Tryna du Toit-omnibus 3. Tryna du Toit
koffie by haar en vervolg: “Ek het die pasiënt saam met my ingebring. Ek sal vanaand – of vannag – nog moet opereer.”
’n Oomblik is daar stilte in die vertrek en Marie kyk hom effens verslae aan. Karin voel ’n skielike prikkeling van opwinding. Dan was dit die gedagte aan die operasie wat voorlê wat Hugo Slabbert so rusteloos in die vertrek laat rondstap het. Sy wonder of sy toegelaat sal word om die operasie by te woon en miskien nog te help.
“Wat makeer?” vra dokter Roux fronsend.
“Die bywoner se vrou. Derde baba. Agt maande swanger. Placenta previa. Sy het een ernstige bloeding gehad en ek is ’n tweede te wagte. Ek was bang dat dit op pad al sou gebeur. Daar is nog ’n kans om sowel die ma as die kind te red, maar ons sal dadelik moet opereer.”
“Keisersnee?”
Hugo knik.
“Ek wil graag hê jy moet die narkose gee. Die vrou se toestand is kritiek en ek kan nie bekostig om enigiets te waag nie.”
“Natuurlik,” antwoord dokter Roux dadelik. “Hoe laat?”
“So gou moontlik – Suster is reeds besig om alles reg te kry.”
Die twee mans vergeet vir ’n oomblik van Karin en Marie terwyl hulle die geval bespreek. Gretig luister Karin na alles wat hulle sê, maar sy waag dit nie om ’n woord te sê nie. Placenta previa – die ontydige losgaan van die nageboorte en die ernstige bloeding wat daarmee gepaard gaan – is een van die komplikasies van swangerskap wat selfs ’n ervare dokter die skrik op die lyf kan jaag en daar moet sonder versuim opgetree word.
Toe die mans ’n paar minute later opstaan, draai Isak Roux na Karin en sê: “Is jy reg om te gaan, Dokter? Ek sal jou sommer op pad na die hospitaal by die hotel aflaai.”
“Ek sou baie liewer saam hospitaal toe wou gaan,” sê sy dadelik.
“Maar natuurlik. Weet jy, Hugo, ek het vir ’n oomblik vergeet ons het ’n nuwe vennoot.”
“Ek het gedink dokter De Wet is moeg ná die lang reis, anders sou ek dit self voorgestel het. Kom gerus.” Hy glimlag effens. “Dit sal ’n goeie inlywing wees. Ek ry ook maar dadelik. Dis miskien nodig om die pasiënt eers ’n bloedoortapping te gee.”
“Ons is op jou hakke.”
Hugo bedank sy gasvrou vir die koffie en beskuit en vertrek. ’n Paar minute later ry Isak Roux se motor ook deur die hospitaalhekke en hou voor die verligte ingang stil.
Karin is jammer sy het nie kans gehad het om ’n ander rok aan te trek en van haar hoëhakskoene ontslae te raak nie, maar vanaand was dit ’n geval van bly by die huis of kom soos jy is.
Sy het nie juis tyd om op die buitekant van die gebou te let nie, maar kyk met belangstelling om haar rond toe hulle ingaan. Onder in die gebou is dit stil, maar op die eerste verdieping waar die operasieteater is, is daar oral tekens van bedrywigheid.
Dokter Slabbert is reeds besig om sy hande en arms te skrop en alles is blykbaar gereed vir die operasie.
“Skrop ook maar asseblief, dokter De Wet,” sê Hugo Slabbert tot haar verbasing. “Miskien kry ons jou hulp nodig.”
Sy gehoorsaam dadelik en ’n jong verpleegster met ’n sproetgesig en effens rooierige hare bring vir haar en dokter Roux elk ’n oorjas en masker. Sy kyk nuuskierig na Karin en Karin glimlag vriendelik.
“Dit is Kitty, dokter De Wet,” stel Isak Roux hulle voor. “Sy het omgedop die eerste keer toe sy in die teater moes help en ons het haar later sommer aan haar voete uitgesleep en in die gang laat lê.”
“Haai, Dokter,” protesteer Kitty. “Ek het die dag net effens snaaks gevoel en toe jaag dokter Slabbert my by die teater uit.”
“Ek weet,” sê hy goedig, “maar ek moes julle darem ordentlik voorstel. Die een wat daar met die instrumente werskaf, is suster Vorster, een van ons steunpilare totdat sy ook muisneste gekry het.”
