Święte słowo. Sigríður Hagalín Björnsdóttir

      Na pierwszym zdjęciu, które nam zrobiono, jesteśmy razem. Matki siedzą obok siebie na kanapie, Julia elegancka niczym królowa elfów, Ragnheidur opuchnięta po ciąży, oczy pełne czułości.

      Zdjęcie leży w starym tomiku wierszy, pewno było używane jako zakładka. Znajduję je na podłodze w naszym starym pokoju, musiało zostać po przeprowadzce, zmatowiało od kurzu, a wilgoć, która anektuje puste, nieogrzewane domy, dawno je poskręcała.

      Kolory na zdjęciu wyblakły, w jednym z rogów jest plama, na pierwszym planie wielka popielniczka pełna niedopałków, biblioteczka w tle. Spoczywamy w objęciach matek, jedno z rozmierzwioną jasną czupryną, wpatrzone ciemnymi oczami prosto w obiektyw, drugie łyse i pomarszczone niczym mały troll. Julia ma wpółotwarte usta, uśmiecha się poza oś obiektywu jakby rozmawiała z fotografem. Może z naszym ojcem, może to on robi zdjęcie i ktoś inny za nim stoi, ale ona zdaje się całkowicie koncentrować na tym punkcie, tej osobie za aparatem. Uśmiech Ragnheidur jest spokojny, introwertyczny, jakby patrzyła na dziecko w swoich ramionach, a fotograf kazał jej podnieść wzrok i ten uśmiech pozostał jej na twarzy.

      Są takie młode, koło dwudziestki, i wciąż promienieją szczęściem. Chyba jeszcze nie przyszło im do głowy, że ich decyzja jest w jakiś sposób niezwykła, ani nie zastanawiają się, dokąd ona nas zawiedzie.

      Matki sytuowały się w środku wszechświata, były środkiem ciężkości naszego życia, wszechmocne i wszechwiedzące. My obracaliśmy się wokół nich jak księżyce, a gdzieś na Ziemi znajdował się ojciec, jasny niczym Słońce, ciężki jak czarna dziura, z zupełnie innego świata.

      To było, zanim pojawiły się słowa i litery, zanim się ułożyły i przemieniły w zdania i historie, niekończące się ciągi znaków przesłaniających nam horyzont, zamykające jedno z nas w środku, drugie na zewnątrz.

      Podnoszę głowę, strop został częściowo usunięty, więc widać poddasze,