Annelize Morgan Omnibus 3. Annelize Morgan
druk teen hulle aan, hulle ruwe gesigte vraend, onbegrypend op Angélique gerig. Hulle is stil asof hulle op haar wag om iets te sê. Sy sien hulle oë, hulle stroewe monde, ruwe hande wat slap hulle verslaentheid verraai.
“Don Eduardo is ’n goeie man, señorita,” sê een hier by haar. “Glo my, hy sou nie so iets gedoen het nie.”
Sy kyk na die ou man toe sy sy stem herken. Daar is ’n pleitende uitdrukking op die verweerde gesig, die donker oë is afwagtend op haar gesig.
“Ek weet nie, monsieur,” sê sy eindelik, “ek ken don Eduardo nie goed nie.”
Hy gryp haar arm vas. Die knellende vingers verraai sy angs. “Ek ken hom, señorita, hy is goed . . .”
Die offisier draai vererg om. “Bly stil, Pablo! Jy het genoeg kaf vir een dag gepraat! Miskien sal jou pleidooi by die kommandeur help om jou kapteintjie uit die Donker Gat te kry!”
Angélique sien nog net die vrees en skrik op die ou man se gesig voordat sy deur die offisier deur die luik na die dek gehelp word. Maar die geskokte ou gesig bly haar by, sy kan die pleitende uitdrukking, die angs nie vergeet nie en onbewustelik vat sy aan die teer swelsel bokant haar slaap.
Toe hulle al ver van die skip in die roeiboot na die strand op pad is, staan hy miskien nog met sy vingers krampagtig om die dekreling geklem . . .
In die Kasteel word sy na die kommandeur geneem. Dis duidelik dat daar reeds tussen die kommandeur, Eugéne de Vigny en don Eduardo heelwat gepraat is, want die atmosfeer is voelbaar gespanne toe Angélique binnekom.
Sy lyk gehawend, bleek en duidelik uitgeput na die vorige dag se ondervinding, maar haar oë flits lewendig van die markies na don Eduardo wat eenkant tussen twee swaar gewapende wagte staan.
Die markies kom haar dadelik tegemoet, sy gesig die ene kommer en ontsteltenis. “Chérie! Ek is die gode dankbaar dat jy ongedeerd is! As hierdie skurk jou iets laat oorkom het, sou ek hom persoonlik laat boet het!” Eugéne se oë blits venynig toe hy na Eduardo kyk.
“Nie so haastig nie, mijnheer,” maan Van der Stel. “Mijnheer Santiago se skuld is nog geensins ’n uitgemaakte saak nie. U verloofde se getuienis sal van die uiterste belang wees.”
“Ek glo nie daar is enige twyfel oor wie vir mademoiselle De Busset se ontvoering verantwoordelik was nie, U Eksellensie!” Daar is ’n astrante driftigheid in die markies se stem wat Van der Stel nie aanstaan nie.
Die kommandeur beskou die markies ’n oomblik swyend. Hy kan sy afkeer van die arrogante jong man nie heeltemal verberg nie. Hy het die Franse Hugenote nog nooit vertrou nie en sedert hy dié hooghartige heer uit die adel ontmoet het, weet Simon van der Stel dat hy reg gehandel het om die Hugenote nie toe te laat om ’n klein kolonie van hulle eie te vorm nie. Dis mense soos Eugéne de Vigny wat baie gou die situasie sou uitbuit en die beheer van so ’n gemeenskap sou oorneem. Nou is hy Simon van der Stel, nog in beheer, en hy sal sorg dat dit so bly. Geen hooghartige Fransman gaan hom vertel hoe om die Kaap te bestuur nie.
“U sal asseblief wag tot ék daaroor besluit het, mijnheer,” sê hy eindelik en kan die byt nie uit sy stem hou nie.
De Vigny vererg hom bloediglik. “Gaan u die woord van ’n Spaanse seekaptein glo bo dié van ’n Franse edelman?” wil hy weet.
“Dit gaan om die waarheid en geregtigheid, mijnheer,” antwoord Sy Eksellensie kalm, “en nie om die stand van die partye nie.”
“Ek verstaan,” antwoord die markies deur dun lippe.
Terwyl die twee here mekaar voel-voel, kyk Angélique na don Eduardo waar hy met ’n uitdagende houding die stryery tussen die kommandeur en die markies gadeslaan. Sy kan nie bepaal wat hy van die gesprek dink nie, net ’n fyn glimlag speel om sy mondhoeke, sy oë is half geslote asof hy die uitdrukking daarin wil verberg.
Sy onthou die ou man se pleidooi, sy onthou die angs en die paniek, die ou oë wat smeek om genade vir sy geliefde meester, en iets roer in haar. Sy kan nie die ou man se smekinge verontagsaam nie. Sy sal haarself dit nooit vergewe as sy sommerso aan die kommandeur sê dat don Eduardo haar ontvoer het.
