Annelize Morgan Omnibus 3. Annelize Morgan
monsieur.” Sy volg hom nog half verwonderd oor die eienaardige gesprek van flussies.
Terwyl hulle in stilte verder stap, onthou sy van die tweegeveg tussen De Vigny en don Eduardo. Sal die geveg nie verhoed dat die geheimsinnigheid opgeklaar word nie? Dit het vir haar duidelik geword dat Eugéne de Vigny ’n geheim het, miskien iets wat in sy verlede gebeur het waarvan don Eduardo weet. Maar wat kan dit wees? ’n Vrou dalk? Maar sy weet intuïtief dat dit nie oor ’n vrou gaan nie.
As De Vigny die don om die lewe bring, sal sy nooit weet wat die markies van Touraine se geheim is nie. Hy sal haar nooit vertel wat dit is nie . . . wat dit is wat hom bevrees genoeg gemaak het om Santiago, die beste swaardvegter in Spanje, uit te daag tot ’n tweegeveg nie.
Die kanonne van die Kasteel bulder twaalf skote die helder, koel nag in. Dit weergalm in die klowe teen die magtige hange van Tafelberg en die eggo’s weerklink verder en verder totdat dit wegsterf in die groot, donker stilte oor die binneland. Dan volg ’n paar sekondes se intense stilte totdat die naggeluide weer begin, ’n kriek sy deuntjie skerp uitkerf, ’n perd iewers proes, en dan word ook die opgewonde gebabbel van die gaste in die balsaal weer gehoor.
Angélique gaan ’n oomblik staan en sy staar na die sterrehemel asof sy die vlug van die koeëls deur die sterre kan volg. En terwyl sy na die hemel staar, dink sy aan die jong, romantiese drome wat sy as jong meisietjie in Perpignon gedroom het. Toe het sy na die magtige kranse van die Pireneë gestaar en geglo dat sy eendag met ’n prins sou trou.
Sy kyk weg van die sterre en merk dat die markies haar die hele tyd dopgehou het. Sy glimlag verleë.
“Vergewe my, monsieur, as ek ingedagte geraak het.”
Hy glimlag effens, sy gesig ontspanne. “Daar is niks om te vergewe nie. Kom nou, Angélique, ons kan nie langer hier buite bly nie.” Sy stem is skielik sag, sonder ’n sweempie van die kilheid van flussies.
Daar is ’n ligte fladdering in haar hart. Hy het haar nog nooit tevore op haar voornaam genoem nie en dit klink vir haar byna vreemd. Hy is altyd so korrek, so gesteld daarop dat alles volgens etiket moet verloop.
Sy kyk half vraend na hom, nie in staat om te begryp wat dié verandering teweeg gebring het nie. Dan frons sy effens. Sal sy Eugéne de Vigny, markies van Touraine, óóit kan verstaan?
3
Oomblikke later gaan hulle saam die balsaal binne. Daar heers ’n vrolike uitgelatenheid onder die gaste, wat almal van hulle maskers ontslae geraak het. Don Eduardo is nie tussen hulle nie. Hy het reeds vertrek en die groot, swaar hekke van die Kasteel is agter hom toegemaak.
Die markies vertoef nog ’n rukkie. Dit lyk vir Angélique asof hy haastig is om iewers heen te gaan, maar nie té gou die saal wil verlaat nie. Eindelik kom hy na haar en madame Colbert waar hulle ’n oomblik eenkant staan. Hy buig diep voor die twee dames.
“U sal my nou moet verskoon, mesdames, maar ek moet dringend iewers heen. Dit spyt my dat ek u nie tot aan die einde van die bal kan vergesel nie.”
Madame glimlag. “Ons sal seker ook nou haas moet vertrek, monsieur. Ons sal net bly totdat monsieur Marais besluit om te gaan.”
Die markies knik en glimlag. “Net soos u wil, madame, maar moenie dat ek die oorsaak is dat u vroeg huis toe gaan nie.” Hy neem Angélique se hand en druk ’n vlugtige soen op haar vingers voordat hy in haar oë kyk. “Ons sal mekaar gou weer sien, mademoiselle. Bonsoir, Angélique.”
Sy kyk hom ingedagte agterna. Dan sluit Adéle by hulle aan, die orkes begin weer speel en Angélique kan nie anders as om meegesleur te word in die uitbundige vrolikheid nie. Noudat die markies nie meer in die balsaal is om haar dop te hou nie, kan sy haar vir die eerste keer die aand terdeë geniet.
