Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer
sien loop het! Hy is eenvoudig wonderlik! Om die waarheid te sê, ek is smoorverlief.”
“Moenie vir jou staan en laf hou nie, kind. ’n Mens raak nie so gou verlief nie. Nie sommer met die eerste oogopslag nie.”
“Wil tante wed?”
Tant Mart vryf haar brilglase skoon en loer dan agterdogtig na Jessica se blosende wange. Daar steek waaragtig waarheid in die kind se woorde, dink sy ’n bietjie beangs. Vanwaar anders die blinkheid in haar oë?
“Jessica, is jy ernstig?”
“Natuurlik is ek ernstig.”
“Maar jy ken mos nog nie die man behoorlik nie?”
“Ag, ek weet al alles wat ek behoort te weet.”
“Soos wat?”
“Wel, dat sy vrou al drie maande lank dood is. Dat hy dus ’n wewenaar is, en dat hy skatryk is. Dus sal hy my nie probeer inloop met my erfporsie nie.”
“Hoe oud is hy?”
“Nie meer ’n kind nie, maar ook nie te oud nie. Ek het hom nou nog nie gevra hoe oud hy is nie, maar sy oudste kind is glo tien jaar. Die ander vier is nog klein. Dis nog net die oudste wat in die skool is.”
Tant Mart se oë dop hemelwaarts. So iets moes sy te wagte gewees het. Dié dat Jessica nooit sinnigheid in die jong mans van Biesiesdal kon kry nie. Sy soek toe al die tyd ’n soort vaderfiguur vir ’n man. Seker oor sy nooit self haar pa geken het nie. Arme kind!
Op ’n ingewing besluit Jessica ook om nie vir tant Mart reg te help nie. Die ou grappie kan tog nie skade doen nie.
Oom Josie steun haar ook nog in die besluit toe sy later die middag in die slaghuis vir hom daarvan vertel.
“Nee, maar dis reg. Laat ou Mart ook vir ’n slag naels kou. Maar, Jessica, Bennie de Lange lyk nie sleg nie, nè? Ek moet sê, ek het dadelik van hom gehou. Hoe bloos jy dan nou so, kind?”
“Onsin,” probeer sy die waarheid verbloem. Ons moet tant Mart net reghelp voor Saterdag, dink sy in haar enigheid. Tant Mart is kapabel en loop praat voor Bennie van sy oorlede vrou en span kinders! Dan skaam sy haar so sweerlik morsdood.
Dis dan ook nie lank nie, of die sifdeur klap weer oorverdowend in oom Josie en Jessica se ore.
“Joos, wat is dit dié van ’n man wat Jessica se motor sal bestuur uit die Kaap uit?”
Oom Josie leun dadelik oor die toonbank en laat sak sy stemtoon. “Ou Mart, jy moet die man sien! Uit een stuk, seg ek vir jou. En as ek reg opgelet het, was dit liefde met die eerste oogopslag tussen hom en ons ou doggie.”
“Maar sy sê dan vir my sy vrou is nou die dag eers begrawe! Hoe kan jy sulke dinge loop staan en goedpraat? Wat weet my ou dogtertjie van kinders grootmaak en als?”
“Moenie jou daaroor bekommer nie. Hý sal haar leer. En weet jy wat? Hy’t net sulke rooi hare soos Jessica. Dink net, hulle kinders gaan almal sulke rooikoppies wees.”
“Behoede my! Die man het dan al vyf! Wil jy hê my kind moet haar doodwerk aan kinders grootmaak?”
“Jessica is nie jou kind nie, ou Mart. Sy is net so goed my kind ook as wat sy joue is. Wie’t haar na jou toe gebring die dag na haar ouers verongeluk het? En wie het deur al die jare haar losiesgeld betaal? Ek wat Joos is! Moet nou nie foeter om in my kind se pad na geluk te wil loop staan nie.”
“O, Joos Landman, nou word ek skielik nie meer gereken nie, nè? Wie dink jy het in die nagte vir haar opgestaan, by haar bed gewaak toe sy haar kindersiektes gekry het, saam met haar skool toe gestap toe sy nog so klein was, en wie voed haar nou nog elke dag? Maar noudat sy verlief is, nou word ek van die katel afgestamp. Maar dis maar reg so. Ek is gewoond daaraan om altyd die minste te wees. Al wat ek jou sê, is dit: As Jessica seerkry deur hierdie vreemde skepsel wat jy besig is om aan haar op te veil, sal jy bars. Jy wat Joos Landman is!”