Die meisie kyk op en glimlag vlugtig, dan gaan sy weer aan met haar werk. Sy is ouer as Kitty, seker by die dertig, dink Karin. Sy het ’n stil, byna kleurlose gesig met mooi donker oë en ’n sagte, sensitiewe mond.
Dokter Slabbert spoel sy hande in ontsmettingsmiddel af en wag met druppende hande dat die suster hom help om sy handskoene aan te trek. Fronsend gaan sy blik deur die teater asof hy wil seker maak dat alles reg is.
Die pasiënt word presies elfuur deur die jong huisdokter ingestoot en dokter Roux is dadelik byderhand. Die vrou is doodsbleek en haar asemhaling is gejaagd. Onrustig soek haar oë rond, tot dokter Slabbert na haar toe stap en gerusstellend oor haar buk.
“Dokter … my kinders … ek is so bang …” fluister sy deur bloedlose lippe en daar is angs in haar oë.
“Alles sal regkom, Mevrou,” sê hy en sy stem is diep en warm en vertroostend. “Dit sal nou nie meer lank wees nie.”
Haar lippe bewe en sy sluit skielik haar oë en draai haar kop weg. Hy knik vir dokter Roux om die narkose toe te dien en gesels intussen gerusstellend met die pasiënt.
Dit duur nie lank voor die vrou aan die slaap raak nie. Sy word versigtig op die operasietafel getel en dokter Roux neem posisie in by haar kop. Sy hand is op haar pols, sy oë stip op die pasiënt en daar is ’n bekommerde frons tussen sy winkbroue.
Dokter Slabbert staan nader en onmiddellik is elkeen op sy plek.
’n Kort bevel, ’n uitgestrekte hand waarop die eerste blink instrument geplaas word, en die drama om lewe en dood, wat hom so dikwels al in hierdie klein teater afgespeel het, het weer eens begin.
Karin volg die operasie aandagtig. Dit gaan vinnig en vlot. Af en toe kom daar ’n kort bevel van die gemaskerde chirurg en elke keer word presies die regte instrument in sy uitgestrekte hand geplaas.
’n Skielike waarskuwing van die narkotiseur en almal se oë gaan bekommerd na die pasiënt se gesig.
“Dokter De Wet, staan dokter Roux by,” kom die kortaf bevel van Hugo Slabbert en onmiddellik is Karin by. Sy help dokter Roux om die pasiënt ’n inspuiting te gee, maar daar is nie reaksie nie. Sy kan geen polsslag voel nie.
“Suurstof?” vra sy en Isak Roux knik.
Die onbekende jong dokter is nou ook by om te help en die rooikopverpleegster moet ’n rukkie lelik bontstaan. Ná nog ’n paar angsvolle minute voel Karin weer die flou, onseker gefladder van die pols onder haar vingers en sy slaak ’n sug van verligting. Maar sy weet die gevaar is nog geensins verby nie.
Onverpoos gaan die operasie voort en dis vir Karin asof hulle al ure lank in die wit teater besig is. Die pasiënt se polsslag is darem weer effens sterker en gereelder en Karin voel sy kan vryeliker asemhaal.
Dan hou dokter Slabbert die slap liggaampie van die baba in sy hande en kyk vlugtig rond.
Sy blik val op Karin en hy aarsel ’n oomblik voor hy sê: “Dokter De Wet, kyk solank wat jy kan doen. Dokter Viljoen kan jou help.”
Sy neem die kind uit sy hande en hy buk dadelik weer oor die tafel. Karin draai die baba in ’n verwarmde kombersie toe en gaan saam met dokter Viljoen na die klein kamertjie langsaan.
Hulle spook byna ’n kwartier lank tevergeefs om lewe in die slap liggaampie te bring en ’n gevoel van moedeloosheid begin Karin oorweldig. Dis die heel eerste taak wat haar opgelê is. Gaan sy daarin misluk?
As suurstof nie wil help nie, wat dan?
“Sy kleur is ’n bietjie beter,” sê dokter Viljoen skielik. Sy het self opgemerk dat die kind nie meer so blou is nie.
“Dankie, Dokter,” hoor sy ’n koel stem langs haar sê. “Ek sal nou oorneem.”
Sy staan opsy en dokter Slabbert neem haar plek in. Enkele minute later kom die geluid waarop sy so hoopvol en so tevergeefs gewag het: die eerste, sagte geskree van die pasgebore seuntjie.
Met blink,