Hartstog in Malawi. Lizet Engelbrecht
kopknik en sy vervolg: “Ek sal ook ’n peper- …”
Die murmeling van stemme het skielik vervaag en haar kelner se aandag is ongetwyfeld elders. Die atmosfeer is tasbaar en ’n ongewone stilte vul die saal. Geïnteresseerd kyk sy om.
Twee paar oë ontmoet.
Kaptein Costa, dink sy dadelik terug aan die lughawe-insident terwyl sy ’n krieweling teen haar nek voel opkruip. Sy kyk hom waterpas in die oë. Hoekom vrees of respekteer almal sy teenwoordigheid so? wonder sy. Hoekom word hy soos goud behandel?
Hy steek in sy spore vas en staar na haar. Sy blik gly emosieloos maar openlik oor haar liggaam.
Rochelle voel onmiddellik weer ontsenu, maar haar brein skop behoorlik vas teen sulke snobisme en ’n verbete trek skuif oor haar gesig. Waarom betrag hy haar so uit die hoogte? Of wag hy dat sy moet buig en hom as “U Hoogheid” aanspreek?
Nonsens! besluit sy ergerlik en draai parmantig haar rug op hom, terwyl die bloed warm deur haar are bruis en haar hart onbeheers bokspring. Gemaak aandagtig bestudeer sy haar spyskaart. Sy oë … Daardie koue, donkerblou oë, daar is iets bekends aan hulle, maar sy kan nie haar vinger daarop lê nie.
Of is dit net omdat sy ’n renons het in mense en veral mans wat hooghartig en snobisties is? wonder sy. Wie dink hy is hy? Hulle leef nie in die agtiende eeu waar mense onderdanig buig en vroue opsy staan, of hulle hoof laat sak sodat ’n welgestelde verby kan beweeg nie.
“Kan u asseblief u bestelling herhaal?” onderbreek die kelner haar stomende gedagtes.
Sy kyk op. Kaptein Costa het verdwyn en die murmeling van stemme zoem nogmaals deur die vertrek. Die atmosfeer is weer ontspanne en gemoedelik, dis net haar hart wat nog kaperjolle maak.
“Kaptein Costa?” vra sy.
Die kelner beaam met ’n kopknik.
“Hy is bekend hier. Is hy in die weermag of lugmag?”
Die kelner glimlag en verduidelik dat dit ’n benaming is wat die plaaslike mense aan hom toegeken het om hulle eerbied en dankbaarheid te betoon.
“Hmm … iets soos ’n opperhoof of hoofman?” vra sy.
’n Glimlag sprei oor sy gesig en hy knik sy kop herhaaldelik.
Terwyl sy smul aan haar geurige maaltyd, warrel Rochelle se gedagtes weer ongevraag na kaptein Costa. Sy frons. Hoekom sou die plaaslike bevolking ’n wit man so vereer? Aandagtig sorteer sy haar slaai: blare eenkant, tamatie in die middel en die olywe en kaas aan die ander kant van haar bord. Ingedagte wonder sy hoe die lenige man met die koue oë en grys aan sy slape die amp van kaptein bekom het.
“Aa!” sug sy beterweterig en ’n stout glimlag kruip om haar lippe. Kaptein Costa het sekerlik sy eie vrouekamp of ’n harem vol vroue. Hy het natuurlik ’n magdom skape en beeste as vergoeding betaal – lobola vir sy vroue. Hy is natuurlik vele vaders se skoonseun.
Miskien moet sy eerder die hoogmoedige kaptein uit haar gedagtes skuif en op haar werk konsentreer, maan Rochelle haarself. Die man na wie sy môre begin soek, sal absoluut die teenoorgestelde van kaptein Costa wees.
Sy verwag dat selfs die gelaatstrekke van sir J.C. Auther sou verander het. Sy is oortuig daarvan dat hy aansienlik ouer as op haar foto’s sal vertoon en bes moontlik sal sy hare gryser wees, of is hy dalk nou bles. Die reeds maer man sal na alle waarskynlikheid gewig verloor het en sal nou sieklik en bleek vertoon.
Wat eens ’n streng blik en regop houding was, sal nou vervang wees deur die gelaat van ’n gebroke man. ’n Man wie se siel elke dag die afgelope drie jaar bietjie vir bietjie gesterf het as gevolg van hartseer, verlange en weemoed. Sy gevreesde persoonlikheid sou hy in Portugal agtergelaat het. Sy verwag ’n mistroostige, moontlik bejammerenswaardige houding sonder enige veglus.
Haar opdrag, hoe delikaat ook al, behoort nie te moeilik te wees nie.
Costa se blik beweeg vir die soveelste maal die aand na die eenrigtingglasvenster.