“Ag, ou Mart, dit sal nie help om smartvraat te speel nie. Jessica was al mondig en sy …”
Oom Josie se sin bly in die lug hang, en Jessica wens die aarde wil oopgaan en haar insluk. Heelhuids! Want die persoon wat so pas die slaghuis binnegekom het, is niemand anders as Bennie de Lange nie, en tant Mart se oë is klaar opsommend op die mannetjie gerig. Dog, die oomblik toe oom Josie en Jessica albei die ergste vrees, draai tant Mart om en verlaat die slaghuis met ’n kopknik in die vreemdeling se rigting.
Jessica kan nie ’n sug van verligting onderdruk nie, en Bennie glimlag skielik breed in haar rigting. ’n Glimlag wat haar hartklop tot ’n gevaarlike tempo laat versnel.
“Sug jy oor jy moeg is?” vra hy geïnteresseerd, en gee haar so ’n warm glimlag dat haar kop dreig om te duisel.
“Nee, agge, ja,” stamel sy verbouereerd, en verwens die blos wat sy so van haar keel af voel opstoot.
“Ek het net kom hoor wat ek Saterdag moet aantrek. Is dit ’n formele besigheid, die oorhandiging van jou motor?”
“Gits, ek weet nie. Ek het nooit daaraan gedink om te vra nie. Maar ek gaan nie optof vir die besigheid nie.”
“Dink jy ek kan maar met ’n langbroek en sportbaadjie gaan?”
“Natuurlik!” Sy byt vinnig haar onderlip vas. Amper het sy nou vir hom gesê hy sal in ’n meelsak ook goed lyk.
Hy gesels nog eers vir ’n rukkie met oom Josie voordat hy loop, en Jessica betrag hom onderlangs met sterre in haar oë. Hy is beslis alles wat ’n meisie in ’n man kan begeer!
Oom Josie kyk laggend na Jessica toe Bennie weg is. “Moenie vir jou verbeel hy’t gekom om oor kleredrag te gesels nie, hoor. Hy wou kom seker maak of sy droomnooi werklik so mooi is as wat sy vanoggend vir hom gelyk het.”
“Ag, oom Josie,” protesteer sy skaam en laat sak sommer haar kop om kamtig aan te gaan met haar werk.
Tant Mart steek by haar tuinhekkie vas. Daar is onrus in haar hart oor Jessica en die rooikop-wewenaar met sy klomp kinders. Vier wat nog nie eens in die skool is nie! Dit beteken mos dis omtrent elke jaar ’n kleintjie. Gaan hy Jessica ook so oorlaai met kleingoed? Seker maar. ’n Mens kry mos mans wat geen einde ken nie. Haar arme kind! Nee, sy wat Mart is, sal ’n plan moet maak. Hierdie kamstige verliefdheid van Jessica is sommer onsin. Sy sal vir Jessica ’n ander man moet soek. Iemand wat haar voete skoon onder haar gaan uitslaan. Wat haar sal laat afsien van die wewenaar met sy horde kinders.
En toe dink sy aan die oulike man wat sy daar in die slaghuis gesien het.
Bennie steek verbaas vas toe ’n mollige tantetjie hom aan die mou beetkry op die sypaadjie.
“Ekskuus tog, meneer, dat ek jou voorkeer, maar jy lyk so bekend. Is jy nie van Schalk van Deventer se seuns nie?”
“Nee, mevrou, ek ken nie ’n Schalk van Deventer nie.”
Tant Mart kry dit nogal goed reg om afgehaal te lyk. “Nee, maar dan is ek nou jammer, meneer. Waar woon u? Ek het u mos nog nie voorheen hier op die dorp gesien nie?”
“Ek is nuut hier. Ek gaan daar in Dasahof, nommer vyf, tuis. Danie Schoeman – ”
“O, en ek is tannie Mart. Ek het die losieshuis hier. Sê vir my, werk u Saterdae?”
“Nee,” sê Bennie huiwerig.
“Mooi. Sê vir my, kan meneer ’n motor bestuur?” en toe hy sy kop knik, stoomroller sy dadelik voort. “Meneer sien, ek soek iemand wat Saterdag saam met my dogter Kaap toe kan ry. Sy’t mos ’n motor gewen in ’n kompetisie, maar nou het sy nog nie ’n liksens om self te ry nie. Die ouman hier van die slaghuis neem haar, maar nou moet ons iemand kry wat haar motor hierheen kan bring. Meneer sien nie dalk kans nie? Ek sal u betaal.”
“U probleem is opgelos, mevrou. Ek doen dit met graagte, en het klaar – ”
“Ag, dankie tog,” val sy hom weer eens in die rede. “Dis baie gaaf van u. Waar kan