Annelize Morgan Omnibus 7. Annelize Morgan
Die een of ander tyd moet sy haar regruk en ’n plan uitdink om by die see te kom. Met Kamal aan haar sy is dit onmoontlik. Hy pas haar dag en nag op. Vannag, het Kamal belowe, sal hulle hier oorbly om te rus. Die waterputte is ver van die roete wat die karavane gewoonlik volg, en dis onwaarskynlik dat hulle hier deur Khidr of die sultan ontdek sal word.
Kamal besluit dat dit veilig genoeg is om nog ’n dag oor te bly en sy is hom dit ewig dankbaar. Saam met hom het sy dwarsoor die groot Rub’al Khali geswerf en elke keer het hy reg op die oase afgekom.
Vroegoggend, toe sy seker is dat hy vas slaap, maak sy haar goed bymekaar en glip uit die tent. Geruisloos verlaat sy hulle kampplek met haar bondel waarin sy die allernodigste gepak het. Haar tent is afgeslaan en in ’n stewige bondel gebind, maar sy het moeite om dit weggesleep te kry sonder dat Kamal wakker word.
Dis die eerste kans wat sy kry om weg te kom en sy moet daarvan gebruik maak. Met ’n stuk uitgebrande hout uit die kampvuur skryf sy op ’n plat klip: Ek is jammer, Kamal. Sy laat die klip by die vuur en gaan soek hul kamele.
Sy kry die kamele waar hulle bymekaar lê – uitgerus en dikgevreet. Sy lei haar kameel ’n ent weg van die ander.
“Barak!” gee sy die bevel en die kameel kniel sugtend sodat sy die tent, haar bondel en gevulde watersak aan sy saal kan vasmaak voordat sy op sy rug klim. Dan is sy gereed en stuur sy met bonsende hart die kameel na die bleek, maanverligte landskap anderkant die oase.
Na die suide is daar ’n wadi en daar sal sy dalk water kry, dink sy toe die kameel sloffend begin aanstryk. Die loop van die wadi lei na die see, het sy by Kamal gehoor – haar pad na vryheid. Vir die eerste keer in ’n lang tyd is daar weer ’n sprankie hoop en ’n vonkie lewe in haar.
Na die suide is ook die wadi Jekka en Khidr … en Jarad. Maar dit behoort tot die verlede. Sy sal sjeik Xavier Jarad nooit weer sien nie … Sy sal nooit weer in sy oë kyk en hy sal haar nie weer “ya habibi” noem nie.
8
Kamal ontdek Isabelle se verdwyning ure nadat sy vertrek het. Rasend van bekommernis en ontsteltenis hardloop hy rond om te hoor of iemand haar gesien het, maar niemand kan hom help nie. Dan saal hy sy kameel op en begin rondry op soek na ’n spoor. Dis egter ’n onbegonne taak met die baie kamele wat intussen na die waterput gekom het om te suip.
Intussen het die dag gebreek en is Isabelle reeds ver in die woestyn. Sy probeer om nie die barre onherbergsaamheid van die landskap om haar raak te sien nie. Sy moet net probeer koers hou na die suide, want dis haar enigste hoop. Daar is die see, daar is die pad na haar vryheid.
Terwyl sy stadig voortry, dink sy aan haar lewe in Frankryk. Sy dink aan haar pa se huis in Parys.
In die winter het die sneeu op die vensterbanke gelê en het die rooiborsies die krummels daar opgepik wat sy vir hulle gestrooi het. Winter was altyd ’n feestelike tyd met Kersfees en Nuwejaar so kort op mekaar. Sy en Ninon het dikwels in hul pelsjasse toegewikkel uitgery in die koets om te gaan kyk hoe die kinders buite in die sneeu speel.
Sy kyk om haar rond na die landskap wat sidderend in die versengende hitte lê. Hier is net die strak kranse langs die wadi’s, waar daar nooit enige sneeu val nie. Sy mis die wit sneeu en die donkergroen sipresse. Sy mis alles wat haar aan haar vaderland herinner.
