Haar naam was Marina Neser. Susanna M. Lingua
aan.
“Dit spyt my dat ek jou nie self by die hotel kan besorg nie, señorita Marina,” maak hy hoflik verskoning. “Maar ek sien jou miskien môre weer.” Hy buig sjarmant en na ’n haastige: “Adeus, pequena … Renaldo,” draai hy om en stap weg, diep gebelg oor hierdie ontydige onderbreking.
Toe Ricardo buite hoorafstand is, draai Marina met ’n verdedigende houding na die marquês. Sy merk sy spottende blik en vererg haar oombliklik, maar dan hoor sy hom koel sê: “So, dan het dinge presies gebeur soos wat ek gevrees het dit sou gebeur.” Sy skerp, deurdringende blik gly opsommend oor haar fyn, netjies geklede gestalte. “Ricardo is besonder aantreklik en vroue vind hom gewoonlik onweerstaanbaar –”
“Ek vind hom glad nie onweerstaanbaar nie, señor marquês,” val sy hom in die rede. “Inteendeel, ek vind Ricardo baie vleiend en, verskoon my dat ek dit sê, strelend vir die ego. Hy is nou wel soms ’n bietjie oorweldigend met sy aandag, maar ek vind sy geselskap nietemin aangenaam.”
“Dan voel jy nie oor hom soos wat hy oor jou voel nie?”
“Nee, beslis nie, señor. Ek hou baie van hom as ’n vriend, maar niks meer nie –”
“Jy is uiters gevaarlik vir ’n man se gestel, señorita,” onderbreek hy haar met ’n ernstige stem. “Ricardo is nog baie jonk, maar ek wil jou waarsku dat ouer mans nie so maklik nee vir ’n antwoord sal aanvaar nie. Moet dus nie eens probeer om jou wispelturige, vlinderlike vluggies op die Portugese mans toe te pas nie. Ek vrees jy gaan jou vlerkies hier skroei, señorita Marina!”
“Señor!” roep sy geskok uit en voel hoe ’n warm gloed in haar gesig opstoot. “Ek vrees jou aantygings is te verregaande! As jy nie omgee nie, sal ek dadelik teruggaan hotel toe.”
Marina voel bitter afgehaal. Nog nooit het ’n man dit gewaag om haar so te beledig nie. Dat hierdie verwaande, heerssugtige marquês die eerste moet wees, is net een te veel vir haar.
“Ek sal jou eers die rivier en die boothuise gaan wys voordat ek jou terugneem,” verklaar hy doodluiters asof daar niks tussen hulle gebeur het nie. “Ek neem aan dis wat Ricardo wou doen, vandaar jul besoek hier aan die rivier.”
“Dankie, maar ek glo nie ek sal langer van jou gasvryheid gebruik maak nie, señor,” antwoord sy toonloos. “As jy vir my ’n taxi sal ontbied, sal ek dit baie waardeer.”
“ ’n Taxi?” Sy wenkbroue lig. “Maar ek het dan gesê ek sal jou terugneem hotel toe!” Sy oë vernou plotseling, en daar is selfs ’n tikkie uitdaging in hul donker dieptes. ’n Glimlaggie raak-raak aan sy ferm lippe toe hy vervolg: “Ek vrees jy sal maar nog ’n rukkie van my gasvryheid gebruik moet maak, señorita. Ek is seker jy sal dit oorleef.”
Sonder verdere seremonie plaas hy sy hand liggies onder haar elmboog en lei haar ’n entjie langs die rivier af. Na ’n wandeling van ongeveer vyf minute bereik hulle die boothuise waar ’n luukse blou-en-wit vaartuig vasgemeer lê.
Onwillekeurig trek Marina haar asem in en sy weerhou met moeite ’n uitroep van verbasing. Hierdie selfversekerde man mag nie weet hoe diep beïndruk sy is nie, want sy het reeds besluit dat sy na vandag niks verder met hom en Ricardo te doen wil hê nie. As hy dan die mening toegedaan is dat sy ’n flerrie is en ’n gevaar vir sy neef, sal sy sorg dat hul paaie nie weer kruis nie. En wat meer is, sy sien nie kans om die gasvryheid van iemand te geniet wat so ’n lae dunk van haar het nie. Sy sal altyd voel dat haar teenwoordigheid ongewens en oorbodig is en net hoflikheidshalwe geduld word – die Portugese is mos bekend vir hul hoflikheid, gasvryheid en beleefdheid.
“My jag,” sê hy en knik met sy kop in die rigting van die blou-en-wit vaartuig wat stil en rustig op die water lê. “Die bootjies is almal in die boothuise vasgemeer,” vervolg hy. “As jy dit graag wil sien, kan ons daarheen stap.”
