, þá er bíll?
– Það var einu sinni, réttara sagt, mótorhjól. Izya braut, nú aðeins samanbrotinn málmstykki, liggjandi um…
– Jæja, ég fór, stjóri?! apchi.
Um morguninn kom gamla Toad og eftir að hafa fengið fyrirmæli fór hann að hreinsa hlöðuna. Í hlöðu í langan tíma var hönd skipstjórans ekki beitt og allt þar var þakið skít. Ottila settist eins og venjulega til að samræma neglurnar. Ég vil taka það fram að allir rannsóknarlögreglumenn eru með áhugamál sem fær þá til að hugsa: Holmes á fiðluleik, Poirot treystir gráu frumunum sínum án truflana, Agent Kay er með baka og Klop hefur rétta neglurnar. Og þegar þeim var lokið myndi hann reka þá inn og rífa þá til baka til að rétta úr þeim aftur og um leið finna suð af hugsun.
Bale, bala, bala, bala. Og svona klukkutíma eftir klukkutíma, dag eftir dag, ár eftir ár, og… Allt í einu birtist viðbjóðslegt andlit Toad úr hlöðunni og starði og brosti til lögreglumannsins.
– Hvað viltu, óþefur? Spurði Ottila.
– Má ég reykja, yfirmaður? spurði gamli maðurinn óviss.
– Hvað, það stinkar?
– Ekki rétt orð. Gakktir þú, göngutúr, um rotið lík risaeðlu?
– Nei, ég flippaði því bara og lét litlu dúfuna út, sem sjálft súrefnisbætir ekki.
– Ok, reykja.
Gamli maðurinn fór út og tók út sígarettu.
– Bíddu!
– Hvað, yfirmaður?
– Skildu bara rassinn þinn í hlöðunni.
– Hehe, brandarinn skildi. – Kramdi við hlöðuna og vildi kveikja í sígarettu…
– … Cant, eða hvað? – Gallabugga.
– Nei, stjóri, bara Belomor.
– Komdu hingað.
Gamli maðurinn hélt fram sígarettu. Ottila tók það og kveikti á því. Sígarettan var hrein án aukefna.
– Á, reykja. – Gaf Ottil í sígarettu Karta.
– Og þú í langan tíma til okkar?
– Ég hef verið hér í sex ár og hef hugsað um aldur og ævi. Ég hef sætt mig. Hann