Ena Murray Omnibus 34. Ena Murray
kruisie agter sy naam geplaas word nie. Philippe Watsenaam kan wel die pragtigste mansmens op aarde wees, maar dat hy die waarheid kan verdraai soos dit hom pas, is ook seker.
“Maar hoekom is dit so belangrik dat hulle moet glo wat ons vertel? Wat maak dit aan enigiemand saak hoe ons mekaar leer ken het, behalwe . . .”
“Ek hou nie daarvan om belaglik voor te kom nie,” is die antwoord, ietwat kortaf. “Die werklike storie is taboe. Dit word net nie vertel nie, aan niemand nie, verstaan? Ons bly by wat ek gesê het ons sê.”
Dis ’n uitdruklike bevel wat duidelik nie verontagsaam mag word nie, en Erika swyg, kyk bekommerd voor haar. Êrens skort hier iets, vertel haar gesonde verstand haar. Sou hy regtig bang wees mense sal vir hom lag as hulle moet hoor hy het ’n bottel in die see gegooi, of is daar ’n ander rede? Sy loer weer sydelings na hom. Sy moet erken hy lyk nie soos ’n man wat so iets amper kinderagtigs sal doen nie. Uit eensaamheid sou hy dit beslis nie gedoen het nie, soos sy aanvanklik gedink het. ’n Man wat so lyk, en met soveel geld, sal beslis nooit ’n tekort aan geselskap hê nie – of ’n tekort aan skouers om op te huil as hy lus voel daarvoor nie.
Toe hy weer praat, is dit oor heeltemal ’n ander onderwerp. Wat hom betref, is die kwessie van hul ontmoeting afgehandel. Sy sal maar net moet saamlieg.
“Daar is ’n paar gewoontes eie aan hierdie eiland waarvan jy moet weet en wat jy liefs moet gehoorsaam, asseblief?” Sy stem klink steeds streng, asof hy nie gewoond aan teenspraak is nie, en sy wonder of sy hom nie maar moet sê dat daar oor ’n halfuur ’n vlug terug Suid-Afrika toe is nie.
“Sewe agstes van die eilandbewoners is van die Islamitiese geloof. Hul wette en reëls en gewoontes moet gehoorsaam word. Die drink van alkohol in die openbaar is absoluut onaanvaarbaar. Geen . . .”
Erika voel sy begin haar stadigaan vererg, al is hy die mooiste mansmens wat die aardbol bewandel. “Ek is nie juis gewoond daaraan om my in die openbaar aan alkohol te vergryp nie.”
Sy blik is skerp, ontevrede. “Dis nie ter sake nie. Ek noem maar net ’n paar dinge op, soos dat wanneer jy miskien ’n moskee besoek, jy jou skoene eers moet uittrek voordat jy binnegaan. Liggaamlike ontbloting word ook nie in die openbaar geduld nie. Dis . . .”
Kyk, dis nou genoeg. Waar dink die man kom sy vandaan? Van ’n nudistekolonie af? “Jy hoef nie bekommerd te wees nie, meneer . . . e . . . Philippe. Dis ook nie my gewoonte om my onwelvoeglik te ontbloot nie.”
Hierdie keer kyk hy haar baie direk en baie ontevrede aan. “Ek verwys na die dra van baaikostuums in openbare plekke, soos kafees en hotelle, sonder om iets bo-oor aan te trek. In die meeste lande is dit nie snaaks om by vakansieoorde mense net in hul swemklere te sien rondbeweeg nie. Hier is dit nie toelaatbaar nie. Jy is baie krapperig, Erika. Wat hinder?”
Sy kyk vinnig weg. Sy weet nie wat sy moet antwoord nie. Hoe kan sy hom sê dis hy wat haar ontstel en ontstig? Behalwe dat sy nie gewoond daaraan is om in sulke soort mans se geselskap te verkeer nie, het sy nog steeds donker bedenkinge in die hart oor waarheen hulle op pad is. Haar verbeelding is nou al so buite beheer soos mev. Collins s’n was. Hoe meer sy haarself vertel dat, al is hulle ook op pad na sy harem toe, dit heel waarskynlik al so volgepak is dat daar nie plek vir so ’n vaal muisie soos sy sal wees nie, stel dit haar nogtans nie gerus nie.
“Ek is jammer. Ek . . . is ’n bietjie gespanne. Dit was ’n . . . vreemde dag vir my,” antwoord sy gedemp.
“Natuurlik. Dis te verstane. Maar is dit al rede waarom jy so op die verdediging is? Ek kry nog steeds die indruk dat jy nie seker voel oor jou besluit om hierheen te kom nie. Vertrou jy my nie?”
Weer is sy ’n oomblik stil, moet eers oor die antwoord nadink. Sy weet nie wie sy op die oomblik die minste vertrou nie – vir hom of vir haarself. Sy het ’n ontstellende ondervinding op die lughawe gehad toe sy hom na haar aangestap sien kom het. Sy het bietjie meer as ’n maand gelede ’n liefdesteleurstelling gehad en is veronderstel om met ’n “verguisde” hart te sit, soos die romanskrywers dit so graag stel. Sy het nie geweet ’n “verguisde” hart kan nog bollemakiesie slaan soos hare daar in die lughawelokaal nie . . . en indien dit voortgaan om, soos nou, soos oerwoudtromme in haar keel te klop, gaan dit nog totaal en al uitmekaar spat.
