Flenters. Paulina Carolina du Plessis
ek diplomaties verduidelik, maar nee. Hy huil verskriklik en sê so tussen die snikke deur vir my: “Antie Lina, al my tande is vlot en dit moet getlek word.” (Hy kon ook nog nie ’n “r” sê nie.) Dit gaan egter eintlik oor die saamry en die chippies ná die tyd.
Die chippies ná die tyd vir dié wat soet was, was ’n fout. Dis seker nie opvoedkundig korrek nie, soos die slim mense sal sê, maar dit werk elke keer. Behalwe dat almal skielik vreeslik tandpyn het en net eenvoudig móét tandarts toe gaan. Praat van ’n permanente verskil maak, dít wil gedoen wees. Ek het in my lewe nog nooit gehoor van kinders wat huil om tandarts toe te gaan nie.
God stel ons gerus deur te sê dat Hy elke haar op ons kop getel het (vgl Luk 12:7) en dat Hy elke behoefte van ons ken (vgl Matt 6:8). Hy is ’n God van detail.
Dankie, Here, dat selfs gesonde tande vir U belangrik is.
Emmanuel
Saam met al die vreugde kom daar ook soms baie hartseer. Drie jaar gelede was daar ’n babaseun in ons pleegsorghuis. Sy naam was Emmanuel. Hy was die jongste van agt kinders wat wie weet waar oral by ander mense moes bly. Sy sussie, Rezaan, wat die oudste was, is ook by ons geplaas. In ’n stadium het hy baie siek geword en ons moes hospitaal toe jaag.
Later daardie nag sit ek langs sy bedjie en smeek: Vader, God, maak hom asseblief gesond. En soos Jesus bid ek ook: Nie soos ek wil nie, maar soos U wil, Vader. Sy borsie het vinnig op en af beweeg soos hy asemhaal. Hy was dodelik siek. Jesus, sit asseblief net u hand op hierdie kindjie se borsie sodat hy u naby-wees fisiek kan ervaar? vra ek. Hy is so klein en so alleen en ek weet nie waar sy mamma en pappa is nie, praat ek in trane met die Here. “Jy is mos my hande en voete,” hoor ek klokhelder. “Sit jou hand op sy borsie, dan sal hy weet Ek is hier.”
Toe ek my hand saggies op hom sit, gaan sy ogies effens oop, net vir ’n paar sekondes. Toe weet ek dis Jesus wat aan hom raak. Sy en Jesus se naam is mos Emmanuel, God by ons (vgl Matt 1:23).
Hoeveel keer het ek nie al in die kerk gesing dat ek Jesus se hande en voete wil wees nie? Ek het nooit kon dink dat daardie woorde op so ’n manier ’n werklikheid sou word nie. “[J]ulle [moet]. Dit is maar ’n ander manier om te sê julle moet mense wees wat die Here elke oomblik van julle lewe dien. So kan God sy hande deur julle na ander uitsteek en kan ander sy hand deur julle voel” (1 Pet 2:5).
Dit was vir my verskriklik erg dat ons nie sy ouers kon laat weet dat hul kindjie baie siek is nie. Hulle is swerwers en hy is iewers op ’n stoep in ’n naamlose straat gebore. Hulle weet nie eens van hom hier in die wit hospitaalbedjie nie. Ek vryf oor sy krulkoppie. Vir daardie paar oomblikke is ek sy mamma. Hy is die mooiste klein mensie; hy lag altyd wanneer ’n mens net na hom kyk. Die dierbaarste klein babatjie, maar daardie aand was hy stil.
Teen middernag gaan ek huis toe om te rus. Ek was skaars by die huis toe die foon lui en die suster sê die klein babatjie wat ons gebring het, het gesterf. Ek ry in die pikdonker terug hospitaal toe. Toe ek langs hom staan, het ek nie woorde nie. Jesus, kyk asseblief mooi na hom, is al wat ek kan sê.
Ek verstaan nie. Al wat ek weet, is dat God God is omdat Hy God is en dat Hy gevra het dat hulle sy enigste Seun Emmanuel moes noem, God by ons, God met ons, God in ons, om ons, vir altyd en altyd en altyd …
Dankie, Jesus, dat U by ons is.
Die pop in die krip
Wat sal Kersfees wees sonder ’n konsert? Ek bedoel nou die stal, die krip, die diere, die herders op die ope velde, die wyse manne, Maria, Josef en die baba Jesus in doeke toegedraai … daai konsert!
’n Paar weke voor die tyd oefen die kleiner kinders saam met Christelle vir ’n konsert op Oukersaand. Tydens die oefensessies lê hulle lusteloos en sing op die mat in die snikwarm sitkamer. Dis Desember in Suid-Afrika en beslis nie die ideale tyd vir lang gewade en handdoeke vir kopdoeke nie. So af en toe is daar ’n onderonsie tussen die akteurs wat hoogs geïrriteerd is met dié wat nie wil of liewer nie kan stilsit of -lê om hul lewe te red nie.
