Dokter Dierbaar. Anita du Preez
Dokter Dierbaar
Anita du Preez
Satyn
1
Die oomblik toe Vicky gaan sit, begewe haar moed haar. Die mansmens voor haar lyk soos iets uit ’n glanstydskrif. Onwerklik. Sy het iemand soos ou dokter Jacobs, haar huisdokter op Robertson, verwag. Iemand vaderlik en gerusstellend, nie hierdie prototipe vir manlike perfeksie wat agter sy blink dubbelbedgrootte lessenaar oorkant haar sit nie.
Sy donker, stylvolle ontwerpers- deurmekaar hare omraam ’n vorstelike gesig met sensitiewe gelaatstrekke. ’n Gesig wat vrouens in hul hordes uitasem hul week se broodgeld oor die toonbanke van lokette sal laat stoot as dit op die lokplakkaat vir enige Hollywood-produksie moes verskyn. Vicky kom agter dat iets ontstellend aangenaam selfs in háár diepste vroulike wese begin prikkel ten aanskoue van soveel manlike sensualiteit, en sy was nog nooit een wat maklik op hol raak oor ’n man nie. Selfs sy hoë voorkop met die eerste tekens van ’n terugwykende haarlyn en die streng lyne langs sy mond wat ’n ander man dalk minder aantreklik sou maak, dra in sy geval net by tot sy aristokratiese voorkoms.
Wat de joos het jou besiel, Vicky Serfontein? gaan dit deur haar kop. Jy hoort nie hier nie. Sy voel na haar handsakkie onder die stoel en korrel doer na die spreekkamer se deur.
Skielik pen sy persblou oë haar vas. Soos warm melasse drup daar ’n stem uit sy meesterstuk van ’n mond: “Waarmee kan ek help, juffrou Serfontein?”
’n Ligte fronsie laat kreukel sy donker wenkbroue toe sy nie antwoord nie.
“Dis my neus, dokter Venter,” kry sy dit uiteindelik uit.
Sy wys na die ongewenste item op haar gesig, asof die befaamde dokter Paul Venter, dié plastiese chirurg van die dekade, ’n padkaart nodig het om dit te vind.
“Ek haat my neus,” piep sy.
Dokter Venter leun effens vorentoe op sy lessenaar en bou rustig ’n torinkie met sy hande. Hande wat enige beeldhouer wat sy sout werd is haastig na sy beitels sal laat gryp. Hande wat ook Vicky se asem wegslaan omdat hulle presies lyk soos die hande waaroor sy nog altyd fantaseer, maar nog nooit by enige man gesien het nie.
Haar verwagtinge van die perfekte paar manshande is nog altyd teleurgestel. Tot nou. Van die sterk polse wat net-net wys verby die mou-omslae van sy spierwit hemp tot by die netjiese naels en die effens deursigtige sensitiewe punte van sy lang vingers, is hierdie man se hande kunswerke! Liewe hemel, dink sy effe kortasem, hoe moet dit voel as daardie hande aan jou vat?
Die stilte in die vertrek suis so hard in haar ore dat sy skrik toe hy na ’n paar oomblikke weer praat. Die professionele kyk in sy oë stroop byna letterlik die vel van haar gesig af.
“Hoekom?” vra hy.
Vir ’n oomblik weet sy nie waarvan die man praat nie. Toe dit uiteindelik tot haar deurdring dat hy ’n antwoord verwag, pas al haar goed voorbereide redes wat sy vir hom wou voorlê skielik nie lekker op haar tong nie.
Sy het lank hieroor besin. Om aan jou neus te laat timmer, is nie iets waaroor ’n meisie ligtelik of selfs net ydellik besluit nie. Sy het immers al genoeg kere na sogenaamde makeover-programme gekyk om te weet dit behels hamertjies, skreeuende draaisagies en bloed. Beslis geen towerstaffies nie.
Dis net dat sy al soveel ure met haar handspieëltjie voor elke spieëlkas waar sy ook al kom haar neus van alle kante bestudeer het. Sy kon haarself nog nooit keer nie. Sy het bly hoop dat hierdie spieël, in hierdie lig, haar sal wys dat sy haar al die jare verbeel het en dat sy eintlik ’n oulike wipneusie het. Net om telkens voor die waarheid te staan te kom en opnuut innig te wens sy kan net die effense kromming op die brug wegmaak.
Dit het daardie Donderdag op laerskool begin.
“Désirétjie,” was juffrou Barnard se verpletterende woorde, “jy gaan vir ons Sneeuwitjie speel in die konsert. En Vickytjie, jy is so mooi lank, ek dink jy sal die dierbaarste ou heksietjie wees met daai oulike uittandjies, nè?”
