Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer
doodseker dat dit haar pampoen se aanbrandsel is wat sy al tot hier in die straat ruik! “Ons sal nie later as so agtuur daar by u woonstel opdaag om u te kom oplaai nie.” En voordat Bennie ’n verdere woord kan uiter, skarrel sy van hom af weg – baie in haar skik. Hy loop maar met ’n skouerophaling verder.
Toe Jessica die aand van die slaghuis af kom, word sy op die stoep ingewag deur tant Mart. “Ek het goeie nuus vir jou, my kind. Hier was vandag die oulikste mannetjie by my, en hy’t aangebied om Saterdag saam te ry Kaap toe en jou motor terug te bring.”
“Maar ons het mos iemand,” sê Jessica fronsend. “Bennie de Lange gaan mos saam.”
“Vergeet dit, my kind. Ek het vandag alles uitgevind omtrent Bennie de Lange. Hy’t sy vrou om elke hoek en draai verkul. En hy’t nog by ’n hele klomp ander vrouens ook kinders. Ek sal nie toelaat dat jy saam met so ’n sleg ding ry nie,” jok tant Mart ’n hond uit ’n bos uit. “En jy moet net die Danie Schoeman sien!”
“Danie Schoeman? Danie, hier van Dasahof?” vra Jessica verward.
En dis wat tant Mart ook heeltemal deurmekaar maak, want sy ken ook mos vir Danie Schoeman. “Dis nie dieselfde Danie Schoeman wat ons ken nie,” sê sy onseker.
“Hoe lyk hierdie ander Danie Schoeman, tant Mart?”
Tant Mart se onsekerheid verdwyn soos mis voor die son. Jessica stel belang. En as sy net eers belangstel, is dit genoeg. “Jy het hom gesien. Dis daardie oulike man wat daar by die slaghuis ingekom het net toe ek geloop het. Ek het hom nie daar so goed bekyk nie, maar hy het die mooiste paar blou oë! Dink jy nie ook hy is ’n aantreklike man nie?”
“Was hy hier by die losieshuis?”
“Nie eintlik nie. Hy’t hier verbygeloop en toe raak ons sommer maar aan die gesels. Heeltemal toevallig, jy weet.”
“En hy sê toe vir tante hy’s Danie Schoeman?”
“Ag, kind, ek is ook nou nie meer so seker nie. Gaan hy nie dalk in Danie Schoeman se woonstel tuis dat ek hom net verkeerd verstaan het nie? Die pampoen het gestaan en aanbrand op die stoof, toe kon ek nou nie eintlik lank met hom staan en gesels nie.”
“Ek sien,” sê Jessica met haar tong in die kies. Sy kan raai wat gebeur het. Bennie het haar natuurlik gesê hy is in Danie se woonstel, en toe neem tant Mart sommer aan dis sy naam. Sy wil mos vreemde mense uit die straat uit aankeer.
“Nee, maar dis reg, tant Mart. Sal hy dan saamgaan Kaap toe?”
“Ja, julle moet maar môreoggend daar by Danie se woonstel gaan vra. As hy nie daar is nie, sal die mense julle kan sê in watter woonstel hy is. Ek verbeel my nou al hy’t gesê hy is in nommer vyf. Maar dan ís dit mos in Danie se woonstel. Ag, toe maar, julle sal wel môreoggend uitvind wat sy naam is.”
Vrydagaand, toe tant Mart begin praat van saamry Kaap toe, dink oom Josie ’n ander plan uit. Hy en Jessica het mos besluit om Mart nog ’n ruk in die duister te hou oor die man wat dan nou kwansuis getroud sou wees.
“Weet jy, Mart, ek het nou weer gedink jy gaan darem ’n partytjie reël vir môreaand. Dis mos nie elke dag wat ons dogter ’n motor wen nie!”
Tant Mart is dadelik inskiklik. “Maar ek nooi nie daardie wewenaar met sy klomp kinders nie, gehoor!”
“Nee,” sê oom Josie dadelik. “Jy nooi hom nie. Nooi liewer hierdie mannetjie wat môre saam met ons Kaap toe ry. Ek sal hom sommer vra. Ek dan hou ons die partytjie as ’n verrassing vir Jessica.”
Saterdagoggend vind Jessica tot haar verbasing uit tant Mart gaan nie saam Kaap toe nie. Tant Mart bied ’n klinkklare verskoning aan.
“Ag, kind, ek had mos skoon vergeet dat dominee se vrou my gaan kom sien oor die terte vir die basaar.”
Die rooi sportmotortjie van oudsenator Mouton stop gelyktydig met oom Josie se motor voor die woonstelblok waar hy en Jessica vir Bennie moet kry, en toe Julia Mouton oor die straat stap, hyg oom Josie kliphard na sy asem.