Toe hou ons konsert. Dis maar ’n low budget-konsert, want dis ’n pleegsorghuis. Die enigste luukse is die stringetjies tinsel wat op die engele – en sommer almal – se koppe blink. Die herders wou ook stralekransies hê, hoe dan anders?
Alles is gereed en die skare van tien sit met afwagting en sweet op die banke in die sitkamer. Buite dreig ’n donderstorm en ons waag dit nie om die konsert soos beplan buite op te voer nie.
Die skuifdeur gaan oop en twee herders stap die vertrek kordaat binne. Die volgende oomblik kom die engel om die goeie tyding te bring. Die herders wat vir die engel moet skrik, vergeet om te skrik. Ná ’n rukkie onthou een van hulle skielik en val kaplaks op sy rug op die mat. Die gehoor skrik. Die ander een, met ’n Spider-Man-kamerjas aan, vergaap hom aan die engel wat ’n pienk rokkie met feetjievlerkies aanhet. “Val, val!” skree almal. Toe hy eindelik die boodskap kry, gaan lê hy onwillig op sy rug, maar net halfpad, want hy is te nuuskierig om heeltemal plat te lê. Die twee verskrikte herders staan op en strompel uit, hul hoofbedekkings sit windskeef geskrik. “My ding het afgeval,” roep die een om hulp toe hy agterkom hy het nie meer ’n stralekransie nie.
Toe kom Maria en Josef ingestap. Die gedeelte tussen die herbergier, die geboorte in die stal, en die besoek van die herders gebeur alles tegelyk. Daar was nie wyse manne nie, want daar was te min akteurs. Maar ons hou konsert. ’n Rukkie later sit Maria ’n toegedraaide pop saggies in ’n blou pastiekkrat neer.
Ná die tyd gaan staan ek by die blou plastiekkrip. Toe ek die lapkombersie oplig, sien ek hoe verniel die pop is. Dit is vuil en opgespeel, dit het nie klere aan nie en die een oog kan nie meer oopmaak nie.
Ek dink aan die regte Jesus-baba wat nie veel meer gehad het nie. Hy was bereid om alles koninklik in die hemel te los en om ’n kripkindjie te word wat later vir ons stukkend geslaan en verniel is. “Kom buig daar in aanbidding,” draai die lied wat die kinders nou net met soveel oorgawe gesing het in my kop.
Ja, kom buig voor Jesus die Here.
Ons gaan see toe
Ons was so bevoorreg om die kinders in ons pleegsorghuis see toe te neem. Ons het baie slapies geslaap en l-a-n-k voor die tyd begin pak en pak en pak. Toe ons op die Pretoria-stasie vir die bus staan en wag, lyk ons soos die Israeliete van ouds wat uit Egipte trek; ons het net heelwat meer bagasie. So klim ons op die City to City-bus vir ’n agttien uur lange rit na Groot-Brakrivier naby Mosselbaai waar ons twaalf dae lank vakansie sou hou. Ons was nog nie in Johannesburg nie, toe is al die padkos opgeëet.
Gelukkig het ons deur die nag gery en het almal geslaap. Die bus het nie ’n toilet gehad nie en elke keer wanneer ons stop, moet almal wakker gemaak word om ’n draai te loop. Ek is seker van die arme kinders het dit in hul slaap gedoen.
Daar is ’n paar van die kinders wat probleme het met swak blase en dit was nogal ’n storie. In ’n stadium het een van die seuntjies uit nood sommer in ’n leë waterbottel sy draai geloop. Die bottel het in die bus agtergebly … oeps!
So tussen al die pret deur moes ons soms ook ’n bietjie dissipline handhaaf. Daar was ’n baie groot pap-spoon in die kombuis, maar nou ja, die Kinderwet sê geen fisieke straf nie … Die heel beste straf was om by die huis te bly wanneer almal afgaan strand toe. So gebeur dit toe dat ek en Maxie die gooi-reël instel. As jy papiere, plastiekbottels, handdoeke, klere of speelgoed rondgooi, het jy moeilikheid. Of as jy sand in iemand se oë gooi, is dit verby met jou. En toe, op pad huis toe ná ’n swemsessie, gooi Nathi ’n lekker vloermoer teen die sandduin. Hy weier soos ’n held om verder teen die duin uit te stap en om die een of ander Griekse rede steek daai klein Zoeloetjie viervoet vas en gooi hom met mening op die sand neer.
Ons stap verder en ignoreer hom. Ek wag anderkant die duin, maar al wat kom, is Nathi. Die klein klits, dog ek, ek sal hom leer hoe dit werk. Ek stap terug en sê vir hom: “Die gooi-reël skop nou in. Jy bly vanmiddag by die huis.”
Hy kyk so skuins op na my en besef nou is dit nag; antie Lina van alle mense het hom vasgevat. Ná ’n rukkie verskyn hy onwillig op die duin,