Sy is beeldskoon, kan hy nie anders as om te dink nie, en proe die wrang smaak in sy mond. Haar slanke liggaam, golwende hare en die aanvallende trek in haar oë het hy onmiddellik herken. Hy frons. Selfs by die lughawe het die aggressiwiteit in haar oë hom opgeval. Maar dis nie al nie. Iets anders hinder hom, hy kan net nie sy vinger daarop lê nie.
Hy neem ’n sluk van sy rooiwyn en betrag haar aandagtig. Sy lyk na ’n innerlik sterk vrou, een wat kry wat sy wil hê, dink hy terwyl sy blik afkerig gly oor haar rok wat soos ’n tweede vel aan haar sit. Sy is modieus geklee, definitief nie van Malawi nie, en die wyse waarop sy kort-kort haar hare oor haar skouers skiet, gee hom die gevoel dat sy dit gewoonlik op ’n ander manier dra. Wat aan die vrou pla hom dan?
Hy neem nog ’n sluk wyn, rol dit in sy mond … In haar oë is versluierde vrees. Hy draai sy kop effe skuins en kyk haar ’n oomblik stip aan. Ja, dis wat dit is. Daar is verskuilde vrees in daardie bruin oë van haar.
In sy skik dat hy die geheim opgelos het, roep Costa die kelner nader.
’n Oomblik oordink hy sy besluit, maar plaas dan tog die bestelling en vra die kelner om die drankie aan die dame met die golwende hare te gee. Sy blik volg die kelner tot by die kroeg. Die drankie lyk aanloklik en hy sien hoe die kelner die glas blink vee voor hy met die skinkbord in sy hand wegstap.
By haar tafel neem die kelner stelling in en sê iets wat Costa nie kan hoor nie.
“Nee, dankie,” antwoord sy hard en hy merk die twee rooi kolle op haar wange. “Ek aanvaar nooit drank van vreemde mans nie.”
Vaagweg kan Costa die kelner se verbouereerde reaksie uitmaak.
“Ek is jammer en ek wil jou nie ontstel nie. Dis duidelik dat julle kaptein Costa nie teenkanting gewoond is nie, seker veral nie van vroue nie, maar ek kan dit ongelukkig nie aanvaar nie.”
Costa voel hoe haar belediging die bloed warm deur sy are laat pomp. Hy maak die syvenster toe en draai terug na sy tafel. Gelukkig hoef hy haar nooit weer te sien nie en gelukkig het hy vroue uit sy bestaan verban.
Langs sy een slaap spring ’n spiertjie en ’n kortstondige oomblik herleef hy ’n episode uit sy bittere verlede. Hy swets.
Vroue beteken net moeilikheid en hartseer. Hy kners op sy tande. Daarbenewens sal hy nooit weer ’n vrou in sy lewe toelaat nie, omdat hy ’n belofte aan homself gemaak het om alles in sy vermoë te doen om dié keer sy privaatheid te beskerm.
Almal hier ken hom – sy privaatheid ís sy lewe. Enigiemand wat dit ooit weer waag om sy privaatheid te skend sal duur betaal.
3
“Verdomp!” swets Rochelle hard terwyl sy die Kia-viertrek teen so ’n spoed langs die pad tot stilstand bring dat jy net stof sien trek. Sy ruk die roetekaart weer uit en bestudeer dit ergerlik.
Die omgewing lyk nie bekend nie. Afdraaipaaie wat op die kaart aangedui is, kry sy nie en dit wat sy verwag het ’n dubbelpad sal wees, is net ’n smal strokie teer oorlaai met allerhande tipe verkeer. Swart teerslange het intussen vervel en weer bruin en stowwerig geword, en wat as ordentlike brûe op die kaart aangedui word, kan sy nie begin om te beskryf nie.
Sy voel onnosel. Miskien hou sy die kaart onderstebo of ry sy in die verkeerde rigting. Dis nie dat sy ’n afhanklike persoon is nie – sy het op agtienjarige ouderdom haar ouerhuis verlaat om voltyds te studeer. En ofskoon die Matie-kampus slegs ’n paar blokke weg is van haar ouerhuis, het sy in die koshuis gebly en haar eie ding gedoen. As uitblinkerstudent in haar rigting is sy onmiddellik ná voltooiing van haar studie ’n pos aangebied, waarna sy haar eie blyplek gekry het. Sy is reeds jare lank onafhanklik, dis net dat sy so min haar bekende omgewing verlaat.
“Kan ek nie net asseblief een ordentlike aanwysing kry nie?” smeek sy. Sy is besig om ’n dowwe hoofpyn te ontwikkel en die spanning knaag aan haar nekspiere.
“Chellie, my kind, kruip maar net aan. Al die paaie kom iewers uit,” sou haar pa nou gesê het, tot groot ergernis van