Vrou van formaat. Helene de Kock
staan hulle by Rudolf. Darem sulke gawe seuns, dié van Anna. Rudolf moet nou nog net vir Kiewiet ook ontmoet, dan ken hy al drie haar kinders.”
Mevrou Renske se dubbele ken werk soos wat sy haar woede wegsluk, en Danika kry onheilig lekker. Anna Malan se Kiewiet is ’n baie gewilde kassieheld, en Eureka is siek van jaloesie. Háár dogter het vir hoeveel oudisies by die SAUK gegaan, maar bedroë daarvan afgekom. Praat natuurlik te geaffekteerd, het selfs Surien nou die dag kommentaar gelewer. Wat Kiewiet máák, is sy natuurlike sjarme. Nes hierdie nuwe predikant s’n, het sy nogal bygevoeg.
Nou stap Surien met Janneman op die heup agter haar pa en Eureka aan om met Rudolf en die Malans te gaan gesels. Simon hou Danika terug, en trek haar om die hoek van die saal agter ’n digte sipres in.
“Wat makeer, Danika?” vra hy koel.
Hy’s sowaar kwaad, besef sy. Sy grys oë is so helder soos bergwater.
“Wat besiel jou om so gal af te gaan en dit oor ’n ou geselligheidjie wat hoeka vergete is?”
Hy hou sy hand op toe sy haar hare met ’n ruk van haar kop agteroorgooi. “Al wás jy reg en al was Eureka Renske se oordeel soos gewoonlik windskeef …” En toe sy half verbaas opkyk: “Almal weet die vrouens het oorboord gegaan uit skone medelye met die arme Rudolf, maar jou pa het reg. Rudolf het sekerlik begryp dat almal hom maar net tuis wil laat voel.”
Sy trek haar longe vol lug. “Goed, maar Simon, mevrou Renske wurm haarself in ons lewe in en jy weet dit. En haar geteem oor die emosionele opwekking van Rudolf se preke maak my siek.”
“Ag, kom nou, Danika!” roep Simon uit. “Jy weet goed die mens ken nie die verskil tussen diepe erns en stomende sentiment nie. Dis jy wat besig is om jou sin vir humor te verloor. Jy hoef jou nie te bekommer nie. Die meeste lidmate weet goed hoe uitstekend Rudolf se skrifuitleg is én hoe absoluut eg sy lewering daarvan!”
Sy staar hom ’n oomblik aan; voel opeens geheel en al weerloos onder sy helder blik. Sy vou haar arms voor haar bors, vra dan: “Preek jy vir my?”
“Het ek al ooit?” wil hy verstom weet.
“Nie dat jy sal onthou nie, nee! Maar ek sleep jou woorde al jare met my saam, dokter Muller!”
“Vertel my,” por hy nuuskierig.
“Vergeet dit maar!” sê sy laggend en glip om die hoek voordat hy kan keer.
Sy voeg haar by Rudolf, waar hy en Karel Malan by Surien staan en gesels. Karel het Janneman gemaklik op die arm; gewoond aan broer Adam se tweeling, dit weet sy.
“Aha!” glimlag Danika, “’n mens kan darem sien wie is al ’n oom, nè?”
Karel lag breed. Hy en Danika was saam op skool en dis hy wat Rudolf gou-gou inlig dat sy beslis die stoutste predikantskind is wat hy ken.
“Ek glo dit nie!” glimlag Rudolf. “Sy … wel, sy lyk dan so …”
“So vroom soos Hoopvol in die Pelgrim se reis na die ewigheid!” skater Surien, en Danika pluk aan haar suster se lang blonde hare.
“As ek jou nie nog verwurg nie!” proes sy darem ook. Toe moet die storie natuurlik vertel word, die hele kabaal wat om Gesie se kop losgebars het toe sy destyds beweer het daar word in prenteboeke rondgeblaai voordat kindertjies se gesigte opgesit word.
Rudolf lag dat sy skouers skud. Dis die eerste maal dat hy lag asof hy rêrig wil, dink Danika. Arme ding. Dis wonderlik dat hy met soveel dringende opregtheid die Woord verkondig terwyl sy binneste sekerlik bloei.
Terwyl hy Karel met ’n handdruk groet, vang sy blik hare egter vas. Dis ’n gemaklike, oop kyk. Enersyds omdat hy feitlik net so lank soos sy is en andersyds omdat hy nie kyk om te speur nie. Hy soek eerder aansluiting, dink sy vlietend. So asof hy ’n huiwerige hand in die donker uitsteek.
“Luister,” sê sy besadig toe Karel en Anna wegstap, “jy kan gerus by die ou pastorie kom eet vanmiddag. Simon is ook daar.” En met eensklapse toeskietlikheid: “Mevrou Renske eet saam met ons en my pa sal dit geniet om …”
“Toe wat, dominee,” neem die vrou dadelik oor. “Dit sal vir ons lekker wees om jou daar te hê.”
