Vrou van formaat. Helene de Kock
wat soos vuurwerk in hul koppe afgaan: Ribbebeen se tuin wat wandelpaadjies kry tot in die berg by die holkrans met sy oertekeninge; houtbankies versteek in die skadu langs ’n bergstroompie; die plaveisel tussen die eetkamer en die slaapvleuel van die ou opstal kan ’n patio vol plante word, die groot stoep ’n lapa met braaiplek, die swembad kan met veselglas uitgevoer word en …
Só tref Simon hulle aan toe hy onverwags by die agterdeur ingewaai kom, Janneman op sy arm, die kind se wange bloesend van die Augustuswind. Hy bly ’n oomblik staan toe hy die laaste sinne opvang, en lag toe hy Janneman neersit.
“Ek weet nie wat julle beplan nie, maar dit klink na groot geld!”
“Ek het dit,” antwoord Danika koel. “Jy weet so goed soos ek wat oumie Daniëla Katarien alles aan my nagelaat het.”
Simon, sedert sy kinderdae tuis in die pastorie, strek sy lang arms bo sy kop en gaap liggies. “Mmm. Maar Surien het ook mos geërf. Het sy nie ’n sê nie?”
“Nie oor Ribbebeen nie!” lig Gesie hom gou-gou in, haar oë angstig asof Simon mik om ’n lekkerny onder haar neus weg te raap.
“O.” Daar gaan dadelik vir hom ’n lig op. Dis stokou nuus dat tant Daniëla Esselen al haar grond en ’n goeie bedrag kontant aan haar naamgenoot nagelaat het. Surien het weer die dorpshuis geërf en ’n bedrag wat die Esselen-erfgoed baie regverdig tussen die twee pastoriekinders verdeel. Maar dis die snaarstywe opwinding in die kombuis wat Simon amuseer. Die twee vroue is op hul hoede, so asof hy dalk iets kan doen om hul pret te bederf. En platjie wat hy is, is die versoeking net te groot. Sy lang lyf buig oor Danika se skouer en met duim en voorvinger raap hy ’n repie hoendervleis weg waar sy by die opskepskottel werskaf.
“Staak dit!” keer sy vies. “Daar is juis te min omdat die Renske-vrou wil saam eet!”
“Sê my dan wat jy en Gesie nou weer in die mou voer?”
“Dis nie jou besigheid nie,” kap sy terug en tik sy hand weg toe hy nog vleis wil vat. “Loop knoop my pa en Surien los uit mevrou Renske se tentakels. Vertel haar van ’n nuwe middel teen vet wat net werk as ’n mens kos uit jou dieet sny!”
“Haai sies, Daantjie! Netnou raak sy anoreksies en dan sit ek met ’n halwe pasiënt in plaas van ’n dubbele een!”
“Jy’s verspot.” Sy kan nie help om te glimlag nie, maar hy laat hom nie keer nie, gryp ’n stukkie witvleis weg en fluister naby haar oor: “Vertel my wat jy op Ribbebeen gaan doen of ek verslind als op die plek. Ek is baie honger, want ek was heelnag by die hospitaal – kon nie eens kerk toe gaan nie.”
“Dis nie my skuld nie, dokter. Leer jou pasiënte iets van gesinsbeplanning, dan sal hulle nie ontydig kraam nie!”
Hy sug en gaps ’n tamatiewiggie uit die bak. “Jy is nie net ongevoelig nie, my liewe Danika, jy is ook onkundig. Al die beplanning in die wêreld kan nie kers vashou by die vlam van die liefde nie! “
Sy vergeet om haar te vervies vir sy pikkery uit die bak en voel hoe haar asem in haar bors opdam. Sy staar ’n oomblik oopmond na hom.
Moenie, maan sy haarself. Simon maak haar altyd half ergerlik en dan sê sy goed wat kon gebly het. Sy skud haar kop. “Jy praat van goed wat jy self nie van weet nie, dokter Simon. Jy kuier self los en vas. Weliswaar meer hier as by die mooi suster in saal sewe, maar solank jy nog jou gunste kan verdeel, sou ek sê, is daar nie juis ’n vlam wat deur beplanning geblus hoef te word nie!”
“Jou probleem is dat jy te bekkig is, Daantjie,” sug hy en stap uit sitkamer toe. In die verbygaan tik hy haar speels op die boud en verdwyn fluitend in die gang.
Danika versteen langs die kombuistafel en byt op haar tande tot haar kieste pyn. As hy wéér aan haar raak …
“Daantjie?” Dis Gesie wat haar fyn staan en beskou. “Wat is dit met jou?” En toe sy tjoepstil bly, kom Gesie verskrik nader. “Het Simon jou dan kwaad gemaak? Ek dag julle warra-warra maar net soos wat julle altyd maak.”