Vicky is nou nog trots op haarself dat sy nie daar en dan op die vloer geval en haar beentjies gillend begin skop het nie. Sý was Sneeuwitjie, nie die vervlakste Désiré met haar ou simpele spierwit hare nie. Weet die juffrou dan nie dat Sneeuwitjie in háár storieboek op háár boekrak in háár kamer swart hare het nie?
Dis egter presies daar waar die tipies vroulike tweegeveg in haar psige begin het tussen die strewe na uiterlike skoonheid en die skuldbesef van die oppervlakkigheid van sulke ydelheid. Maar sal hierdie popgesigdokter dit ooit verstaan? Sy twyfel.
Maar nou ja, mymer Vicky verder, haar ma het haar nie verniet Victoria laat doop nie. In hulle huis moes almal hulle mos te alle tye gedra soos daardie legendariese beduiwelde ou Britse koningin. Tantrums was nie hoog op haar etiketlys nie. Tranedalle en bewende bolippe ook nie.
Vicky se bolip wou egter nie daardie Donderdag luister nie. Sy onthou nog duidelik hoe dit onbedaarlik begin bewe het toe sy haar ma se handspieëltjie die middag ná skool gevat het om vir die eerste maal in haar agtjarige lewe haar profiel te bestudeer. Daar is dit toe duidelik in die ou ronde spieëlkas met die twee halfmaansyspieëls maal drie weerkaats. Die rede waarom sy so ’n oulike heksie sou uitmaak, letterlik die wortel van alle kwaad: haar krom neus.
Emosionele teistering was een van die redes wat sy die dokter wou gee. Skielik klink dit nou na so ’n siestog-arme-ekke-verskoninkie hier waar sy voor hom sit. Hoekom voel ’n mens altyd spyt dat jy nie aan die een of ander indrukwekkende siekte ly as jy so voor ’n dokter sit nie? wonder sy vir die hoeveelste keer in haar lewe.
Sy wou nog noem dat dit haar kanse om ’n man te kry ook beïnvloed, maar dit sou nie waar wees nie. Aan mans en selfs huweliksaansoeke was daar tot op hede geen tekort in haar lewe nie. “My eie Streisand,” het Peet Voete, wat die advertensies by The Advertiser op Robertson doen, haar nog sommer nou die dag met aanbiddende oë genoem. Jason kondig haar ook met ’n soort diepe respek as Cleopatra aan elke keer as sy dit kan bekostig om by Hair by Design in te stap.
Nee, daardie rede sal nie hond haaraf maak nie, besluit sy. Hierdie dokter Venter se vlymskerp oë beloof om netjies dwarsdeur so ’n opgekookte verduideliking te sny.
Verder wou sy aanvoer dat sy op ’n professionele vlak genoodsaak is om so ’n stap te neem, maar ook hierdie liegstorie lyk skielik baie deursigtig. Die feit dat sy al hier en daar vir ’n modelkontrak afgewys is omdat haar besondere voorkoms “a wee bit too dramatic” is, sal hier ook nie die nodige gewig dra nie.
En om de dood kan sy nie vir die vervlakste man sê dis haar kêrel Renier se grille wat haar finaal tot hier voor hom in sy spreekkamer gedryf het nie. Nee, dis te persoonlik. Dit sal glad nie deug nie. Buitendien sal hy dink sy is ’n ruggraatlose leëkop wat haar deur ’n man laat voorsê.
Hoe sal hy ooit kan verstaan waartoe ’n meisie haarself sal dryf om ’n vangs soos Renier gelukkig te hou? Renier is ’n rare vonds. ’n Argitek – wel, amper een – en dus ook ’n kunstenaar. Fyngevoelig, vertroud met sy vroulike sy en ingestel op absolute perfeksie. ’n Ware millenniumman. Min mense verstaan hom soos wat sy hom verstaan, dink Vicky.
“ ’n Regte ou knol vol tjol,” is Doll, haar parmantige buurvrou in die woonstel langs hare, se opsomming van hom.
“Ek sê niks, my kind,” was haar ma se woorde. “Ek weet mos as ek net iets teen die man sê, hol jy reguit in sy arms in, maar ek kan dink wat ek wil.”
Wys jou net, sê Vicky koppig vir haarself. Nie Ma of Doll het ’n enkele kunstige selletjie in hul DNS nie. Hoe sal hulle kan verstaan dat die enigste rede hoekom Renier effens afgekoel het teenoor haar bloot toegeskryf kan word daaraan dat hy imperfeksie eenvoudig nie kan uitstaan nie?
“Alexander Calder het die konsep van perfeksie só verwoord, Victoria, my skat,” het Renier gisteraand gesê en die kunstenaar met dromerige oë aangehaal: “To an engineer, good enough means perfect. With an artist, there’s no such thing as perfect.”
Sy het dadelik verstaan wat hy bedoel: die voortdurende strewe omdat niks ooit te perfek kan wees nie. Wel, behalwe die man wat hier voor haar sit. Hy kom nogal gevaarlik