Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer
ek nog nooit op ’n intieme voet met Julia verkeer het nie, laat staan nog ’n baba verwek het! Glo jy my? Nee, moenie wegkyk nie. Kyk in my oë en sê vir my of jy dink ek lieg?”
Tot haar ontsteltenis skiet haar oë vol trane en sy sluk verbouereerd. Ag, kan sy hom nie maar glo nie? Maar hoe moet sy weet of hy die waarheid praat?
“Toe maar, jy hoef my nie te antwoord nie. Ek kan sien jy glo my nie. Verskoon my, ek is nou terug.”
Sy knip verslae haar trane weg toe hy deur die tonnel kruip en storm agterna. “Wag, Bennie!”
“Ja?” kom sy antwoord bot van buite en sy byt op haar onderlip.
“Sal jy regkom? Dis dan pikdonker buite. Moet jy nie liewer die tas los nie?”
Vir ’n paar tellings hoor sy net sy diep asemhaling iewers naby die bek van die grot.
“Jy hoef jou nie te bekommer oor my veiligheid nie, Jessica. Ek sal regkom, dankie. Ontklee jy jou maar en draai jou solank in een van die komberse toe. En bewaar jou as jy probeer wegkom!”
Die bitter klank in sy stem ontgaan haar nie. Weg is die bietjie gemeensaamheid van ’n rukkie gelede al weer, dink sy verslae toe sy omdraai en langs die vuur gaan hurk sodat die hitte die koue uit haar liggaam moet dryf. Maar hoe kan hy van haar verwag om hom te glo? Julia het dan gesê hy is die enigste vader vir haar kind. Vír haar kind? Ván haar kind? Hoe het Julia dit gestel? Die woorde was dan so vasgebrand in haar geheue. Hoekom weet sy dan nou nie meer nie?
’n Vonkie hoop vlam op in Jessica. Sê nou maar net dis soos Bennie sê? Dat dit nie sý kind is wat Julia verwag nie? Moet sy hom nie ’n kans gee om sy kant van die storie te vertel nie? Sy sou hom tog bitter graag wou glo!
Bennie is nie net bibberend van die koue toe hy uiteindelik terugkeer met haar tas nie, hy is nog ontevrede met haar ook.
“Hoekom het jy nie gemaak soos ek gesê het en jou nat klere uitgetrek nie? Wil jy hê ek moet boonop met siek mense sukkel?”
“En jy?” klim sy dadelik op haar perdjie. “Jy is seker te goed om siek te word. Ek is klaar feitlik droog.”
“Nee, ek is nie te goed om siek te word nie, maar ek is nie domastrant nie.” En voor haar verdwaasde oë begin hy sy nat klere afstroop.
Haar nek maak eintlik ’n klapgeluid toe sy vinnig haar kop wegdraai toe hy wraggieswaar sy broek ook begin uittrek.
“Haal daar ’n sweetpak vir my uit die tas uit,” beveel hy.
Sy voer sy bevel uit, maar het ’n probleem om dit aan hom te oorhandig sonder om na hom te kyk. Haar blik beweeg versigtig grondlangs tot dit sy voete vind, en sy skuif skaam nader. “Dè, vat dit.”
“Dankie. Ek sal jou nou-nou kom help om van jou klere ook ontslae te raak.”
“Dis nie nodig nie,” stamel sy verleë. “Ek sal self regkom.”
“Dan beter jy begin. Ek is honger. Ons moet eet wat daar te ete is, want ek wil gaan slaap.”
Jessica raap haastig haar onderklere en die orige sweetpak uit die tas en skarrel dan met ’n wantrouige blik oor haar skouer na die verste, donkerste hoekie in die grot. Sy bloos oor die forsgeboude borskas wat sy raakgesien het toe Bennie sy nat klere uitgetrek het. Die duiwel is darem maar listig, dink sy so by haarself. Hy wil haar dan al dwing om weer te kyk. “Voertsek!” snou sy hom egter sissend toe in die donker, en skrik haar heeltemal angsbevange toe hy op haar been spring.
“Help! Help!”
Haar gille sny deur murg en been en Bennie moet naarstig oorgaan tot aksie om te keer dat sy nie dwarsdeur die vuur hardloop nie.
“Toe maar, toe maar, Jessica, dit was seker maar net ’n vlermuis,” paai hy vertroostend, maar Jessica skud haar kop so hewig dat haar haarslierte hom in die gesig tref.
“Dit was ’n duiwelse ding! ’n Harige besigheid!”
