Ná aan my hart. Christine Ferreira
’n stukkie van dié hemel hier sal kan laat herleef. Ek gee die kosbare saadjies getrou water en hou die grond dag na dag dop vir enige teken van lewe. Maar helaas, die bedding bly leweloos en die saadjies onvrugbaar in die grond van my tuin. “Blom waar jy geplant is,” hoor ek nou die dag iemand sê.
En ek onthou dat teen die einde van daardie somer dit nou wel nie die brose rooi papawers uit die vreemde was wat my tuin versier het nie, maar plate doodgewone geharde wit madeliefies wat jaar na jaar sommer vanself weer opkom.
Here, help my om te blom daar waar U my plant.
Veertien
Ek is die spreker by ’n vroue-oggend in Durban. Die byeenkoms maak vroeg genoeg klaar vir my om ’n vroeër vlug huis toe te kan haal.
By die lughawe parkeer ek die huurmotor vinnig en drafstap na die vertrektoonbank. “Jammer, mevrou, daar is nie ’n eenuurvlug Johannesburg toe nie,” maak die vriendelike meisie agter die rekenaar verskoning. Met my instapkaartjie vir die later vlug reeds in die hand, kry ek die oorweldigende behoefte om die motor terug te vra en sommer net die pad te vat Suidkus toe!
Ek het gekom sodat hulle die lewe kan hê, en dit in oorvloed
-Joh 10:10
Vyftien minute later draai ek links van die hoofweg af, Suidkus toe. Ek is nie heeltemal seker waarheen ek op pad is nie. By die bord wat wys Umkomaas, besluit ek om af te draai. Die smallerige pad na die dorp kronkel heuwel af. Teen die geronde hellings groei die plante dig en tropies. In die verte blink die blou oseaan. Ek kies ’n afdraaipaadjie na die middedorp wat my hopelik na die strand sal lei.
Op die verlate houtdek by die On the Rocks-restaurant waai die warm seelug sag teen my vel. Ek maak my tuis op ’n houtbankie naaste aan die see. Die uitsig oor die blou oseaan is onverbeterlik. Ek bestel iets om te eet en te drink, terwyl ’n salige rustigheid vir die eerste keer dié week oor my spoel.
’n Volle uur tuur ek na die see en drink elke oomblik dié onverwagte seëning in. En ek besef dat God presies dít vandag vir my beplan het.
Vader, dankie vir vrede en onverwagte vreugdes uit u hand.
Vyftien
Maurice, die gemmerkat, het wild en vervaard by ons opgedaag. Ons sou hom ’n ruk lank vir ’n vriendin, wat op pad oorsee was, oppas. Teen die tyd dat sy baas moes huis toe kom, was Maurice só deel van die huishouding dat sy besluit het om hom maar vir ons te gee.
In dié tyd vind ons gesin, ná ’n lang soektog, ons droomhuis. Toe die groot vervoerwa die oggend voor die huis stilhou, is ons slaggereed.
Die Here is my rots, my skuilplek en my redder, my God, my rots by wie ek skuil
-Ps 18:2
Die diere is vroegoggend al veilig toegemaak. Maurice ingehok in ’n splinternuwe katmandjie, die honde agter ’n toe deur – alles onder beheer. Dis toe ons hom later in een van die kamers vrylaat dat die moeilikheid begin. Voor ons kon keer, vlieg Maurice met ’n boog by die deur uit wat op ’n skrefie staan. Buite roep ek saggies na hom.
Ná omtrent ’n uur maak hy onverwags sy opwagting. Hy kom nader toe ek hom roep. Ek tel hom versigtig op en begin hom na sy hokkie dra. Maar toe hy sien waarheen ons op pad is, begin hy spook en stoei. Hy wikkel hom met mag los en die laaste wat ek van hom sien, is hoe hy oor die hoë buitemuur na vryheid spring. Dae lank probeer ons tevergeefs om hom te vind.
