Helene de Kock Omnibus 7. Helene de Kock
lief. Verskriklik en van altyd af.”
Die woorde rol soos bakstene van haar af. Sy voel onbeskryflik verlig om dit oplaas ruiterlik te erken. Al help dit haar niks verder nie. Sy sien dat Anel haar lip vasbyt en met blink oë na haar kyk.
“Ek is jammer vir jou,” fluister sy. “Ek sien so geweldig uit na die troue en na my en Frans se verblyf in Leiden dat ek skaars aan iets anders dink. Jy moet weer kom praat, as jy wil. Ek kan immers luister, al kan ek niks anders doen nie.”
“Jy mag niks anders doen nie, Anel,” antwoord Danien beswaard. “Want niemand anders mag hiervan weet nie. Belowe?”
“Belowe. Ek sal nie eens vir Frans sê nie, en dit behoort vir jou aan te dui hóé tjoepstil ek sal bly.”
Danien glimlag bewerig. “Dankie, hoor. Ek weet alles klink vir jou deurmekaar. Dit voel vir my self asof ek agter glas vir jou staan en gebare maak, maar ek kan niks verduidelik nie.”
“Toe maar. Min dinge omtrent die liefde kan in elk geval verduidelik word. Maar ek wens uit my hart uit dat alles nou vir jou wil opklaar.”
Danien bly ’n ruk lank nadenkend stil, toe sê sy ferm: “Dit sal nog. Jy sal sien.”
Maar toe sy later afstap na die strandmeer toe, is sy stom-ongelukkig. As hy tog net weer wil kom – al is dit met die stoeppaal op na my kamer toe. As hy net in my rigting wil kyk …
Sy gewaar hom al van ver af. Daar is ’n hele klomp kleiner en groter kinders wat teen die ligte windjie in met hul seilplanke en bootjies vaar. Alfons is dieper in tussen die meer ervare watermense, sy gespierde lyf geboë om balans te hou.
Sy gaan sit eenkant op die gras en laat haar oë lui oor die bekende toneel gaan. Die blinkbruin water van die meer met die berg daaragter. Die digbeboste, voëlryke hange wat dié tyd van die middag bedrywige vlerkverkeer het. Meeue wat ál met die soom van die meer langs sweef, op soek na kos, en af en toe hoopvol neerstryk. Maar kort-kort word haar blik na Alfons getrek. Sy weet van elke beweging wat hy maak, en toe sy seilplank agter om die eiland in die meer beweeg, is sy kinderlik teleurgesteld.
“Hallo,” praat Paul vlak by haar en sy wip van die skrik, sodat hy breed glimlag. “Kom terug aarde toe, meisie, of liewer, water toe! Wil jy die plank of die bootjie hê?”
Sy kyk hom ’n oomblik oorbluf aan. “Die plank,” sê sy dofweg, en haar oë skuif oor sy skouer weg na die eiland in die middel van die meer.
“Sal jy regkom?” vra hy half bekommerd. “Dié windjie is nie ’n man se maat nie, en jy sal mooi balans moet hou.”
“Kom ek om, so kom ek om,” lag sy opeens lighartig. “Die water is mos darem nie diep nie.”
‘Nee, maar hier en daar gaan dit wel oor my kop. Wees tog maar versigtig.”
“Moenie jou bekommer nie,” sê sy oor haar skouer en glip die strandjakkie af om in haar nuwe blou baaikostuum op die plank te klim, terwyl hy in die water staan en die seil solank vir haar regop kry.
Die eerste ent gaan dit nogal gladweg so tussen die malende klomp kinders deur. Party kry dit nogal reg om seil in die wind te hou, maar ander het klaar opgegee en sit wydsbeen oor hul planke om laggend te kyk hoe die minder bedrewenes soos kaartmannetjies van hul planke aftuimel sodra die wind hulle skeef vang.
Sy moet hard konsentreer om bo te bly en sy slaag net-net daarin om die seilplank só te stuur dat sy op die eiland afpeil. En sy hoor nie Paul se waarskuwende geroep nie. ’n Vlagie spelerige wind skep haar seil soos ’n sneesdoekie uit haar hande en keer haar met plank en al in die water om. Sy kap wild met haar arms en sluk water en skop woedend ondertoe om weer bo te kan kom. Dit het jy nou daarvan, raas sy met haarself. Wil mos jou lyf windmaker hou omdat jy gefrustreer is oor …
Sterk arms lig haar soos ’n stukkie dryfhout uit die water, en nog voordat sy enigiets anders mooi kan uitmaak, sien sy Alfons se oë, donker en smeulend van emosie. Hy hou haar teen hom aan sodat hul gesigte op een vlak is, en sy voel die warmte van sy liggaam teen hare deur die koel water.
