Brjálaður einkaspæjari. Fyndinn einkaspæjara. СтаВл Зосимов Премудрословски
svo ég vitleysa í buxurnar mínar, ég hafði ekki tíma til að þurrka rassinn á mér, hérna er kjaftæði sem ég fékk í buxurnar mínar og fékk að nudda froskana. Nú brennur það.
Ottila gleypti.
– Hvað færðir þú honum? Hann er ennþá skítur frá kílómetra frá honum.
– Svo hann, apchi, er að spara, nudda …!? – svaraði Intsephalopath. – Horfðu á lófana, apchi, þeir eru smurðir með hassi.
– .. og skítur. – bætt við Idot. – Ég tók ekki pappír með mér og þurrkaði rassinn með lófunum.
– Hvaða hönd? Spurði Klop kaldhæðinn.
– Báðir. – Strákur um fimmtán ára, hroðalegur að hætti pönks eða schmucks, skoðaði lófana og valdi óhreinari. – þessi.
– Komdu, Harutun, lyktu það. – spurði Ottila.
– Hvað? apchi. – spurði stórfyrirtækið.
– Lyktaðu höndina og gera hreinlætis- og faraldsfræðilegar niðurstöður á samsetningu efnisins sem er borið á húðina. Ertu með það?
Incephalopath veifaði höfði sínu í samkomulagi og gekk treglega að stráknum og færði hönd sína í nefið á köflum. Ég þefaði upp gufurnar sem gufuðust upp úr lófanum og hristi nefbeitinn, síðan nefbrúna, síðan með tregðu fór bylgjan yfir á háls, enni og varir og það var greinilegt hvernig hann gleypti þetta allt. Húfan og fingur lófa Idots klemmdust skarpt, hélt fast í mjög langt nef Arutuns og dró hann að honum.
Harutun greip hnefann með báðum höndum, hrukkaði andlitið og reyndi að rífa það úr nefinu en krakkinn hafði áður slakað á fingrum sínum og fjarlægði það snögglega. Incephalopath hleypti höfði sínu að rassinum og féll næstum á rassinn. Hann náði sér og gaf Idot smellu. Hann, sem hafði fengið slíka hluti oftar en einu sinni, forðaðist og Harutun, saknað, fylgt eftir með tregðu handa og féll í blómabeð.
– Jæja, stinkar það? spurði Klop og rétti litlu hönd sinni til samstarfsmanns svo að hann gæti risið upp.
– Mdaa, apchi. – Arutun stóð upp sjálfur og hafnaði tilboðum Klop.
– Hvað er «Mdaa»?
– Ég náði ekki út, Apchi, – stamaði og hélt í nefið, Harutun fór í gegnum.
– Skoðaðir þú skjöl hans?
– Já, þetta er gestur, apchi, frá Kasakstan, þar er chuyka.
– Hvaða lykt?
– Jæja, apchi, Chuiskaya dalur, hampur vex þar.
– Og hvað kom hingað? – spurði Idota Klop.
– Og hvað komstu hingað? – svaraði Idot.
– Ertu gráhundur? Ég fæddist hérna.
– Lítur ekki út eins og hann hafi komið hingað? – benti fingri á Intsephalopath Patzan.
– Og í enni? apchi.– hristi nefið og skvetti fíla í Hvíta-Kóreu.
– Ég spurði: Hvað kom hingað?
– Rodaki flutti. Ég bjó heldur ekki sjúklega þar. – leiðindi unglingur.
– Og hvað, þú getur ekki gleymt Anasha? Þjóta?
– Ég skil ekki hvað þú meinar? Ég segi, skít og þurrkaði rassinn með lófanum…
– Og hvað ertu svo dónalegur? Ekki Kents, allir eins með þig og frestur… Tíu skín.. Che hlærðu ekki?
– Að minnsta kosti apchi. – bætti Harutun við. – Plús – mótspyrna yfirvalda.
Strákurinn roðnaði.
– Og hvað, í Kasakstan, setja þeir ekki fyrir anasha? – Ottila breytti tón sínum.
– Jæja, eins og raunar planta þeir því, – Idot nuddaði nefið. – en ég vann löglega.
– Hvað er löglegt? apchi. – kom Harutun á óvart.
– Hampi safnað? Ah! – Ottila sló aftur með sama fingri með hamri.
– Hvernig er það? Eitthvað sem þú, apchi, þú keyrir bull, schmuck. – Arutun högg.
– Hvar náðir þú honum? – galla Klop. – langt héðan?
– Nei, í gegnum húsið, í ruslið. Apchi, og síðast en ekki síst, það vex þar jafnt, eins og í garði.. Þú gróðursettir, apchi, hundur?
– Bíddu, Harutun,.. komdu hingað syudy? – pantaði Klop.
Idot nálgaðist treglega.
– Sestu niður. Ottila benti á nálæga fötu og snéri henni við, en það var án botns. Idot settist niður.
– Réttu hendurnar til mín, lófa niður… Hérna. Nú, Harutun, komdu með dagblaðið.
– Hvaðan? apchi.
– Spyrðu konuna þína..
– Pisyunya, gefðu mér dagblað! apchi.
– Hver? Pisyunya?
– Apchi, apchi, apchi … – Harutun varð rauður
Idot klappaði.
– Hvað ertu að hlæja að? – Ottila sneri sér að veröndinni. «Izolda, komdu með pappírinn hingað!»
– Taktu það sjálfur! Ekki stjúpmóðir ólst upp! Isolda þyrlast.
– Færðu það. – í lágri rödd sendi stórfyrirtækið Klop. Harutun kom með dagblaðið á hálftíma tíma, Ottila hafði þegar náð að samræma hundrað neglur.
– Hvað í fjandanum fórstu til dauða? Komdu hingað.
Ottila tók blaðið og dreifði því á styttuna.
– Þrír. – pantaði galla
– Fjórir. – Idot svaraði með rugli.
– Hvað, fjórir?
– Jæja, þrjú – fjórir – fimm…
– Ertu að grínast við mig? hræktu í hendurnar og þrjá, þrjá til gata. Eyða öllum skítnum þínum úr höndum þínum.
– Af hverju?
– Viltu sýna fram á þetta á rannsóknarstofu héraðslögreglunnar?
– Nei.
– Þá þrír hér og hratt.
Strákurinn nuddaði fljótt bolta með ertu og rétti Klop.
– Í? Vá! – kom Klop á óvart.
– Fannst strax, apchi, hönd fagmannsins.
Ottila pea vafin í gulli úr sígarettu undir pappír upp. Og kveikja í kveikjara. Pappírinn brann og þurrkaði ertuna. Ottila lauk út og barði ertu með hamri. Losnaði upp með tóbaki slægður úr sígarettu og skoraði aftur. Innsiglað og lokið í lokin. Ég setti brenglaðan pappa úr undir eldspýtuboxinu inn á síustaðinn. Og með tungunni rakaði hann toppinn á sígarettunni og kveikti á henni. Ruslið troðfullur og afturköllunin sogaði beint að lungum héraðsins og hann mundi eftir Afríku. Opið rými þess og frumskógur. Dansaði þar undir með papúaskana stingandi út úr munninum á mér. Olivier úr heila svörts manns frá nágrannarígripi sem kom fyrir salt. Fyrsta kynlíf með flóðhesti og fleira. Í lokin hélt hann, andskoti eins og kúla, andaði að sér og sleppti smám saman vængjaðri