Willem Poprok. Derick van der Walt

      4. Die poprok

      Willem hou vir Pietie Palworthy deur die kombuisvenster dop terwyl hy sy middagete afsluk. Hy is honger, doodhonger.

      “Nie so vinnig nie, Willem. Jy sal maagpyn kry,” sê sy ma terwyl sy vir Lydia voer. Lydia wriemel in die eetstoeltjie en wil uit. Elke keer as die volgelaaide lepel naby haar mond kom, pers sy haar lippe op mekaar en draai haar kop weg.

      “Ag, Lydia,” sug sy ma.

      “Self,” sê Lydia en gryp na die lepel. Sy ma laat haar begaan. Lydia vat die lepel en gooi die kos op die vloer.

      “Ag, Lydia,” sug sy ma weer en staan op om ’n lap te gaan haal.

      “Ek gaan daai kind nog vermoor.” Willem hou steeds vir Pietie deur die venster dop. Dié loer oor die heining en gooi die arme halfdooie Flip met suurlemoene. Die dowe hond lig kort-kort sy kop waar hy in die son lê en kyk onseker om hom rond.

      Pietie se blonde kuifie verdwyn agter die betonmuur.

      Willem draai na sy ma. “Gaan Lydia ’n partytjie kry as sy volgende week verjaar?”

      Sy ma probeer steeds ’n paar lepels kos in Lydia se mond geprop kry. Sy antwoord nie.

      “Aag, my kind,” sê sy dan, “ek gaan sommer ’n paar goedjies na die dagtannie stuur, hulle kan haar verjaarsdag sommer daar vier. Sy’s nog klein, ek dink nie sy gaan eers weet sy verjaar nie. En ek sal vir haar ’n koek bak en dan kan ons vir haar sing as julle almal by die huis is.”

      Willem vervies hom. Daar is altyd geld vir ander goed, behalwe vir hom en Lydia. As Franna net vra, nog net die “t” van tokse sê, het sy pa al gekoop. En Coenie. Hy kan nie eens meer tel hoeveel brille Coenie al gekry het nie.

      Sy oog vang weer die blonde kuifie wat blitsig bo die betonmuur verskyn. Dan sien hy die goue bom wat deur die lug trek en die arme hond sekuur teen die kop tref.

      “Nou het ek genoeg gehad!” Willem vlieg op en loop by die voordeur uit. Hy sluip stilletjies langs die betonmuur af en raap een van die Palworthies se suurlemoene op wat aan hulle kant van die muur lê.

      Maar Pietie sien hom en Willem hoor hy hardloop in die rigting van hulle huis. Hy weet uit ondervinding hy sal moet roer voor Pietie in die huis verdwyn. Willem loer oor die muur en gooi, maar weet dadelik dis mis. Die suurlemoen tref die Palworthies se kombuismuur.

      Pietie lag met sy haasbek en steek vir hom tong uit.

      “I’m going to murder you one day. Very dead,” sis Willem woedend, en is dadelik kwaad vir homself omdat hy nes Franna Engels met die simpel kind praat.

      Pietie loer om die kombuisdeur en skree: “Jou pa-hulle het tog vier keer geseks!”

      Willem moet homself keer om nie oor die muur te spring en die kind te verwurg nie.

      Sy ma kom by die kombuisdeur uit. “Willem, Oupa het weer gebel. Gaan maak tog maar gou ’n draai. Hy kom nie reg met die internet nie.”

      “Maar Ma, ek het hom al ’n honderd keer gewys!”

      Wat hy eintlik wil sê, is dat hy nie wil weet wat in sy oupa se bankrekening aangaan nie. Hy wíl nie sy oupa se geldsake op die internet doen nie. Dit voel so half asof hy iets weet wat hy nie behoort te weet nie, soos wat in Franna se bruin koevert aangaan. Hy moet alles doen in hierdie huis, en dan wil hulle nog hê hy moet rugby speel en kuns neem en wat nie nog alles nie.