“Gaaf,” stem hy in, en voeg openhartig by: “Dit spook maar soms in die leë pastorie, hoor.”
“Natuurlik, foei tog,” kloek mevrou Renske, en Danika is sommer op die plek weer vies. Maar dalk was Simon tog reg. Dit was nie nodig om so skerp te wees nie.
Tuis keer sy Eureka weg gang toe en sê sag: “Ek is jammer dat ek netnou so reguit was, maar dis hoe ek voel. Kom ons eet nou maar in vrede.”
“Nee, dis maar reg,” antwoord Eureka styf, klaarblyklik nog nie lus om haar greep op die saak te laat los nie, maar Danika roep na Surien om haar in die kombuis te kom help.
Toe hulle twee aan ’t skarrel is om ekstra plek aan tafel te dek, sê Surien uit die bloute: “Daantjie, daar’s iewers fout met jou en ek wens jy wil my sê wat dit is.”
Danika klop haar goedig op die skouer en lag net. “Ag, man, jy kerm nou nes Gesie. Julle is sommer laf. Jy moet darem weet dis ’n geweldige ding om so ’n restaurant-cum-gastehuis te begin, en die afgelope drie weke het my uitgemergel. Jy moet sien hoe moeg is Gesie. Sy bly vandag in die bed, sê Piet. Maar ek moet erken, vandat oom Kas vir hulle daardie twee leë rondawels aan die voet van die kop reggemaak het, is alles darem baie makliker. Gesie is digby die opstal en Piet is nader aan sy skool.”
Sy haal die gerolde varkrib met soetsuursous uit die oond, en beduie dat Surien die geelrys-en-rosyne moet aandra tafel toe. Toe gaan sy aan asof alles wat op Ribbebeen gebeur vir Surien nuus is: “Ek is baie in my skik met onse Gesie. So wat van vinnig leer! Sy en tant Miem is goud werd. Ek is bly dat haar suster julle nou hier in die pastorie help.”
Surien plak die bak met geelrys op die gehekelde tafelmatjie neer. Toe sug sy: “Ag, Daantjie, ek is lief vir jou. Waarom laat jy my nie naby jou toe nie?”
Danika is halfpad terug kombuis toe toe die aardige angs wat haar onder die diens so laat bid het, haar weer oorval. Sy steek in haar spore vos. “Surien,” sê sy dringend, “gló my, asseblief. Dit is niks wat ek nie kan hanteer nie.”
Surien keer haar by die oond voor toe sy die gevulde aartappels wil uithaal, haar blou oë pieringgroot. “Ek is jou ouer suster, Danika. Ek wil weet wat dit met jou is!”
Gesie se suster, Johanna, kom op dié oomblik by die agterdeur in en Danika glimlag waarskuwend af na Surien. “Loop roep liewer die mense om te kom aansit.”
“Netnou,” antwoord Surien met sagte koppigheid, “maar hierdie week kom ek kyk hoe ver is die binneversierders met die gastekamers. Dalk slaap ek en Janneman oor en dan sál ons gesels.”
“Goed,” kapituleer Danika en lig die vuurwarm bak versigtig uit die oond, “ons kan gesels. Daar’s baie wat ek nog moet vertel.” Sy knipoog kamma stout. “Onder andere van my kuiertjie in die Loire-vallei saam met tant Frannie se twee seuns. En, ou sussie, jy sal groen word van begeerte as ek jou vertel van my besoek saam met Schalk aan Taillevent – glo die mees volmaakte restaurant in Parys. Ek verseker jou, die veerligte kreef-en-langoustine-wors is hémels. En weet jy, toe ons gaande raak oor die fantastiese wyn uit Bordeaux, bring die kelner vir ons die etiket in ’n wit koevert op ’n silwer skinkbordjie sodat ons die aand én die wyn vir altyd kan onthou.” Danika trek haar asem diep in en glimlag af in Surien se bekommerde oë. “Dan was daar die keer saam met Werner. Reken, hy was so gaaf om my na ’n teesalon in die L’Ile St Louis te neem …”
“Ag, Danika! Ek wil nie nou daarvan hoor nie, ek …”
“Die plek se naam is Le Flore en L’Ile. Daar’s ’n ongelooflike uitsig op die Notre Dame en ons het van die befaamde Berthillon-sorbet geëet. Dit laat my nogal dink …” Skielik voel sy hoe haar glimlag warm word en die stramheid om haar keel skiet gee. “Surien, die restaurant op Ribbebeen moet óók ’n naam hê. Iets wat pas by die sandsteenkoppe en die holkrans met sy oertekeninge!”