Ena Murray Keur 9. Ena Murray
en sy het intuïtief geweet dit was in opdrag van dokter Wagner. Selfs Fritz wou nie juis iets kwytraak nie. Sy kon later gil van pure frustrasie. Maar noudat die oomblik aangebreek het, is sy bang … ontsettend bang.
Eindelik sak haar oë af en sy staar na die vreemde vrou wat uit die spieël na haar terugkyk. Daar is niks wat sy herken nie, behalwe die oë. Net die grys oë het dieselfde gebly. Maar die res …
Sy trek haar asem stadig, moeisaam in. Sy kyk na die gesig van ’n vreemde maar beeldskone vrou. ’n Volslae vreemdeling. Sy het hierdie vrou nog nooit gesien nie. Nie eens die haarkapsel het dieselfde gebly nie. In die afgelope maande het haar hare lank gegroei en nie sy of enigiemand anders het daaraan gedink om dit te laat sny en in die ou kapsel te kam nie.
Die grys oë bestudeer die vreemde gesig voor haar. Dis ’n skraal, fyn gesiggie met klassieke gelaatstrekke wat na haar terugkyk, met golwende lang hare wat tot oor haar skouers hang. Dis ’n asemrowende mooi gesig wat voor haar oë in ’n spieëlbeeld vasgevang is, ondanks die merkies van die operasies wat nog duidelik sigbaar is.
Asof van ver hoor sy sy stem na haar aankom. “Die merkies sal mettertyd heeltemal verdwyn. Oor sowat ’n week of twee sal dit met die regte grimering glad nie meer sigbaar wees nie.” Sy bly staar en ná ’n rukkie gaan die emosielose stem voort: “Wat die res betref, hoef jy nie eens in ’n spieël te kyk nie. Die vet het reeds lankal verdwyn, soos jy seker self al agtergekom het. As jy in die toekoms reg eet, sal jy nie weer gewigsprobleme ondervind nie. Eintlik is jy nou na my smaak te maer, maar ek weet natuurlik nie hoe Eugene Minnaar sy … e … vriendinne verkies nie.”
Haar oë rek geskok en sy laat die spieël sak. Hy draai om, beduie met die hand. “Dit kan nou maar hier bly. Ek veronderstel jy sal graag na jouself wil kyk terwyl jy jou planne agtermekaar kry.”
“Watter planne?”
Sy hand is steeds op die deurknop. “Jou toekomsplanne, natuurlik. Jy het mos besliste planne met jou en jou suster se man, nie waar nie?”
Klaus Wagner laat Petra weer eens verslae, woedend en verneder agter. Sy stoot die spieël van haar af weg, spring op van die bed en begin rusteloos rondstap. O, daardie man! Hy het daarin geslaag om al die vreugde wrang te laat smaak wat sy op hierdie oomblik behoort te voel.
Dan stoot sy haar ken uit. Na die duiwel met die ewige dokter Wagner en wat hy ook al dink of voel. Dis bitter swaar en pynlike maande wat agter haar lê. Maande van vrees, frustrasie en hartseer soos sy nog nooit geken het nie. Maar sy het deurgedruk met ’n doel, en nie hy of enige ander mens sal haar nou daarvan laat afsien nie. Sy tel weer die spieël op.
Ek is mooi, asemrowend, dink sy byna koorsig. Klaus Wagner het woord gehou. Ek is mooier as Paula. Dan sak haar blik af na haar liggaam. Tot nou toe het sy kwalik daaraan aandag gegee. Sy was bewus daarvan dat sy baie gewig verloor het. Haar eetlus was swak terwyl sy deurtrek van die pyn was. En nadat die ergste pyn begin verdwyn het, was dit asof die ou behoefte aan kos vir goed verdwyn het. Sy was ook bewus daarvan dat hulle haar ’n spesiale dieet laat volg het, ’n dieet wat nie moeilik was om vol te hou nie. Sy vat haar nagklere agter haar rug saam en wat sy sien, laat haar na haar asem snak. Haar lyf kan nou by dié van haar pragtig geboude suster kers vashou! En met die regte grimering en klere behoort sy haar suster dalk nog die loef te kan afsteek!
Sy tel weer die spieël op. Sy kan dit nie glo nie! Dan versomber die oë wat na haar terugkyk. Klaus Wagner het hierdie volmaakte prentjie ’n mooi, leë gesiggie genoem. Dan glimlag sy skrams. Dis wat hý dink! Hy weet nie dat sy al die jare ’n slim kind op skool was nie en ’n ewe skrander teatersuster. Hy weet nie dat sy in dié een opsig haar pragtige suster uitgestof het nie. Maar nou is daardie aspek nie van belang nie. Wat van belang is, is haar mooi gesig en slanke liggaam – dis mos waarin mans belangstel, dan nie? Waarin Eugene sal belangstel wanneer hulle mekaar weer van aangesig tot aangesig sien.
