Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux
jou rok?”
“Manlik. Strak.”
“My pak is darem seker manlik?”
“Ja, maar die das is vroulik.”
“Hoekom?” Hy kyk gesteurd af na sy das, met soveel sorg gekies.
“Ek weet nie, dis die aura.” Sy wys na die volgende hoek. “Daar is die kerk. Jy kan maar parkeerplek soek.”
Hulle is vroeg genoeg daar dat hulle in die voorste bank kan inskuif en onder die sagte orrelmusiek kry hy nog ’n vraag in.
“Gaan ek vandag jou ma ontmoet?” fluister hy. “Jy het gesê sy is Sandra se ma se oudste vriendin.”
“Nee,” fluister sy terug.
“Hoekom nie? Bly sy te ver weg?”
“Nee, sy’s dood.”
Hy is so verbaas dat hy vergeet om te fluister. “Maar jy het gesê hulle is sedert hulle skooldae vriendinne en is dit nog altyd!”
Sy kyk na hom met haar groot grys oë. “Die feit dat iemand dood is, beteken nie dat hulle verwantskap verbreek is nie.”
Hy swyg. Toe die bruid ingestap kom, staan hy op. Hy moet toegee dat sy baie mooi lyk en moet ook erken dat haar rok manlik is. Dis regaf, strak en – vir Sandra – onopgesmuk. Hy kan geen vlekke of letsels op haar bors sien nie en hy kyk ook nie so stip nie. Hy is hoofsaaklik bewus van die wawielhoed langs hom en die parfuum wat soos sy bank ruik. Op die gegewe oomblik staan Therese op en vat Sandra se ruiker, struikel op die gladde vloer en kom sit weer langs hom.
Hulle stap ná die bruidspaar uit en kry ’n mond vol konfetti op die trappe. Hy vang Kerneels en Janie se oog en stel Therese aan hulle voor. Kerneels is te goed opgevoed om enigiets oordadigs te sê, maar Theo lees die goedkeuring op sy vriend se gesig. Dit laat hom net gelukkiger voel.
Die onthaal is temerig soos onthale maar is en Theo kry die gevoel dat Therese moeg raak vir haar hoed. Elke mens wat verbystap of afbuk om met hulle te praat, stamp die hoed skeef. Toe sy vir Sandra soen en gelukwens, val dit amper af.
“Eintlik,” sê sy vir hom ná hulle ’n hele paar glase sjampanje inhet en genoeg vingereetgoed om hulle deur te sien tot die volgende oggend en ontbyt, “wil ek nou huis toe gaan. Ek keur hierdie gejol in beginsel al minder goed.”
Hy stem volmondig saam. Dis nog koel genoeg saans, maar in die kerksaal is dit te warm, die musiek te hard, die gedreun van stemme oorweldigend. “Reg,” sê hy en staan op. “Kom ons groet en verdwyn.”
“Ek wil nie Sandra se ruiker vang nie,” sê sy toe hulle uitstap.
“Nee,” stem hy saam.
“Ook nie haar kousband nie.”
“Nee.” Hy sluit die motor oop en kyk na haar. “Sal ons ’n rustige koppie tee gaan drink in jou woonstel of myne?”
Sy weeg hierdie voorstel op. “Joune. Myne is nog chaos.”
Hulle ry na sy woonstel, hy sluit oop en skakel sagte ligte aan en sy haal haar hoed af en gooi dit soos ’n diskus oor die kamer. Dit mis die glasappel rakelings en tol af op die vloer.
“Dis beter,” sug sy en skud haar hare los.
Die gebaar laat sy sinne duisel. “Jy laat my sinne duisel,” sê hy vir haar.
Sy lag, skop haar skoene uit en gaan lê op sy bank. “Nee, dis maar die sjampanje.”
“Dis nie die sjampanje nie, dis jy.”
“Niemand het my nog ooit met sjampanje vergelyk nie,” sê sy. “Maar sien jy nou wat ek teen die hele spul het?”
“Ja. Ek hou van jou plan om net ’n rugsak te pak en die deur agter jou toe te trek.” Hy maak sy das los. “Koffie of tee?”
“Koffie, dankie. Sal ek dit maak?”
