Bewys van liefde. Christine le Roux
te kry,” het sy een oggend gesê.
“’n Hond? Om wat mee te doen? Wie sal met hom gaan stap?”
“’n Hond is geselskap,” het sy vasberade gesê, half verskrik deur haar waagmoed. “Of dan ’n kat.”
“’n Kat?”
Sy het begin retireer. “Wel, ek het net gedink . . .”
“Ek het niks nodig nie, dankie, Marcia.”
“Ja, ek weet, meneer,” het sy toe gesê.
Hy staar so lank na haar dat sy begin rooi word, want dis nie haar gewoonte om kommentaar te lewer op wat hy doen of nie doen nie.
“Dis nie ’n partytjie nie, Marcia,” sê hy nou. “Bloot ’n familiesamekoms. My pa verjaar.”
“Ja, maar dis goed dat meneer bietjie uitkom.”
“Dankie,” sê hy en wys na die papiere in haar hand. “Sal jy daardie fakse vir my stuur? Die mense wag.”
“Ja, meneer, sekerlik.” Sy skarrel by die deur uit.
Hy wou die huis verkoop. Dit was sy eerste gevoel. Hy kon onder geen omstandighede daar aanbly nie. Hy het dit net gekoop omdat hy gedink het hy en Petro sou . . . Hy skud sy kop en druk die gedagte dadelik dood. Kyk liewer by die venster uit en sien dat dit inderdaad herfs word. Die boom voor sy venster is byna kaal. Hy skud weliswaar sy blare vroeg af, maar tog.
“Die huis is prakties,” het sy ma vir hom gesê. “Moenie oorhaastig besluit nie.”
“Ek wil dit nie weer sien nie. Ek wil nooit weer in die rylaan opry en . . .”
Sy ma het sy hand gedruk. “Ek weet, ek weet, maar jy moet erken dis onder die omstandighede baie prakties. Baie geskik.”
“Hoekom?” het hy gevra, koppig en nog omring van die genadige waas van onwerklikheid.
“Dis ’n plat huis, seun,” het sy pa gesê. “Dis plat.”
Hy wou dit nie hoor nie, hy het sy oë toegemaak en hulle gedwing om weg te gaan met hulle harde, praktiese woorde.
Maar hulle was reg. Die huis was plat. Van die voorste tuinhek tot by die voordeur was alles op een vlak. Geen trappie nie. En as ’n mens by die gang uit is na die stoep en die agtertuin, was alles steeds op een vlak.
Hy maak sy oë ’n oomblik toe, soos hy so dikwels doen, en wens met dieselfde passie dat hy dit kan oopmaak en dat alles skielik sal wees soos dit eens op ’n tyd was.
“Hier’s die antwoord, meneer,” breek Marcia deur sy pynlike gedagtes. Sy sit ’n papier voor hom neer.
“Dankie.” Hy begin lees, maar konsentreer eers toe hy dit vir die tweede keer deurlees.
“Is daar iets anders wat ek ook moet kry?” vra Marcia. Hy staar na haar asof hy nie weet waarvan sy praat nie. “Wat bedoel jy?”
“Melk of . . . so iets? Kos?” Marcia wys na haar horlosie. “Dis etenstyd, meneer. Ek ry nou.”
“Dankie,” sê hy. “Nee dankie, ek het niks nodig nie.”
“Net die trui.”
“Ja.”
Ná sy weg is, sit hy en kyk na die hoendertoebroodjie wat sy langs hom neergesit het en hy gril. Ses maande gelede sou hy nou in een of ander gesellige restaurant gesit het, ’n glas wyn langs hom, ’n lekker bord kos voor hom, omring van kollegas of sakekennisse. Nou sit hy hier met ’n hoendertoebroodjie. Alleen.
Hy druk hom weg van die lessenaar en maak die boonste laai oop om die botteltjie pille uit te haal. Hy skud twee uit in sy handpalm, trek die glas water nader en sluk hulle. Soos hy elke dag doen, skud hy die botteltjie en luister na die gerusstellende klank van die pille wat teen die glas bots. ’n Hele paar dosyn oor. En, soos elke dag, wonder hy of hy nie die totale inhoud van die bottel in sy hand moet gooi en afsluk nie. Hy verbeel hom hoe dit sal wees; ’n lomerigheid wat oor hom kom, dan die soort vaak waarteen nie geveg kan word nie en uiteindelik ’n diep slaap. Rustig, pynloos, ’n donkerte wat alles sal uitvee.