Dan frons sy effens. Sy weet nie vir seker dat dit hy was nie. Alles het daarop gedui, maar hoe kan sy die feit dat hy haar nie wou spreek nie, verklaar? En wat van die geheimsinnige swelsel teen haar slaap? Hoe kom dit daar?
Eduardo kyk skielik om na haar asof hy haar oë op hom gevoel het. Sy kan die uitdrukking in sy donker oë nie peil nie. Dis sy houding van totale onverskilligheid wat haar tref. Sou hy dan werklik skuldig wees, of hou hy ’n troefkaart?
Angélique laat haar blik sak. Weer eens kan sy nie help om te wonder watter geheim hierdie man met hom na die Kaap gebring het nie – dié geheim wat die onwrikbare, ongenaakbare markies laat verbleek het, wat hom genoeg rede gegee het om die Spanjaard uit te daag tot ’n tweegeveg sodat hy hom kan doodmaak. As don Eduardo nou moet sterf, sal die geheim saam met hom sterf en sal niemand ooit weet wat in die markies se verlede gebeur het nie. Instinktief weet sy dat die don eerder sy geheim saam met hom graf toe sal neem as om homself daarmee uit hierdie verknorsing te help.
Sy kyk weer op; hy staar haar nog aan, maar daar is ’n halwe spotlaggie om sy mond. Tog is dit of die sagter uitdrukking in sy donker oë die spotlag wil weerspreek, amper asof hy haar swyend wil oorreed om liewer uit hierdie saak te bly.
Ek sou jou amper kon haat, don Eduardo, dink sy wrewelrig. Dis jou geheimsinnigheid, jou onpeilbaarheid wat ’n mens laat bang raak. Miskien het jy my werklik ontvoer, ek weet nie. Miskien is jy maar net ’n man wat met die dood die spot kan dryf, miskien besef jy nie dat ek tussen jou en die galg staan nie. En Pablo? Is jy werklik so ’n monster as die ou man jou amper aanbid?
Die kommandeur bring haar terug tot die werklikheid.
“Ken u mijnheer Santiago, mejuffrouw?”
Sy knik, “Ja, meneer.”
“Ken u hom baie goed?”
Angélique besef dat as sy haar doel wil bereik, sy versigtig sal moet wees. Dis vir haar van die uiterste belang dat sy slaag. Sy hou die troefkaart en al kos dit wat, sal sy dit speel.
“Ja, meneer.”
Die markies draai vinnig na haar. “Angélique! Hoe kan jy hom goed ken!”
Die kommandeur maak hom stil. “Ek neem die ondervraging waar, mijnheer!” Sy oë blits kwaai na die gekrenkte edelman. Dan draai hy terug na die meisie. “Ken jy hom goed genoeg om hom in die donker te herken?”
Sy lig haar kennetjie toe sy na Eduardo kyk. “Ja, mijnheer.”
Don Eduardo se oë vernou, sy gesig verstrak en sy mond word ’n harde lyn. “Het u mijnheer die Don eergisteraand herken toe u ontvoer is?”
Angélique voel Eduardo se oë op haar. Sy weet dat alles van haar antwoord afhang . . . of hy môre nog gaan leef of nie. Ontvoering is met die dood strafbaar. In die Donker Gat sal hulle ’n erkenning uit hom martel. Die wagte sal aanhou en aanhou totdat hy ingee en dit sal sy doodvonnis beteken. Hy sal as ’n gebreekte, halwe mens na die galg gaan . . . of sal sy ingebore trots bly staan? Sal hy nog uitdagend en onverskillig kan wees? Sal hy miskien wonder of sy hom verag, of sal dit hom nie skeel nie? Sy sidder liggies en kyk op na die kommandeur wat op haar antwoord wag.
Sy besef meteens dat haar antwoord ook vir hierdie man baie gaan beteken. Daar is ’n stroewe, bekommerde uitdrukking op sy gesig. Hy kyk nie direk na haar nie, miskien is hy bang om haar antwoord in haar oë te lees.
Eugéne de Vigny staan met nonchalante selfversekerdheid voor haar. Daar is ’n glimlag om sy mond. Hy weet wat haar antwoord gaan wees en hy wil haar dit hoor sê.
Sy kyk vinnig terug na Eduardo. Die spot is weg uit sy oë, sy hele houding is gespanne. Selfs die duiwel kan die dood se koue asem in sy nek voel, dink sy. Sou hierdie geheimsinnige man dan ook so iets soos vrees ken?
“Het u mijnheer die Don herken, mejuffrouw?” por die kommandeur eindelik toe die stilte te lank begin rek.
Sy