Liefde deur ’n lens. Elsa Winckler
stoel uit. Hy sit weer om die een of ander duistere rede reg langs Nicola. Sy gesels met Amelie aan die oorkant van die tafel, maar is bewus van elke beweging wat hy maak. Moenie vra hoe hy dit weet nie, hy weet net. Hy sien dit aan haar lyf, hoor dit aan haar asemhaling. Sy weet van hom hier langs haar.
Hy skuif vorentoe, probeer ongemerk sy stoel effens skuif, maar die tafelpoot is in die pad. Blomme. Haar geur spoel oor hom. Wat ís dit wat hy ruik? Viooltjies? Rose? Pronkertjies? ’n Mengsel van die klomp? Hy kan sy vinger nie daarop lê nie, maar wat dit ook al is, dit maak hom heeltemal mal.
Hy vat gou ’n sluk wyn. Hy is lankal nie meer ’n hormoonaangedrewe skoolseun nie, magtag. Sy werk neem al sy tyd in beslag, hy het pas al sy spaargeld van die afgelope tien jaar gebruik om aandele in die firma te koop waarby hy betrokke is. Tyd vir vroumense en verhoudings het hy vir seker nie.
Die vroumens kan sekerlik enige man kry wat sy wil hê. Dis belaglik om eens te dink aan die moontlikheid van ’n verhouding tussen hulle. Sy het ’n familie, ’n beroep waarin sy uitblink – hy het niks om haar aan te bied nie.
Die gevoel van oë wat oor jou gly, wat jou weeg en telkemale te lig bevind, ken elke weeskind goed. Hy ook. Daardie bitter smaak van teleurstelling op die krop van die maag wil hy nooit weer ervaar nie. Dis die hoofrede hoekom hy sorg dat sy hart nooit betrokke is wanneer hy ’n vroumens uitneem of, in sommige gevalle, selfs seks met haar het nie. As grootmens verstaan hy met sy verstand hoekom hy so is, verstaan hy die begrip “vrees vir verwerping” alte goed. Maar hy het sy suster en hy is vir die eerste keer in sy lewe deel van ’n familie – dis meer geluk as wat hy ooit gedink het na sy kant toe sal kom.
Hoekom hom verder blootstel?
Waarom de hel die vroumens met haar kamera hom nou skielik pla, weet nugter. Hy het haar net ’n paar keer gesien voordat sy oorsee is, maar om die een of ander rede het hy sy ore altyd gespits wanneer iemand oor haar praat, veral gedurende die tyd wat sy weg was. Op dié manier het hy geweet waar sy haar bevind, wat sy doen en wanneer sy terugkom.
Waarop hy glad nie voorbereid was nie, was sy reaksie toe hy haar weer sien – gebukkend, haar netjiese boudjies in rooi kant gehul in die lug.
Volbloedmans reageer op mooi girls. Hy is geen uitsondering nie. Maar hel, hy hoef ook nou nie onophoudelik, kwylend aan die vroumens te dink nie.
“Kom ons bid,” sê Neethling.
Gelate vou sy hand om Nicola s’n en wag hy vir die hitte wat teen sy arm op beweeg, vir sy hart om wild aan die klop te gaan.
Die gebed is gou verby, en Nicola trek haar hand onmiddellik weg.
“Op die ou jaar!” Chris lig sy glas.
Die wilde galop van Francois se hart bedaar effens. Baie effens.
Teen skuins voor middernag het almal binnekant toe beweeg. Die skottelgoed is gewas, en die kinders het gaan slaap. Nicola het die laaste goed weggepak terwyl die mammas weer gaan kyk het of die kleingoed slaap en die mans buite opgeruim het. Sy maak klaar net toe hulle van buite af terugkom.
Haar pa slaan sy arm om haar skouers. “Dis nog net ’n paar minute, Nic, ek kan sien jy is al reg vir slaap.”
“Ek ís nou vaak, maar dit is ook nie asof enige van julle nog baie op en wakker is nie.”
Amelie en Natalie kom terug.
“Die kinders is uit soos kerse.” Amelie gaan sit langs Chris.
Haar pa en ma neem plek in op die een bank, Natalie en Neethling op die ander een, en al wat oor is, is nog ’n stoel.
“Francois, kry nog ’n stoel …” begin Natalie.