’n Wilde opgewondenheid pak haar beet. Maar sy moet die prentjie vervolmaak. Daar het nog ’n stukkie skaafwerk oorgebly. In die verlede, toe sy nog lelik en vet was, het sy geen moeite gedoen om te leer hoe ’n meisie haar reg grimeer nie. Sy kan ook net so effentjies dans, want sy het selde ’n maat gehad. En sy gaan ook leer tennis speel. Sy sal haar suster oortref op elke gebied waarin sy uitgeblink het. Dit behoort baie interessant te wees, dink sy en besef nie dat haar lippe op dié oomblik byna op dieselfde siniese wyse vertrek as dié van die vermaarde dokter nie. Ja, dit behoort baie interessant te wees om op gelyke voet met haar suster mee te ding. Dit behoort te vergoed vir al die maande van eensame afsondering en smart.
Tot haar verbasing en latere ongemak sien sy haar dokter, soos sy aan hom dink, twee dae lank glad nie.
“Waar is dokter Wagner? Is hy weg?” wil sy die derde dag van Fritz weet.
“Nee. Hy is hier. Hoekom?”
“Nee, ek … ek het gedink hy is dalk weg.”
“O, nee, hy is beslis hier. Wat deesdae met daardie man aangaan, sal ek graag wil weet. Ons moet net mooi in ons spoor trap. Ek het nooit geweet hy kan so humeurig word nie.”
Petra frons en haar ongemak neem toe. Volgens haar eie en ook die res van die kliniek se mening is sy gereed om huis toe te gaan. Maar die grootbaas het haar nog nie formeel kom ontslaan nie. Sy kry amper die indruk dat hy skoon vergeet het sy is nog in sy kliniek. Sy het besluit om hom vandag te gaan spreek as hy nie opdaag nie, maar sy voel effens lugtig noudat Fritz haar vertel het hy is deesdae soos ’n beer met ’n kopseer.
Dan besluit sy. Wat die groot dokter ook al pla, dit het niks met haar te doen nie. Sy is ’n pasiënt en sy betaal hom goed genoeg om aandag en hoflikheid van hom te verwag. Enkele oomblikke later klop sy aan sy kantoordeur in die kliniek en stap binne.
Sy vererg haar opnuut toe hy geen woord sê nie en haar net sit en aankyk asof sy iets is wat die kat ingedra het.
Hy lyk beslis soos ’n ou beer, dink sy vlugtig toe sy teen sy hewige frons vaskyk. Sy trek haar kamerjas werktuiglik stywer om haar, asof dit haar teen die deurdringende blik sal beskerm. Sy is bewus daarvan dat haar kamerjas seker nou drie keer om haar kan gaan, maar aangesien hierdie meneer so duidelik in die verlede getoon het ’n vrou se uiterlike laat hom koud, steur sy haar ook nie daaraan hoe sy nou vertoon nie.
“Die berg het toe maar besluit om na Mohammed te kom.” Sy kan dit nie verhelp om sarkasties te wees nie, maar as sy verwag het hy sou reageer, wag sy vergeefs. Haar ergernis neem met nog ’n graad toe. “Ek het net kom hoor … is ek nog ’n pasiënt hier of nie?”
“Jy is.”
Sy sluk vinnig. As hy eers met hierdie meerderwaardige nuk van hom begin …
“Regtig? Ek het gedink ek is al twee dae gelede ontslaan, want …”
“Jy is nie.”
Sy trek haar asem in, kyk onverskrokke in die koue oë. Sy het nou al twee dae gehad om aan haar nuwe self gewoond te raak, en haar selfvertroue het toegeneem. Wat meer is, sy is nie meer verleë oor hierdie man nie.
“Fritz dink ek is gereed vir ontslag en ek ook …”
“Dokter Fritz Kunneke se mening is nie gevra nie,” word sy in die rede geval, met die nadruk op die “dokter”. “Joune ook nie.”
Sy trek haar asem in. Hierdie man was nog nooit oorvriendelik met haar nie, maar sy optrede teenoor haar word elke keer erger. Hy is byna openlik onbeskof!
“Daar is geen rede hoekom ek langer hier moet bly nie.” Hy is stil en sy vervolg kwaad: “Dit kos net geld …”
“Is joune op?”
“Nee. Maar dis onnodig.”
“Ek sal daaroor besluit.”
“Ek wil uitgaan. Ek het beter dinge om te doen as …”
“Soos om jou suster se man te gaan afvry, byvoorbeeld?”
“O! Jy … kan net aan een ding dink!”
“Soos jy. Jy het my aangesteek.” Skielik is hy meer spraaksaam. “Met