En terwyl ek oor hom treur, besef ek hoe ons Vader oor my en jou moet voel as vrees en onsekerheid ons so dikwels laat wegvlug van dié plek waar dit juis vir ons die veiligste is.
Here, dankie dat U my vrese ken en dat ek altyd veilig is by U.
Sestien
Ek en Johan is op pad na ’n huweliksverrykingseminaar wat deur ons kerk gehou word. Hy is aanbieder en ek kleingroepleier.
Met ons eerste beplanningsvergadering lê God dit swaar op my hart dat ons dié byeenkoms op die tydskrif se dagboekbladsy moet adverteer. “Hoekom?” wonder ek, maar dit is asof ek God duidelik met my hoor praat. “Daar is ’n paartjie uit die plaaslike omgewing wat Ek wil hê die seminaar moet bywoon.”
Ek weet alles wat julle doen
-Op 3:8
Die mooi blonde vrou draai ná afloop van die eerste sessie om om my te groet. “Ons kom van Bloemfontein,” sê sy, “en dit lyk my ons is die enigste mense wat nie van julle kerk is nie.” “’n Vriendin het ons geborg om die naweek te kan bywoon,” voeg haar man by. Ons kuier saam tydens die aandete en ek vertel van die sagte fluistering van Bo. Later die aand bel sy hul donateur om uit te vind waar sy van die naweek te hore gekom het.
Ná die oproep kom vertel sy: “My vriendin het in jul tydskrif daarvan gelees en gevoel dat God haar opdrag gee om die naweek vir ons te borg.”
Die impak hiervan tref my eers die Sondagmiddag toe die naweekgangers hoogtepunte deel. Die paartjie uit Bloemfontein kom byna laaste aan die beurt. “Ons huwelik was in ’n krisis. Ons het uitgevind dat ek al jare lank aan depressie ly. Vir my as gelowige was egskeiding nie ’n uitweg nie, net selfmoord. Vandag kan ek net dankie sê vir hierdie naweek en vir mense se gehoorsaamheid. Ek voel soos God se oogappel,” vertel die blondekopvrou bewoë.
Here, dankie dat U my ken, en van my pyn en probleme weet.
Sewentien
Dié aand diep ek die plakboek, gebind in donkerblou leer, uit een van die laaie in die studeerkamer op. Ek het dit ’n paar jaar gelede vir Johan as geskenk gegee met ons derde huweliksherdenking.
Tussendeur my werk, die trekkery na ’n nuwe huis, die kinders se bedrywighede en die normale gang van sake het meer as ’n jaar verloop sedert ek aan die plakboek gewerk het. Los foto’s, velletjies papier, stukkies lint en ’n gedroogde rosie val tussen die blaaie uit. Spesiale koester-oomblikke wat nou los en ongeërg geliasseer is.
En nou: geloof, hoop en liefde bly, hierdie drie. En die grootste hiervan is die liefde!
-1 Kor 13:12
Die ontdekking laat my skrik. Is dit nie hoe ek en jy so dikwels met die kosbare oomblikke van liefde én die lewe omgaan nie?
Die volgende dag neem ek my tyd om die bewyse van my en Johan se lewe saam bymekaar te maak en op die eetkamertafel uit te pak. Vandag word dié plakboek bygewerk. My vingers vee oor foto’s wat wys hoe groot die kinders geword het. Ek lees weer ’n liefdesbriefie wat lank tussen die blaaie van die plakboek toegevou bly lê het. Ek sê saggies dankie vir ’n lewe van liefde. Toe Johan die middag by die huis kom, sorg ek dat ek voordeur toe loop en hom soengroet.
Here, help my om my man en gesin, en dit wat ons vir mekaar beteken nooit as vanselfsprekend te aanvaar nie.
Agtien
Dis somervakansie en ons vat die seuns om ’n paar dae op Verkykerskop te kuier. Vanoggend is ons haastig en kies die tolroete. Die plan is dat ek en Johan ná ete sou terugkeer huis toe. Die rustigheid van die omgewing maak ons traag om te gaan en Johan