“Wat makeer jou?” vra hy kwaai. “Weet jy nie van eers leer en dan waag nie?”
“Dis vlak hier!” stry sy vererg, maar hy los haar terstond sodat sy soos ’n klip sink en met verwilderde verbasing besef dat dit inderdaad diep is.
Die water sluit druisend oor haar kop en sy druk intuïtief haar neus toe. Deur die newelrigheid van die water sien sy dat ook sy voete glad nie grond raak nie. Goed, dink sy, dan was dit dom van my, want hier is een van die gate in die bodem van die meer. Maar ek is sommer lus en maak hom goed skrik.
Sy trek haarself in ’n klein bondeltjie en sak tot op die sagte, sanderige bodem, en byna dadelik sien sy hoe hy op haar afgeduik kom, sy wange gebol en sy oë gesper. Sy blaas haar asem borrelend uit soos wat sy lag en water sluk en boontoe gepluk word en stik. Sy klou proesend aan hom vas en voel hoe hy haar ál stywer teen sy bors druk.
Toe sê hy by haar oor: “Kom ons doen dit nog net een keer, hoor, anders gaan almal van ons praat … o wag, dis klaar te laat. Hier kom die goeie, maar ontydige Paul tot jou redding.”
Sy hyg verontwaardig na haar asem en kyk om. Paul kom in aller yl met die seilbootjie op hulle afgestuur, en Alfons haal traak-my-nie skouers op.
“Haar pa gaan jou nek omdraai dat jy haar so vrotsig oppas, ou Paul. Kleintjies soos sy moet liewer in die vlak water speel. Loop leer haar eers mooi daar naby die oewer.”
Paul beluister hom swygend, en sy oë skuif speurend van sy gesig na Danien s’n. Toe knik hy net glimlaggend.
“Ek wil haar baie graag leer,” sê hy, en help Danien weer op die plank. “Ek sal geen kans laat verbygaan nie, dit moet jy weet.”
Net ’n oomblik is dit asof Alfons hom wil vererg, maar dan haal hy weer sy skouers op en draai hom weg in die water na sy seilplank toe, wat eenkant dryf.
Danien probeer nog ’n rukkie om suksesvol te seil, met Paul in die klein seilbootjie al langs haar, maar die lus het vergaan. Ná nog twee slae wat sy holderstebolder in die water beland, gee sy dit tongklikkend gewonne.
“Ek is tog nie lus nie,” sê sy vies.
“Jy wil nie regtig nie,” maan Paul, maar help haar oewer toe.
“Jammer, hoor.” Sy sug. “Ek gaan nou huis toe ook. Sien jou môre.”
Sy is halfpad weg toe Alfons haar met sy dikwielfiets van agter af inhaal. Hy hou nie stil nie, ry net stadiger en sê duidelik: “Gaan doen môre Kersinkopies in Plettenbergbaai. Die leerwinkeltjie in die arkade. So tienuur se kant.” Toe trap hy hard en die gruis spat soos wat die fiets vorentoe pyl.
Sy kyk hom verstom agterna. Plettenbergbaai … Kersinkopies. Wel, dis nie ’n slegte plan nie. Sy en Anel het juis gepraat dat hulle die een of ander tyd soontoe sal moet gaan. Nie een van hulle twee het nog aan geskenke gedink nie en dis oor ’n week Kersfees.
Die aand aan tafel kyk sy veelseggend na Anel, toe sy sê: “Pa, mag ek môre die motor leen? Ek en Anel wil Kersinkopies in Plett gaan doen.”
“Alleen?” vra Frans fronsend.
“Natuurlik,” sê Anel rustig sodat Karel Fouché maar opgee. Die kinders sal wel self die ou sakie uitsorteer.
“Hoekom?” wil Frans weet, en Anel kyk hom liefies aan.
“Omdat ons … e … ’n paar dingetjies alleen wil doen.”
“Soos wat?”
Frans is Frans. Dit het Anel vroeg in hul verhouding geleer, en verstandige meisie wat sy is, weet sy hoe om hom met die minimum konflik te hanteer.
“Vroumensgoed,” sê sy en glimlag vir hom. “Ons wil op ons tyd vir julle almal geskenkies koop, kyk wat ons self graag wil hê sodat ons dit kan aanbeveel, en so aan. Ons wil van winkel tot winkel drentel en die een onbetaalbare uitrusting na die ander aanpas om dan kamma ons neuse daarvoor op te trek. Begryp jy?”