Om ’n reënboog te vang. Ettie Bierman
onweerstaanbare, romantiese vlieënier wat jou na veraf, eksotiese bestemmings wegvoer …
Geen wonder van die ander lugwaardinne en vrouepassasiers het vir hom flikkers gegooi nie, al was hy ’n getroude man. Kylie het dit geweet en was gevlei dat hy háár gekies het bo al die ander gesofistikeerde meisies wat gelyk het of hulle uit die glansbladsye van ’n modetydskrif gestap het. In die begin was sy geamuseerd, al het sy teen die groen monster van jaloesie gestry wat kort-kort sy kop gelig het. Sy het haar wysgemaak sy vertrou hom en is nie besitlik nie en daarom was die feit dat haar man in ’n oorsese hotelkamer met ’n ander meisie in sy bed betrap is, ’n hewige skok – te veel om te aanvaar. Boonop nogal met een van die ander waardinne en haar beste vriendin … Dít was die laaste strooi.
Rynard is van nature redelik en inskiklik. Maar nie die geduldigste man op aarde nie. Hulle het bittere rusies gehad. Maande lank. Tot hy op ’n dag haar duur Murano-glasbak in skerwe teen die muur gesmyt het en in radeloosheid uitgeroep het: “Nou gooi ek tou op. Ek het mooigepraat en jou verseker jy’s al vrou in my lewe en sal dit altyd wees. Maar as jy weier om my weergawe te glo, bly daar niks meer oor wat ek kan doen nie. Behalwe my tasse pak en padgee!”
“Ja, gee pad. Loop, jy en jou spul goedkoop Delilas voor die pad vol duwweltjies raak,” het sy kinderagtig uitgeroep, sy klere uit die kas gehaal en in ’n bondel op die bed gegooi. “Los my en vlieg in jou peetjie in.”
En hy het. Hy het sy ontoegeeflike viswyf van ’n vrou gelos. In ’n hotel ingetrek en die volgende dag op ’n vlug vertrek, steeds op die Europese roete.
Netnou toe haar nuwe buurman sê hy leef van wegneemkos en sy begin wonder het of hy dan nie ’n vrou het wat vir hom sorg nie, het dit Rynard se beeld onwillekeurig opgeroep. Sover sy weet, woon hy alleen. Sy wonder wat hy eet en drink en wie sy wasgoed versorg. Nadat sy die meenthuis gehuur het, het hy teruggetrek na die groot huis in Benoni, maar sonder Jo-Anne Ackerman, wat ná afloop van die debakel in Rome by die lugdiens bedank het en landuit is om vir ’n ander redery te werk. Woon hy alleen of saam met ’n nuwe meisie? Ook weer ’n waardin saam met wie hy by dieselfde oorsese hotel gebly het?
Die toneeltjie van Justin Marais in die swart uitskopstoel krap herinneringe oop wat sy diep weggesluit het. Haar gedagtes het ver draaie geloop en toe sy haar leë beker op die koffietafel neersit, betrap sy Justin dat hy met ’n vreemde uitdrukking na haar kyk. ’n Blik wat sy nie kan peil nie. Takserend? Geïnteresseerd? ’n Man-vrou-kyk …? Sy weet nie. Hul oë ontmoet vir ’n oomblik wat soos ’n ewigheid voel.
Dis Kylie wat eerste tot besinning kom, haar blik laat sak en anderpad kyk.
Flippen tweegesig-Rynard se skuld dat sy so onseker en sonder selfvertroue is. Sy is opnuut kwaad en die ene verwyte. Hy is al ’n jaar weg en sy’s steeds ontuis wanneer ’n man toenadering soek, veral in haar eie sitkamer. Veral een wat sy pas sonder ’n draad klere gesien het, en wat op só ’n manier na haar kyk. Sy weet nie hoe om dit te hanteer nie. Haar dom hou en voorgee sy het niks agtergekom nie? Dis neutraal en die veiligste. ’n Meisie wat eenmaal uit die bus geval het, klim nie ’n tweede keer ewe goedvertrouend in en stel haar bloot aan nuwe seerkry en ontnugtering nie.
Justin kyk met groot oë na haar. “Ek hoop nie dis ek nie?”
“Wát?”
“Die persoon wat jy wil verwurg en in ’n ou, uitgewerkte mynskag gooi.”
Dit klink moordlustig. Kylie het nie gedink haar gedagtes staan so duidelik op haar voorkop geskryf nie. Sy verduidelik nie, skud net haar kop. “Nee, nie jy nie.”
“Dankie tog, wat ’n verligting.” Justin blaas sy asem uit en vee kamma sweet van sy voorkop af. Hy sit sy leë beker styf teen hare op die koffietafel neer asof hy skimp.
