Ena Murray Keur 9. Ena Murray
jou maagvet vanself weggaan. Ek is hier vir mense wat my werklik nodig het, nie vir vet, ryk, ledige vroumense wat hul vriendinne se mans wil verlei nie.”
O nee! Sy sal hom nooit vertel nie. “Is ons klaar vir die dag?”
Hy knik en sy sien sy gesig verstrak. Sy stap uit en wonder hoe sy hierdie lang naweek gaan omkry tot Maandag.
“Petra …” Hy kom tot langs haar. “Jy kan die naweek eers huis toe …”
“Nee dankie. Ek bly liewer.”
Sy oë is stip, gesluier terwyl hulle haar die gang af volg.
Hulle lyk weer só toe sy Maandagoggend stiptelik om agt-uur die teater binnegestoot word. Haar oë ontmoet die paar bokant die masker.
“Ons het die keerpunt bereik. Jy kan nog omdraai as jy wil.”
“Ek wil nie omdraai nie. Gaan voort.”
Sy sluit haar oë toe sy sien hy knik vir dokter Bouwer, die narkotiseur.
6
In die daaropvolgende weke en maande ondervind Petra alles waarteen Klaus Wagner haar gewaarsku het.
Dae volg waarin sy haar in ’n hel van pyn en marteling bevind. Daar kom selfs tye dat sy met haar pa saamstem … sy het ’n groot dwaasheid begaan.
Maar soos dokter Wagner ook gewaarsku het, sy was verby die keerpunt. Van omdraai was daar nie sprake nie.
Wat sy nie weet nie, is dat die hele Wagner-kliniek, dokters én verpleegpersoneel, in byna ademlose afwagting verkeer. Hulle het al baie wonderwerke in hierdie kliniek sien gebeur – wonderwerke deur ’n meesterchirurg se hande bewerkstellig. Verdraaide, verwronge karikature het al by hierdie kliniek as normale mense uitgestap. En die man agter dié wonderwerke stel dit duidelik dat hy bloot die instrument is, dat sy hande deur die Hoër Hand gelei word.
Dat Klaus Wagner met die uitsonderlike gawe geseën is om dit wat krom is weer reguit te maak, is nie te betwyfel nie. En nou, die eerste keer, is daardie bekwame hande gebruik om ’n normale mens meer as normaal te maak – en die hele kliniek hou asem op.
Soos alombekend, is Klaus Wagner nie te vinde vir sulke operasies nie. Dit druis teen sy beginsels in om te probeer verbeter op dit wat God geskape het. Daarom het hy tot dusver geweier om aan “vroulike ydelheid” toe te gee. Maar hierdie keer het hy … en wat gaan die resultaat wees?
Maande lank hang ’n vraagteken oor die eindresultaat. Ook sy beweegrede vir die reeks operasies is vir sy kollegas ’n raaisel. Wat het hom oorreed om in die geval van Petra Prinsloo ’n uitsondering te maak?
Hulle het vergeefs hierdie vraag aan hulself en aan mekaar gestel, want die enigste persoon wat dit kon beantwoord, was besonder swygsaam. Ook in dié opsig het hy hierdie pasiënt anders gehanteer as enige ander. Hy het haar nie met sy kollegas of verpleegpersoneel bespreek nie. Sy is duidelik net sý pasiënt, en net in die operasiesaal het hy sy kollegas se hulp benodig. Die enkele kere dat hulle dit gewaag het om die een of ander opmerking oor pasiënt Prinsloo te maak, was sy stem kortaf en het hy duidelik getoon hy wou haar geval nie graag bespreek nie.
Hierdie byna “kleinserigheid” oor die Prinsloo-geval het Fritz en Alf verstom gelaat. Nog altyd het hierdie drie soos een man saamgewerk met elke pasiënt wat in die kliniek opgeneem is. Hul kollegas daar buite het dikwels na dié drie as die drie musketiers verwys. Maar nou was daar vir die eerste keer ’n geval binne die mure van die Wagner-kliniek wat uitsluitlik hul leier s’n was.
Petra het egter in die weke wat stadig maande geword het, agtergekom dié dokter bly ’n man van min woorde. Die noodsaaklike word gesê, maar nooit word die streng professionele houding teenoor haar verslap nie. Vir die ander in die Wagner-kliniek word sy ’n ou bekende. Wanneer dokter Wagner se ronde verby is, word daar gou by kamer 44 ingeglip om oor ditjies en datjies te gesels as die tyd dit toelaat.
Ook Fritz, aangespoor deur sy hoof se eienaardige houding, word ’n gereelde besoeker aan kamer 44, natuurlik wanneer hy seker is die grootbaas is elders besig.