“Wat vir ’n ding gaan nou hier oor die straat, Jessica?”
“Dis nie ’n ding nie, oom Josie. Dis oudsenator Mouton se dogter.”
“Van wanneer af is sy dan nou so ’n spektakel?”
“Sy trek maar so snaaks aan. Dis vandat sy van Johannesburg af teruggekom het.”
“En die snaakse hoed op haar kop?”
“Sy’t nie ’n hoed op nie. Dis haar hare wat so gekleur is.”
Oom Josie skud sy kop en hulle staar haar agterna toe sy die voorportaal binnegaan. Dit lyk amper asof sy teen iemand bots en haar hande om sy nek gooi om haar val te stuit, maar toe verdwyn die twee figure met die trappe op, buite sig.
Toe Bennie ’n rukkie later opdaag, val dit oom Josie skielik by dat sy rug nie so lekker is nie en dat Bennie maar liefs Kaapstad toe moet bestuur. Tot Jessica se verleentheid bloos sy weer bloedrooi toe Bennie se blik goedkeurend oor haar gly terwyl hy agter die wiel langs haar inskuif.
Op pad betrap sy heel dikwels sy blik op haar.
Met hulle aankoms in Kaapstad, deel oom Josie hulle mee dat hy dadelik wil terugkeer na Biesiesdal.
Vir Jessica word dit ’n onvergeetlike dag. Tydens die plegtigheid waar haar motor se sleutels aan haar oorhandig word, voel dit kompleet asof sy in ’n droomwêreld leef. Sy bly deurentyd bewus van Bennie se gerusstellende nabyheid. Van sy galante optrede teenoor haar, en van sy mooi blou oë wat telkens warm in hare rus en haar aan die bloos hou. Toe sy op ’n keer struikel, glip sy arm om haar middel. Hy vat dit ook nie weer dadelik weg nie, en sy verwonder haar oor die aangename prikkelings wat sy aanraking deur haar lyf stuur. Wat is aan die gang met haar? Geen ander man se aanraking het haar nog so geraak en ontsenu nie. Sou dít wees wat liefde aan ’n mens doen? Dan is dit heerlik om verlief te wees!
Op pad terug met die nuwe motor, verwonder sy haar aan die gemak waarmee hy deur die verkeer vleg. En hy gesels so lekker. Veral oor die plaas wat hy besig is om te koop.
Terug by die losieshuis word daar egter ’n demper op haar geluk geplaas. Die partytjie is regtig ’n verrassing, maar toe kom oom Josie vorendag met die nuus dat Bennie nie daar kan wees nie. Hy het ongelukkig reeds ’n ander afspraak vir die aand. Jessica se lus vir die partytjie is sommer eensklaps weg. Dis vir haar ’n straf om opgewonde te lyk met al die gelukwensings wat sy van die gaste ontvang, en net so ’n straf om met die ander jong mans te dans.
En toe, uit die bloute, verskyn Bennie tog in die deur. Jessica trek onwillekeurig haar asem in toe sy sien hoe sy blik soekend oor die gaste gly totdat dit hare vind en hy vir hom ’n pad oopbeur na haar toe.
Hy vra haar nie vir die dans nie, strek net woordeloos sy arm uit na haar toe, en dit voel vir haar asof sy gaan wegsmelt van die geluk toe hulle by die ander pare inval.
Gaandeweg kom sy egter agter dat hy nie op die musiek konsentreer nie, en sy loer tersluiks na sy gesig. Wat sy sien, laat haar liggies frons. Iewers is ’n fout, besef sy. Bennie is anders as wat hy vanoggend was. Hy lyk bekommerd, en hy bly nie in pas nie.
2
“Ek is jammer, Jessica,” sê Bennie sag langs haar oor toe hy weer eens die pas verloor, maar toe Jessica verwag hy gaan vra dat hulle liewer moet uitsit, gebeur die teenoorgestelde. Hy trek haar skielik vas teen hom aan, en daarna ondervind hy geen probleem om in pas te bly nie. Toe sy weer skelmpies na sy gesig loer, betrap sy hom dat hy afkyk na haar en sy ruk skugter haar kop weg.
Hy uiter ’n geamuseerde laggie wat die bloed bruisend deur haar are laat vloei. “Jy lyk pragtig,” hoor sy hom sê. “Ek wou vanoggend al vir jou gesê het hoe mooi jy vir my lyk, maar oom Josie het my nie eintlik kans gegee nie.”
Nee, oom Josie het hom nie ’n kans gegee nie, dink Jessica. Hy was te besig om al haar goeie hoedanighede aan Bennie op te veil. En dit het niks gehelp om hom te probeer stilmaak nie. Sy het maar later