Dokter Dierbaar. Anita du Preez
bokamer van The Club.
“But?” begin Vicky protesteer, want sy weet uit ondervinding dat die meisies wat by die tafels bedien se fooitjies aansienlik meer is as dié van die sogenaamde doorladies wat deesdae by die ingange van sulke deftige plekke pronk.
“No buts, Miss Serfontein. Or may I call you Vicky?” smaal Clive met vol lippe en stryk oor sy kaalgeskeerde kop.
“Your dramatic looks and posture is perfect for it, so door it is for you, okay?” handel hy die saak net daar af met die gesag wat pas by sy posisie as hoofgrondboon in die pakkie. Toe draai hy na sy volgende slagoffer.
“Not to worry, my angel,” sê ’n skraal outjie met ’n pienk streep voor in sy blonde kuifie. Hy sit sy hand vertroostend op Vicky se skouer. “The tips are shared.”
“Nog erger,” brom sy.
“Is jy Afrikaans, my ding?” vra blondekuifie.
“Gebore, ja,” sê Vicky steeds omgekrap.
“O! Met ’n impressive naam soos Victoria dog ek… jy weet?” verduidelik hy met sy singerige stemmetjie.
“Ek is Nigel,” sê hy en tik met beringde hand voor op sy swart help-my-sterk-lyk-hempie. Hy gee haar ’n wittandglimlag wat dadelik ’n blitsvriendskap snoer.
“Jy kan bly wees jy bedien nie in die restaurantgedeelte nie. Die spyskaart is so lank soos my arm en jy moet elke dis uit jou kop ken.”
Vicky vergaap haar so aan die ingewikkelde tatoeëerpatrone op Nigel se regterarm dat sy nie hoor baas Clive spreek haar aan nie. Skielik pomp Nigel haar in die ribbes met sy elmboog, rol sy oë en wys na Clive met sy wenkbroue.
“Come with me, Vicky,” beveel Clive fronsend. Hy stap met wikkelboudjies voor haar uit ondertoe na die swaar houtdeur waar sy moet stelling inneem.
Teen masjiengeweerpas blaf hy haar pligte vir die aand uit. Twee deurwagte sal sorg vir orde. Die gaste moet een vir een verwelkom en ingelaat word, nadat sy hul ingangsfooi van honderd-en-vyftig rand ontvang het. Sy is verantwoordelik daarvoor dat niemand inglip nie, en foute sal van haar geld afgetrek word op Donderdae, wat skynbaar betaaldag is. Sy kry ’n basiese bedraggie van sewentig rand per aand en die res is, soos Clive dit met ’n suggestiewe knipoog stel, “up to you, my girl”.
Vicky maak nog haar mond oop met baie vrae, toe draai hy op sy puntskoene om en begin gil op iemand doer by die enorme blink ebbehout-en-chroom kroeg.
Hier gaan ek mos armer raak as wat ek is! maak Vicky die som.
Clive swaai weer skerp om. “As you have probably noticed, this club is expensive and the restaurant is very, very exclusive. We do not want to attract the wrong kind of crowd. Among our clients are the rich and famous of the city. The so-called beautiful people. Therefore I want you to use a little discretion, my dear.” Hy fluister skielik kameraadskaplik: “If they are fat or ugly, you simply deny them entry, okay?”
“Ekskuus?” sê Vicky, onseker of sy reg gehoor het. “How am I supposed to do that?” voeg sy ontsteld by.
“Simple,” sê Clive skouerophalend, “you charge them double.”
Vicky staar sy potsierlike, oorbespierde lyfie in swart leer sprakeloos agterna.
“If they can afford that, then you let them in anyway,” sê hy ongeërg oor sy skouer.
Skielik vertoon die plek vir haar sterk ooreenkomste met die verkeerde kant van die Hiernamaals, soos dominee Sieberhage dit destyds in katkisasie vir hulle beskryf het.
Daar is egter nie kans vir verdere oordenking nie, want twee reuse stoot die yslike poorte op knarsende wiele oop vir die tou mense wat buite wag om in te kom. Vicky sien sommer sy sal vanaand haar storie moet ken.
Teen elfuur is sy gedaan, en dis nog nie eens modieus laat genoeg vir die heel boonste laag Mooi Mense van die stad om op te daag nie. Haar keel is droog en haar nood is hoog.
Genadiglik verskyn Nigel soos ’n blonde engel langs haar met ’n bottel water.
“Vat ’n break, my ding, ek sal jou cover vir vyf minuutjies,” sê hy en wikkel hom agter haar tafel in.
