Vlam van verlange. Schalkie van Wyk
kom Mariska!” val Carli hom gedemp in die rede.
“Tot siens, Carli. Ek sal vir jou tante sê jy stuur liefde,” sê Meyer hard genoeg dat Mariska hom kan hoor. Hy buig nader aan Carli en vir ’n toweroomblik raak sy lippe sysag aan hare.
Carli sluit haar oë onwillekeurig en bly roerloos staan. Maar dan, voordat sy die wonder van die oomblik kan indrink, beweeg hy weg van haar.
Haar oë vlieg oop toe sy die deur van die bakkie hoor toeklap, en sy sien Mariska nuuskierig nader draf terwyl Meyer se bakkie vinnig trustoot en wegry.
“Wie is daardie ou boemelaar? Hoekom het hy jou gesoen? Goeiste, Carli, het jy vir jou ’n geheime minnaar aangeskaf? Is hy darem ongetroud, of het hy ’n vrou en ’n spul kinders? Ek kan nie glo jy kan so ’n vuil man wat in ’n ou flenterbakkie rondry, soen nie!” kom dit uitasem van Mariska, lam geskok deur haar eie vrugbare verbeelding.
“Het jy die man sowaar gesoen, Carli?” vra Vincent Schoeman afkeurend. Hy gaap lank agter sy hand en sluit by die meisies op die sypaadjie aan.
Vincent is nie mooi nie, dink Carli en kyk krities na die lang, skraal jong man wat eendag haar bruidegom sal wees. Vincent is doodgewoon aantreklik met sy digte, heuningblonde hare, ligbruin wenkbroue en koringblou oë, omraam met lang wimpers. Sy neus is kort en reguit en sy gesig lank en hoekig. Sy mond is groot, sy lippe vol en sensueel, en as hy glimlag, keep diep kuiltjies in sy wange. Vreemd, sy en Mariska glo sedert hulle kleintyd Vincent is die aantreklikste ou in die wêreld, maar vandag lyk hy soos ’n vaak skoolseun met sy ongeskeerde gesig, deurmekaar hare en ’n T-hemp wat hy agterstevoor aangetrek het.
“Het jy nie gesien Carli soen die man nie, Vincent?” dring Mariska se verontwaardigde stem tot haar deur. “Ek kon my oë nie glo nie! Carli, wat het jou besiel om die vuil ou boemelaar te soen?”
“Dis wat my ma ook wil weet, Carli,” sê Vincent en gaap weer agter sy hand. “Ekskuus. Ek slaap nog. Ek het tot halfdrie vanoggend DVD’s saam met Peet-hulle gekyk. En toe kom boender my ma my uit die bed omdat jy ’n uur lank met ’n vuil boemelaar in die straat staan en praat. Wat het hy verkoop? Kompos, kraalmis of waatlemoene?”
Carli kyk hom geïrriteerd aan. “Is jy regtig drie maande ouer as ek, Vincent?”
“Dis wat op my geboortesertifikaat staan. Hoekom vra jy?” Hy vryf die slaap uit sy oë en gaap weer.
“Omdat ek skielik twintig jaar ouer as jy voel,” antwoord Carli en voel dan gemeen. Dis nie Vincent se skuld dat hy minder manlik as die dertigjarige Meyer Feldtmann lyk nie, of dat hy op twee-en-twintig nie die innerlike krag en selfversekerdheid van Meyer uitstraal nie. Oor agt jaar sal Vincent ook manlik wees – as tant Renette intussen ophou om hom soos ’n hulpelose kleuter te behandel.
“Jy het jou T-hemp agterstevoor aan, Vincent. Gaan klim in jou bed en slaap klaar.”
“Moenie katterig wees nie, Carli,” sê Mariska partydig. “Vincent is minstens skoon, maar daardie boemelaar wat jy gesoen het … Hoekom hét jy hom gesoen?”
“Ek het nie,” ontken Carli. Sy voel hartseer. As sy geweet het Meyer gaan haar soen, het sy hom teruggesoen, dink sy, ervaar ’n oomblik van bandelose begeerte en bloos dan vuurrooi oor die intensiteit van haar emosies.
“Jy jok! Kyk hoe bloos sy, Vincent. Carli bloos altyd as sy jok.” Mariska kyk ontsteld na Vincent en dan weer na die blosende Carli.
“Dis haar ma se dood,” sê Vincent vertroulik en staan nader aan Mariska. “My ma sê die dood van ’n ouer is ’n traumatiese ervaring, daarom moet ons nie verbaas wees as Carli skielik vreemd optree nie. Dis waarom sy haar simpel hond se geselskap bo myne en joune verkies.”
“Ek het nooit so daaraan gedink nie,” sê Mariska en staar bewonderend na Vincent. “Arme Carli het niks en niemand wat sy haar eie kan noem nie, daarom het sy ’n wildvreemde boemelaar gesoen.”
