Oase. Stefani Serfontein
vinniger.
“Versigtig vir jou voet,” maan sy haarself hardop en roep weer na Ounooi. As sy tog net nie voor ’n kar in die parkeerterrein beland het nie. Met ’n bekommerde frons storm Sarah na die trappies aan die kant van die strand.
Toe sien sy haar hond.
Ounooi lê net regs onder die trappies. Daar is bloed aan haar pels.
Sy kniel op die sand en Ounooi se oë knipper stadig oop toe sy haar naam hoor. Die hond lek saggies Sarah se hand. Haar ander hand slaan sy oor haar mond.
“Wat het gebeur, my honne?” is al wat sy uitkry. Die bloed syfer uit ’n wond aan die hond se nek.
Voor sy nog tot verhaal kan kom en besluit wat om te doen, voel sy ’n sterk hand aan haar arm pluk. Die volgende oomblik word albei haar arms agter haar rug vasgevat en ’n stinkende hand druk haar mond ru toe. Iets soos ’n grillerige lap word in haar mond gedruk. Al wat sy sien toe sy oor haar skouer probeer loer en wegbeur, is ’n man met ’n donker gelaat, ’n donkerbril en deurmekaar hare. ’n Growwe sakkerige ding word oor haar kop getrek.
Sarah voel hoe taai kleefband om haar polse agter haar rug gedraai word. Sy kan niks sien nie. Haar asem kom hortend deur haar neus en sy probeer die stink lap uit haar mond spoeg. Skielik tref iets haar kop en ’n skerp pyn skiet deur haar slape. Toe sak duisternis oor haar toe.
Kaapstad
Die twee motors spoed links en regs van Ari’el voort asof niks gebeur het nie. Toe beduie die groen kar se bestuurder dat hy die venster moet oopdraai. Hy maak so.
“Hou jou neus uit ons sake, Dokter, voordat jy ook seerkry!” skreeu iemand in ’n Arabiese dialek.
Die volgende oomblik draai die groen motor in die straat voor hulle regs weg, en toe Ari’el die Renault soek, is dié ook nêrens te sien nie. Uit die veld geslaan ry hy nog ’n paar blokke aan en hou aan die kant van die pad onder ’n boom stil.
Nou toe nou. Die spul terroriste weet hy is hier en dreig hom. Ha-ha, hulle ken hom duidelik nie. Asof hy hom ooit deur hulle sal laat afskrik.
Toe besef hy ewe skielik: Sarah! Die vent het gesê “voordat jy ook seerkry”.
Hulle is of was dalk al klaar by haar! Dit is so naby haar huis!
Hy gryp sy foon en skakel weer haar nommer. Geen antwoord nie. Sy werk tog nie vandag nie? Of hulle het haar dalk wel laat inkom. Soms is die kalf tog in die put. Hy skakel haar werksnommer. Wag gespanne dat iemand aan die ander kant optel.
Nee, juffrou Sarah kom nooit Saterdae in nie, dit is mos juffrou Sarah se Shabbat, sê die ontvangsdame. Sy hou mos hierdie dag as haar rusdag. Nee, hulle weet nie of sy weg is vir die naweek nie. Kan hulle ’n boodskap vir haar gee?
Ari’el druk die foon se afknoppie ná ’n kortaf groet.
Hy skakel die enjin haastig aan en ry die laaste stukkie na haar huis, gespanne soos ’n veer.
Ari’el moet konsentreer om sy rigting te hou. Die jaagrit het hom heeltemal uit koers geneem en hy skakel die GPS-tannie se stem af, want sy is duidelik nog meer deurmekaar as hy. Die gejaag het omtrent drie strate voor die afdraai na Sarah se huis begin. Ari’el kyk vinnig rond. Toe daar geen verkeer aankom nie, maak hy ’n onwettige U-draai en volg die pad terug om te soek na die straatnaam wat hy nou al uit sy kop ken: Kieselstraat 10. Sarah se adres. Die middelman keer hom en hy moet verby ry. Hy wag vir die verkeer om minder te word en maak weer ’n U-draai by die volgende stopstraat.
Die oomblik toe Ari’el in Kieselstraat indraai, word hy koud tot in sy murg. Dadelik weet hy daar is moeilikheid. Verder af in die straat staan ’n polisiemotor met flitsende blou ligte. By die huis wat Sarah s’n moet wees, staan ’n groot, stewige kaalkopman in siviele klere en ’n paar manne in polisie-uniforms soek duidelik op die sypaadjie rond na iets.
“Die vuilgoed was klaar hier. Mag sy ongedeerd wees, Vader,” prewel hy.