Presies vyf minute later is sy terug.
“Agge nee,” sê Nigel. “Pleks jy nou net ’n sekonde langer gevat het.”
“Hoekom?” vra Vicky.
“Kyk regs en ween, my skat!” sê Nigel feitlik bewoë. “Daar kom die mooiste man wat ooit geskape is nou net by die deur in.”
Vicky kyk. Toe duik sy omtrent onder die tafel in.
“Hoe is dit moontlik?” kerm sy. “Drie maal op een dag? Dit kan nie wees nie! Nie in hierdie grote stad nie!”
“Staan regop, vrou,” sis Nigel. “Dis dié dokter Paul Venter, die plastiese chirurg.”
Vertel my iets wat ek nie weet nie, dink Vicky.
“Ek weet nie wie die skoonheid by hom is nie, maar Clive vermoor jou as jy nie nou jou ding doen nie. Baai,” sê Nigel deur sy tande. Hy kies blitsvinnig koers na sy pos agter die kroegtoonbank.
Vicky staan, maar dis omtrent al. ’n Houtpop is ’n mooi aap, sou Doll van haar vertoning sê.
Sy vat die dokter se Vreeslike-Belangrike-Persoon-toegangskaartjie by hom met bewerige vingers. Sy laat hom en sy beeldskone blonde jong metgesel in sonder om te weet of sy moet, en sonder om op te kyk. Genadiglik lyk dit of hy haar nie herken nie, of dalk nie wíl herken nie, met die pragtige vroumens wat feitlik oor sy arm gedrapeer is.
Hy sê niks, en tog kyk hy ’n slag fronsend om toe hy wegstap.
Vicky blaas haar asem stadig uit en staar hulle agterna. Sy swart hare kleef klammerig aan sy nek asof hy pas uit die stort kom. Hy dra ’n spierwit hemp. Sy lang, gespierde bene word knus omlyn deur ’n swart denimbroek met modieuse nou pype tot by sy swart leermokassins.
Die vroumens pas netjies onder sy arm, wat besitlik rus oor haar skraal ontblote rug in ’n laaggesnyde heuningkleurige top. Sy dra ’n styfpassende broek van dieselfde kleur, met effens donkerder leerstewels wat tot bo-oor haar knieë pas. Haar glansende blonde hare is argeloos agter haar kop vasgevang en ’n breë leergordel omsluit haar smal heupe. Saam vorm hulle ’n paartjie wat die verkeer tot stilstand sal dwing, of ten minste hordes mense gimkontrakte sal laat koop.
Op daardie presiese oomblik weerklink blikkerige boeremusiek van iewers af, net toe die jazzorkes skynbaar ’n blaaskansie neem. Vicky kan haar ore nie glo nie. Met groeiende onrus besef sy dat die geluid van háár persoon afkomstig is. My selfoon! besef sy en soek krampagtig in haar swart jeans se sak.
Sy vat dit eindelik raak. Sy sien dis Renier en druk dit venynig dood. Net ’n aks te stadig. Paul Venter en sy meisie was nog naby genoeg om dit te hoor. Albei draai om na waar sy skaapagtig met die ding in haar hand staan. Hierdie keer sien sy duidelik die herkenning in dokter Venter se geamuseerde donkerblou oë.
As ek Pa darem in die hande kry! dink sy briesend. Dis sowaar niemand anders as daardie platjie se werk nie. Vandat hy uitgevind het hoe om luitone vir selfone in die hande te kry, is niemand veilig nie. Hy moes sweerlik hierdie besondere deuntjie spesiaal vir haar uitgekies en geprogrammeer het toe sy die naweek by die huis was.
Sy het nog nie haar selfoon sedertdien gebruik nie omdat sy nie lugtyd gehad het nie, besef sy vies. Moes Renier juis nóú besluit het om haar te soek?
Daar is egter nie tyd vir trane nie, want ’n nuwe bondel laataandjollers staan reg om in te kom. Genadiglik lyk nie een van hulle vet of lelik nie. Darem iets om voor dankbaar te wees, dink sy, want hoe sy dít sou hanteer, wil sy liewers nie weet nie.
Toe Vicky uiteindelik by haar woonstelletjie kom, stroop sy haar klere af, pluk haar ou slaaphemp oor haar kop en val op haar deurmekaar bed neer. Sekondes nadat sy haar geliefkoosde ou slap kussing omhels het, slaap sy vas. Maar die laaste beeld wat voor haar geestesoog verbyskuif voor sy wegraak, is nie Renier