“Ek sit sommer hier op die kussing.” sê Nicola vinnig en gaan sit plat op die grond voordat iemand iets verder kan sê.
Dis eers toe Francois skuins agter haar op die stoel gaan sit dat sy bewus word van hoe naby sy aan hom is. Maar enige beweging wat sy nou maak, gaan aandag trek, so sy sit kiertsregop en stokstyf.
“Jy kan nie so sit nie, Nicola …” Natalie mik om op te staan.
“Skuif terug sodat jy teen die stoel kan leun,” sê Francois agter haar.
Twee hande vou om haar skouers. Sy skuif agtertoe. Dis ’n breë stoel, so daar is plek vir haar rug, maar reg langs haar lyf is sy bene. Sy gespierde, bruingebrande bene.
Help.
Haar kamera. Sy moet haar kamera in haar hande hê. Sy mik om op te staan, maar Francois druk met sy een hand op haar skouer: “Jy het dit nie nou nodig nie,” sê hy sag sodat net sy dit kan hoor.
Hoe sou hy weet wat sy wou gaan doen het? Sy sak terug. Omkyk kan sy nie nou nie, almal gaan sien.
“Oukei, Nuwejaarsvoornemens? Ek sal begin,” sê Chris.
Om haar dreun stemme, maar Nicola hoor nie ’n woord nie. Al wat sy voel, is die hitte van Francois se bene teen haar lyf en al wat sy hoor, is sy asemhaling. Sy onegalige asemhaling. Nes hare.
“En jy, Nicola?” vra haar ma.
Almal hou haar afwagtend dop.
“Uhm … wel, daar is die uitstalling, die werkswinkel in Santa Fe …”
“Dis alles dinge wat jy gaan doen,” sê Francois agter haar. “Ek weet nie of dit tel as voornemens nie.”
Hierdie keer draai sy om na hom toe. Almal kan seker sien hoe vererg sy is. “Natuurlik is dit voornemens. Wat is joune nogal?”
Hy trek nie ’n spiertjie nie: “Om meer verdraagsaam te wees.”
Natalie lag. “Wat kan jy nogal nie verdra nie?”
“Mense wat agter ander dinge skerm.” Sy oë hou hare vas.
Wat wil hy nou eintlik daarmee sê? Wat weet hy van haar af?
Êrens toet ’n motor lank en hard, klappers begin skiet. Nicola kyk weg. Hy kan baie bly wees hier is ander mense.
“Nuwejaar!” roep Amelie en spring op. “Happy New Year, almal!”
Almal staan op. Nicola druk op die grond om op te staan, maar ’n hand vou oor haar elmboog en help haar op. Sy ruk haar arm weg en omhels haar broer wat langs haar staan. As sy Francois so irriteer, hoekom vat hy gedurig aan haar?
Daar word oor en weer drukke en soene uitgedeel. Nicola maak seker sy bly so ver moontlik weg van Francois en beweeg deur se kant toe.
“Amelie en Chris, die kinders slaap nou so lekker. Los hulle hier tot môreoggend, dan kan julle bietjie later slaap,” bied Natalie aan.
Amelie en Natalie begin praat. Nicola kyk vinnig rond. Haar ma en pa is ook op pad, sy kan nou maar wegglip.
“Ek is op pad!” roep sy vrolik.
“Kan ons jou môre kom oplaai?” vra haar ma.
Nicola frons. “Oplaai? Waarnatoe?”
Haar ma gee haar ’n drukkie. “Lyk my jou kop is nog op ’n ander plek. Ons kry mekaar mos môre by die Spice Route vir lunch.”
“O, natuurlik, ek het skoon vergeet. Maar ek bly aan die ander kant van die dorp …”
“Ek bly naby aan haar, tannie, ek kan haar sommer oplaai,” sê Francois agter haar.
Nicola kners op haar tande. “Dis nie …”
“Dankie, Francois. Dit sal nice wees,” sê haar ma met ’n breë glimlag.
“Mamma …”
“My kind, as ’n aantreklike man jou wil oplaai, sê ’n mens net ja, dankie,” fluister sy. En met ’n wuif is haar ma en pa weg.
“Is julle ook op pad?” vra Natalie.
“Ek is,” sê Nicola. “Baie dankie vir die heerlike aand. Sien julle môre!” Sy moet wegkom.
“Ek