Op ’n dag glip hy weer by die deur in, net soos ’n stout skoolseun wat weet hy bevind hom op verbode terrein, en Petra se oë vonkel geamuseerd tussen die wit verbande deur. Van haar gesig is net haar oë, neus en lippe sigbaar.
“Hoekom lyk jy elke keer so skuldig wanneer jy hier inkom, Fritz?” vra sy reguit en noem hom gemaklik op die voornaam. In die maande wat verby is, het hulle groot maats geword en het Petra begin besef sy voel baie gemakliker in hierdie dokter se teenwoordigheid as in dié van die beroemde dokter Wagner.
Hy lag, kom langs haar bed staan, en soos dit sy gewoonte geword het, neem hy haar een hand in syne. “Jong, ek weet dis verspot, maar ek kan nie van die gevoel ontslae raak dat die grootbaas nie daarvan hou dat ek hier by sy sterpasiënt inloer nie.”
Haar lippe lag, maar daar is ’n effense somberheid in haar stem. “Jy is verspot, Fritz. Ek is allesbehalwe die baas se sterpasiënt. Sê liewer ek is ’n doring in sy vlees!”
Hy bly glimlag, maar daar is tog ’n ondersoekende blik in sy goedige oë. “Vertel my, hoe het jy dit reggekry om hom te oorreed om op jou te opereer? Hy het ’n broertjie dood aan hierdie soort operasies en tog het hy in jou geval ’n uitsondering gemaak. Wat het jy gedoen? Doepa in sy koffie gegooi of wat?”
Oënskynlik is dit alles maar net ’n ligte geskerts, maar albei is bewus van die ondertoon van erns wat in die gesprek skuil. Dis nie net Fritz wat nuuskierig is nie, die hele Wagner-kliniek sou baie graag wou weet wat die beweegrede was. Maar nog nooit het sy enigiets laat blyk nie. ’n Ligte fronsie verskyn tussen haar wenkbroue en haar blik dwaal weg van Fritz se vraende oë.
Sy weet nie hoekom nie, maar sy sal nie graag wil hê dat sy kollegas en personeel moet weet hul held het ook voete van klei nie, soos alle mense ’n swak plek in sy byna volmaakte pantser. Sy wil nie hê hulle moet agterkom die onbesproke Klaus Wagner is met geld om te koop nie.
Haar frons verdiep. Dis iets wat sy nie aan haarself kan verklaar nie. Die naaste wat sy aan ’n aanvaarbare verklaring vir hierdie onwilligheid kan kom, is dat sy hom tog lojaliteit skuld. Hy het bitter teen sy sin – daaroor bestaan daar geen twyfel nie – ingestem tot ’n “mooimaak-operasie”, soos hy daarna verwys. Sy is hom baie dank verskuldig. Daarom moet sy nie laat uitlek sy het hom ’n fortuin daarvoor betaal nie.
Maar van die oomblik dat hy ingestem het om haar te opereer, was sy bewus van ’n teleurstelling diep binne-in haar. Natuurlik was sy verskriklik dankbaar en verlig, maar die feit dat ’n groot bedrag hom tot ander insigte gebring het, het tog hier binne-in gekrap. Dit knaag vandag nog. Soms, as sy so na sy sterk gelaatstrekke bokant haar kyk wanneer hy haar gesig ondersoek, kan sy kwalik glo dat hierdie man omkoopbaar is.
Dit het egter net haar verbittering en ontnugtering in die mansgeslag verdiep. Hulle is almal eenders, het sy besluit. Een het ’n swakheid vir ’n mooi gesig en liggaam, en die ander se swakheid is geld. Daar bestaan nie ’n man soos die een wat sy in haar verbeelding opgetower het nie.
Fritz se oë beskou haar ernstig. Hierdie meisie is nou al maande lank hier, maar alles oor haar is steeds in geheimsinnigheid gehul. En hy het nie netnou ’n grappie gemaak toe hy gesê het hy kry die gevoel Klaus Wagner hou nie daarvan dat die res van die kliniek sy pasiënt te goed leer ken nie.
Daar is skielik ’n stem agter hom en hy draai skuldig om, neem sy hand vinnig van Petra s’n weg, maar hy is bewus daarvan dat sy hoof reeds gesien het sy kollega hou sy pasiënt se hand vas. Daardie vreemde ligblou oë verdonker meteens, ’n teken dat hy ontevrede is oor iets.
Petra sien ook die duidelike ontevredenheid op haar dokter se gesig toe hy nader stap. Hy probeer nie die koelheid in sy stem en oë wegsteek nie toe hy kortaf sê: “Daar is ’n oproep vir jou in die kantoor.”
Fritz knik en maak hom haastig uit die voete, en Petra kyk vinnig weg, intens bewus van die blik wat op haar rus. Hy was al vanoggend by haar. Daar is geen rede vir hom om langer te vertoef nie.
“Dit lyk of jy