Shomer Yisra'el. Beskermer van Israel. Marzanne Leroux-Van der Boon
die slaap geraak, sy donker haartjies nat van die sweet teen sy gesiggie geplak. Marc vee dit versigtig terug. Die kleintjie sug net en slaap verder. Die gedagte aan Rivkah, aan die sterk moontlikheid van ’n tweede baba, laat hom duisel.
Hy bestel vrugtesap en luister na die gesprekke rondom hom. Dit gaan hoofsaaklik oor die oorlog. Hy sug en vou sy koerant oop, maar daar word hy met dieselfde feite gekonfronteer.
Hisbollah het al meer as 800 vuurpyle oor die noordelike deel van Israel afgevuur. Israelse vliegtuie het al meer as 1 000 gevegsvlugte oor Libanon uitgevoer en maak dit vir Hisbollah moeilik om sy arsenaal uit Sirië en Iran aan te vul. Hulle is besig om die vyand se beheerposte en vuurpyllanseerders in Suid-Libanon, wat in die aanvalle op Israel gebruik word, te vernietig. Die ganse noorde van die land is onder krygswet. ’n Geskatte miljoen mense is deur die leër aangesê om tuis te bly en nie te gaan werk nie. Diegene naby die Libanese grens is beveel om in bomskuilings te bly of, as hulle dit nie het nie, in redelik veilige vertrekke binnenshuis.
Hy vou die koerant mismoedig toe.
By die buurtafeltjie hoor hy ’n man aan die kelnerin sê dat hulle uit Sde Eliezer kom. Hy weet dis in die noordelike deel van die land langs die Libanese grens geleë.
Die tafeltjies staan so dig teen mekaar dat Marc, vreemd aan sy teruggetrokke natuur, oorleun en groet. “Shalom. Julle het seker erg onder katyushas deurgeloop.”
Die bleek jong vrou kyk na hom en glimlag moeg. “Inderdaad. Ons het ’n tweeling van agtien maande en dit het net onmoontlik geword om langer in ’n bomskuiling of ’n klein gangetjie sonder ’n buitemuur of vensters met hulle te bly.”
Die man, jonk, Ortodoks, met ’n oop gesig, hou sy hand na Marc toe uit. “Shalom. Gelukkig woon my ouers hier in Romema. Hulle het vir ons plek gemaak. Dis maar baie beknop, want nog familie het uit die noorde gevlug.”
“Ten minste kan ’n mens met die kinders buitentoe gaan. Ma is nou met hulle in Onafhanklikheidspark,” sê sy vrou sag.
“Wat het van die besighede geword?” vra Marc.
“Alle sakeondernemings, fabrieke, kantore, banke, poskantore is beveel om te sluit,” vertel die man. “Hatsor,’n supermark in die klein winkelsentrum op ons naaste dorp, het Vrydagoggend vir ’n paar uur oopgemaak vir mense om te kry wat hulle vir Shabbat nodig het. Dit was chaos.”
“Dis mos vakansietyd, daar is seker ook nie veel toeriste nie.”
“Ag, daar het niks van toerisme oorgebly nie. Jy weet, in die somer is al ons hotelle volgepak, want die mense kom uit die stad se hitte na die Galil se heuwels vir koelte.”
“Die boere maak ook mos oral Zimmer frei’s beskikbaar vir dié tyd van die jaar. Maar daar gaan niks aan nie. Niks. Dis baie erg vir die ekonomie,” sug die vrou.
“Kiryat Shmona is ’n spookdorp,” laat ’n bejaarde vrou van ’n ander buurtafel hoor. “Die paaie is stampvol motors, almal op pad suide toe … Tel Aviv of Jerusalem toe. En die verkeer staan byna doodstil, want daar’s oral tenks wat ook dieselfde pad moet gebruik.”
“En dié wat nie hier blyplek kan kry nie, vat die pad Eilat toe,” vul haar dogter aan.
“Eilat? In dié hitte?” vra Marc. “Ek sien dis vandag 47 °C daar!”
“Liewer die son as ’n katyusha.”
“Ek hoor voortdurend oor die radio oproepe vir gesinne in die suide of in die middel van die land om mense uit die Galil in te neem,” sê die eienaar, wat by hulle kom staan het.
