Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux
Sy lig weer die verkyker. “Hy’s nou weg.”
“Hy moet ook rus,” sê hy. “Dis ’n langnaweek, onthou.”
Sy sit die verkyker neer, tel haar koffie op, wat nou al redelik koud geword het, en drink dit. Die son is nou op hulle en sy trek die groot baadjie uit. Theo kyk vinnig na haar. Meisies met sulke mooi bolywe is een ding, Therese iets heeltemal anders. Maar hoekom? Wat ís sy dan?
“Ek dink nie jy weet watse diere alles op julle plaas is nie,” merk sy op, onbewus van sy spekulasie oor haar afkoms. “Jy dink dis net rustiges soos kameelperde en renosters, maar jy weet nie van die roofdiere nie.”
“Dis ’n deel van die wêreld waar wilde diere is,” protesteer hy. “Langs ons is ’n wildplaas vir besoekers. Die diere laat nie vir hulle voorskryf nie. Hulle loop waar hulle wil loop.”
“Kan ek vanaand in daardie huis gaan slaap?” verander sy die onderwerp. “Die hut.”
“Nee. Hoekom wil jy daar gaan slaap?”
“Dit lyk ongelooflik rustig. Ek dink mens sal heelnag op die stoep kan sit en luister na die geluide van die bos.”
“Hansie het jou verskrik. Hoe ver dink jy sal jy kom met die ander diere?”
“Hoe weet jy sy naam is Hansie?” vra sy en lag borrelend. “Dit kon Hanna gewees het.”
“Dis waar,” gee hy toe. “Die seksuele eienskappe van spinnekoppe was nooit deel van my studieveld nie.”
“Nie van spinnekoppe nie,” begin sy. “Wel van vroue.”
“Hou op,” waarsku hy en sit regop. “Jy kan regtig nie ’n belofte hou nie.”
“Ek is jammer,” sê sy.
Hy kyk haar fronsend op en af. “Waar kry jy daardie uitrusting vandaan?” vra hy. “Dis nie jou gewone soort klere nie.”
“Wat is my gewone soort klere?”
“Jy weet,” sê hy ongemaklik. “Meer . . . e . . . konserwatief.”
“Vormloos,” sê sy nugter en stoot die moue van die noupassende trui op tot teen haar elmboë.
“Wel, ja.”
“Ek het dié spesiaal gaan koop,” sê sy. “Vir die naweek. Hou jy nie daarvan nie?”
“Nee, nee,” sê hy haastig. “Dis baie mooi.”
Sy kyk af na haarself. “Dis wat die meisie in die winkel gesê het. Ek het regtig nie geweet wat om te koop nie, behalwe dat dit bruin of kakie of ten minste neutraal moes wees.” Sy kyk op na hom. “Ek het eenkeer gelees dis die beste as jy in die wildernis is. Helder kleure kan die diere steur.”
“Dis waar,” stem hy saam.
“Maar ek is nie gewoond aan dié soort ding nie,” sê sy en bekyk haarself weer krities. Sy lig haar twee slanke hande en gly hulle stadig oor haar borste op ’n manier wat Theo hoendervleis gee. “Toe kom die assistente in die aantrekhokkie in waar ek net in my onderklere staan en sy kyk my op en af en sê: Jinne, Juffrou, as ek jy was, het ek gegaan vir iets wat styf pas.”
“Ja,” sê Theo.
“Toe koop ek dit maar.”
Hy hou liewer sy oë op die bopunt van die krans waar die bobbejane steeds onvermoeid baljaar. “Solank jy gelukkig is.”
“Ek is nie so seker daarvan nie,” gaan sy introspektief voort. “As ’n mens jou lyf so lank weggesteek het, is dit ietwat onthutsend om dit so ontbloot te sien.”
“Dis darem nie ontbloot nie,” sê hy.
“Onthul,” sê sy en gly weer haar hande oor haar bors.
“Hou op,” sê hy en begin hulle piekniekgoed terugpak in die mandjie.
“Ek is jammer,” sê sy weer. “Nou-nou wens jy jy is terug in die stad by Jenny. Oeps, ek het al weer vergeet.”