“Nee,” sê hy beslis. “Ek sal dit bring.”
Toe hy met die skinkbord terugkom, hurk sy voor sy musiekstel en hou ’n CD in haar hand. “Kan ek enigiets speel?”
“Enigiets.”
Sy sit ’n donker simfonie op en gaan lê weer op die bank, waar hy haar koffie vir haar gee. “Wat ’n verligting,” sug sy. “Die hoed het my so gehinder.”
“Dit was nie nodig om dit te dra nie. Min vrouens het.”
“Ek wou reg lyk.”
“Jy het.”
Sy beduie na die hoed. “Gooi dit vir my.”
Hy tel die hoed op en bring dit na haar, onthou dan in dieselfde asem met hoe min grasie hy daardie eerste oggend haar bril op haar bors gegooi het. “Wat wil jy daarmee doen?”
“Ek wil net vir jou wys.” Sy vat haar hare in haar regterhand vas, begin dit draai en tol dit op tot dit ’n knoets op haar kop vorm. “Sien jy. Nou vat ek die hoed só en sorg dat alles binne-in die bol is. Maar heelaand het ek gevoel asof ek ’n kan water op my kop balanseer. My nek is absoluut gedaan.”
Hy kom sit langs haar op die bank. “Therese,” sê hy. “Ek het ’n oorweldigende drang om jou te soen. Dink jy ek mag maar?”
Sy knip haar oë agter die brilglase. “Met of sonder die hoed?”
“Ek is nie puntenerig nie,” sê hy. Hy leun versigtig oor, voel haar koel lippe onder syne en stamp die hoed af. “Miskien is dit beter sonder die hoed,” sê hy en sit die wawiel versigtig op die koffietafel neer.
“Hoekom wil jy my soen?” vra sy.
Hy tel ’n string hare op. Dit voel presies soos hy geweet het dit sal voel: dik sy. “Ek weet nie,” sê hy. “Moet ek ’n verklaring gee?”
“Ek stel net belang,” sê sy bedees.
Hy leun weer oor, vou sy hande om haar gesig en soen haar. Sy stribbel nie teë of lyk op enige manier asof dit haar nie geval nie, maar haar lippe bly koel en geslote onder syne.
“Wat is verkeerd?” vra hy en trek sy hande strelend deur die dik hare. “Wil jy my nie soen nie?”
Sy lyk nie net seergemaak nie, sy lyk afgehaal. “Hoekom vra jy dit? Ek soen jou dan.”
Dis sy beurt om onbegrypend na haar te kyk. “Noem jy dit soen?”
Dit was die verkeerde ding om te sê. Haar oë vlieg na syne en vul met trane. “Ek het dit geweet,” sê sy gesmoord en druk haar voorvingers teen haar lippe. “Loop. Hoekom loop jy nie net nie?”
“Dis my huis,” sê hy redelik genoeg. “Therese, wat is dit? Wat het ek verkeerd gedoen?”
“Ek het dit van die begin af geweet,” sê sy. “Ek het myself gewaarsku en ek het jou probeer waarsku. Jy is te . . . ervare vir my en jy dink ek is ook soos . . . al die ander.”
“Therese,” sê hy. “Liefste mens, ek het nog nooit gedink jy is soos . . . die ander nie en dis die laaste ding op aarde wat ek wil hê. Jy is heeltemal uniek en ek is baie jammer as ek jou gevoelens seergemaak het. Jy mag soen net soos jy wil.”
“Ek wil nie soen nie,” sê sy en tel haar koffiebeker op. “Ek is nie so oud soos jy dink ek is nie.”
Hy leun terug en kyk na haar. “As jy nou vir my sê jy is eintlik net vyftien en gaan my hof toe sleep omdat ek met ’n minderjarige gelol het, gaan ek iets oorkom.”
Dis die héél verkeerdste ding wat hy kon sê. Trane rol uit haar groot oë, soveel so dat sy haar bril moet afhaal en begin rondsoek na iets om dit mee op te dep.
“Hier,” sê hy ontstem en gee sy sakdoek vir haar. “Wat het ek nou gesê wat jou so ontstel het?”
“Jy dink ek is net ’n kind!”
“Jy