Liefde is ’n sprokie. Fynbosskrywers
Kenia af nie. Sy haat dit dat hy daar werk en haar alleen los by haar mislike stiefma. Hy sou ten minste die moeite gedoen het om eers met Renaldo kennis te maak voordat hy oordeel – en nie, soos sy nuwe vrou, dink hy is beter as ander mense nie.
“Hallo, Clara!” groet Renaldo. Sy wit tande en donker oë pas perfek by sy swart krulle. Clara word skielik oorbewus van haar melkwit vel toe sy na Renaldo se bruingebrande arms kyk. Sy kan sien hoe staar hy na haar lang pikswart hare.
“Hi, Renaldo. Het die Nels al gery?” is al wat sy kan dink om te sê.
“Ja, hulle het gevra dat ek solank hier by die kinders bly totdat jy kom.”
Bella-Marié lê op die toeter. Sy probeer duidelik hulle gesprek saboteer, maar Clara ignoreer haar en kyk nie om toe die motor met ’n vaart wegtrek nie. Sy voel hoe die verleentheid op haar wange uitslaan toe Renaldo sy kop skud en die motor agterna kyk.
“Die Nels is hier weg met ’n kar vol rakette en coolboxes en goed, so dit gaan ’n laaaaaang oggend wees. Miskien moet ek hier bly en jou help,” bied hy aan.
Sy bloos nog meer en draai haar gesig weg. Wat gaan met haar aan? Hy laat haar knieë soos slap mieliepap voel. Solank hy dit net nie agterkom nie!
“Uhm, baie dankie, maar dis nie nodig nie.” Jig, sy’s ’n lafaard! Hoe kan sy so ’n wonderlike kans weggooi?
“O, oukei, laat ek dan net gaan check of Marcos orraait is.” Hy klink ’n bietjie teleurgesteld, maar begin langs haar in die paadjie opstap. Sy skouer skuur teen hare en dit stuur ’n salige rilling deur haar lyf. “Ek hoop my boetie gedra hom en gee jou nie soveel moeilikheid soos daai ses Nelletjies nie. Heng, saam met Marcos is dit sewe laaities! Dis nie speletjies nie. Hoe cope jy?”
Haar wange gloei teen dié tyd warm genoeg om ’n veldbrand te stig, en dit voel of haar gedagtes soos ’n tuimeldroër in die rondte draai. As sy net aan iets slims kan dink om te antwoord!
“Hy’s darem nie so stout soos die Nels nie,” jok sy, en bly liewer stil oor Marcos wat die vorige Saterdag die hond probeer inspuit het.
By die deur gaan staan Renaldo met sy arms teen die kosyn sodat sy nie by hom kan verby kom nie. Links van die deur loer die oudste Nel-tweeling, Fransie en Tobie, vir hulle agter die speelkamer se gordyne uit.
“Sal jy vanaand saam met my gaan fliek?” vang hy haar onkant. Sy donker oë is hier naby haar en sy ruik lemoenkougom op sy asem.
Fransie en Tobie maak soengeluide agter hom in die gang.
“Vanaand? Fliek? Uhm … uhm …” stotter sy.
“As jy nie wil nie, kan jy maar so sê. Ek weet jou ma hou nie …”
“NEE! Ek bedoel, nee, sy’s nie my ma nie, sy’s my stiefma. Ek bedoel ja, ek sal graag wil gaan! Wat gaan ons kyk?” Sy wonder of sy te oorgretig klink. En hoekom praat hy van Bella-Marié? Sy hoop nie haar stiefma het al vir hom een van haar berugte “talks” gegee nie.
“Die nuwe Hunger Games begin vanaand. Ek sal jou ma vra en jou kom oplaai. Die halfnege-show?”
“NEE! Ek bedoel, nee, moenie my stiefma vra nie. Sy sal NOOIT ja sê nie. Kry my liewer so net ná agt by die peperboom aan die einde van ons straat.” Want vanaand gaan sy uitslip. Bella-Marié gaan NIE híérdie geleentheid vir haar bederf nie!
“En nou? As jy die tyd van die dag hare was?” wil Bella-Marié weet toe Clara teen laatmiddag haar handdoek buite wil gaan ophang.
“Ek het vanoggend baie gesweet,” praat sy ’n halwe waarheid en glip vinnig by die agterdeur uit. Sy gaan maak ook seker die klein hekkie straat toe is nie gesluit nie.
Net vóór agtuur maak sy verskoning. Sy het haar japon bo-oor haar klere aan.
“Ek gaan in my kamer lees.”
“Ja, ja!” Bella-Marié kyk gesteurd op waar sy sit en TV kyk, en waai met haar hand soos iemand wat ’n lastige vlieg wegwaai. Vir een keer is Clara bly die TV is vir Bella-Marié belangriker as haar stiefdogter.