Sy keer haar oë half vererg terug na syne. Hy was veronderstel om soos ’n goedige ou biegvadertjie te lyk . . . nie soos ’n verbastering tussen ’n filmster, seerower en Arabiese sjeik nie! Selfs ’n dooie hart sal daarvan trillings kry.
Hy kyk haar nou eerlik verbaas aan. “Wat op aarde gaan in jou kop aan, Erika? Jy bewe selfs! Waarvoor is jy bang?” en hy lê ’n gerusstellende hand vinnig oor hare op haar skoot.
Sy verstyf soos ’n staalveer en hy neem sy hand dadelik weg en sit dit terug op die stuurwiel, sy stem baie styf: “Jammer. Ek het vergeet jy het onlangs ’n . . . e . . . liefdesteleurstelling gehad.” Hy spreek die woord uit asof dit soos ’n taai toffie in sy tande vassit. “Jy kan die aanraking van ’n man op die oomblik nog nie verduur nie. Jy sal my nie vandag glo nie, maar dit sal oorgaan. Daar is niks so onbetroubaar soos die menslike gevoel nie. Hier is ons.”
Hulle het by ’n private aanloopbaan stilgehou waar ’n agtsitplek-vliegtuig reeds gereed staan. Die deftige motor word in die loods ingetrek en sy volg gedwee. Maar voordat sy in die vliegtuig klim, skraap sy genoeg moed bymekaar om te vra:
“Waarheen gaan ons nou?”
“Na Mayotte toe. Dis die mees suidelike eiland. Ek woon daar.”
Sy word ingehelp en vasgegespe en oomblikke later voel sy die vliegtuig van die grond lig, haar gasheer self aan die stuur. Vir sover dit haar aangaan, kon hy ewe-goed die maan as bestemming genoem het. En dan het hy in die enkelvoud gepraat. ’n Getroude man sou tog van “ons” gepraat het . . .
Erika word gedwing om haar aandag weg van haar bekommerde gedagtes te dwing toe haar gasheer haar aandag op die toneel onder hulle vestig.
Die skoonheid en kleurskakerings is werklik indrukwekkend. Die versteende lawa uit die hart van die La Kartala-krater val na benede soos ’n swart waterval tot in die see se blougroen waters. Soos hulle in ’n suidoostelike rigting vlieg, wys hy die ander eilande vir haar. Mohéli, die kleinste van die groep, lê regs van hulle, terwyl die vliegtuig se neus reg op die derde een, Anjouan, afstuur, met Mayotte verderaan suidoos.
Van die wêreld se grootste en mooiste kokosneutplantasies lê nou onder hulle. Daar is ook nog baie piesangbome te sien, want, so vertel hy, piesangs was eintlik oorspronklik die hoofproduk van die eilandgroep. Vandag is dit kokosneute, en natuurlik die speserye- en kruiebedryf waarvoor die eilandgroep beroemd geword het. Hy wys vir haar die spatsels kleur van bloeiende bome wat oral in die groen hart te sien is en wat so ’n belangrike deel van die parfuumbedryf uitmaak. En hy vertel hoe die geur van die ilang-ilang, jasmyn en lemoenbloeisels gemeng met vanielje, knoffel, peper en al die talle ander kruiesoorte al van ver af oor die see geruik kan word wanneer jy die eiland per boot nader.
Ook nog ander flora, soos die groot statige baobab of apebroodboom, dra alles by tot die prentjie van tropiese prag wat Erika vanuit die vliegtuig sien. Die swart rotse vorm ’n skerp kontras met die wit koraalstrande, die kleurryke tropiese plantegroei en ’n asuurblou see. Koraalriwwe lê soos fyngeëtste potloodriwwe van wit skuim in die kristalhelder waters van die Indiese Oseaan, ’n duidelike blyk dat hierdie eilandgroep ook van die wêreld se rykste koraal- en seelewe het. Voorwaar ’n paradys op aarde.
Te midde van soveel skoonheid moet Erika teen wil en dank begin ontspan, en sy luister belangstellend na haar gasheer se interessante vertellings. Hy maak ’n ekstra draai oor Mayotte, hul bestemming, wys vir haar die Pamandzi-krater uit, en ook die Sulu-waterval wat soos ’n wit bruidsluier vanuit die swart basaltpieke direk na benede in die see stort.
Hy vertel haar ook dat Mayotte, anders as die ander eilande van hierdie groep, geweier het om ingesluit te word toe die ander in 1978 as die Islamitiese Federale Republiek onder pres. Ahmed Abdallah Abderamane verenig het. Mayotte het verkies om onder Franse jurisdiksie te bly.
“Die president se naam klink baie Oosters,” merk