Crazy Detective. Grappige detective. СтаВл Зосимов Премудрословски
wy gean. En dan, ynienen ferkochten se it?
Se kamen noch út Mos. Bana op Nevsky Prospect. Dvizhuha. Ottila gie nei de muoike dy’t op ’e stoep stie en frege:
– En wêr’t de fuck. Kazan-katedraal?
– Nah?
– Dat is: leit.
– Binne jo net Russysk? gast as gastarbeider?
– Nee. Ik bin in gebiet.
– Ik sjoch. Rinne lâns de Nevsky, rjochting Palace Square en oan ’e linkerkant sjogge jo de katedraal.
– Tanke wol. Sûnens oan jo en jo bern … – Foardat de Bedbug bedankt en gong mei Incephalopath lâns de stoep.
De saak waard mei sukses foltôge. It monumint waard weromjûn op syn plak en ûnder it alarm en fideo-tafersjoch set.
Bedbug en Incephalopath krigen fan Marshall tankberens yn ’e foarm fan in priis en ree om in nij bedriuw te ferwachtsjen.
Bedbug siet op syn kantoar en praat, mei Incefalapat, mei syn frou en bern, oer de aventoeren, en wegere details fan ’e fernederingen dy’t barde tidens it ûndersyk. Fansels waarden fertrietlike dingen weilitten en ferfongen troch heroyske fiktive hannelingen… Koartsein, se lake mei in klap…
CASE №2
BLOEDJOCHT
Apulase EARSTE
Fiif jier lang saai kollektyf boerelibben rûnen, en Ottila begon dronken te wurden mei Intsefalapatom, krekter, hy drinkde Solop opsetlik om syn frou yn besit te nimmen. En Bug yn ’e geast, it past. Ja, en Marshall rôp net.
– Och, ik sil mysels skilje. – smiet in nagel op syn linkerhân, en in hammer op syn aambeeld, wêr’t de nagels gelyk binne, mei syn rjochterhân foar sekundêr gebrûk. Hy waard skokt troch de klok «klok» en skrok … – En as hy my stjoert? – Ottila ûndersocht syn húshâldlik binnenplein, wêr’t foar him stie: in poarte foar him, in bad nei rjochts mei in hûnhôf foar hûnen stomme stomme nei de eigner út in gat oan ’e sydkast.
– Polkan! Rôp Ottila. De hûn die syn eagen ticht. -Kel, – de hûn rûkte syn ear, – Jyat, jyat! – De hûn die syn eagen ticht mei syn poat, -Kel Manda, Katyam James! – De hûn klom yn ’e boel. – Hjir, bitch! – Yn it Russysk wie Klop oerstjoer. It wie oerstjoer, mar net beledige. Nei alles binne froulju misledige, en manlju binne oerstjoer, tochten hy en syn heit. Mar hy wie oerstjoer en helle de stien út it hek fan it blommenbêd.
– Polkan. – boomt, naam de twadde, en rolde earst – Palkan!! – boom, boom, -Polkan!!! – Booms, Booms, Booms, – Get the bastard!!!! – boom, boom, boom, boom, ens., oant de stiennen yn ’e blommegrins binne út rûn.
– Aaaaaaaaaaaa!!!!!!!!! – de hûn gûlde fan pine en gûle. Sels de buorlju hearden de wangbeinen. Ottila siet tefreden en útademde soerstof út har longen. Fierder seach de resinsje him efter it hek, en oan ’e lofterkant – de yngong nei it wenwyk fan’ e hut.
– Ottila, se kamen by jo! – raasde fan ’e drompel fan Isolde. De bug draaide him om. De frou stie oandacht yn ’e foardoar. Fan ûnder de rok ferskynde ynienen in leuk gesicht fan Izi. Hy wie al santjin. En se glimke swiet mei Kaukasyske eagen.
– Wat dochsto dêr? – frege de oerweldige heit – biologyske styfheit.
– No, kom út ûnder de rok! – Se sloech har hân op ’e holle en skodde har holle yn harsels. Baska is ferdwûn.
– Rop se hjir. Ottila antwurde en naam de neil yn syn linkerhân en begon it mei in hammer te rjochtsjen.
Fan fier fuort yn ’e hutte siet in earmige, doffe stoar. Rillegau ferskynde Incephalopath, en sleepte de misdiediger troch it scruff fan ’e nekke. Hy luts it op ’e veranda en gooide it yn it sintrum fan it húshâldentún. De misdiediger rolde as in bal it sintrum yn.
