Sterre is vir ewig. Ettie Bierman
bekommernis.”
“Die dekselse battery is pap en ek het vergeet om my laaier in te pak.”
“Hy het nie pap geklink nie … Hy’t gelui en gelui en jy’t nie geantwoord nie.”
Lara is geamuseer. “Hoe klink ’n ‘pap’ lui? Is jy besig om ’n dom dag te hê, sussa?”
Erin lag ook, skaam-verleë. “Jy ken my … Ek verwag altyd die ergste. Hoekom is jy so laat?”
Lara vergeet van fone en laaiers, vergeet haar tas en amper haar eie naam. Haar oë skitter soos twee saffiere en sy trek haar asem diep in, blaas dit stadig uit en kondig dan met fanfare aan: “Omdat ek my trouman ontmoet het!”
“Jou wát?”
“My. Trou. Man,” herhaal Lara met nadruk. “Die mees awesome, fabulous hunk op aarde. Lewenslange bene en skouers so breed soos die Vaalrivier. Oë soos gesmelte kwik en –”
“Hokaai!” keer Erin. “Los die byvoeglike naamwoorde en praat gewone Afrikaans. Wie is hierdie superheld van jou?”
Lara haal haar tas uit, asook ’n plastieksak vol vuil wasgoed en ’n pizzaboks, wat sy aan haar suster oorhandig.
“Deel van my kelnerinloon gisteraand – ’n Maxi Four Seasons, met ekstra ham. Bêre hom in die vrieskas, dit spaar jou ’n kosmaak.” Sy loop vooruit die huis in, plons op haar bed neer en staar droomverlore na die plafon. “Ek oordryf nie, sussa. Hy is ’n lieflike ding, in die hemel gemaak! So ’n hunk laat jy nie ontsnap nie. Jy kry hom voor die preekstoel, met ’n strop om sy nek.”
“Wie is hy? Het Superman ’n naam?”
“Ek was so uitgefreak, ek het vergeet om te vra. Hy lyk of hy uit Hollywood kom … Dalk is dit Brad Pitt wat ’n fliek hier kom maak … behalwe dat hy Afrikaans praat. Wel met ’n half snaakse aksent, maar ek glo nie hy’s ’n Yank nie.”
Erin rol haar oë dakwaarts. “Is hy ’n student?”
“Nee, hy’s nie ’n lawwe platkop student nie, hy’t lankal klaar geswot. Iets in ’n skeppende kunsrigting, skat ek. Beeldhou of musiek … Want hy’t die lieflikste hande. Groot en sterk en bruingebrand, asof hy rugby speel of baie buite werk – maar sensitief, met lang, slanke vingers. En hy hou my hart in die holte van daardie twee kunssinnige hande.”
Al daardie eienskappe in een ou is te goed om waar te wees. Iewers is ’n skroef los, som Erin hom op. Hy klink na ’n kansvatter, ’n meisiemorser, wat gaan maak dat haar sussie seerkry.
“Musiek?“ vra sy skepties. “Popmusiek? Rock?”
Lara is self verstom. “Nee, eerder Beethoven en Bach, sou ek raai. Jou soort musiek.”
Heeltemal te goed om waar te wees … Hierdie ou is plastiek, hy’s nie rêrig nie.
“Hoe oud is hierdie kastig perfekte eksemplaar?” vra Erin.
Lara dink na. “Ek raai so in sy vroeë dertigs … Hy het so ’n aura van outoriteit aan hom, asof hy baie geld en baie aansien het.”
Erin knoop die plastieksak oop en begin die wasgoed sorteer. Meestal denims, wat lank neem om droog te word. Sy sal die eerste bondel al vanaand in die masjien moet sit.
“En baie kinders ook,” las sy droogweg by. “Hy klink getroud.”
“Hy is nie. Ek het gekyk, hy dra nie ’n trouring nie.”
“Sulke soort mans dra nie ringe wat hul onbeskikbaarheid adverteer nie. Hy het hom waarskynlik afgehaal en in sy sak gebêre toe hy jou gesien het – ’n naïewe jong dingetjie op ’n skinkbord …”
Lara snork gegrief. “Ek is ouer as tien. Ek het mooi gekyk na sy ringvinger – dis egalig bruingebrand, daar’s nie ’n bleek bandjie of ’n keep om te wys daar sit gewoonlik ’n ring nie.”
“Waar het jy hom ontmoet?”
