Ena Murray Keur 8. Ena Murray
ook al mag wees wat agter hierdie dinge sit, jy kan vir hom gaan sê dat ek nie van plan is om my as proefkonyn vir ’n kranksinnige se proefnemings beskikbaar te stel nie – al kos dit ook my lewe.”
Anton leun ook vorentoe, en die twee mans kyk mekaar waterpas in die oë.
“Dit sal nie help om waarskuwings te rig nie, Jan. Jy weet dat jy magteloos is. Jy is besig om te bluf – jouself ook.”
Daar is ’n uitdaging in sy oë, en hoewel Jan uiterlik niks verraai nie, weet hy dat Anton gelyk het. Hy, hulle almal is magteloos. Wat ook al op hulle wag, hulle sal dit nie vryspring nie, behalwe as daar ’n wonderwerk gebeur – en op hierdie oomblik is Jan nie geneig om te veel dáárop peil te trek nie. Maar hy gaan hierdie man dit nie laat agterkom nie. Daarom antwoord hy nou kil: “Dink jy so? Ons sal sien.”
Hy staan op. Sonder om te groet verdwyn hy in die gang af, terwyl Anton agterbly, sy oë peinsend, amper toe.
Hy roer nie toe die stem van sy gasheer gedemp oor die luidspreker kom nie. Toe dit stil is, staan hy op en stap nie na sy kamer nie maar by die voordeur uit.
Irma is net toevallig besig om haar kamer se gordyne toe te trek. Sy het hulle vroegaand oopgetrek, omdat sy benoud gevoel het. Maar gedagtig aan die vorige nag se gebeure, besluit sy om dit liewer weer toe te trek. Sy merk met verligting dat die stukkende ruite en geboë ysterstawe weer herstel is, hoewel dit maar ’n skrale troos is. Die “ding” wat dit oopgebuig het, het duidelik genoeg getoon dat hy, ten spyte van die voorsorgmaatreëls, in staat is om by die venster in te kom. Dis net toe sy die gordyne wil toetrek dat sy die skaduwee teen die muur sien val, en sy deins terug. Effens agter die gordyne verskuil, loer sy na buite en trek haar asem in toe sy die gestalte herken wat ligvoets en geruisloos in die rigting van die agterste hekke by haar venster verbystap.
Toe sy eindelik omdraai en in haar bed klim, storm die koue angs soos ’n monster op haar af. Anton was die vorige nag ook buite toe die “ding” by haar venster was.
En Anton is vannag weer buite …
9
Koud van angs begewe Irma haar na haar bed. Tot haar verligting gebeur daar egter daardie nag niks nie. Sy is so uitgeput dat sy, ten spyte van haar vrese, soos ’n klip slaap. Toe sy weer haar oë oopmaak, sien sy die son in warm strale teen haar gordyne val. Iets het haar wakker gemaak. Dan hoor sy dit weer … ’n klop aan haar deur, terwyl dit terselfdertyd oopgestoot word. Emerit kom die kamer binne.
“Irma, ek is jammer om jou wakker te maak. Ek was vroeg vanoggend al hier, net nadat ons deure oopgesluit is, maar jy het so lekker geslaap dat ek jou nie wou steur nie.”
“Kom gerus binne, Emerit. Kyk hoe hoog sit die son al. Jy kon my maar die eerste keer al wakker gemaak het, want ek het lekker geslaap. Ek kan byna nie glo dat die nag verby is nie. Ek was gisteraand te bang om te kom slaap, maar gelukkig het daar nie weer iets gebeur nie.”
Sy bly stil en kyk Emerit skerp aan toe sy moeg oor haar oë vee en op die voetenent van die bed gaan sit. “Dit lyk nie of jy ’n goeie nagrus gehad het nie, jong. Jy is bleek. Het daar iets gebeur?” vra sy onrustig en kyk die meisie, wat skielik in trane uitbars, ontsteld aan. “Emerit! Wat is dit? Hoekom huil jy?”
Emerit wend ’n dapper poging aan om haar snikke onder beheer te kry, en fluister hees.
“Carlyle … hy …” Sy sluk swaar. “Carlyle is nog nie terug nie, Irma. Ek … ek het verlede nag niks geslaap nie. Vanoggend vroeg toe die huiswerker ons kamers oopsluit, het ek dadelik na sy slaapkamer gegaan. Hy is nog nie terug nie.”
Irma kyk haar geskok aan en klem haar hande magteloos saam. Sy soek na woorde waarmee sy Emerit kan troos, maar dit wil nie kom nie. Haar oë rus simpatiek op die geboë, rukkende skouers, en al wat sy kan doen, is om troostend oor hulle te streel.
