Sterre is vir ewig. Ettie Bierman
is. Medium terwyl jy tops kan wees! Jy’s met hordes bates geseën. Dis tyd dat jy onder die maatemmer uitklim en met daai bates begin woeker.”
Erin is gewoond aan Rinda Mouton wat ’n uitgesproke mening oor alles het en dit nie in watte toedraai nie. ’n Gawe vriendin, maar soms uitputtend.
“As ek ’n gesig soos joune gehad het, Erin, het ek dit verseker,” gaan sy voort. “Daarby besit jy die twee essensiële B’s: boesem en bene. Haal hulle onder die emmer uit en wys wat jy het! Jou klere lyk als drie nommers te groot en of jy dit by die kerkbasaar gekoop het. Laat die halse sak, werk die nate in en knip die some af bokant jou knieë. Jy is so kuis en konserwatief, ek wonder of ’n man al ooit jou kniekoppe te sien gekry het. Seker nie eens daardie rekenmeester van jou nie. Of het jy hóm darem al toegelaat om aan jou been te vat?”
Erin bloos bloedrooi. “Ons het nie … daardie soort verhouding nie.”
“Dis nie doodsonde nie. Seks is gemaak om te geniet. Daarsonder sou die wêreld ophou draai het en niemand se hart tjoklits gepomp het nie. Jy moet dit een of ander tyd probeer. Dis lekkerder as toffies en Cremora-tert.”
“Rinda …!” Erin druk haar neus in haar teekoppie. “Praat sagter, netnou hoor die mans.”
“Ek’s ernstig, Erin.” Rinda kyk nuuskierig na haar. “Wil jy nie eendag ’n man en kinders hê nie?”
Erin is verleë, haar wange steeds pienk. “Ja, seker, soos enige normale vrou …”
“Babatjies val nie uit die lug uit nie. ’n Mens moet weet hoe … Jy het nie ’n ma gehad wat jou dié dinge vertel het nie en jou ouma was sweerlik die Victoriaanse soort wat met haar bloomers en borstrok aan gebad het. Miskien moet jy vir jou dokter Jan van Elfen se boek koop, Wat meisies wil weet.”
Die klok maak genadiglik ’n einde aan Erin se ongemak. G’n wonder Rinda en haar man het vyf kinders nie … Erin kuier af en toe by hulle. Ná die tyd is haar ore toegeslaan van die lawaai, haar handsak weke lank nog vol taai vingermerke en haar selfoon nooit weer dieselfde nie. Maar ná die kuiers, wanneer sy die aand by haar eie huis instap, is sy dikwels weemoedig … Leeg. Vol van ’n gemis, asof ’n inbreker gekom en al haar meubels en gordyne gesteel het. Net ’n leemte waarin haar voetstappe deur die stil kamers eggo.
Sy is lief vir kinders – dis waarom sy onnie geword het. Natuurlik wil sy eendag haar eie hê. Nie vyf wat sommerso op genade in die strate en by huishulpe grootword nie. So twee of drie … Dis deels waarom sy ’n pottebakkersateljee wil hê – sodat sy eendag van die huis af kan werk, veral terwyl die kinders nog klein is. Maar vóór dit moet mens seker ’n kêrel en … daardie soort verhouding hê.
Haar suster verkies die kleiner outjies en swot kindertuinonderwys. Die erf hier agter is groot … Daar’s genoeg plek vir ’n kleuterskool ook, as Lara dalk sou belangstel. Dit sal gaaf wees as sy en Lara bedags saam kan werk, sodat sy steeds ’n oog kan hou oor daardie loskop sussie van haar. Hulle twee lyk eenders, maar verskil hemelsbreed. Dis waarom sy so beskermend teenoor Lara is: omdat sy weet hoe impulsief die meisiekind is, en hoe maklik sy daardie blonde krulkop van haar stamp.
Woensdae bied Erin naskoolse houtsneeklasse aan. Toe sy laatmiddag, moeg en warm, by haar oprit indraai, begroet ’n verrassing haar. Alle tekens van Saterdag se verspoelings is weg. Die modderige baksteenplaveisel is skoongespuit en die agapantebeddings netjies gehark, met hier en daar selfs ’n paar plante wat vrolik blom. En op die punt van die bedding naaste aan die voordeur is ’n riet ingedruk waaraan ’n wit lap wapper. Francois van Schalkwyk se vredesvlag …
“Het hy hulp gehad of self alles opgeruim?” wil sy van Weiler weet. “Verwag hy ek moet gaan dankie sê?”
Weiler gee ’n kort blaf en punt sy neus na die plek in die heining waar die buurman Sondag oorgeklim het. Dis ’n duidelike antwoord, maar Erin skud haar kop.
“Dit was niks meer as sy plig gewees nie, ’n dankie is onnodig.”