– Wa is it? – frege, fermoarde troch de sinne Ottila.
– Hjir, hjir, de patroan. Oooh! Fongen, apchi, yn ’e akte. Oooh. Oooh.
– Wat hat hy dien? – frege ûnwillich it gebiet.
– Hy, hy, apchi, yn ’e dump hemp rub, apchi, begryp.
– Hoe ter? – De bug hichte syn eagen nei de jonge en sloech meganysk syn tomme mei in hammer. – Och, fok!
– Hy lies. – De fêsthâlden Idot gûlde troch de namme fan Kolomiyytso, de soan fan Pankrat, de Ataman fan ’e pleatslike kozakken en behâld fan wylde dieren.
– Jo, Idot, buzu net, it fjild waard ploege. Ferantwurde, gewoan rekke. Klop belle.
– Ja, ik wriuw net! – snoade Idot. – «Kick fan myn heit sil wêze.» – fleach yn ’e holle tocht.
– No, wat, sille wy de heit neame? Apchi, – frege de ademleaze Intsephalopath.
– Hawwe jo him sleept fan in buorman? Bedbug frege en bûnte mei in hammer, nivellerend de nagel.
«Nee, apchi,» sweepte Arutun Karapetovich syn holle. – hy is hjir, yn ’e jiskefet.
– No, wat sille wy dwaan? Och, Idot?? – De bug klapte syn tosken en ried wer op deselde finger mei in hammer. -… oerein!!! As ik mei dy praat. Meitsje gjin wjirm fan josels, in ynsekt, wat, gean jo nei jo plannen?
– Nee. – Idot stoppe mei skriemen, mar wie dochs bang.
– Wat hawwe jo dêr dien? Frege Ottila sarkastysk, luts oogleden oer syn eachsokjes en smelte se, lykas in Sineeske man hie. – Jerking off? – luts in glimke út Klop. – Antwurd! – troch in momint rôp Ottila wer.
– Ik, ik tink …, shit. – Idot talitten en seach nei Arutun, wachtsjend op ’e folchoarder fan eksekúsje. En dizze, «knikte hy mei syn holle,» Ik siet by de skou fan ’e nekke, dus ik skuorde myn broek oan, ik hie gjin tiid om myn ezel ôf te wiskjen, dat ik sloech de bashack yn myn broek en waard wreaun op de kikkers. No baarnt it.
Ottila swalke.
– Wat hawwe jo him brocht? Hy is noch hieltyd gek fan in kilometer fan him ôf.
– Dat hy, apchi, besparret, wriuwt …!? – antwurde Intsephalopath. – Sjoch nei de palmen, apchi, se binne smard mei hash..
– … en shit. – Idot tafoege. – Ik naam gjin papier mei my en wipde myn ezel mei myn palmen.
– Hokker hân? Frege Klop sarkastysk.
– Beide. – In bern fan sawat fyftjin, rûchich yn ’e styl fan punk as schmuck, ûndersocht syn hannen en keas in smoarger. – dat, dizze.
– Kom, Harutun, ruik it. – frege Ottila.
– Wat? apchi. – frege de korporaal.
– Ruik jo hân en meitsje in sanitêre en epidemiologyske konklúzje fan ’e komposysje fan’ e stof tapast op ’e hûd. Krijst it?
Incephalopat wuifde syn holle yn oerienstimming en rûn terughoudend nei it bern en lei syn hân pûr foar syn noas. Ik snuifde de dampen dy’t út ’e palm fan myn hân ferdampden en it tip fan’ e noas skodden, dan de brêge fan ’e noas, doe troch ynertia gie de welle troch nei de nek, foarholle en lippen, en it wie dúdlik hoe’t hy it allegear slikte. De hoed en de fingers fan ’e palm fan Idot klapten skerp, klemde de heul lange noas fan Arutun en luts him nei him.
Harutun pakte syn fûst mei beide hannen, wrinkte syn gesicht en besocht it út syn noas te triennen, mar it bern hie earder syn fingers ûntspannen en abrupt fuorthelle. Incefalopat skodde syn holle nei de ezel en foel hast op syn ezel. Hy kaam werom en joech Idot in slach. Hy, dy’t sa’n ding mear dan ien kear krige hie, ûntwykte en Harutun, miste, folge troch hânmacht en foel yn in blommebêd.
– No, stjonkt it? frege Klop en joech syn lytse hân oan in kollega, sadat hy