Sterre is vir ewig. Ettie Bierman
stort te kom, het sy haar boonop nie afgedroog nie. Haar top is sopnat en kleef soos ’n tweede vel aan haar lyf. Sy kan maar net hoop die modder en die kantpatroontjie oor haar bors kamoefleer enige bulte en punte, dat niks té anatomies onder die katoenmateriaal wys nie.
“Kom wys my!” herhaal hy dringend terwyl hy sypaadjie se kant toe begin staan.
Erin dwing haar in rat en kies ook koers na die sypaadjie, verby haar eie watermeter en ’n entjie hoër op tot waar sy erf aan die volgende een grens. Sy hurk en trek onkruid en stukke kweekgras uit om sy toevoerkraan te bereik. Toe sy dit bykom en probeer toedraai, sluit sy hand ferm oor hare.
“Los, jy gaan seerkry. Laat ek dit doen.”
Dit was klaar seer – die elektriese stroom wat van sy hand af ’n pad deur haar hele lyf geskroei het. Genade, wat gaan met haar aan? dink Erin. Sy is erger as Lara, skoon op hol asof sy niks gewoond is nie. Arme Jans is nie só ’n hormoonlose bleekbroer nie, hy weet darem hoe om ’n meisie te hanteer, en het haar al baie probeer soen. So sy het ervaring van mans, en sy kan nie verstaan hoekom sy skielik soos ’n bakvissie versteen en verstar met rubberknieë en ’n hart wat teen haar ribbes tamboer nie. Dalk het sy netnou in die val haar kop gestamp. Of miskien is sy besig om griep of iets te kry. Jans het juis gepraat van ’n maagvirus by die bank wat twee van die tellers platgetrek het.
Erin bewonder nog ’n paar oomblikke die buurman se bultende voorarmspiere terwyl hy die kraan styf toedraai, maar dan kom sy met ’n slag terug aarde toe. In die deurmekaarspul het sy van die kleurstof aan haar hare én die avo-gesigmasker vergeet. Haar asem stok in haar keel en sy kyk wild op haar horlosie. Kyk weer, met wydgesperde oë … Dis so te sê vieruur! ’n Halfuur oor die tyd! Sy voel verskrik aan haar hare. Dit voel soos bros gras. Soos klapperhaar. Haar kopvel kriewel en haar gesig jeuk. Dis ’n ramp! Haar hare gaan pers wees, morsaf breek of uitval! En hoe gaan haar gesig lyk? Soos masels of waterpokkies. Dis dalk wat haar so lam gemaak het: die chemikalieë aan haar hare en gesig wat gifgasse afgee.
“Wat’s dit? Wat makeer?” vra die buurman toe hy haar verskrikte uitroep hoor.
Erin mors nie tyd met verduidelikings nie. Sy vlieg om en storm terug huis toe. In die hardloop oorweeg sy haar opsies. Die stort is vanselfsprekend die beste opsie, behalwe dat dit ’n tydjie sal neem vir die water om die lugborrels deur te stoot en die pype te vul – tyd wat sy nie hét nie. Dis nou te sê ás Buurman kophou en haar toevoerkraan weer oopdraai.
Daar’s water in die toilette, maar nie genoeg nie. Al druk sy haar kop binne-in die toiletbak, spoel die tenk te vinnig leeg dat sy die kleursel en masker sou kon afwas. Wat anders? Haar yskas is altyd te vol, daar’s nooit plek vir ’n bottel koue water nie. Nee, al uitweg is die swembad langsaan. Dis haar enigste opsie om te red wat te redde is.
Erin het dikwels by oom Bez en tannie Martie gekuier, en sy ken die tuin. Sy kies kortpad: in by die motorhek, dwarsoor die grasperk, af met die trappies, oor die patio en vandaar direk in die swembad. Gelukkig is dit somer. Sy weet nie of sy in die winter genoeg moed sou gehad het om kop eerste in die koue water te duik nie.
Sy het dik, lang hare – wat as hulle in die filter of Kreepy beland? Wel, dit kan haar nie skeel as die ganse meganisme verstop nie. Dis die buurman se skade, nie hare nie, en dit sal sy verdiende loon wees omdat hy so simpel was om die verkeerde kraan toe te draai. Wat help dit hy is ’n beeld van ’n mansmens, maar hy het net twee breinselle? ’n Argitek, maar hy kan nie sy eie huisplan lees nie? Spit ’n pyp stukkend en weet nie waar sy wateraansluiting is nie …
Erin kom op vir asem en swem vlak kant toe. Sy was en spoel en skrop – haar hare, haar kopvel en gesig – en is verlig om te sien die skuim wat afkom, is darem nie pers nie. Ook nie vol bosse afgebreekte hare nie. Sy masseer haar kriewelende kopvel en toets versigtig of daar nog vel aan haar wange en voorkop oor is.