Daar is ’n skielike lawaai in die kamer, ’n gefladder van paniekerige vlerke en hy kyk op, sien die duif wat deur die oop venster ingevlieg het en nou angsbevange probeer uitkom. Los grys veertjies dwarrel af vloer toe, die duif vlieg teen die gordyne vas, swiep op na die plafon en bots met klappende vlerke daarteen voor hy weer afswenk en soek na ’n opening in die verligte vierkant van die venster.
Moeisaam beweeg Siegfried na die venster en hou sy hande uit. “Kom,” beduie hy vir die voël. “Diékant toe, hier is die venster.”
Dit help nie en daar is ook nie veel wat hy kan doen nie. Magteloos volg hy die duif se angstige bewegings en dis eers toe hy ná omtrent vyf minute totaal uitgeput teen die gordyn vasvlieg en afval dat die voël na genoeg aan Siegfried kom dat hy hom tussen sy hande vasvat. Die ronde kraalogies skuif heen en weer, onder sy vingers voel hy die duif se hart klop.
“Kyk,” sê hy en lig die duif op. “Hier is die oop venster.” Hy skiet die voël by die venster uit, sien hoe hy vir ’n oomblik half hulpeloos fladder voor hy besef hy is vry en met hernude krag opstyg en uit sig verdwyn.
Dis wat sal gebeur as hy die hele bottel vol pille opdrink, dink hy dof. Hy sal vry wees. Is dit nie enige lewende wese se voorreg nie? Het hy nie die reg om self die keuse te maak nie? Is daar enigiemand wat regtig sal omgee?
Hy sit so lank voor die oop venster dat hy skrik toe hy Marcia se stem agter hom hoor.
“Hier is die trui,” sê sy.
Hy draai om, beweeg stadig terug tot by sy lessenaar. “Dankie.”
Sy kyk na die toebroodjie wat verdroog op die bord lê. “Het meneer nog nie geëet nie?”
“Ek’s nie honger nie.”
Sy skud haar kop. “Maar meneer moet eet.”
“Hoekom?”
Sy is besig met haar handsak, haal die geld uit, sit sy bankstrokie daarby, soek na die kontantstrokie van die trui. “Wou jy al ooit dood wees, Marcia?” vra hy uit die bloute.
Sy kyk op. “Nee.”
“Nooit nie?”
“Nee, meneer.” Sy knip haar handsak toe en sit dit op ’n sytafeltjie neer. “Niks is ooit so sleg nie, weet meneer?”
“Nee,” sê hy tam. “Ek weet nie.”
“Dis so,” sê sy ernstig. “My ma het altyd so gesê. Wag net tot môre, het sy gesê. Jy weet nooit wat die volgende dag sal inhou nie.”
“Maar ek weet, Marcia, ek wéét.”
Sy lyk of sy iets wil sê, druk haar lippe opmekaar, maak hulle weer oop en skud dan haar kop. “Meneer kan nie so sê nie. Ek meen, gestel meneer was ’n brandweerman?”
“’n Brandweerman?” herhaal hy.
“Ja.” Haar stem is sterker. “Ek meen, waar was meneer dan? Al daardie lere wat geklim moet word en pype wat aangesleep en gekonnekteer moet word en . . .”
Hy begin hulpeloos lag. Sy lyk so ernstig en hy weet nie wat sy bedoel nie. “Wat probeer jy sê? Ek wou nog nooit ’n brandweerman wees nie!”
“Ek sê maar net. Meneer het baie om voor dankbaar te wees. Ek meen, wat is die verskil? Hier sit meneer voor ’n lessenaar en daar is alles. Rekenaar, faks, telefoon, alles wat meneer nodig het. Niks het verander nie, het dit?”
“Natuurlik het dit. Alles het verander. Alles.”
Sy druk haar lippe opmekaar en skud haar kop wys. “Nee, nie as meneer regtig daaroor dink nie. Meneer kan nog werk, of hoe?”
“En as ek ’n brandweerman was, kon ek nie.” Hy lag weer.
“Nee, natuurlik nie.”