Danika trek haar asem met ’n snik-sug in voor sy skeef glimlag. “Ja, ons warra-warra net, Gesie. Dis nie hy wat dit aan my doen nie, dis …”
“Ek het mos gewéét!” roep Gesie gedemp uit, gooi die vadoek wat sy vasgeklem het dat hy daar trek, en beduie met haar gladde bruin arms. “Daar was ’n man in Frankryk! Ek weet dit al vandat jy teruggekom het. Jy’s anders. Heeltemal anders!”
“Hoe dan?” kry Danika met stywe lippe uit.
“Ek weet nie,” antwoord Gesie meer bedaard. “Maar Piet dink ook so. Hy sê jy lyk asof iemand jou ribbes te hard gedruk het en nou kry jy seer as jy asemhaal.”
’n Laggie breek los uit Danika se keel. “Wel, hy is dalk nie ver verkeerd nie. Ek kry wel seer, Gesina. Maar dit sal verbygaan, glo my.”
“Dan wás dit ’n man,” hou Gesie vol.
Danika sprinkel suurlemoensap oor die piesangslaai en glimlag wrang. “Nie net een nie. Daar was sommer twee, Gesie. En reken, hulle het al twee só goed gelyk, só gaaf – ’n mens sou kon dink dat hulle as ’t ware uit die mannehemel geval het!”
Surien se kort, haastige voetstap klink meteens in die gang op, en Danika hou ’n vinger voor haar mond. Gesie knik net swyend, gewoond aan hulle twee se geheime.
Hulle sal later praat: oor Ribbebeen en die gastehuis wat sy daar beplan, besluit Danika – maar dis al. Nie eens Gesie of Surien sal ooit weet dat hierdie Blou Lint-kok se binneste aan repe geskeur is nie. Hulle mag nooit weet nie. Veral nie haar pa nie. Dit sal die rus van sy emeritusjare versteur.
Simon sal buitendien nooit weet nie, want dit sal nie nodig wees nie. Soos Gesie in die taal van hul kinderjare tereg gesê het: hulle twee warra-warra net. Werklik gekommunikeer, het hulle nog nooit. Simon is bloot ’n huisvriend wat oorgeërf is, want hul ouers was vriende en hul grootouers ook. Hy’s feitlik familie. Sal dit sekerlik ook word, dink Danika toe sy die bakke met slaai tafel toe dra. Surien sal die een of ander tyd begin besef dat hy ’n man is wat al lank om haar draai. Miskien, dink sy skielik suf van die hewige emosie van so flus, moet ek haar ’n bietjie aanhelp. Hannes is al amper twee jaar onder die grond …
Dis toe sy terugloop om die hoendergereg op tafel te sit, dat die telefoon lui. Dis ’n vreemde manstem en hy soek dominee Roux, asseblief.
Sy gaan roep haar pa en loop sê solank die ander aan om te kom sit. Mevrou Renske stap met ’n glimlag voor en neem haar plek langs die hoof van die tafel in. Simon slaan ’n arm om Surien se skraal skouers en druk haar sag teen hom aan. Hy sorg dat Janneman veilig tussen hom en haar op sy hoë stoeltjie sit, trek speels aan die kind se oortjie en lag saam met hom toe hy koes.
Die kind is gaande oor Simon, dink Danika vir die soveelste maal. En dis goed so. As dinge nou net hul loop wil kry, kan alles nog mooi uitwerk vir Surien. Sy leun ook verby Simon en kielie die kleinding in sy nekkie sodat hy sy wange opblaas van skone verspottigheid.
“Daar’s roomys vir soet seuntjies!” kondig sy laggend aan, maar sy skrik haar koud toe Simon haar speels agter die nek vat en sê: “Jy is presies die soort tannie wat soet seuntjies wil hê! Vol lekker verrassings!”
Sy rem weg onder sy hand en trek haar skouers op. “Dis mos waarom ek huishoudkunde loop swot het. Om mense se mae vol te hou.”
“Haai, dit klink darem so … so kommersieel,” maan mevrou Renske liefies.
“Ja, wel,” antwoord Danika, “dit gaan in die lewe mos maar oor vraag en aanbod, nie waar nie?”
“Ag, Daantjie,” sug Surien, klaar moeg vir die gesprek, “jy weet mos ons almal waardeer jou kookvernuf ten seerste.”
“O, vir seker,” kom Simon met ’n kamma-fronsie tussenbeide, “maar ek begryp wat Danika bedoel. Dit gaan met my ook maar so. As mense nie siek word nie, is daar niks wat ek kan bied nie! Dus verval vraag en aanbod! En wat bly oor? ’n Hele hoop kennis waarmee ek en sy opgeskeep sit totdat iémand tog weer honger of siek word!”
Surien