Na ’n paar oomblikke stilte sê hy: “Ek hoop jy gaan die reis en ook die week se verblyf op my quinta baie geniet. Dis ’n besonder aangename geselskap wat gaan meedoen aan die reis –”
“Verskoon my, señor,” val sy hom sag in die rede, “maar ek glo nie ek sal meedoen aan die reis nie.”
Asof sy hom onverhoeds ’n klap gegee het, kyk hy haar vlugtig, ondersoekend aan, en Marina merk die gesteurde trek om sy mond.
“Maar jy het tog gister my uitnodiging aanvaar!” laat hy opvallend ongeduldig hoor. “Wat het jou so skielik anders laat besluit?”
“Ek het nie gister besef dat ek so uiters gevaarlik is vir ’n man se gestel nie, señor.” Sy doen haar bes om ’n glimlag te voorskyn te toor, maar in haar altyd lewendige oë is daar ’n uitdrukking van pyn en vernedering wat die marquês se noulettende blik nie ontgaan nie. “Dus sal ek nie langer van jou gasvryheid gebruik maak nie. Miskien sal dit ook beter wees vir Ricardo se … e … sosiale status as ek nie meedoen aan die uitstappie nie.” Haar oë raak nog meer troebel. “En al beskou jy my as ’n hartelose verleidster, troos ek my met die wete dat ek my nog nooit aan Ricardo of enige ander man opgedring het nie.”
“Maar jy vertolk my woorde verkeerd, señorita!” maak hy ernstig beswaar. “Ek het nie een oomblik bedoel dat jy ’n hartelose verleidster is nie. Inteendeel, ek wou jou maar net waarsku dat koketterie en ligte flirtasie ’n gevaarlike spel hier in Portugal is …”
“Ons sal liewer niks verder in hierdie verband sê nie, señor,” laat sy afgehaal hoor en doen haar bes om sy blik te ontwyk. “My vriendskap was nog altyd eerlik en met die beste bedoeling gegee. Maar dis heeltemal onnodig om ’n lang relaas daaroor te voer. Ek sal in die vervolg sorg dat ons paaie nie weer kruis nie.”
Plotseling gaan hy botstil staan, toe gee hy ’n tree wat hom reg voor haar te staan bring. Sy blik rus streng, deurdringend op haar.
“Ek dink jy is nou onredelik,” laat hy met ’n streng ondertoon in sy stem hoor. “Maar ek wil nietemin sê ek is baie jammer indien ek iets gesê het wat jou te na gekom het. Die feit dat ek jou as ’n vlinder bestempel het …” Hy trek sy skouers liggies op. “Jy het self daardie indruk gewek met jou verklaring dat daar al so baie mans in jou lewe was!”
Hy swyg ’n oomblik, blik haar ondersoekend aan en vervolg: “Ek besef natuurlik dat jy bitter gebelg voel teenoor my. Maar ek wil jou nietemin vra om nie toe te laat dat sulke kinderagtigheid jou weerhou om mee te doen aan die uitstappie wat ek na my quinta gereël het nie. Elena, Celesta en Ricardo sal my nooit vergewe as dit deur my toedoen is dat jy nie wil meedoen nie … Sal jy nie maar om hul ontwil gaan nie, señorita?”
Enkele oomblikke staar sy afgetrokke na die breë stroom water wat saggies by hulle verbykabbel. Toe draai sy na Renaldo, kyk hom met ’n onpeilbare blik aan en sê sag: “Goed, señor, ter wille van Elena en Celesta sal ek saamgaan. Maar ek weet nie so mooi of dit die regte ding is om te doen nie.”
“Ek twyfel geen oomblik daaraan dat dit die regte ding is om te doen nie,” laat hy met ’n glimlag hoor. “Maar noudat al die moeilikheid uit die weg geruim is, kan ons teruggaan na die castelo. Dis al laat en jy kan gerus maar bly vir aandete.”
“Baie dankie vir die uitnodiging, maar ek kan nie vandag weer bly vir ete nie …”
“Het jy ’n ander afspraak?” wil hy vinnig weet en blik haar met ’n gesteurde frons aan.
Voordat Marina goed nadink, antwoord sy ja. Toe raak sy meteens bewus van die marquês se afkeurende blik wat strak op haar rus, en sy kry die nare gevoel dat hy bewus is van die leuen wat sy pas versin het.
“Met wie het jy ’n afspraak, señorita,” hoor sy hom vra, “of mag ek nie weet nie?”
Nou is sy werklik in die knyp, want wat gaan sy vir hom sê? Dis algemeen bekend dat sy geen vriende in Lissabon het nie, en hy weet dit beslis ook.
Maar Marina laat haar nie maklik in ’n hoek dryf nie, en sonder om te blik of te bloos antwoord sy: “Jy ken hom nie, señor. Hy is ook van Suid-Afrika afkomstig en bly in dieselfde hotel waar ek tuisgaan.”
“O, ek verstaan, hy is ’n man uit