Sy sluit haar kamerdeur en skud haar hare los. Net ’n bietjie lip gloss en ’n paar vinnige klappies teen hierdie bleek wange, dink sy. Jig, as haar vel net nie so uitgebleik gelyk het nie. Maar hopelik gee die rooi lint in haar hare darem ’n bietjie kleur. Sy klim versigtig deur haar venster sodat haar donkerblou rok nie vuilsmeer nie.
Renaldo wag al op die hoek, en toe sy naderkom, klim hy van sy motorfiets af en gee vir haar ’n valhelm. Sy hand raak aan hare.
“Hi. Jy lyk awesome!” Sy donker oë skitter. “Het jy maklik uitgeslip?”
Sy knik liewer net, te bang hy hoor hoe kortasem sy is van opgewondenheid.
“Het jy al bike gery?”
Sy skud haar kop en hy help haar om die valhelm op te sit. Spesery-naskeermiddel en lemoenkougom word skielik haar gunsteling geure.
“Hou vas,” sê hy voor hy die motorfiets aanskakel, en trek haar hande stywer om sy ribbes. Verbeel sy haar, of kan sy sy hart voel klop?
Hulle sit amper heel agter in die fliek, en ná pouse hou hy haar hand vas. Whêla-kepêla, sê sy in haar gedagtes vir Bella-Marié.
“Dankie vir ’n lekker aand,” groet hy toe hy haar ná fliek weer by die peperboom aflaai. “Is jy seker ek kan nie saam met jou tot by die huis loop nie? Sê nou jou stiefma …”
“Nee, ek sal orraait wees, dankie,” keer sy vinnig. Sy’t nogal gehoop hy sal aandring, en dat dit vir hom meer as net ’n “lekker” aand was, maar daar’s nie juis tyd om nou daaroor te tob nie. Sy moet liewer hoop en bid Bella-Marié het nie na haar gesoek nie.
Die res van die naweek teer sy op die herinneringe van haar aand saam met Renaldo, en teen Maandagmiddag begin sy die moontlikheid oorweeg om haar pa te oorreed om haar ook na die dorpskool toe te stuur. Daar sal sy ten minste vir Renaldo kan sien. Die privaatskool se kinders is skielik almal so boring! Sodra haar pa volgende maand huis toe kom …
“Ek gaan met jou pa praat wanneer hy volgende week terug is,” spring Bella-Marié haar die middag ná skool voor. “Dis tyd dat jy koshuis toe gaan en leer om jou soos ’n sestienjarige kind te gedra. Ek wil nie met jou vroeg-ryp-vroeg-vrot gevolge opgeskeep sit nie!”
Clara dink haar brein tot pulp om uit te werk wat Bella-Marié so omgekrap het. Dit kan nie wees dat sy uitgevind het van Saterdagaand se fliek nie, want dan sou sy teen dié tyd seker al die welsyn laat kom het of vir haar wat Clara is, in ’n klooster laat opsluit het. Maar wat anders kon haar so die joos in gemaak het?
Om alles erger te maak, hoor sy ook niks van Renaldo nie. Hulle was stupid om nie mekaar se selfoonnommers te kry nie, dink sy. Vir die eerste keer begin sy uitsien na Saterdae se kinders oppas, met die hoop om hom weer te sien, maar dis nou eers Maandag!
Dinsdag probeer sy vir Bella-Marié oortuig om ná tennisoefening by Balanço’s Supermarket te stop sodat sy kan koeldrank koop. Miskien, net groot miskien, is Renaldo in die winkel.
“En jou verder in jou kwaad sterk?” verongeluk Bella-Marié vinnig haar plan. “Hier’s eerder vir jou ’n vrug,” grynslag sy sarkasties en hou ’n rooi appel wat sy uit ’n sportsak haal na haar toe uit. “Dis in elk geval gesonder en ons is amper by die huis, dan kan jy maar water drink.”
Dis so half-en-half ’n bevestiging vir Clara dat Renaldo wel iets te doen het met Bella-Marié se slegte bui. As sy net kan uitvind wat.
Teen Woensdag begin die twyfel aan haar vreet toe sy nog steeds niks van hom hoor nie. Dalk het hy besluit sy is nie die meisie vir hom nie; dalk was sy te kortaf toe hy haar ná die fliek huis toe gebring het; dalk is daar iemand anders wat nie so ’n snob-ma het soos sy nie; dalk is haar verskriklike wit vel en gitswart hare te popperig vir hom; dalk, dalk, dalk, dalk! Wat gaan “dalk” haar help?
Donderdag sleep eindeloos verby, en teen Vrydagaand is sy vas oortuig Renaldo het haar afgeskryf. Saterdagoggend is sy gereed om enige verskoning