Eva se appel. Jacolet van den Berg
manikuur voorgestel, want haar hande lyk glo soos werkershande, en daar is altyd klei onder haar naels. Dis waar sy die streep trek. Daar is niks fout met haar hande nie. Sy werk met hulle, ja, maar haar naels is skoon. Meestal. En haar naels is kort omdat dit nie anders kan nie.
Die motorhuisdeure van die huis langs hare gaan oop en sy eien die ligte kop van ’n man. Dis haar buurman, of so neem sy aan. Hulle het nog nie voorheen ontmoet nie. Hy het die huis aanvanklik verhuur en het eers ’n maand gelede self hier ingetrek. Twee keer het Leah gaan aanklop om haar voor te stel, maar telkens het sy voor dooiemansdeur te staan gekom. Daarna was sy te besig. Nie dat sy die man graag wou ontmoet nie, dis darem net ordentlik om jou aan nuwe bure voor te stel.
Hy kom nader gestap toe hy haar sien. Die lenige lyf is gemaklik in jeans en ’n wit hemp met die moue opgerol tot by sy elmboë. Sy staan op en skud haar agterstewe outomaties af. Daar huiwer ’n glimlag om sy lippe, en sy kan nie help om die sensuele volheid daarvan te waardeer nie. Langerige blonde hare krul oor sy voorkop en ore en laat haar onverwags aan see en sand dink.
’n Paar treë van haar, steek hy sy hand na haar uit. “Middag. Hein Malherbe. Jy is my buurvrou, nè?” Die glimlag om sy lippe kán onbewaakte hartsnare dalk roer, maar nie hare nie.
Leah lê haar hand in syne. Dis heelwat groter as hare, maar sagter. ’n Kantoorwerker. “Middag. Leah Louw.”
“Ek het vroeër ’n geskreeu gehoor. Ek het gewonder of dit van jou kant kom, en of alles in orde is. Ek het van die ou oom en tante oorkant die pad verstaan jy bly alleen.” Die glimlaggie bly om sy lippe. Nie meer oorrompelend nie, eerder ietwat spottend.
Leah kyk na haar silwer toonnaels, hulle vertoon goed in die swart sandale. Dan lig sy haar ken en kyk uitdagend na hom. “Jammer as ek jou gepla het. Ek het nie geskreeu nie. Ek het gesing.”
Hy knip nie sy oë nie. Daar is diepte in sy blou oë. Die duidelike lyne om sy oë en mond kreukel dieper toe haar woorde insink. Hy is ouer as sy, sy kan dit sien. Dit lyk of hy al geleef het en dalk ook gereeld lag.
Die tuinhekkie agter haar gaan oop, en die Duitser kom met sy hond aan ’n leiband uitgestap. Sy draai haar blik weg van Hein Malherbe in ’n poging om ontslae te raak van die ongemak wat in haar begin oplaai. Zef Zef Zef! lees die woorde op die Duitser se T-hemp. Die enkele kere wat sy met Jan Bauer gesels het, het haar oor hom laat wonder. Hy lig sy hand in ’n effense groet. Nie oorvriendelik nie, maar tog. Hein groet ook en die kontras tussen die kraakwit hemp en sy sondonker arm val haar op.
Ook Leah wuif vriendelik. Haar zef buurman is blykbaar pas deur ’n egskeiding. Dié debakel het wragtie sy gemoedstoestand verbeter. Sedert sy vrou hier weg is, groet hy almal, steeds suurderig, maar die glimlag word elke dag effens breër. Seker nog ’n bewys dat sommige mense beter af op hul eie is. Die Duitser is miskien eksentriek, maar daar is iets aan hom wat die aandag trek. Hy het ’n gimnasium-lyf en is oënskynlik baie erg oor die gedroggie aan die lyfband. Sy hoor hom soms met die hond praat wanneer sy by haar agterdeur staan.
“Miskien moet jy sanglesse oorweeg.” Hein se woorde trek haar aandag terug na hom. Die uitdrukking in sy oë is onpeilbaar, en sy vererg haar effens.
Verwag hy sy moet haar verdedig? Of wil hy hê sy moet haar skaam en beloof om nooit weer te sing nie?
“Ek het kliënte gespreek toe ons die geskreeu hoor. Die mense was oortuig iemand word aangeval en wou opsluit die blitspatrollie bel.” Iets in sy stem laat haar wegkyk.
“Werklik? Ek kan seker sing as en wanneer ek lus het.” Dit kon wragtig nie so erg gewees het nie. “Ek het nie geweet jy bedryf ’n besigheid van jou huis af nie. Het jy goedkeuring daarvoor?”
Hy lag. Die klank is diep en vang haar vas, maar toe hul oë weer ontmoet, verdwyn sy lag en daarmee saam die plooitjies om sy oë. “Ek het niemand gesteur nie, het ek miskien?” Hy vou sy arms voor sy borskas. “En ek bedryf nie ’n besigheid van my huis af nie. Ek sien net soms kliënte hier as hulle my ná ure of oor naweke wil spreek.”
