Sterre is vir ewig. Ettie Bierman
gou ’n stokkie daarvoor sal steek.
’n Ligte bries dwarrel om die hoek van die huis en maak rimpelings oor die wateroppervlak. Dit trek haar aandag, en skielik merk Erin ’n weerkaatsing van haarself. Eers dink sy dis die flits van die son wat haar verblind of die lig wat verkeerd val. Maar toe sy haar kop draai, bly die beeld dieselfde. ’n Flikkerende prentjie van ’n verrimpelde gesig, aan weerskante omraam deur ’n wit sluier – soos ’n non se gewaad. Dit duur ’n oomblik om te besef dis haar hare. Spierwit, soos in ’n sneeustorm. En sy lyk honderd jaar oud! Soos moeder Teresa …
Erin hoor Francois van Schalkwyk weer iets kwytraak, iets van Randburg se groenigheid en groot erwe wat hom gelok het, maar sy registreer net hier en daar ’n woord. Dis natuurlik as gevolg van al die chemikalieë. G’n wonder alles aan haar het gejeuk en gekriewel nie … Dis ’n katastrofe! Hoe kan sy vanaand uitgaan en só saam met Jans by sy werksfunksie opdaag? Maandag gaan skoolhou? Met hierdie gelaat en hare saamleef, en haar gesig in die openbaar wys?
Haar oë soek weer na die weerkaatsing. Hierdie keer lyk haar beeld selfs erger as tevore. ’n Mond wat verskrik oophang, en puisies en pokke tussen die plooie deur … Sy swaai om na die man op die plaveisel.
“Dis alles jou skuld!” vaar sy uit. “Jy en jou ellendige graaf! Vir wat kyk jy nie wat jy doen nie en spit die flippen pyp vol gate? Wat was in elk geval so dringend dat jy in die tuin moes werk? Pleks dat jy liewer jou bokse uitgepak het! Dis wat normale mense doen wat pas ingetrek het.”
Francois se mond hang oop. Hy was besig om ewe rustig oor Randburg se groenigheid uit te wei, oor die kliprante en mooi uitsig wat hom aan Swellendam herinner. Niks daarvan kon aanvegbaar genoeg gewees het om so ’n tirade te veroorsaak nie.
“Ek wou ’n gat grawe vir ’n varing wat ek present gekry het,” verduidelik hy. “Dis ’n stuk wortelknol in ’n plastieksak, met min grond. Ek was bang die ou vrek.”
“Jy en jou simpel varing het my hele toekoms geruïneer!” vaar sy uit. “Kyk hoe lyk ek … Dis jóú skuld dat ek van die horlosie vergeet het. Dié is seker ook nou in sy peetjie in, sekerlik nie waterdig nie.”
Dis alles vir hom Grieks. Waaroor is die blondie so kwaad? Hy het gedink die meisiekind lyk besonder aanloklik, so met die kaal voete en nat kurwes … Hy kan nie verstaan waaroor die oorlog gaan nie.
“Ek sal vir jou ’n nuwe horlosie koop,” probeer hy haar paai. Ook dít is nie goed nie.
“ ’n Flippen horlosie is die minste van my probleme,” sê sy. “Pleks dat jy eerder vir my ’n pruik koop! En vir ’n facelift betaal.”
Hy het steeds nie ’n benul waarvan sy praat nie. “Pruik?”
Erin wys na haar kop. “Om dié gemors weg te steek.”
Die frons tussen sy wenkbroue verdiep. “Wat bedoel jy? Watse gemors?”
Sy lig ’n haarsliert en druk dit onder sy neus in. “Dié goed, wat soos ’n Jik-advertensie lyk.”
“Dis mooi so wit …” Hy kry skielik inspirasie uit sy kinderdae. “Jy lyk soos Sneeuwitjie.”
Sneeuwítjie? Erin uiter ’n onelegante snork. Sy idee van ’n grap? Sy skewe sin vir humor is nou die laaste strooi. Sy gee nie meer om hoe sy lyk nie – of haar klouende top haar hele pedigree en toekoms wys nie. Al wat sy wil doen, is wegkom, so vinnig as wat sy kan. Erin beur na die vlakste deel en klim die trappies twee-twee uit. Op die patio vuur sy ’n laaste salvo af:
“Gaan spit nou maar soveel gate as wat jy wil! Bars al die pype, breek die plek af … Wat gee ek om!”
Francois se belangstelling is geprikkel. Hy is gefassineer deur die vurige witkop en sal Erina Erasmus bitter graag beter wil leer ken. Hulle gaan dalk nog jare langs mekaar woon en hy wil haar nie op so ’n negatiewe noot laat gaan nie.
“Wag!” roep hy. “Laat ek vir jou ’n handdoek kry.”