’n Buitewyk van Kaïro
18 Junie 2011
Die foon se gelui in die kantoor van Die Drie Broeders klink skerp in die onpersoonlike omgewing. Wit mure, ’n paar karige staalmeubels, wit blindings voor die enigste venster. Net op die grond lê ’n paar ligbruin afgeleefde Persiese matte. Die groot man met die groen en swart geruite keffiyeh om sy kop steek sy hand lui uit om die foon te beantwoord.
Hy luister vir ’n paar minute na ’n sketterende stem wat aan die ander kant praat, antwoord toe baie ferm en onnodig hard: “No! Remember, I said NO!”
Sy reaksie is effe bruusk in ’n geradbraakte Engels, maar toe plaas hy die gehoorstuk weer net so lui terug. Hy leun agteroor in die stoel en plaas sy hakke oormekaar op die steriele tafel. ’n Lui glimlag krul om sy mond en hy vat aan sy lang baard. Die swart snor trek effe en hy begin lag. Hard, uit sy maag.
“Hulle het haar. Ho-ho-ho-ho! Nou sal ons sien wat die simpel dokter en daardie Suid-Afrikaners gaan doen,” praat hy kliphard met homself.
Die Groot Sadar sit sy hande oor sy boepmaag en maak sy oë toe vir sy oggendslapie.
Hoofstuk 5
❧
Kaapstad, 18 Junie 2011
Ari’el parkeer sy gehuurde motor agter ’n piepklein polisiemotortjie en klim haastig uit toe die ambulans tot stilstand kom. Hy sien nie die hoë blou berg tussen die wolke agter die huis nie. Hy sien ook nie hoe die dik misslierte van die boberg af see se kant toe trek nie. Hy fokus net op die ambulans en klem sy kake opmekaar.
Die kaalkopman kyk vlugtig op, gluur Ari’el aan en draai na die ambulansmanne. Almal praat Afrikaans, Sarah se taal wat sy hom probeer leer het terwyl hy haar versorg het. Daardie bietjie kennis kom hom nou handig te pas.
“Kyk vinnig vir my of julle haar kan help,” vra die groot man dringend.
Toe sien Ari’el tot sy verligting hoe die een uniformman oor ’n pragtige goue Labrador wat op die grond lê, buk. Die hond se pels is besmeer en gekoek met bloed. Terwyl hy frons en onbegrypend om hom rondkyk, stap hy in die rigting van die groot bleskopman.
Daar is geel polisielint rondom Sarah se huisie gespan en nou sien Ari’el ook polisiemanne met honde wat die terrein om haar huis fynkam. ’n Yskoue band omklem Ari’el se hart.
Die groot man kyk hom op en af. “Kan ons help? Can we help you? This is a crime scene,” sê hy bruusk nog voor Ari’el ’n woord kan uitkry.
“H’m, ag, verskoon my. Ek is dokter Ari’el ben-Yusuf, ’n vriend van juffrou Sarah … e … Jacobs,” sê hy in Engels. Hy steek hy sy hand na die groot man uit vir ’n groet en met sy kop beduie hy in die rigting van Sarah se huis.
Die groot man ignoreer sy hand en frons. “Vriend? Wat nóú hier aankom? ’n Bietjie laat, sou ek sê. Waarom soek u haar, as ek mag vra?”
Die kaalkopman se harde stem, wat by sy liggaamsbou pas, is intimiderend.
“Is Sarah tuis? Ek sal graag dringend met haar wou praat.”
Ari’el besef sy Mediterreense gelaat en naam help nou nie juis dat hulle hom in hierdie omstandighede vertrou nie. Die groot man kom dreigend nader. Ari’el, self by die ses voet lank en sterk gebou, word nie regtig deur die man se grootte en neerbuigende houding afgeskrik nie. Hy kyk hom vierkantig in die oë en sy blik is net so dreigend.
Die groot man wyk nie ’n aks nie. “Lyk dit vir jou of sy by die huis is, hè?” bulder hy. “Soos ek gesê het, dit is ’n misdaadtoneel en as ek jou kan raad gee, klim in jou vertonerige vierwiel en kry jou ry. Of nee, wag, wag net hier. Theuns!” roep hy na een van die uniformmanne en draai om. “Theuns, kom neem dié vent se besonderhede dat hy die pad kan vat.”
Maar Ari’el is gedetermineerd om nie sonder ’n antwoord hier weg te gaan nie. Hy plaas sy hand liggies op die groot man se arm. “Asseblief, Meneer, dis baie belangrik.” Ari’el se tong sukkel met die Afrikaanse klanke, maar hy