Liefde is ’n sprokie. Fynbosskrywers
hulle by die venster uithang, glip Lila stilletjies agter die deur uit en gaan sit by haar bank. Die skoolklok lui en die klas word vol.
Nerd! Die woord maal deur Lila se kop. Sy is anders as die ander kinders in haar klas. Sy ís ’n nerd! ’n Mens kan maar sê dis op haar voorkop getatoeëer.
Hulle kunsjuffrou kom die klaskamer binne. Lila se oë blink sommer weer. Kuns is haar lekkerste vak. En haar kunsjuffrou is so cool; Lila kan haar verkyk aan hoe sy aantrek; anders as die koekerige ryk vroue daar bo teen die berg, dink sy vermakerig en voel sommer stukke beter.
“Kinders,” sê Juffrou entoesiasties, “die graadtiens gaan later vanjaar ’n entrepeneursdag hou. Van elkeen word verwag om ’n projek aan te pak waarmee julle kan spog en woeker. Julle mag ook in groepies werk. Daar is ’n groot prys op die spel.”
Sommer gou ontstaan ’n hele paar groepe. Daar word opgewonde en ywerig planne beraam. Niemand nooi Lila om iets saam met hulle te doen nie.
Ná skool stap sy haastig huis toe. Sy vermy altyd die fietsloods, want tussen almal wat skarrel om hulle fietse te kry, is daar ’n ou met die mooiste swart hare en bruin oë. Die hunk, soos die meisies hom noem. Gerbrand, die matriek-ou, na wie sy ook nie kan help om te loer nie. Maar sy is doodbang hy sal haar raaksien; doodbang vir die spot in sy oë wanneer hy haar op en af bekyk soos die meeste kinders maak.
Lila sug. Almal mag dalk dink sy is eksentriek soos haar tante, maar diep binne-in droom sy ook van ’n prins. En van lankal af droom sy oor Gerbrand.
Daardie middag terwyl sy haar peettante help soek na ’n sekere soort bossie vir haar kruiemedisyne, vertel Lila haar van die skoolprojek.
“Ek weet nie wat om te doen nie, Tante. Almal is in groepies wat saam aan ’n projek werk. Wat kan ek tog maak om te verkoop?”
Tante Dalia kom regop. Sy kyk na Lila en vra: “Wat kan jy die beste doen, Lila?”
“Ek kan kitaarspeel soos ’n gypsie en ek kan sing soos ’n nagtegaal. Maar dit wat ek die heel beste kan doen, is skilder.”
“Nou toe, soos ek jou altyd geleer het, maak ’n plan.”
Min het Lila geweet dit was die laaste raad wat haar tante haar ooit sou gee – daardie nag is sy in haar slaap oorlede. Lila kan nie onthou hoe sy deur die laaste paar weke gekom het nie, maar is dankbaar sy kon darem haar tante se huisie erf en saam met ’n vriendin van haar tante daar bly.
Die buurt se mense het haar gehelp; hulle het vir haar kos aangedra en raad gegee oor hoe om kop bo water te hou. Uit dankbaarheid vir wat haar tante vir hulle gedoen het met haar wonderlike kruie, het hulle Lila oorlaai met liefde.
Maar vanoggend voel Lila haar tante sou wou hê sy moet met haar lewe aangaan. Sy onthou haar tante se woorde: “Lila, ek kan nie vir jou wêreldsgoed nalaat nie, maar onthou altyd, geluk lê binne-in jouself. Dis hoe jy na die lewe en omstandighede kyk wat jou gelukkig en suksesvol sal maak.”
En skielik besef Lila – dis haar tante se nalatenskap aan haar. Sy onthou nog iets wat haar tante gesê het: “Doen wat jy die beste kan doen.”
Sy dink aan ’n slim plan.
In die bo-dorp is daar ’n groot jol by een van die mooi huise. Musiek speel oorverdowend en die jongklomp geniet hulle gate uit.
“Jis, ou Gerbrand, jy kan vanaand die mooiste girl in die dorp kies om saam met jou matriekafskeid toe te gaan. Toe,” daag sy maats hom uit, “niemand sal vir jou nee sê op jou verjaarsdag nie.”
Gerbrand, die coolste ou in die skool, staan tussen die meisies en geniet hulle aandag. Hulle is almal baie mooi. Hy het saam met hulle grootgeword hier teen die berg waar hulle in duur huise woon. Sy maats por hom aan:
“Toe, vra een van hulle, kyk hoe check hulle jou uit!” Die ouens lag stuitig.
