Detektibe zoroa. Detektibe dibertigarria. СтаВл Зосимов Премудрословски
Pentek sarkastikoki.
– Zer biloba? Apchi, – Arutun Karapetovich ergelak.
– Niretzako zertan ari zara eraikitzen hemen? Edo zure konplize? Zer planifikatzen ari zara, langile gonbidatuak?
– Nork? Apchi «Harutun beldurtuta zegoen.
– Zer ari zara eraikitzen ergela? Zure adiskidetasuna federal nahi da. Berarekin zaude?
– Ah? apchi – Incephalopath batekin astindu zituen masailak. – Ez. Ez dut batere ezagutzen. Lehen aldia ikusten dut.
– Eta zer irakiten ari zara orduan? Stab, osaba. – Bat-batean sarjentuak zaunka egin zuen. Harutunek atzera egin zuen. – Zuretzako aprobetxatu du zurea, eta zuk?
– Ah, apchi, ezagutzen dut, baina oso txarra da eta emazteari esker bakarrik.
– Zer? – Pentek irribarre egin zuen.
– Bere emaztearekin lotan nago! – baieztatu du Harutunek. Sarjentuak irribarre egin zuen eta garagardoa lortzeko agiriak egitera joan zen.
– Eta noiz kaleratuko da? – oihartzun egin zuen atarian.
– Komuna nola dagoen eta erantzuna etorriko da. Beraz, hiru egunez eskubidea dut hura josteko.
– Lagunduko al diot? – Harutunek lobby osoari proposatu zion.
– Komuna garbitu?
– Bai, azkarrago kaleratzeko.
– Ez, ez da uste.
Harutun zoritxarrez burua jaitsi zen: Mdaa… iritsi zen eta ez dago dirurik eta Klop jaitsi zen.
– Baduzu dirua? – Norbaitek xuxurlatu zion aurpegira gorputzera. Gorputz osoz dardarka eta biratu egin zen. Haren atzean poliziaren uniforme bat zegoen, hanburgesa gogorra mastekatzen ari zelarik.
– Nnnet.
– Zergatik? Om yum yum.
– Eta dirua, apchi, – Harutun pentsamenduetan nahastu zen eta bere indizea luzatuz, ikasleen bila, poliziaren postera atea jo zuen. – Klopeko monkeyclip-ean nire apchi, sukaldaria, han.
– Zer akats? Hori ezizena al da?
– Ez, abizena, Apchi, atxilotu zuten bere nortasuna egiaztatu arte.
– Ahhh! Om yum yum., Beraz, goazen, har ezazu dirua beragandik, zeure buruari bezala, eta eman iezadazu.
– Ahhh Txartelak ditu, apchi.
– Barkatu. – Eta udaltzaina erretiratu zen auzoaren sakonean.
Astebete geroago, Bedbug askatu zuten 78ko komisaldegitik. Hau bosgarren sukurtsala zen, geltokiko kopiekin hasi eta komunak garbitzen zituen nonahi. Bere aurretik inork ez zuen horrelakorik adostu. Eta urteko zikinkeria garbitu behar zuen.
Harutun nekatuta zegoen astebetez geltokian zain egoteko, uda ona zen. Bertako gopotarekin eta etxerik gabekoekin harremanetan jarri zen. Bere arropak solairuko trapu bihurtu ziren. «Izotzetik» puztutako aurpegia – etxerik gabeko pertsonek erabiltzen dituzten etanol betaurrekoak garbitzeko agente – txinpantze baten ipurdian bezala gorritu zen. Bere begiak malkoz bete ziren, ez ezik atsekabeaz gain. Moskuko metro geltokiaren pasabidean eserita zegoen. Bere txapela goitik behera zegoen eta lurrean etzan zen. Dime bat ikusi ahal izan zen bertan: bat, bost eta hamar txanpon. Belaunetan eseri zen eta zertxobait zuritu zuen. Hegalek nekez galdu zituzten malkoak.
– Harutun? Ottilak deitu zuen, «zer da zurekin?»
– Ah? Apchi, – gorputzak begiak astiro altxatu zituen.
– Jaiki, eserita zaude hemen? – Zomorroak bere kapela altxatu zuen.
– Ez ukitu, apchi. – Harutunek garrasi egin zuen isterikoki eta txapela hartu zuen. Gauza txiki batek salto egin zuen marmol solairura eta hots egin zuen. Inguruan zutik zeuden etxerik gabeko pertsonek entzun zuten deia. Duina eta gazteagoa zirudien.