“Dis reg,” beaam Vincent. “Maar haar soen was sonder bybedoelings, want sy het hom in die straat gesoen waar almal haar kon sien. Ek wed sy weet nie eens sy het hom gesoen nie. Dis haar gemoedstoestand, verstaan?”
“Ja, Vincent, maar wat –”
“Hy het mý gesoen, julle twee pampoene!” val Carli Mariska boos in die rede. “Glo julle ek het skielik doof en stom geword omdat my ma dood is? Julle staan my gemoedstoestand en ontleed soos twee ou professore, en intussen het julle nie die vaagste benul waaroor julle praat nie! Ek kan nie glo julle is my vriende nie!”
“Sy is histeries, Vincent. Wat doen ons nou?” vra Mariska gedemp en hou Carli besorg dop.
“Ons moet kalm bly,” antwoord hy en waag ’n versigtige glimlaggie toe hy na Carli draai. “Moenie jou vir ons vererg nie, Carli. Ek en Mariska probeer jou net help, want ons het begrip vir jou … e … situasie. Hoekom het die boemelaar jou gesoen?”
“Omdat hy wou,” antwoord Carli kamma bedees, blik beurtelings na Mariska en Vincent en bars in ’n onkeerbare giggelbui uit. “Julle is snaaks – julle weet net nie hoe snaaks nie! Die man het my gesoen omdat … e … omdat hy my neef is.”
“Jy het nie ’n neef nie, want jou tant …” begin Vincent. Hy pers sy lippe hard saam en kyk betekenisvol na Mariska, wat hom met groot, geskokte oë aanstaar en probeer om haar kop ongemerk te skud.
“Dan weet julle van my tant Emma de Winter?” vra Carli met onskuldige belangstelling.
“Het my ma jou vertel?” vra Vincent ongelowig.
“Dis ’n dom vraag, Vincent,” sê Mariska misnoeg. “Jou ma sou nooit so ’n persoonlike saak met Carli bespreek het nie, en ek en jy bewaar al jare lank ons geheim. Wanneer het jou ma jou van haar suster Emma vertel, Carli?”
Carli ignoreer Mariska se vraag en vra ingehoue: “Hoe lank weet jy en Vincent al van my tant Emma?”
Mariska en Vincent kyk na mekaar en lyk albei skuldig. Dan antwoord Mariska teësinnig: “Vandat ons twaalf was. Jy het daardie wintervakansie masels gehad en ek en Vincent het mekaar geselskap gehou. Ons het moeg geword van televisiespeletjies en toe gaan krap ons op die solder rond en kom op ’n ou album van tant Renette af.”
“Daar was foto’s van jou in die album, Carli!” sit Vincent die vertelling gretig voort. “Ek bedoel, die meisie op die foto’s het soos jy gelyk – stokou foto’s van my ma en jou ma en die meisie wat soos jy gelyk het. Ek en Mariska was so opgewonde dat ons my ma gaan vra het of ons die album vir jou kon wys. Sy het nie juis ’n keuse gehad nie: sy moes ons toe van jou tant Emma vertel. Maar sy het ons laat beloof dat ons nooit enigiets oor tant Emma en die foto’s vir jou sal sê nie. Verkwalik jy ons dat ons stilgebly het?”
“Nee, Vincent. Het jou ma julle vertel waaroor my ma en tant Emma rusie gehad het?” vra Carli gelykmatig en hoop sy verraai nie haar gebrek aan inligting oor haar onbekende tant Emma aan die ander twee nie.
“Nee. Weet jy?” kom dit tegelykertyd van Vincent en Mariska.
Carli glimlag sonnig. “Jammer, julle twee, maar dis ’n De Winter-geheim. Maar ek kan julle vertel dat tant Emma ’n pleegseun het – Meyer Feldtmann.”
“Die boemelaar?” vra Mariska ongelowig.
“Moenie oordryf nie, Mariska!” sê Carli onthuts. “Meyer het twaalf jaar lank in sy vrye tyd aan daardie antieke bakkie gewerk om dit weer in ’n lopende toestand te kry. Hy het al die pad van Henningshoogte af gery en op pad hierheen het die oliepypie van die bakkie gelek of gebreek. Hy moes seker onder die bakkie inkruip om dit reg te maak, want hy was die ene stof en olie, maar sy klere was nie oud of flenters nie. Sy gesig was in elk geval skoon.”
“Ja, hy het die aantreklikste gesig wat …” begin Mariska entoesiasties, kyk na Vincent en lyk skuldig. “Ek persoonlik verkies blonde mans, maar as ’n mens van donker mans hou, is jou neef nogal aantreklik, Carli.”
Vincent vee sy deurmekaar kuif uit sy oë, kyk ongemaklik na Carli en vra onwillig: “Is die Meyer-vent