“Dis ’n lang-lang storie, wat by Krokkie begin. Sy petrolmeter het ingekonk …”
Soos sy verwag het … Erin sug moedeloos terwyl sy ’n bondel denims badkamer toe dra. “Dít ook nog! Dis ’n wonder dat die krok-tjor darem nog wiele en ’n enjin het.”
Die wonder is dat die tjor lank genoeg uitgehou het om op presies die regte plek te gaan staan, mymer Lara. Anders het sy hierdie great ou nooit ontmoet nie. Sy sal Krokkie môre as beloning ’n skuimbad gee. Sy begin haar tas uitpak, maar raak verdwaal tussen die klerehangers, en ’n minirok wat sy besig was om op te hang glip uit haar hande. Sy het haar suster nie hoor terugkom nie en skrik toe Erin langs haar buk om die rok op te tel. Haar gedagtes was so besig met haar eie dinge, sy let nou eers die nuwe haarkleur op.
“Skies, ek rammel so aan, one-track minded … Staan stil, laat ek eers sien …” Sy stap om Erin om haar van alkante te beskou. “Waaroor was jy so uitgefreak? Jou hare is g’n ’n flop nie. Dis movies mooi! Hoekom het jy dit nie lankal so blond gemaak nie?”
“Omdat ek nog nooit die horlosie vergeet het nie.”
“Vra ’n koolkopvraag en jy kry ’n pampoenkopantwoord,” grinnik Lara. “Wat sê die ander onnies?”
“Rinda hou daarvan en meneer Pienaar wens hy was twintig jaar jonger.”
“Good for you! En Jans? Wat was sy reaksie?”
“Hy reken ook dit lyk nogal nie te sleg nie.”
“Weird. Hy’s so ’n japie, ek dag hy sal uitpass van skok!” Lara kam haar vingers deur Erin se hare, bondel ’n hand vol saam en toets die tekstuur. “Nog net so lekker dik soos altyd … Die kleur pas by jou vel, maar die styl kort vorm. Ek sal dit vir jou layer, môre wanneer ons tyd het.”
Terwyl sy haar skoene bêre en nog wasgoed in haar tas ontdek, vra Lara na oom Bez en tannie Martie – of hulle toe getrek het en baie treurig was om afskeid te neem van die statige ou dubbelverdiepinghuis waar hulle soveel jare gewoon het, of hulle genoeg bokse gehad het en al tuis is in die ouetehuis.
“Tannie Martie het twee bokse snesies natgehuil. Maar toe ek die volgende middag ingeloer het om vir hulle ’n pot sop te neem, het hulle al ingeburger gelyk; hulle’t met die nuwe bure kennis gemaak en ingeskakel by die gemeenskap.”
Lara stoot die leë tas onder die bed in. “En óns nuwe bure? Het jy al weer met daardie ghwar te doen gehad ná die fiasko met die waterpyp?”
“Gelukkig nie. Ná die riet met die dankie-nota wat ek anderkant die heining geplant het nog niks weer van hom gesien of gehoor nie. Daar brand saans lig, maar skynbaar ry hy soggens douvoordag as ek nog slaap en kom laat saans terug. Dit pas my, as hy sy eie pad gaan en ek myne.”
“En die vrou, het jy haar al gewaar?”
“Glad nie. Ek raai sy en die kinders is nog in die Kaap en kom eers later.”
“Dalk kliek jy en sy beter.”
“Ek twyfel, as sy sinnigheid gekry het in so ’n vrypostige soort man. Ek hoef nie met hulle vriende te word soos met oom Bez-hulle nie. Ek is besig en het nie tyd vir kuier nie.”
“Jy word ’n werkolis en ’n kluisenaar, sussa. Ek kry goeie fooitjies by die restaurant en werk spaarsaam met my boekelening – ek koop meeste boeke tweedehands of neem hulle by die bib uit. Dis nie nodig dat jy jou so afsloof nie. Jy moet tyd maak vir kuier en ontspan ook.”
“My idee van ontspan is nie gedwonge besoeke aan irriterende bure met wie ek nooit sal kliek nie. Ek kyk liewer televisie of klim in die bed met ’n mooi boek.”
“Dis lekkerder saam met ’n mooi man!”
“Lara!”
“Moenie so ’n goody-goody wees nie. ’n Lekker juicy boek is oukei, maar mens het mense ook nodig,” hou Lara vol. “Geselskap. Kommunikasie. Interaksie. Jy kan nie so asosiaal deur die lewe gaan nie.”
“Ek