“Ek is so jammer, Emerit. Maar jy mag nie moed opgee nie. Miskien … miskien kom hy vandag terug,” sê sy sag. “Jy moet sterk wees, ter wille van Carlyle. As jy nou ingee, sal jy hom nie kan help as hy jou hulp skielik nodig kry nie.”
Emerit kyk met betraande oë op.
“Maar wat kan ek vir hom doen? ’n Mens is so magteloos!” roep sy uit. “Ek kan net sit en wag, in die hoop dat hy wel sal terugkom.”
“Dan is daar nog altyd iets wat jy vir hom kan doen – vir hom wag. Kom. Kom was jou gesig en trek jou aan. Ek sal my ook gou aantrek, en dan gaan ons ’n entjie stap. In die helder son lyk dinge miskien nie so donker nie.”
Emerit gehoorsaam, en ’n rukkie later stap hulle die woonvertrek binne. Dis amper tyd vir ontbyt, maar Emerit sê dat sy geen eetlus het nie. Nietemin staan Irma daarop dat sy eers iets moet eet.
Dis toe hulle van die tafel af opstaan dat Anton die vertrek binnestap. Emerit bly stilswyend staan, terwyl Irma gespanne wag.
“Goeiemôre.”
Anton se stem klink heeltemal normaal, maar ’n skok trek deur Irma toe sy vlugtig na Emerit kyk. Die meisie se oë is vol gloeiende haat op hom gerig, en sy beantwoord nie sy groet nie. Dan draai sy om en stap haastig na buite, gevolg deur Irma. Anton de Woud bly op dieselfde plek staan, terwyl sy blik hulle volg – maar op sy gesig of in sy oë is daar niks wat verraai wat binne-in hom aangaan nie.
Jan kyk hom vlugtig aan toe hy by hom verbystap en aan tafel gaan sit, maar hy doen geen moeite om vir die ander môre te sê nie. Ná ’n oomblik hoor hy Anton op sy plek plaasneem, maar hy kyk nie op nie.
Dis ’n kwartier later dat Jan hom by die twee meisies voeg waar hulle besig is om in die rigting van die twee agterste ysterhekke óm die huis te stap.
“Jan, Carlyle is nog nie terug nie,” sê Emerit dadelik, en hy knik.
“Ja, ek weet.” Hy kyk na die toring wat aan hul regterkant lê, en hulle volg sy blik.
“Dink jy hy is dáár?” vra Irma, maar hy trek sy skouers op. “Ek twyfel. Ek dink eerder hy word in die ondergrondse laboratorium gehou.”
Vinnig flits Irma se oë na die lae koppie ’n paar honderd meter verder aan hul linkerkant.
“Dit klink so … onmoontlik dat daar werklik ’n laboratorium in daardie rantjies gehuisves word,” sê Irma fluisterend, asof sy bang is om te hard daarvan te praat.
Jan pers sy lippe gespanne saam.
“Wel, dit ís so. Ek het gisteraand nog daaraan getwyfel, maar van vanoggend af is dit ’n sekerheid by my dat Carlyle wel die waarheid gepraat het.”
“Hoekom? Het daar iets gebeur?” vra Emerit vinnig.
“Ja. Ek het gister my kamerdeur se slot ook buite werking gestel en gisteraand …” Irma se hart klop swaar. Sy weet wat gaan volg. “Gisteraand het ek Anton se kamerdeur dopgehou. Ek het hom gevolg totdat hy deur hierdie hekke is en hulle weer toegemaak het. Hy het in die rigting van die koppie gesluip. Ek kon hom nie verder volg nie, want ek kon die hekke nie oopkry nie. Maar nou weet ek dat Carlyle daardie storie nie uit sy duim gesuig het nie. Anton de Woud weet hoe om hierdie hekke oop te maak. En hy het in die rigting van die koppie verdwyn, presies net soos Carlyle gesê het toe hý hom gevolg het. Daarom glo ek nou ook wat Carlyle van die laboratorium vertel het.”
En jy glo ook dat Anton kop in een mus is met ons gasheer, dink Irma, en staar wesenloos op haar hande af. Op hierdie oomblik het sy nie die moed om enigiemand in die oë te kyk nie.
“Jou kamer is aan die voorkant van die huis, Irma. Het jy niks gewaar nie?” vra Emerit reguit, en die angs in haar hart oor Carlyle maak haar blind vir die wreedheid van haar vraag.
Irma byt haar onderlip vas om die trane van hartseer en wanhoop te keer. Dan kyk sy op en erken in ’n hees fluistertoon: “Ja. Ek het hom ook gesien. Hy het onder my venster verbygeloop.”
Met ’n snik op haar lippe draai sy om en stap haastig van hulle af weg, terwyl Jan sissend sag sê: “So ’n vuilgoed! As ek net genoeg bewyse teen hom kan kry, breek ek sy nek!”
Emerit