Moja kuchnia pachnąca bazylią. Tessa Capponi-Borawska

      Christmas pudding

      Monotonię naszej dziecięcej egzystencji rozpraszały święta: Boże Narodzenie, Wielkanoc i urodziny.

      Przygotowania do świąt Bożego Narodzenia składały się (i składają się nadal) z całej serii obrządków będących mieszaniną tradycji włosko-angielskich. Nanny zabierała się do przygotowania świątecznego puddingu już na kilka tygodni przed świętami, ponieważ ta kompozycja mąki, tłuszczu, alkoholu i bakalii musi długo dojrzewać, zanim, zawinięta w białą serwetkę, zostanie ugotowana na parze właśnie w dzień Bożego Narodzenia.

      Pudding powinno się przygotowywać cztery tygodnie przed świętami, a dokładnie w dwudziestą piątą niedzielę po Święcie Trójcy Świętej, zwaną popularnie „Stir-up Sunday”, kiedy w kościele anglikańskim śpiewa się słowa kolekty:

      Stir up, we beseech thee, o Lord,

      the wills of thy faithful people,

      that they plenteously bringing forth

      the fruit of good works, may

      be of thee plenteously rewarded.

      (Pobudź, błagamy Cię, Panie, / wolę swoich wiernych, / aby gorliwiej korzystając / z owoców odkupienia, / zasłużyli na obfitsze łaski Twojej dobroci).

      Najważniejszym jej wyrażeniem jest właśnie „stir up”, które może oznaczać zarówno poruszyć lub pobudzić, jak i, w języku gastronomii, mocno zamieszać.

      Zgodnie z tradycją tego dnia każdy członek rodziny musi uczestniczyć w przygotowaniu puddingu, mocno mieszając ciasto i wyrażając jednocześnie po cichu swoje życzenia.

      Podczas przygotowania puddingu każdy z nas miał więc prawo raz zamieszać ciasto w dzieży – na szczęście. Po odejściu Nanny Christmas pudding był przysyłany z Londynu z domów towarowych – Fortnuma i Masona lub Harrodsa – zawsze przepięknie opakowany.

      Kiedy w połowie lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku zbliżało się moje pierwsze Boże Narodzenie w Polsce, moja matka, wiedząc, jaką wagę przywiązuję do puddingu, poprosiła swoją przyjaciółkę o przesłanie mi deseru właśnie za pośrednictwem Fortnuma i Masona. Ta ostatnia nie bez wahania udała się do domu towarowego i spytała eleganckiego subiekta w tużurku, czy przypadkiem firma nie wysyła produktów żywnościowych także do Polski. „Madam – padła pełna zdziwienia odpowiedź – wysyłamy nasze produkty do każdego miejsca na świecie”. „To wspaniale – odpowiedziała. – Skoro mówimy o miejscach egzotycznych, to proszę wysłać jeden pudding także do mojego syna, który właśnie przebywa w Botswanie”.

      Po latach mama i ja wróciłyśmy do tradycji przygotowywania Christmas pudding w domu wraz z całym rytuałem mieszania ciasta w dzieży.

      I zawsze wszyscy pytaliśmy się nawzajem: „Jak ci się udał w tym roku pudding?”.

      Bożonarodzeniowa atmosfera dawała o sobie znać na początku grudnia, kiedy to każde z dzieci dostawało kalendarz adwentowy z okienkami, które otwierało się dzień po dniu aż do Wigilii. Stałym rytuałem był także list do Świętego Mikołaja, który zostawiało się wieczorem w salonie razem z kieliszkiem vinsanto (typowego toskańskiego wina deserowego). W liście wymieniony był szereg prezentów, a te najbardziej upragnione bywały kilkakrotnie podkreślone. Następnego dnia rano kieliszek był pusty, a obok niego znajdowaliśmy bilet od Świętego Mikołaja, który dziękował za miłą mu pamięć i przyrzekał dołożyć wszelkich starań w sprawie prezentów.