Ná aan my hart. Christine Ferreira
– Ps 18:36
Die Boodskap
Ons ry met ’n afgeleë grondpad in die rigting van Memel. Mooikop, Boshoek, Ronderus beduie die name op die plaashekke se borde. Die pragtige Witkoppe lê in die verte. Hier en daar skuil sandsteenplaashuise tussen klossies donkergroen bome en wei gitswart koeie teen die hange van die koppe. Ons voel hoe die omgewing ons siele sus.
“Ons sal binnekort moet diesel ingooi,” verbreek Johan skielik die stilte. “Hoe ver is Villiers?” ’n Bord langs die pad wys 60 km. Ek sien die motor wys daar is nog net genoeg brandstof vir 40 km. Ons is tussen niks en nêrens. Ek beleef stille paniek en sien al hoe ons twee agter ’n kannetjie brandstof aan oor die vlaktes aanstap. Die kilometers glip verby, en ek kyk kort-kort benoud hoe ver ons nog kan ry. Dis toe die rekenaar se strepie wys dat daar nou géén brandstof meer oor is nie, dat ek die onbekende dorpie teen die heuwel raaksien.
Dankie, Here, vir u getroue genade wat altyd betyds tot ons redding kom, al voel dit soms op die nippertjie.
“ … as ma van twee lewenslustige seuns en met ’n man baie opgewonde oor dié idee, het ek geen keuse gehad nie. ’n Ski-vakansie was my voorland.”
Negentien
Ons groep ry per bus na Livigno, die hoogste ski-dorpie in die Alpe. Vir ’n ski was ek maar lugtig, maar as ma van twee lewenslustige seuns en met ’n man baie opgewonde oor dié idee, het ek geen keuse gehad nie. ’n Ski-vakansie was my voorland.
Om hierdie rede word ons nie moedeloos nie
-2 Kor 4:16
So beland ek die eerste middag ewe dapper op die sneeu. Ons instrukteur vir die week is ’n aantreklike blonde Italianer. Hy neem die vroue in ons groep reeds op die eerste dag onder sy vlerke. Ná skaars ’n uur op die sneeu laat Alex ons die gevreesde “button lift” aandurf. Ons moet teen die baba-helling uit tot bo. My eerste dag is ’n fiasko. Ná die hoeveelste valslag voel ek bedremmeld en tranerig. Dié middag haal ek my ski’s af met die gedagte om nooit weer daarop te waag nie.
Aan die ontbyttafel die volgende oggend is ek angstig. Die ervare skiërs praat my moed in. Ek besef daar lê nog ’n week se vakansie voor en dat ek maar sal moet aanhou.
Terug by die huis kyk ek deur die vakansiefoto’s op my rekenaar. Ek voel weer die koue op my gesig en hoor die geknars van die sneeu onder my ski’s. Dit is egter die foto van my en vriendin Bee, ski-stokke seëvierend in die lug nadat ons op die voorlaaste dag vir die eerste keer teen ’n “blou” helling af is, wat my laat glimlag.
Here, ek sien nie altyd kans vir die uitdagings wat oor my pad kom nie. Gee my die krag om te volhard.
Twintig
Dié aand sukkel ek om te slaap. Laatnag lê en luister ek nog na die geluide in die huis. Langs my haal Johan diep en rustig asem. Ek oorweeg dit om te gaan tee maak, maar besluit daarteen. Soos ’n ma met ’n nuwe baba loop ek eerder gang af na die seuns se kamers. Christoff, my jongste, lê uitgestrek op sy rug, sonder kommer of sorge. Sy lyf is nog sag soos dié van ’n seuntjie. Hy’s nog Ma se kind.
Hy is die Een op wie jy jou lewe lank kan vertrou
-Jes 33:6
Ons graad 8-lummel, Francois, lê die bed vol. Hy’s nou langer as ek en ewe skielik seningmaer. In die donker bid ek. “Wees met hom, Vader. Help hom met sy skoolwerk. Gee dat hy die regte vriende kies, dat hy veilig is. Staan asseblief in waar ek nie kan nie.” Dis ’n jaar van groot verandering dié.