Erin gaan die huis in, trek koeler aan en maak vir haar tee. Sy sit ’n kastrolletjie maalvleis aan die kook, met ’n ertappel en ’n hand vol ertjies, om saam met gisteraand se oorskietrys te eet. Die naweek, wanneer Lara hier is, sal sy meer moeite doen en groot kook; poeding maak en ’n sjokoladekoek bak, al kla Lara soos gewoonlik weer dat sy op ’n dieet is. Rietskraal, maar altyd ’n obsessie met kilojoules.
Erin gaan sit by haar lessenaar met ’n rooi pen en ’n stapel nasienwerk, maar haar aandag dwaal kort-kort na die huis langsaan, wat hier en daar tussen oom Bez se geelhoutbome sigbaar is. Vroeër het sy haar getroos hy is by sy kantoor, dit baat nie om te gaan klop en dankie te sê nie. Maar nou skyn daar lig in die sitkamer …
Daardie agapante wat blom, pla haar. Hulle is geiler as die ander en die blare ’n donkerder groen. En waar kom die blomme so skielik vandaan? Plek-plek selfs ’n witte tussen die bloues, iets wat nog nooit voorheen gebeur het nie. Sy sou opgelet het indien knoppe besig was om te vorm, want sy sny graag ’n bos en rangskik hulle in ’n koperpot om as stillewe te dien in haar kunsklas.
Dis nuwe agapante, daardie wittes. Nuut gekoop deur die buurman om dié wat verspoel het te vervang. Hy het natuurlik nie geweet hare is deurgaans blou nie.
Dit verander die situasie – laat haar skuldig voel en haar goeie maniere onthou. Sy behoort darem seker dankie te sê. Maar sy gaan nie aan die voordeur klop, van aangesig tot aangesig nie. Dis jammer sy het nie sy selnommer nie, dan kon sy gou gebel het, of beter nog, ’n kort SMS gestuur het.
Erin sien nog ’n paar antwoordstelle oor die lewe en werke van Leonardo da Vinci na, dan sit sy haar rooi pen neer. Sy gaan haal ’n flitslig, loop na die agapantebedding en trek die riet met die vlag uit. Dan gaan haal sy ’n krammasjien en ’n vel papier met “DANKIE” in groot letters daarop geskryf. Sy vervang die wit vlag daarmee en plant die riet anderkant die heining – so ver as wat sy kan bykom, sonder om neus eerste oor die draad te val. Die buurman sal dit wel die een of ander tyd sien, en daarmee is haar plig afgehandel, sonder persoonlike konfrontasie.
Erin het ’n ringlêer vol “Randrekker”-resepte wat sy uit tydskrifte geknip het, en Donderdag al begin sy dit deurblaai. Sy hou van kosmaak en bederf haar kleinsus graag wanneer sy naweke huis toe kom. Gevulde pannekoeke is Lara se gunsteling. Nogal ’n beslommernis, maar Erin gee nie om nie. Om tyd te spaar, kan sy nou solank die hoender kook en vanaand al die pannekoeke bak.
Toe Vrydag aankom, het Erin egter oorgenoeg tyd. Haar suster is laat. Lara se laaste klas eindig drieuur, dan is dit net tas in die bagasiebak gooi en die pad vat. Van Pretoria na Randburg is ’n uur se ry op die snelweg. Bietjie langer teen die einde van die maand, of as die verkeer besonder druk is. Maar Erin het al die witsous en fyngekerfde hoender op die pannekoeke geskep en dit opgerol, kaas bo-oor gerasper, slaai gemaak en tafel gedek sonder enige teken van haar suster.
Lara terg altyd Erin is erger as tien broeis kalkoene, maar toe dit na twee ure toe rek, bel Erin om te hoor of iets verkeerd is. Lara se selfoon lui en lui net. Dit op sigself is vreemd. Met ’n string kêrels op sleeptou wat tydig en ontydig bel, is haar selfoon soos ’n verlengstuk van haarself. Nooit afgeskakel nie en nooit verder weg as ’n vingerlengte nie, anders toon sy simptome van skeidingsangs. Ingeval Lara op daardie tydstip dalk onder in ’n laagte met swak ontvangs was, bel Erin tien minute later weer. Daar is steeds nie antwoord nie.
Die karretjie waarmee Lara ry, was saam met Jan van Riebeeck op die Drommedaris – haar ousus se geërfde ryding van destyds toe sy self ook ’n eerstejaar op universiteit was. Die passasiersdeur kan nie oop nie, die enjinkap kan nie heeltemal toe nie en die spoedmeter werk eintlik glad nie. Dalk het die remme ingegee of die stuurwiel afgebreek … Erin se ryk verbeelding sien al prentjies van die Golfie wat wiele in die lug onder in ’n sloot lê toe die Rottweiler opspring en sy ore spits. ’n Hartklop later hoor Erin die bekende, aamborstige dreuning in die oprit.
Sy storm uit en gooi haar arms in ’n smoorgreep om Lara se nek.
“Waar was jy? Ek was op die punt om al die polisie-stasies en hospitale te bel!”
“Hallo vir jou ook,” spot Lara. “Goed, dankie,