“Ek het my eie handdoeke, dankie,” antwoord sy kil, beur ’n pad oop tussen die ligusters deur en klouter oor die heining.
“Watse pruik-storie is dit?” roep hy oplaas. Maar hy praat met homself. Sy is weg. Die laaste wat hy hoor, is ’n deur wat amper uit sy skarniere uit toegeklap word.
2
Erin sidder toe sy voor haar slaapkamerspieël tot stilstand stoom. Dis erger as wat sy gedink het. Witter as spierwit. Soos watte. En dan lag die skepsel langsaan boonop vir haar. Dink dis ’n grap, spot met haar … Volgende keer as hy weer ’n bevlieging kry om te spit, hoop sy hy spit sy voet middeldeur!
Sy draai ’n handdoek soos ’n tulband om haar kop, trek droë klere aan en bel vir Jans om hul afspraak te kanselleer. Sy kan beslis nie só by ’n deftige geleentheid opdaag nie en dis buitendien nou al so laat, sy sou nie betyds klaargekry het nie. Hy sal maar alleen moet lag vir die hoofbestuurder se grappe, of dalk kan hy een van die beleggingskonsultante saamnooi. Jans gaan vies wees, maar daaraan kan sy niks doen nie. Dalk is hy vies genoeg om die dom buurman ’n opstopper te gaan gee. Sal dit nie gaaf wees as meneer Van Schalkwyk heelweek met ’n blouoog loop nie?
Daar is nie antwoord op Jans se selfoon nie, net ’n blikstem wat sê: “The subscriber you have dialled is not available.” Erin se bloeddruk stoot verder op en sy laat ’n boodskap dat sy ’n krisis het, dat Jans haar dringend moet terugbel.
Sy is besig om vogroom aan haar gesig te smeer toe hul Rottweiler inslenter en hom op die bed tuismaak. Dis Lara wat hom so bederf het … As babahondjie was hy ’n dierbare, snoesige bondeltjie wat snags teen haar kopkussing geslaap het. Nou is hy so groot soos ’n kalf, maar Lara het nie die hart om hom af te jaag en buite te laat slaap nie.
“ ’n Waghond hoort binne, by ons,” is haar verweer. “Wat baat dit hy is buite terwyl die skelms ons binnekant aanval?”
Ook maar goed die snoesige bondeltjie wat Lara by een van haar stringe kêrels present gekry het, was nie ’n babakameelperd nie, het haar ousus destyds gedink en nie te veel teëgestribbel nie. Sy is ook lief vir diere. Omdat sy veel meer by die huis is as haar kleinsus, het sy die hond nou geërf. Hy het haar beskermer geword, haar geselsmaat en haar klankbord.
“Wat nou, Weiler?” wil sy van die swart kolos weet. “Moet ek maar drastiese skadebeheer toepas en die watte kort teen my kop afskeer?”
Vir Weiler lyk sy niks anders as gister nie. Hy het heeldag die huis opgepas en laat sy kop op sy voorpote sak.
“En dan ’n pruik koop en die rekening vir die popgesig-buurman stuur?”
Weiler sug in simpatie.
“Nou het ek ’n hele oop aand, wat ek nie weet wat om mee te maak nie,” kla Erin. “Ek’s nie lus vir lees of televisie kyk nie, en daar’s niemand vir wie ek kan gaan bad en my mooimaak nie. Wat doen ek nou?”
Weiler weet nie, weet net wat hý gaan doen. Hy strek sy volle vyftig kilogram behaaglik uit en slaap.
“Dis so ’n antiklimaks om op ’n Saterdagaand alleen by die huis te sit. Ek wens Lara was hier. Sy weet altyd hoe om mens op te kikker. Maar hulle het een of ander jol op kampus, sy kom eers weer volgende naweek.”
Weiler het vrede met Lara. Hy verkies hierdie ander nooi van hom, wat nie net drukkies en soentjies gee nie, maar ook ’n gereelde bak kos.
Erin gaan maak vir haar tee. Ouma Trynie het altyd geglo tee help vir als. Vir wanneer sy na haar ma verlang, deurnag vir ’n semestertoets moes swot of nie geweet het waar sy geld gaan uitkrap vir haar sus se universiteitsfooie nie. Genadiglik is die huis afbetaal, maar nadat die agterstallige skuld van haar pa se makelaarsbesigheid gedelg is, was die boedel bankrot. Hoewel hy studiepolisse vir albei sy dogters uitgeneem het, het inflasie soveel van die uitkeerbedrag weggekalwe dat Erin Lara se registrasie en koshuisgeld uit haar eie sak moes bybring.
Lara is nou maar eerstejaar. Al het sy ’n studiebeurs, wag daar nog minstens twee maer jare voordat Erin aan haarself en haar eie toekoms kan dink. Haar