“Ek het vanmiddag krake in ’n muur toegemessel en ’n stuk plafon wat uitgesak het, vervang. Ek was warm en stowwerig en lus vir ’n koue stort. Maar ek moes seker die deur toegemaak het. Askies, meisiekind, dat my adamspak jou die skrik op die lyf gejaag het.”
Dis nog te vars dat Kylie daaroor kan spot. Sy onthou te veel detail en die uitwerking daarvan op haar lendene – ’n reaksie waaroor sy haar skaam. Maar dis goed dat Justin dit tog noem, eerder as om die insident dood te swyg sodat dit altyd soos ’n berg tussen hulle sal lê.
“Toe maar, dis niks.” Sy probeer koel en nonchalant klink. Deur die sitkamervenster sien sy ’n vliegtuig wat pas van O.R.Tambo-lughawe opgestyg het. Sy hou die Airbus met aandagtige konsentrasie oor Kempton Park se buitewyke dop en gebruik dit as ’n verskoning om nie na Justin se kant toe te kyk nie. Dis ’n groot A340 aan die klim na bakboordkant – waarskynlik op ’n oorsese vlug. Die pers stert van Jakaranda-lugdiens is duidelik sigbaar en haar hart krimp inmekaar.
Dit kon sý gewees het op daardie vlug, haar vertrekaankondiging pas gedoen en besig met die bediening van drankies en southappies. As junior waardin was sy nog op binnelandse roetes, maar dit was van kleins af haar droom om oorsee te vlieg. Europa, die VSA, Asië, die Midde-Ooste en Australasië … Dis immers waarom sy lugwaardin geword het: om die wêreld te sien.
Maar Rynard het daardie droom kortgeknip. Die werkomgewing van Jakaranda-lugdiens was skielik te klein vir beide haar en hom. Sy wou hom nie by die werk raakloop en oor sy vlugte, sy doen en sy late wonder nie. Dan liewer by die lugdiens bedank, teruggaan onderwys toe en blyplek kry ver van Benoni af waar Rynard weer in hul luukse dubbelverdiepinghuis met die swembad ingetrek het.
Seker saam met een van sy minnaresse.
Dit herinner haar aan Justin wat blykbaar ook nie ’n sorgsame vrou het nie. Sy onthou die arme ou het ekskuus gevra vir die voorval in die stort asof dit sy skuld was.
“Nee, dis ek wat sonder meer op jou eiendom oortree het,” erken sy.
“Die water het geraas, ek sou nie gehoor het nie al het jy met ’n koevoet aan die deur gehamer.”
Sy skud haar kop. “Jy sou gehoor het en dan kon ons die verleentheid voorkom het.”
Sy een wenkbrou lig vraend. “Voorkom het? Hoe?”
“Jy sou beter voorbereid gewees het.”
’n Beduidenis van ’n glimlag trek aan sy mondhoek. “Deur wat te doen?”
Is hy stadig van begrip, of moedswillig?
“Deur ’n groter handdoek te gebruik,” antwoord sy kortaf.
Die skewe glimlag verbreed. “Of dalk juis ’n kleiner enetjie?”
Kylie laat haar nie uitlok nie. “Die flentertjie wat jy gebruik het, is g’n ’n handdoek nie, eerder ’n miniwaslap.”
Justin geniet haar blosende wange. Besef die meisiekind hoe onweerstaanbaar sy is? ’n Man sal sukkel om sy hande tuis te hou. Tant Lien se meenthuis was ’n winskoop selfs sonder die buurvrou. Die swartkop met die avokadogroen oë is ’n onverwagte bonus wat hy graag wil ontgin.
“Maar die lappie het darem die job gedoen. Of nie?”
Die onderwerp raak holrug gery. Hy is voorbarig, besluit sy nou, en Kylie vervies haar. Maar dan merk sy die glinstering in sy geelbruin oë. Hy terg haar. In hierdie stadium het sy egter nie ’n sin vir humor nie. Sy raak in ’n hoek gekeer en dit laat haar voel of sy besig is om dié rondte te verloor. “Ek het stapels nasienwerk, ek kan nie die hele middag hier sit en ginnegaap en nonsens praat nie.”
“As jy nie van verbrande pampoen hou nie, sal ek jou uitneem vir ete,” bied hy aan.
“Nee dankie, daar’s genoeg ander kos om te eet.”
“En ek?” vra hy afgehaal. “Moet ek maar vir die vierde agtereenvolgende aand ’n pizza eet? Hulle kom al by my ore uit.”
“Probeer slaptjips as afwisseling,” gee Kylie onsimpatiek aan die hand. “Of kyk na MasterChef op die TV sodat jy kan leer om kos te maak.”
Hy trek ’n gesig. “Dis nie regte kos wat hulle maak nie, net prentjies. Hulle praat van ingewikkelde soufflés en uitheemse disse, en ek kan skaars