Bewys van liefde. Christine le Roux
“Mooi?”
“Ja. ’n Donkerkop soos hy,” sê hy stadig.
“Wat het toe gebeur?” por sy.
“Wel, op sy gewone manier was hy baie versigtig. Ek het hom gespot, gesê as hy nou besluit het sy is die meisie vir hom, moet hy nie dom wees nie. Haar nie deur sy vingers laat gly nie. Maar hulle het lank uitgegaan voor hulle verlede jaar verloof geraak het. Outyds, het ek vir hom gesê. Niemand wag meer so lank nie.”
“Dit is waarom daar soveel egskeidings is.”
Hy knyp haar liggies aan die wang. “Jy is heeltemal te nugter,” sê hy speels. “Is jy nie romanties nie?”
“Nee,” erken sy. “Glad nie. Dis jammer, maar ek was nog altyd so. Maar vertel verder. Wat het van Petro geword?”
Sy gesig verstrak. “Sy’s doodgeskiet.”
Sy snak na asem. “Doodgeskiet? Wat het gebeur?”
“Dit was so drie maande gelede. Hulle was uit gewees en het laat die aand teruggekom by sy huis. Die huis wat hy vir hulle gekoop het. Rowers het hulle ingewag, ’n pistool deur die motorruit gedruk en hulle gedwing om uit te klim. Siegfried het kalm gebly, gesê hulle moet die motor vat, maar blykbaar het Petro histeries geword, geskree en probeer weghardloop.” Hy is ’n lang ruk stil, sy gesig vertrokke en somber. “Ek weet nie, hy het nog nooit veel daaroor gesê nie. Die rowers het haar geskiet en Sieg het homself in haar rigting gegooi – seker in die waan dat hy haar tog kan beskerm – en hy is in die rug getref.” Hy skud sy kop stadig heen en weer asof dit steeds vir hom onaanvaarbaar bly.
“Liewe Vader,” sê sy geskok. “Dis verskriklik. Hoe oud is hy?”
“Vier en dertig. In sy fleur.”
“Een van die ander fisio’s het met hom gewerk,” merk sy op. “Maar ek onthou hom. Nie baie bereid om saam te werk nie.”
“Hy wou doodgaan,” sê hy.
“Dis verstaanbaar,” erken sy. “Aan die begin, maar in my ondervinding vat dit nie lank nie voor hulle tog leer aanvaar en begin saamwerk om darem te red wat te redde is.”
“Jy sal meer daarvan weet as ek,” gee hy toe. “Maar ons voel ook so. My ma reken dis sy kop wat moet regkom.” Hy haal sy skouers op. “Wie is ons om te oordeel? Ek dink as dit ek was, het ek myself doodgeskiet.”
“Nee,” sê sy kwaai. “Nie ter wille van jou bene nie! As jy die pasiënte sien wat ons vir rehabilitasie kry – jong seuns wat in ongelukke was, mense wat net hulle kop kan beweeg. As hulle eers leer aanvaar het en besef het hulle leef nog en dit is die belangrikste – dan kan jy baie vir hulle doen. Kry jou broer nog fisioterapie?”
“O ja,” antwoord Karel. “Elke dag sover ek weet, maar ek is nie seker nie. Die meisietjie kom na sy huis. Hy werk ook nou van die huis af. Sy firma het regtig moeite gedoen om vir hom te wys hy het nog ’n belangrike rol om te speel en waar sy kantoor is, is nie belangrik nie.”
“Dis goed,” sê sy. “Dis baie belangrik dat hy nie nutteloos moet voel nie. Weet jy wat die fisio se naam is?”
Hy skud sy kop, ’n effense frons tussen sy wenkbroue. “Ek weet dis ’n bekende vennootskap, maar wie die spesifieke meisie is, weet ek nie.”
Sy noem die name van vennootskappe waarvan sy weet en hy knik skielik.
“Ja, dis hulle. Nel en Van Schalkwyk.”
“H’m,” sê sy. “Ek het al van hulle pasiënte behandel.”
Dis stil tot hulle voor haar woonstelgebou stilhou en hy haar na bo begelei. “Wil jy iets drink?” vra sy.
“Weet jy, tee sal lekker wees.” Hy sak in ’n leunstoel neer en sy gaan maak vir hulle tee. “Wat doen ons vanaand?”
“Niks nie,” sê sy toe sy inkom met die skinkbord. “As jy nie omgee nie, ek het papierwerk om af te handel en jy weet tog, ek hou nie daarvan om Sondagaande laat in die bed te kom nie.”