“Lara …?” vra ’n besorgde stem êrens bokant haar. “Hoekom het jy in die swembad gespring?”
Sy het nie gespríng nie, sy het geduik. Nogal grasieus, het sy gedink – onder die omstandighede.
“Wat is al daardie skuim?” wil hy verder weet.
Erin wring nog ’n paar hande vol daarvan uit haar kroontjie. Sy kan nie glo sy het nou-nou van haar hare en mambagroen gesig vergeet nie! Sy moes soos ’n ruimtewese gelyk het, soos Godzilla of Shrek.
“Lara?” herhaal hy. “Voel jy siek? Koorsig?”
Die versoeking is groot om te maak asof sy haar suster is. Asof dit iemand anders was wat so onelegant deur die modder gesloeg en op haar sitvlak geland het. Sy waag ’n loer tussen die borrels deur. Hy hurk op die plaveisel, so naby dat sy die silwer spikkels in sy oë kan sien.
“Yl jy?”
Hy lyk regtig bekommerd, gereed om ook in te duik en haar te red indien nodig. ’n Galante ridder in nood … Dit sal so maklik wees om haar hand uit te steek en aan die pragtige stuk mens te raak. Net te voel hoe so ’n sexy ou voel … Sy skrik vir haar gedagtes en ’n warm blos tint haar wange. Aan ’n wildvreemde man te wil vat en voel? Sy het nog nooit voorheen so ’n drang gehad nie. Is daar regtig fout met haar? Of is dit wat ’n naderende vervaldatum aan ’n meisie se hormone doen? Sy wens die man wil ’n hemp aantrek. Dis onbetaamlik om so half kaal rond te loop en dit ontstig haar, sy kan nie helder dink nie.
Erin druk haar kop onder die water om af te koel. Op die stoep staan ’n klompie bokse wat nog nie uitgepak is nie, met die inhoud van elkeen buite op in dik viltpen geskryf. Breekware. Boeke. CD’s. Scalextric. Scalextric is mos elektriese speelgoedkarretjies. Dus is die ou klaarblyklik getroud, met ’n vrou en kinders. Hy sal verleë wees as hy agterkom watter uitwerking hy op die koorsige vroumens voor hom het, lekker lag vir die oujongnooi wat so uitgehonger is vir ’n manslyf dat sy haar kop onder koue water moet druk om tot bedaring te kom. Sy skaam haar dood!
In noodweer hou Erin haar bot en onvriendelik. “My naam is nie Lara nie.”
“O …” Hy frons onbegrypend. “Ek dag dan jy is die buurmeisie. Is jy nie?”
“Ek is,” bevestig sy, op die verdediging.
“Maar nie Lara nie?”
“Haar suster.”
“Maar …” Weer frons hy en vryf met sy vingers oor sy ken, asof hy nie dadelik weet wat om te antwoord nie. “Oom Bez het dan gesê die ander suster is, uh …” Hy bly stil.
“… ’n suur en verstokte oujongnooi?” voltooi Erin koelweg die sin.
“Nee,” keer hy. “Nee, glad nie. Hy het gesê –”
Erin gee hom nie kans om klaar te praat nie. “Ek stel nie belang wat hy gesê het nie. Dit maak nie saak nie. Ek is gewoond daaraan dat Lara die aantreklike, gewilde een is.”
Ouliker as dié enetjie? wonder hy. Dan laat die twee sussies die manne seker toustaan oral waar hulle gaan. Maar om die een of ander rede het die blondinetjie blykbaar ’n kompleks oor haar voorkoms. Hy kan nie dink hoekom nie. Maar hy kry die gevoel dit het dalk iets met hóm te doen. Iewers het hy iets verkeerds gesê of gedoen om haar te na te kom. Sy het haar opgeruk sonder dat hy weet waaroor, of hoe om haar weer goed te kry.
“So jy is Erina?” maak hy seker. Om oor en weer name te wissel is neutraal. Dit kan nie skade doen nie en bure moet mekaar tog die een of ander tyd ontmoet. “Erina Erasmus, die kunsonderwyseres?”
Sy knik kortaf.
“Ek is Francois van Schalkwyk. Aangename kennis.” Hy leun nader en steek sy hand uit.
Asof hierdie ’n sosiale kuiertjie is … Dink hy dis sommer vir die lekker dat sy met klere en al soos ’n kabeljou hier in sy swembad rondswem? Erin raak haastig. Dit word laat en sy moet nog haar hare droogblaas en haar naels verf. Sy wil uitklim en by die huis in ’n spieël gaan kyk wat die skade aan haar kop is. Sy wil nie die man se hand vat nie, wil nie enige fisieke kontak met hom hê nie. Netnou bloos sy weer soos een van die graadagt-meisietjies in haar klas.
“Ek het gister ingetrek,” gesels hy.