Skerwe van geluk. Louisa du Toit
kos soek en dan gaan ek slaap.”
Sy gehoorsaam, maar nie alte sagsinnig nie. Die wyse waarop sy die motordeur oopruk en weer agter haar toeklap, oortuig hom dat die weer dik is.
Ag, nou ja, sy vind hom seker ’n hopelose kêrel om te hê. Dis net dat hy baie versigtig is vir Emaline. Hy vertrou haar nie. Nare ding om te sê van ’n ou se meisie, maar so is dit. Hy is seker dat sy elke woord en beweging van hom agterna met kleur en geur aan haar vriende en vriendinne oordra. Sy het dan nou net self so gesê. Dan was hy tot dusver nie verniet op sy hoede vir haar nie. Sy sal dalk nog sy prestasie in die bed met grafiese besonderhede ontleed, met plus- en minusmerkies in rooipotlood.
Tog wil hy haar graag ook hê, vir altyd hê, nie net vir die oomblik nie. Hierdie tweestryd duur nou al die volle tien maande van hulle vriendskap. Nooit was hy nog ontspanne in haar teenwoordigheid nie. Altyd die storm en drang, rusie en versoening.
As Emaline maar net meer soos hy gedink het. Anders grootgemaak was, dink hy terwyl hy terneergedruk die motor aanskakel en wegry na slegs ’n uur in haar geselskap. As sy meer rustigheid gehad het, meer stabiliteit, meer om op terug te val. Sy beroem haar op die vryheid waarmee sy grootgeword het, maar eintlik is sy deur die jare emosioneel blootgestel, oorgelaat aan haarself om dinge te verwerk en op haar eie manier aan te pak.
Of rasionaliseer hy net? Maar tog kry hy haar half jammer, asof hy haar teen haarself moet beskerm. Sy is met haar skoonheid en flair ’n soort ongeleide projektiel.
Hy het al agtergekom dat sy by haar werk teenspoed optel omdat sy dikwels laat is en die skedule omkrap. Of dat sy koppe met iemand gestamp het, selfs met die agent wat eintlik haar belange op die hart dra. Ja, sy is ’n moeilike entjie mens, maar fassinerend.
Peinsend ry hy deur die strate. Dis slegs halftien. Madie is natuurlik nog nie terug van haar opvoedkundige uitstappie nie, besluit hy vies. Wat help dit alles nou? Sy ma was verniet so in haar skik. “Nie dat ons haar nie sal mis nie, maar op ’n sekere ouderdom moet ’n kind uit die huis gaan, en jy is darem daar, Wetjie.”
En nou? Wat het van daardie vooruitsig geword? Madie flenter rond met ’n man wat duidelik geen geesgenoot is nie. Hy, De Wet, was goed genoeg om haar meubels te help regskuif, wasmasjien te konnekteer, haar rond te ry, die naaste inkoopsentrum te wys, die busroete na haar kantoor te verken.
Hy sal haar wys. Hy het mos ’n sleutel van haar woonstel; sommer vas aan sy motorsleutel, sodat dit altyd byderhand kan wees. Hy sal teruggaan en vir hom kos in haar kombuis maak. Die vleis wat nog, netjies in pakkies, van sy ma af kom en haar vrieshokkie vul, behoort aan hulle albei.
Hy voeg die daad by die gedagte en dis sommer of hy moed skep vir hierdie deurmekaar, teleurstellende aand. Hy sisfluit ’n opgewekte deuntjie tussen sy tande toe hy die sleutel in die slot van die donker woonstel se voordeur druk.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.