Teen twee-uur die oggend besluit monsieur Marais om, ongeag die protes van sy dogter, die koets te ontbied sodat hulle huis toe kan gaan. Adéle lyk baie ongelukkig oor hierdie besluit van haar vader, maar sy besef ook dat dit al baie laat is en dat die ouer mense lankal reeds uitgeput is. Madame Colbert sit al die afgelope halfuur in die een hoek van die saal op ’n stoel en slaap.
In die koets gesels Adéle Marais opgewonde oor die bal. Sy het met die comte Jean de Chardin gedans en die opgewondenheid in haar stem laat Angélique raai dat dit die grootste oomblik in Adéle se lewe was.
“Jy is baie uitgesproke, chérie,” maan haar moeder. “Dis nie soos ek jou geleer het nie.”
“Ag, Mamma, hy weet mos nie hoe ek régtig voel nie?”
Madame Marais haal diep asem. “Wel, ek hóóp nie so nie!”
Monsieur Marais glimlag effens en knipoog vir madame Colbert wat half deur die slaap luister na wat gesê word.
Angélique kyk weg. Sy wens vuriglik dat sy ook só oor iemand kan gesels, opgewonde kon raak omdat iemand wat sy heimlik bemin na haar gekyk het. Maar nou sal so iets vir haar net ongelukkigheid bring. Sy sal nie soos ander vroue vir haar ’n minnaar kan aanhou nie. Nee, die man met wie sy trou, sal die enigste man in haar lewe wees. Sy sal getrou aan hom bly.
Sy frons liggies. Sy is aan die markies van Touraine beloof en sy mag en sal haar belofte nie verbreek nie. Sy weet hoeveel meisies haar die eer beny, maar dit maak haar nie gelukkiger nie. Sy kan die hooghartige markies nie verstaan nie, sy sal hom miskien nooit kan bemin nie. Sy sal maar net probeer om ’n goeie vrou vir hom te wees, asook ’n waardige markiesin op wie hy trots kan wees. Haar hartseer en geheime verlanges sal sy net vir haarself hou en leer om daarmee saam te leef.
Adéle vat aan Angélique se arm en sê op fluistertoon: “Ek het gesien hoedat don Eduardo, die kaptein van die Sylvanna, jou gevolg het toe jy na buite gegaan het. Het jy hom gesien?”
“Nee, miskien het jy jou dit maar verbeel dat hy agter my aangegaan het,” verweer Angélique vinnig.
“O, nee, ek maak nie ’n fout nie. Hy het jóú gevolg. Hy het jou lank dopgehou ook.”
Angélique bloos liggies. “En hoe weet jy dit?”
“Omdat ek self so graag met hom wou dans, maar hy het my nie eens raak gesien nie.” Sy kyk half beskuldigend na die ander. “Dis darem nie reg dat hy jou die hele aand so staan en dophou nie. Jy is tog verloof aan die markies!”
“Ek . . . ek kan dit nie help as hy . . . na my kyk nie,” verweer Angélique blosend. Sy hou haar hoof geboë sodat die ouer mense in die koets nie haar verleentheid moet merk nie.
Adéle lag sag. “Maar dit maak tog nie nou meer saak dat die skeepskaptein my nie raakgesien het nie. Die graaf van Chardin het gesorg dat ek nie weer een keer aan don Eduardo gedink het nie.”
Angélique lag sag saam. “Ek is bly, Adéle. Jy sal ’n goeie gravin maak.”
“Jy hoor mos wat Mamma sê. Ek praat te prontuit en wie weet, dalkies ontmoet hy iemand anders wat hom aan ’n lyntjie hou en dan is dit neusie verby met my.”
“Ek dink nie so nie.”
Adéle se gesiggie gloei ingenome.
Angélique is dankbaar toe hulle die groot ingang van Mont Bleu bereik en die koets skommelend om die draai wieg. Hoe baie sy ook al van Adéle hou, kan sy nie langer na die meisie se opgewondenheid luister en die hartseer in haar eie gemoed verteer nie.
“Ek sal vir jou kom kuier, Angélique!” roep Adéle voordat die koets vertrek om madame Colbert en die meisie na hulle plaas te neem.
“Ek stuur nog een van my bediendes met julle saam, madame,” sê monsieur Marais. “Dis ’n donker uur van die nag en die paaie is nie veilig nie.”
“Merci, monsieur,” bedank sy die heer.
Dan vertrek die koets en sit die twee dames terug teen die kussings. Albei is moeg en nie baie lus vir gesels nie.
Angélique is bly oor die stilte sodat sy Adéle se mededeling kan oordink. Sy het nie geweet dat die don haar die hele aand dopgehou het nie. Sy kan ook aan geen rede dink waarom