“Wat het hy gemaak? Het hy oor jou hand gehardloop?”
“Oor my been! Hier, oor my …” Haar tirade breek stompaf, want Bennie kyk daar waar sy wys en al wat sy aan het is haar onderklere. Aarde, gaan tog oop en sluk my in! Heelhuids, bid sy vurig, maar haar gebedjie word nie verhoor nie en sy soek radeloos uitkomkans.
“Dit lyk nie asof hy jou gebyt het nie,” sê Bennie en hy klink so kalm dat Jessica wonder hoe gewoond hy dan is aan meisies in onderklere.
“En nou?” vra sy in ’n dun stemmetjie.
“Nou staan jy net hier doodstil tot ek jou klere uitgeskud en vir jou gebring het.” En hy voer die selfopgelegde takie voorwaar uit sonder om te blik of te bloos. Om alles te kroon, bring hy haar nat onderklere ook nog saam. Hy bring dit nie net saam nie, hy hang dit ook nog op oor die draad wat skuins agter die vuur gespan is. “Daar’s hy. Nou is ons ten minste weer droog. Nou kan jy kyk wat daar vir ons te ete is in jou tas.”
Sy kalm houding help Jessica om haar selfbeheersing te herwin, al bly sy pynlik aan die bloos as sy daaraan dink hoe skamel gekleed hy haar gesien het.
Bennie is ook verstandig genoeg om nie spottenderwys daarna te verwys nie, want hy vrees haar humeurtjie. Al sou hy wat wou gee om haar siel uit te trek! Want hy wil tog ook glo dat Jessica nie werklik so onverskillig teenoor hom staan as wat sy hom probeer wysmaak nie. Waarom het sy dan trane in haar oë gehad toe sy hom verwyt het oor die kind van Julia van wie hý dan nou kwansuis die pa sou wees? En daar was tog ’n tikkie besorgdheid in haar stem toe hy weg is om die tas te gaan haal.
Hy laat egter niks van sy vermoedens deurskemer nie, en hy hou hom ook oënskynlik onbewus van haar ondersoekende blik op hom wanneer sy haar verbeel dat hy dit nie raaksien nie.
“Toe, hier is nou vir ons ’n tafel reg langs die vuur. Watse dis het jy vir ons?”
“Jy het ’n keuse tussen sardiens, droë broodrolletjies, biltong, droëkoekies en nartjies.”
“Ek dink ons eet eers die broodrolletjies en sardiens. Die ander goed sal nie sommer bederf nie, en ons weet nie hoe lank ons hier sal moet vertoef nie.”
“Regtig?” roep Jessica ontsteld uit.
Hy haal sy skouers op. “Dit hang af hoe lank die reën gaan aanhou.”
“Maar jou ouers? Hulle gaan mos bekommerd raak. Jou pa sal tog seker kom soek na ons?”
“En hoe dink jy gaan hy ons bereik? Hulle sal weet ons skuil in die grot, maar noudat ek daaraan dink, ek en my pa het ’n soort kommunikasiestelsel uitgewerk. Ek dink ek moet …”
Sy stem word verswelg deur die galmende geklap van ’n geweerskoot, en vir die tweede keer beland Jessica amper binne-in die vuur.
“Toe maar, dis my pa wat daar geskiet het. Net ’n oomblik. Ek wil hom net antwoord.”
Hoe? wonder Jessica. Die skoot het dan so naby geklink. Sê nou dis boosdoeners? “Bennie, wag! Jy kan nie buitentoe gaan nie. Netnou is dit nié jou pa nie!” Maar hy steur hom nie aan haar kommer nie en raak weg in die donkerte van die grot se uitgang. Die volgende oomblik hoor sy weer ’n knal, ’n oorverdowende knal, en dit kom sommer uit die donker hier reg voor haar!
“Bennie! Bennie, pas op!” Aan haar eie veiligheid is daar nie nou tyd om te dink nie en sy bondel holderstebolder deur die tonnel. “Bennie!” roep sy weer beangs toe sy op die rotslysie te lande kom. “Bennie, leef jy? Waar’s jy, Bennie?”
Toe dit darem nou vir Bennie begin lyk asof sy kapabel genoeg is om die bosse in te hardloop op soek na hom, hou hy op om te glimlag en los ’n steungeluidjie, sommer hier langs haar.
“Bennie? is dit jy, Bennie?”
“Uhh.”
“Het die vloekstene jou raak geskiet?”
“Hu-u.”
“Toe maar, hier is ek nou by jou. Waar het die vloekstene jou gewond?”
Hy