“Hoe lank kan die oorlog nou aanhou? Is dit die moeite werd om pad te gee?” vra die dogter.
“Dit moet jy die Benzaken-gesin daar by ons vra. Hulle het Vrydag uit Hatsor padgegee om onder die rakette uit te kom en by familie in Tel Aviv gaan bly. Op Shabbat is hul huis in Hatsor heeltemal vernietig. Voltreffer-katyusha.”
“Op Shabbat het daar ook ’n raket in Meron geval. ’n Ouma en haar vierjarige kleinseun albei op die plek dood,” vertel die bejaarde dame.
“Die shul in Carmiël is ook gisteroggend getref, maar die diens het tien minute vroeër klaargemaak en daar was niemand binne toe die aanval gekom het nie.”
“Die hand van HaShem …” sug die ouer vrou.
“Ek verstaan Peretz het ná die aanval op Haifa gedreig om ’n burgerlike woonbuurt in Beiroet te bombardeer. Dis blykbaar ’n bekende Hisbollah-vesting. Volgens Dan Halutz bly die meeste van die terroristeleiers daar. Hassan Nasrallah ingesluit.”
“Peretz! Halutz!” Marc se buurman gooi sy hande wanhopig in die lug. “Wat weet dié twee here van oorlog af? Waar is Mofaz en Ya’alon en Sharon tog?”
“Arik, wat ons uit Gush Katif gegooi het?” vra die ander man sinies.
“Hy kon ten minste oorlog maak.”
“Het julle vanoggend in die Jerusalem Post gesien wat Ahmadinejad oor ons te sê het?”
“Wat?”
Die man haal die koerant uit sy aktetas en soek die plek op. Toe lees hy: “As die besettersregering,” hy kyk oor sy bril, “dis nou ons hier in Jerusalem, Sirië aanval, sal dit gelykstaande wees aan ’n aanval op die hele Islamitiese wêreld en die regime in Jerusalem sal self ’n vernietigende aanval in die gesig staar.”
“Die kêrel mag soos ’n aap lyk, maar hy is nie een nie. Hy is die mullahs se mondstuk. Daar moet rekening gehou word met sy uitlatings.”
“Dis soos jy sê. Voor die Holocaust het niemand Hitler se soortgelyke opmerkings ernstig opgeneem nie.”
Dit word stil by die drie tafels rondom Marc.
“Wat reken julle kan ons nou verder verwag?” vra iemand ná ’n rukkie.
Maar Marc het genoeg gehoor. Hy betaal die kelner, trek die sonskerm weer versigtig oor die slapende seuntjie en stap uit in die helder lig.
Buite bel hy Rivkah, maar net haar selfoon se antwoorddiens is aan. Nog voordat hy egter die bloemiste bereik, bel sy terug.
Hy gaan ’n winkeltjie binne om van die straatgeraas buite te ontsnap.
“En?” vra hy.
“Einde Februarie.” Haar stemmetjie is klein.
Hy wens hy was by haar om haar in sy arms toe te maak, want hy ken daardie stemtoon.
“Ek het jou lief,” sê hy.
“En ek vir jou.” Hy hoor hoe emosioneel sy is.
“Wat is dit?” vra hy.
“Niks.”
“Nie niks nie.”
“Dit lyk sleg met Libanon.”
“Dis nie ons eerste oorlog nie.”
Sy’s ’n oomblik stil, voor sy sê: “Dit was anders.”
“Hoe anders?”
“Vir my …”
Hy besef wat sy bedoel, dat sy nie deel daarvan is nie, en hy sê vinnig: “Ons sal regkom, Rivkah.”
“Gee jy om as ek by Shlomit gaan inloer? Re’uven is in Haifa.”
Hy besef dat sy swaer ook opgeroep is, al kan hy weens ’n besering in 2002 se Defensive Shield-oorlog nie meer aktiewe militêre diens doen nie. Hy is waarskynlik in Haifa om die opruimingswerk ná die herhaalde katyusha-aanvalle op die stad te bestuur.
“Natuurlik nie. Kuier lekker, ek sal Yhoshi solank bad.”
“Daar is kos vir hom in die yskas. Wat doen hy?”
Marc kyk na sy seuntjie. “Hy’t nou net wakker geword.”
“Soen hom vir my,” sê sy sag.
Hy koop ’n bos van twintig