Terwyl hulle tee drink, is dit duidelik dat sy gedagtes nog by die dag se gebeure is. “Ek dink my ma het hom gedwing om vandag te kom,” sê hy skielik. “Hy roer nie meer uit sy huis uit nie. Ek dink dis die swaarste: die feit dat hy nou van ander mense afhanklik is. In die huis kom hy nogal reg. Ons het stange in die badkamer laat insit en hy kan op krukke regkom as dit moet, maar . . . Ek het gesê ek sal sy motor vat dat ons dit laat omskakel, maar hy wil niks hoor nie. Dis wat ek bedoel as ek sê hy het sy toestand nog nie aanvaar nie.”
“Wat is die prognose?”
“Die wát?”
“Wat sê die dokters? Is daar ’n kans op herstel?”
Hy skud sy kop. “Daar het jy my. Jy sal beter as ek weet wat alles beteken wat hulle sê, en met Siegfried wat glad nie oor sy toestand praat nie, is ons eintlik almal in die duister. Daardie eerste dag het ek die plate gesien wat hulle geneem het, maar vir my beteken dit niks nie. Mediese taal en terme. Grieks vir ons gewone ouens.”
“En daardie kind se ontaktvolle opmerking het nie gehelp nie,” sê sy peinsend.
“Ek kon die klein japsnoet gerus klap,” stem hy saam. “En tog het die kind dit nie so erg bedoel nie. Hy weet nie hoe sensitief ons almal – en veral Siegfried self – oor die saak is nie.”
“Hy lyk na ’n trotse man, dan kwets dit dieper.”
“Nee,” sê hy dadelik lojaal. “Sieg is nie trots nie. Hy was maar altyd stillerig, maar ten spyte van alles wat hy kon doen en wat hy was, was hy glad nie grootkop daaroor nie. Dis maar sedert die ongeluk dat hy so sensitief geword het. Verstaanbaar.”
“Absoluut, ja. Wil nie blootgestel word aan ander mense se nuuskierige oë nie. Dis iets waarmee ek dikwels gekonfronteer word. Die pasiënt leer sy toestand aanvaar, maar hy bly ongelooflik sensitief oor wat ánder mense van hom gaan dink.” Sy draai haar hand in die lug voor haar. “En mense is glad nie so onsimpatiek nie. Hulle het baie deernis met ’n gestremde.”
Sy bly ’n oomblik stil en voeg nadenkend by: “Jou ma het die regte ding gedoen deur hom te dwing om te kom.”
“Miskien. En dit wás Pa se verjaardag.”
“En tussen familie, nie vreemdelinge nie.”
“Juis.” Hy staan op en rek hom uit. “Nou toe, as jy my gaan dwing om te loop . . .” Hy glimlag en trek haar uit haar stoel uit op. “Gaan jy darem nog Woensdagaand saam met my fliek?” Hy los nie haar hande nie.
“Ja dankie.”
Hy staan nader en soen haar, maar haar lippe bly ontegemoetkomend onder syne. “En nou?” vra hy en lig sy kop.
“Jy’s te haastig, Karel,” vermaan sy en staan weg. “Ek het aan die begin vir jou gesê ek hou van jou vriendskap.”
“Maar ons is al maande lank vriende,” pruil hy.
“Dan kan ons nóg maande lank so bly. Ek is nie nou lus vir iets meer nie.”
Hy sug en laat gly sy oë oor haar. Sy staan regop soos sy altyd doen, haar skouers waterpas, haar hande nou in die sakke van haar romp gedruk. Mooi, dink hy, die mooiste meisiekind. Sy is lank, byna so lank soos hy, en lenig gebou, maar nie plat nie. Pragtig, dink hy. Sagte rondings en reguit lyne, ’n gesig wat ’n model kon wees, netjiese reguit neus, ferm ken en kakebeen. Dis net daardie groot, grys oë wat soms te eerlik na ’n man kyk.
“Nou toe,” sê hy weer. “Lekker werk en sien jou Woensdagaand.”
Sy druk die deur agter hom toe en staan ingedagte voor haar en staar. Sy het nooit vir Karel verbind met die man wat sy daar in die oefenlokaal gesien het nie en tog is dit waar sy Karel ontmoet het. Sy het in die hospitaal se parkeerterrein haar sleutels laat val en hy, wat ook op pad uit was, het galant gebuk en dit vir haar opgetel.
Maar