Gerbrand kyk rond. Ja, die meisies is beeldskoon, dink hy, maar hulle lyk almal vir hom op ’n manier eenders. Hulle het alles van die beste, die mooiste klere en genoeg sakgeld, maar miskien is geld en besittings vir hulle té belangrik. Dis al waaroor hulle praat; dis wat hulle gelukkig maak. Hy lag maar saam en gaan vra sommer die naaste meisie om met hom te dans.
Lila sit by haar tafel en beplan haar projek vir entrepeneursdag, toe daar ’n klop aan die deur is. Sy sien eers die kind voor haar, en dan, agter hom, kyk die twee mooiste bruin oë vas in hare. Gerbrand staan met die kind se hand in syne.
“Die outjie het in die straat geval en sy voet lelik seergemaak. Toe ek hom wou help, het hy gesê ek moet hom na jou toe bring.”
Dis sowaar sý oë en sý stem, dink Lila verbaas en kan vir ’n paar sekondes nie roer nie. Maar dan hou die seuntjie sy voet na haar uit. Sy toon bloei erg.
“Hy het gesê jy sal sy toon gesond kan dokter.”
Lila gaan haal haar tante se salf. Haar hande bewe, want Gerbrand bly langs haar staan totdat sy die kind se toon klaar verbind het.
Toe hulle groet kyk sy hulle agterna; sy kyk hóm agterna en sug.
Lila besluit om miniatuur-skilderye te maak. Sy gaan dit baie spesiaal maak. In elke skilderytjie gaan die gesig van ’n kind in hulle skool wees.
Die volgende dag vra sy vir die kantoorjuffrou ’n naamlys van al die kinders in die skool, met hulle foto’s daarby. Sy begin dadelik. Sy druk haar verfkwas in helderkleurige verf. Tot laat in die aande skilder sy die een na die ander gesig op ’n houtbordjie. Sy teken ’n raam om elke gesig en skryf ’n naam daarby.
Toe Gerbrand weer een middag met sy bergfiets in die natuurreservaat gaan oefen, ry hy verby die huisie van die meisie waarheen hy die kind met die seer toon geneem het. Sy bly in sy gedagtes. Dit moet darem swaar wees om in so ’n klein plekkie te woon, dink hy, maar sy lyk gelukkig.
Hy wonder nog oor haar, toe hy die strelende klanke van ’n kitaar hoor. Hy stop en sien haar op die stoeptrappies. Sy sit vooroor gebuig, haar hare hang soos ’n goue gordyn oor haar gesig. Die musiek is sag, gevoelvol. Hy gaan staan agter ’n struik sodat sy hom nie moet sien nie. Die meisie is slim, het hy gehoor, en baie talentvol. Sy is anders as die meisies wat hy ken.
Eers nadat sy weer by die huis in is, ry hy stadig verder.
Entrepeneursdag breek aan. Almal wat deelneem stal hulle ware uit. Daar is tuisgemaakte lekkers, kleinkoekies en vrugtesap te koop. Van die seuns het draadkarre en interessante wetenskaplike uitvindsels gemaak. Tafels kreun onder die mooiste krale, juweliersware en interessante naaldwerkitems. Daar is selfs een met tweedehandse boeke.
Die skoolgrond wemel van mense uit die omgewing.
Eenkant staan Lila by haar tafel. Die mense stap loer-loer verby, maar dan roep ’n vrou skielik hard uit: “Kom kyk! Hier’s ’n skildery van my dogter!”
Mense staan nuuskierig nader.
“Hier’s een van my ook,” roep ’n meisie opgewonde.
Die mense stroom na Lila se tafel. Hulle koop skilderytjies en bestel nog. Lila kyk tevrede na die geld in haar boksie.
“Kan ek ook my skilderytjie kry?” Sy kyk op, vas in die donker oë.
“Ek is jammer, maar joune is reeds verkoop,” stamel sy en bloos bloedrooi terwyl Gerbrand teleurgesteld na haar kyk. “Maar ek sal nog een maak as jy wil,” bied sy aan en skryf die bestelling in haar boekie. Hy weet net nie hoeveel meisies het reeds ’n skilderytjie van hom bestel nie.
Gerbrand gaan staan eenkant en kyk hoe Lila se tafel leeg raak. Sy dra ’n los blommetjiesrok, soos ’n regte outydse hippie. Sy het tekkies aan met ’n groen kous aan een voet, en ’n pienk kous aan die ander. Haar lang hare hang in vlegsels langs haar gesig af. Sy lyk outyds en snaaks. Sy is nogal mooi, dink hy.
Toe alles verkoop is, stap Lila kantoor toe om verslag van haar verkope te doen. In haar boekie is honderde bestellings wat haar nog lank gaan besig hou.
Terwyl sy aanstap huis toe, dink sy aan Gerbrand. Haar hartklop versnel. Hy het gevra of hy