Leah knik, maar bly op haar hoede.
Die bekende dreuning van Mari se motor kom nader, en verligting spoel deur Leah. Al kan sy die motor nog nie sien nie, weet sy haar suster gaan nou enige oomblik om die skerp draai in die pad kom. “Dis my geleentheid, ek moet nou gaan. Jammer oor jou kliënte, maar ek kan nie belowe dat ek nie weer gaan sing nie. Dis wat ek doen wanneer ek gelukkig is.”
Mari hou langs hulle stil, en die ruit gly oop. “Middag.” Haar wakker oë draai dadelik geïnteresseerd na Hein. Iets in Leah kriewel toe hy vriendelik vir haar mooi suster glimlag. Daar is opregtheid in die lyne wat dieper om sy mondhoeke keep.
“Goeie middag, Hein Malherbe.”
“Mari Louw. Leah se suster.” Mari vind dit blykbaar moeilik om haar blik van Hein weg te skeur, en dit affekteer Leah onverklaarbaar sodat sy vooroor buk om deur die agterste passasiersruit te loer. Sy trek ’n gesig, en die kinders lag. Die jaar oue Gideon swaai sy handjie entoesiasties toe sy sussie hom aansê om te waai.
Toe draai Leah haar na haar buurman wat nog steeds langs Mari se venster ginnegaap. “Totsiens. Ons sal moet ry, anders is ons laat vir ’n partytjie.” Haar stem is kortaf, maar sy kan dit nie help nie. Sy is nie nou lus vir ’n flikkergooiery onder haar neus nie.
Hy tree terug op die sypaadjie en lig sy hand. Fyn plooitjies kreukel weer om sy oë. “Ek is bly jy is gelukkig.” Sy oë lag vir haar, en sy voel hoe haar gesig vlam vat. “Ek sal my nie weer oor jou veiligheid bekommer nie, Leah.” Haar naam glip oor sy lippe asof hy haar ken en hul oë ontmoet langer as nodig oor die breedte van die motor. “Met daai stem sal geen regdenkende skelm dit naby jou waag nie.”
Sy is lus om hom met haar skouersak te gooi, maar netnou breek haar selfoon. Met ’n poging tot ’n blik uit die hoogte klim sy in die motor sonder om hom te antwoord. Mari trap die versneller liggies, en Leah lig haar hand net halfhartig in ’n wuif. Help nou nie sy is totaal onbeskof teenoor die man nie, hulle is immers bure.
“Was gaaf om jou te ontmoet.” Mari glimlag haar mooi glimlag vir oulaas van oor tot oor.
“Selfde,” sê Hein.
“Genade, wat beteken dit?” snip Leah toe Mari wegtrek. “Ek dog ons is laat en nou talm jý.”
Mari se donker hare hang blink en golwend tot onder haar skouers. Leah se eie donker hare is heelwat langer, maar net omdat sy nie so gereeld by die haarsalon uitkom nie. Mari se gelaatstrekke is eweredig en haar vel soel. Alles aan haar is treffend en sal sekerlik iemand soos Hein Malherbe se aandag trek.
Mari haal haar skouers effens op. “Mesmerising.” Sy ignoreer die tikkie sarkasme in Leah se stem toe sy in die truspieëltjie kyk. “Hoekom het ek jou buurman nog nooit ontmoet nie?”
“Ek het hom self nog nie voorheen ontmoet nie. Dit was ons eerste kennismaking.”
Die Vrydagmiddagverkeer is ’n nagmerrie.
“Vertel my van jou nuwe projek. Dit klink groot.” Mari bestuur selfversekerd en haal haar oë nie van die pad nie. Die klanke van kindermusiek vul die kajuit, en sy draai die radio sagter.
“Dit is. Oktober gaan my beelde saam met die kunswerke van drie ander kunstenaars uitgestal word, waarna dit opgeveil sal word. Dit beteken ek het nege maande om te werk.” Die kinderliedjie oor die radio roep kleintydherinneringe op en Leah kan die versoeking nie weerstaan om eers bietjie saam te sing nie. “Ek is ’n dapper muis, kyk hoe stap ek deur die huis. Daar is niks waarvoor ek skrik nie!” Sy draai die klank weer harder, en die kinders lag. Gideon se koppie wip-wip ritmies saam en haar hart vermurwe. “Is die musiek veronderstel om ons in ’n partytjiebui te kry?”
“Wanneer beplan jy om aan die projek te begin werk?” Mari hou nie baie van lawwigheid nie en is gewoonlik die een wat kop hou en selde beheer verloor. Behalwe in haar liefdeslewe, natuurlik. Haar gedagtes dwaal nie sommer nie. Dis iets wat sy van hul pa geërf het. Ongelukkig wil dit voorkom of sy wat Leah is meer van haar ma se gene gekry het. Mari is een van daardie mense wat haar ruit by die verkeerslig afdraai om iemand te betig wat op sy selfoon praat