Op sy eerste hoërskooldag neem ek hom af langs die pilaar by die voordeur. In sy donkerblou kleurbaadjie, wit hemp, das en grys langbroek is hy ewe skielik ’n jong man. Daar’s ’n nuwe kyk in sy oë. Met die graad 8’s se inseëningskerkdiens later die week sit ek amper heel agter in die kapel. Ook maar goed so, want die knop in my keel is groot. Tydens die diens lei die skoolhoof ons oë na die Latynse inskripsie bokant die preekstoel: Ave Crux Spes Unica. “Hail the cross our only hope,” eggo hy die kosbare woorde wat my opnuut rustig laat.
Dankie, Here, dat ek kan rus in die wete dat U in beheer van my kinders se lewens is.
Een en twintig
Vir die laaste dag van die konferensie besluit ek om vir oulaas met die veerboot, pleks van die trein, te ry. Die oggend skyn die son helder en skitter die rivier se water dieper as blou. By die bushalte waar die boot my aflaai, is dit doodstil en wys die rooster dat die volgende bus eers oor ’n uur vertrek. Ek besef dat ek maar sal moet stap as ek nie die eerste spreker van die oggend wil mis nie, maar ek weet ook hoe ver dit is tot by die arena waar die konferensie gehou word.
Die Here is genadig en regverdig, ons God ontferm Hom oor ons
-Ps 116:5
Dis Saterdagoggend en daar is feitlik geen motors op die pad nie. Dis warm en die son bránd. Ek hou dapper aan met stap. Sowat ’n halwe blok verder sien ek die helderpienk sambreeltjie in die stof teen die sypaadjie lê. Ek loop eers verby, maar besef dat dié weggooi-sambreel tot my redding kan kom. Ek draai om en stap terug. Toe ek die sambreel optel, wéét ek daar gaan vanoggend geen taxi verbykom nie. Vyf en veertig minute later kom ek uiteindelik by ’n groot kruising. Die sweet tap my af. Die konferensie begin oor tien minute. Dis net toe dat ek die wit taxi sien. Ek waai vervaard vir hom om stil te hou.
’n Entjie verder hou ons voor die groot arena stil. “Wat skuld ek?” vra ek die geamuseerde bestuurder. “Niks,” sê hy. “Ek het vandag vir jou nie my meter aangeskakel nie.” In ruil los ek die pienk sambreel op die agterste sitplek vir wie dit dalk volgende nodig het.
Dankie, Here, vir u ontferming, veral as ek moeg en moedeloos voel.
Twee en twintig
Die dag begin op ’n slegte noot. Ek sukkel met my hare en in die spieël lyk die plooitjies om my oë vandag skielik heelwat meer. Om alles te kroon sê my man, toe ek al amper by die deur uit is, dat my nuwe stewels snaaks lyk onder my langbroek. Vervaard soek ek na ’n nuwe uitrusting in my kas.
… maar in hulle nood het hulle na die Here geroep om hulp
-Ps 107:6
Teen hierdie tyd is dit al amper sewe-uur. Ek hardloop motor toe waar die seuns ewe gedwee op die agterste sitplek wag. “Moenie eers daaraan dink om nou met Mamma te praat nie. Ons sál betyds wees vir skool!” sê ek voordat een van die twee iets kan sê oor ons so laat is. Eers halfpad skool toe begin ek rustiger raak.
Op pad werk toe piep ’n SMS op my selfoon. “Bid asb. vir Kobus, ’n gr. 12-leerling. Verlam ná ’n rugbybesering. Moet asseblief nie die ketting breek nie.”
Ek vra summier om vergifnis vir vanoggend se ontsteltenis oor wat nou na onbenullighede lyk en stuur die SMS na ’n vriendin met die grootste vriendenetwerk.
Die dag is meteens vol betekenis. Ek dink aan die storms wat die laaste paar weke in die mense om my se lewe gewoed het. Slegte dinge gebeur ook met goeie mense. Dit weet ons.
Die Sondag in die kerk hou ek my hartseer vriendin se hand styf vas, terwyl ons saam na die boodskap van hoop luister en ek stilweg elkeen se seer veilig aan sy voete neerlê.
Here, vergewe my ongeduld en ontsteltenis oor nietighede. Ek verkies om vandag opnuut in dankbaarheid te leef.