      Maar hy kan nie help om tog ’n bietjie trots te wees nie. Sy oupa het nog nooit vir Franna of Coenie gevra nie, en hy betaal altyd iets as Willem hom gehelp het. En hy het sy oupa se name: Willem Johannes van Vuuren. Hy het ook eintlik geld nodig om vir Lydia ’n geskenk te koop vir die tweewordstorie, troos hy homself toe hy sy fiets onder die afdak gaan haal.

      Hy ry stadig deur die stil strate en kyk na die huise. Hulle bly in ’n ou deel van Pretoria. Sy pa sê hy gaan nog eendag die slaghuis vir ’n groot wins verkoop en dan trek hulle na een van die nuwe dele in die ooste van Pretoria, waar hy ’n smart slaghuis in ’n fancy sentrum gaan begin. Daar waar die mense geld het en nie kyk wat steak kos nie. Hulle soek gehalte en gee nie om om daarvoor te betaal nie, sê sy pa. Nie soos hier waar mense van mince en boerewors leef en probeer om jou vir elke sent af te stry nie, en dan koop hulle op die ou end hoendervleis. Asof hoendervleis regte vleis is.

      Laurel en Hardy wag vir Willem op Madeliefie se stoep. Dis hoe sy pa Oupa en oom Fred noem. Willem kan nie onthou wie Laurel en wie Hardy is nie, maar sy oupa is die klein, maer een en oom Fred die grote, die ou met die groot maag waarop hy baie trots is. ’n Paar ander ou mense sit en gesels ook op die bankies voor die aftreeoord se stoep.

      Oupa beduie met sy kierie terwyl Willem sy fiets aan een van die bankies vasketting. Hy is nog ver toe hoor hy al: “Willem, ek het al weer my password vergeet!”

      Willem sug. Hy wonder partymaal of Oupa nie aspris sy wagwoord vergeet nie.

      Oupa is soos gewoonlik baie bly om hom te sien, en oom Fred vroetel deur Willem se hare. “Hoe lyk die poppies in die hoërskool vir jou?” lag hy.

      Oupa sukkel met sy kierie die lang gang af, met oom Fred agterna en Willem aan die einde van die tou. Die aftreeoord ruik snaaks, so surerig en benouderig, dink hy. Die ou mense wat hulle teëkom, groet vriendelik. Willem weet hulle ken hom al, nie seker of dit goed of sleg is nie.

      By die glashokkie aan die einde van die gang stop die tou. Oupa loer om die deur na die tannie met die pers hare wat voor die rekenaar besig is. Sy wikkel op die sleutelbord, sien Willem beïndruk.

      Oupa maak keel skoon, maar die tannie hoor nie, of maak of sy nie hoor nie. “Katrina, gaan jy nog lank wees? My kleinseun kan nie heeldag …”

      “Wag jou beurt af,” sê die tannie kortaf sonder om op te kyk.

      “Sy stuur seker ’n e-mail vir haar dogter in Amerika,” fluister oom Fred.

      “Fred,” sê Oupa vies, “ek wil nie hê jy moet by wees as ek my persoonlike goed doen nie. Gaan sit solank buite op die stoep.”

      “Aag, ou Willem, watse geheime het jy nogal vir my? Ek stel nie belang in hoeveel geld jy in die bank het nie.” Hy fluister vir Willem: “Sal jy vir ons wys waar hou hulle die stout goedjies op die internet?”

      Oupa frons kwaai. “Magtig, Fred, kry jou ry!”

      “Net so bolangs. Nie te rof nie,” fluister oom Fred.

      “Man, Fred, loop sit op die stoep!”

      Willem sug. Dié gesprek het hy al baie gehoor.

      Die tannie staan op en stap uit terwyl sy hulle ’n kyk gee.

      Willem verduidelik weer geduldig en doen vir sy oupa die oorplasing.

      “Willem, jy aard na my. Jy weet hoe om goed te doen. Jy’s ’n regte Van Vuuren,” prys Oupa toe hulle voordeur toe loop.

      “Ek dink jy’s baie slimmer as jou pa toe hy so oud soos jy was. Hy’t maar gesukkel met die somme, as ek reg onthou, of was dit nou die Engels? Ja, dit was Engels. Nee, dit was tog die somme, of was dit nou somme