– Bai, mutil ona, jaitsi zaitez penarekin. – oihu egin zuen horietako batek
– Ez kezkatu ogi irabazten, schmuck. – beldurtu zen bigarrena.
– Vali, Vali. – sostengatu zuen hirugarrena, – bizirik zegoen bitartean.
– Gazteei esaten didazu? – Klop tokiko detektibe jeneralak ezustean zabaldu zituen begiak.
– Oh? Bai, hau ez da batere umea.
– nanoa al da?!
– Bai, eta Beltzak. Heh. – Eta Bedbugera hurbiltzen hasi ziren.
«Kartutxo bat», xuxurlatu zuen Harutunek, belauniko zuela. – ihes egin, buruzagia. Atzeratuko ditut Dena den, jadanik jipoitu ninduten eta erregutzen didate.
– Ez da ondo, Sarakabalatanayaksoyodbski-n azalduko diet zaharrak ezin dituzula iraindu. Otilak konfiantzaz erantzun eta mahuka bihurritu zuen.
– Oh, Zyoma, gurekin korrika egitea erabaki zuen, basatiarentzat, horietako osasuntsuena eta burusoilarentzat.
– Grisa, arrastatu ontzira. – Ehun tenteak eta tatuajeak jasanez, urna seinalatuta.
– Berehala diot, lasaitu gazteak, abisatzen dizut azken aldian. – galdetu zion Klopek osasuntsu baten begietara. Lepoan eskuila izugarriarekin hartu zuen eta altxatu zuen begietara. Irribarre egin zuen ehidno eta arnasa gogor astindu zuen. Begiak ireki zituen idorreriarekin eta ahoa luzatu zuen, Ilitx bonbilla ahoan sartu nahiko balu bezala. Joan zenak eskuila bota eta makurtu zen.
– Ahhhhh!!!! – inguruko guztiak ito zituen.
Ottila oinetan lurreratu zen eta, makurtu zenean, bigarren kolpe bat eman zion pilotak baina ukabilarekin.
Minutu batez ukabilak jaurtitzen zituen jaurtiketa minutu batez, zaila izan baitzen eskuak bereiztea eta, azkenean, Adamen sagarraren orpoan orpoa jauzi batekin jo zuen. Gorritxoak poliki-poliki aurrera egin zuen eta marmolezko zoruan erori zen bekokian, bere buruari itsatsitako guztia zapalduz. Ottilak alde batetik errebote egin zuen, jaitsiera falta zen. Haren etxeak haizeak pizten ditu. Eta, oro har, trantsizioa askotariko mota guztietatik garbitzen zen: mozkorrak.
Anzefalopata zutik zegoen, sukaldariaren sorbaldan makurtuta.
– Eskerrik asko, Apchi, zaindaria. Pentsatu nuen, apchi, hemen hilko naiz.
– Nola iritsi zinen honetara? Astebetez itxi naute? Eta jada hondoratu zara.
«Eta berak?» Pentsatu zuen Harutunek, baina ez zuen ezer esan. Otillak berriro gorpuari begiratu eta keinu egin zuen.
– Oh, Yoshkin katua, zer egin zuten zure mugarekin?
– Bai, ados, apchi – Harutunek eskua astindu eta aurpegi desfiguratua bota zuen: sudur hautsia, bi behatz – eskuineko begiaren azpian eta hiru – ezkerreko azpian eta ez hortz bakarra. Pertsona batean etxerik gabeko eta errukitsuen mundu krudela. Oso zaila da zaharrek beheko munduan bizirautea.
– Mdaa… baina ez al diezu galdetu sudurrean?
– Ez, ez zait burura etorri ere egin … – Harutunek poliki-poliki ehizatzen zuen Bossen atzetik eta mihia ohi zuen bezala, baina gelditu! – oihukatu zuen – Bai, entzun nuen kobrearen gainean hari zela hurbilen zegoen harrerara, eta horiek – zaharreko denda batean hil ziren.
– Nor, horiek? – Ottila gelditu zen.
– Beno, harrera puntutik antzinako denda batera entregatu zuten.
– Eta zeinetan?
– Eta erdialdean, Kazan katedralaren atzean.
– Goazen. Eta orduan, bat-batean saldu dute?
Mos-etik atera ziren oraindik. Bana Nevsky Prospektiban. Entziklopediak. Ottila espaloiaren gainean zegoen izebarengana joan zen eta galdetu zion:
– Eta non joder. Kazan katedrala?
– Nah?
– Hau da: kokatuta.
– Ez zara errusiarra?