Hy gooi die bekers onnodig ru in die mandjie. “Glo my, jy en Jenny het niks, absoluut níks gemeen nie.”
“Dis waar,” sê sy saaklik. “Sy is so plat soos ’n plank.”
Hy druk sy voorvinger teen sy voorkop. “Therese, skei uit.”
“Goed,” sê sy innemend. “Hoekom pak jy alles in? Moet ons nou ry?”
“Ja, tensy jy nou ophou praat. Ek lê lekker.”
“Ek ook,” sê sy en strek haar oor die rotse neer op ’n manier wat ook nie goed is vir sy sielerus nie. “Die son is nou heerlik. As ons lank genoeg hier lê, gaan dit warm genoeg word om te sonbrand. Ek is so wit.”
“Dis goed so, dis winter. Jy is veronderstel om wit te wees.”
Sy vat aan haar trui asof sy dit gaan uittrek. “Maar dit sal lekker wees om . . .”
“Nee!”
Sy gee ’n laggie. “Jy is geweldig konserwatief, Theo. Ek het nie geweet iemand soos jy . . . Ek sou nou dink ek kon kaal uittrek en jy sal nie ’n oog knip nie.”
“As jy kaal uittrek, ry ek weg sonder jou. Die luiperd mag jou met my seëning kom opvreet.”
Sy sit regop, skuif nader en haal haar beker weer uit die mandjie. “Ek wil nog koffie hê.”
Dis ’n lang ruk stil. Dan kyk hy na haar deur halfoop oë. “Mag ek jou een persoonlike vraag vra?”
“Ek veronderstel so. Wil jy weet wat my borsmaat . . .”
“Nee!” bulder hy. “Ek wil bitter graag weet waar ’n bibliotekaresse die geld vandaan kry om die kar te koop wat jy het of die klere wat jy vandag dra. Ek het ’n redelike kennis van sulke goed en as ék nog nie so ’n motor kon bekostig nie . . .”
Sy kyk in die verte. “Ek het dan vir jou gesê ek wou haar hê en sy het net vir my gewag.”
“Dis alles goed en wel, ja, maar al het sy vir jou gewag, kos sy ’n spul geld.”
“Jy kan mos sien ek is ’n spaarsamige soort mens,” sê sy vroom.
“Geen bibliotekaresse kan in – wat, twee jaar? – soveel geld spaar nie.”
“Ek is besónder spaarsamig.”
“Therese,” sê hy. “Jy praat nonsens en jy weet dit.”
“En jy vra al weer vrae,” sê sy en staan op. “Komaan, ons is ongeskik. Ons moet teruggaan huis toe, jou ma het verlang na jou.”
“Maar jy antwoord nie my vrae nie.”
“Omdat dit onnodig is. Ek het vir jou gesê hierdie uitvraery is deel van die begin van ’n verhouding. Ek en jy het nie so iets nie, dus is die vrae onnodig.”
“Hét jy al ooit ’n verhouding gehad?” vra hy skerp.
Sy lag. “En was jy liewer vir hom as vir my?” sê sy in ’n aansitterige stem. “Komaan, ons moet huis toe gaan. Jou ma wonder al waar ons is.”
Hoofstuk 10
In die middag neem Theo Therese deur die boerderygedeelte van die plaas, wat sy ewe veel geniet en veiliger vind aangesien daar geen roofdiere in die krale of kampe is nie. En teen die laatmiddag kom vriende van ’n buurplaas oor en maak Theo ’n enorme houtvuur in die lapa, waar hulle later vleis braai en al nader sit soos die kole sak. Hy vind nie fout met die koue nie omdat dit beteken Therese dra nie net haar trui nie, maar ook die dik kakiebaadjie. Met haar hare in ’n vlegsel en die res van haar lyf weggesteek, lyk sy jonk en kuis.
Dis eers in die rondawel ná almal weg is dat hulle die geleentheid kry om met mekaar te praat en hy kom gou agter die luiperd is nou ’n groter bekommernis as die spinnekoppe.