En tog is daar iewers in hierdie harde land ’n man aan wie haar hart behoort. Sy sou met blydskap al haar herinneringe aan haar vaderland prysgee as sy net aan sy sy kon wees. Verlange word ’n kloppende pyn in haar binneste waarvan sy nie kan ontsnap nie.
Dit hou haar gevange en martel haar totdat sy die kameel uiteindelik tot stilstand bring. Sy sal hier op die verlate sandvlakte vir die dag moet uitspan. Dit sal haar en die kameel te veel dehidreer as hulle in die bloedige hitte verder reis.
Eers ’n uur later het sy die tent behoorlik opgeslaan en strompel sy uitgeput na die skuiling wat die warm skaduwee haar bied. Hier lê sy en dink weer aan Etienne le Riche. Hy is egter nog net ’n vae herinnering, so ver van die werklikheid verwyder as die ooste van die weste. Sy het hom nooit werklik geken nie en in die vrolike, lighartige lewe van Parys sou hy slegs ’n pluimpie in haar hoed gewees het, ’n oorwinning waaroor die ander meisies haar sou beny.
Sy glimlag half hartseer oor haar destydse oppervlakkigheid. As sy maar net geweet het wat op haar lewenspad sou kom, sou sy dit dalk ernstiger opgeneem het.
Toe dit aand word, pak sy op en klim op die kameel. Die dier loop traag verder. Die nag word dag en steeds het hulle die wadi nie bereik nie. Haar water is min en net ’n wonderwerk kan haar nog red. Sy het geen benul meer waar sy is nie en om haar lyk die een horison soos die ander. Miskien is ek van koers af, dink sy bekommerd, want die son gaan nie op dieselfde plek onder as waar dit die vorige aand ondergegaan het nie.
Die volgende nag protesteer die kameel toe sy hom aanpor om op sy pote te kom. Sukkelend gaan hulle verder en toe die dag breek, lê die woestyn steeds dor en verlate om hulle, en daar is geen teken van ’n waterput of oase nie.
Isabelle se tong kleef aan haar verhemelte, maar die kameel lyk asof die dors hom nog nie ernstig hinder nie. Al protes teen sy onkundige ruiter is ’n weemoedige gebrul soos wat hy sy lyding aan die wêreld verkondig. Sy kry hom jammer, maar sy besef dat sy in baie groter gevaar as hy verkeer, want die watersak is byna leeg. As sy baie mooi werk, sal sy nog ’n paar slukke water vir ’n dag of twee hê. En daarna? Sy wil nie verder dink nie. Sy wil droom van die see en haar vryheid.
Die daaropvolgende twee dae is vir Isabelle ’n marteling. Haar gesig voel styf en seer, haar mond is kurkdroog en haar tong voel dood en swaar. Die kameel sal nog vir ’n paar dae kan aanhou sonder water, maar hy is self uitgeput. Isabelle gly van sy rug af toe sy hom laat kniel. Van vanaand af sal sy verder moet loop en hom moet lei, want haar gewig maak dit vir hom moeiliker.
Op die oggend van die sesde dag sien sy die jebels in die blou, dynserige vertes. Haar hart ruk van vreugde. Nog een dagreis en dan sal sy daar wees, dink sy vol moed.
Teen middernag por sy die kameel weer aan om op te staan. Hy kom wankelrig orent en bly ’n lang ruk so staan met sy kop opgelig, asof hy op die sagte woestynwind die geur van iets soek waarna hy verlang. Dan begin sy aanstap en hy volg haar gedwee.
Die jebels, dink sy en probeer haar opgewondenheid terugvind, dis waarheen ek op pad is. Sy slof aan deur die droë sand, een voet voor die ander.
Sy wens dat sy net ’n bietjie qat gehad het as verkwikking. Sy sou dit vir die kameel gegee het. Sy onthou die eerste dag toe Kamal die groen takkie in haar skoot gegooi het en gesê het sy moet dit kou en eet. Sy het verbaas daarna gestaar, nie bang om te doen wat hy sê nie, maar tog huiwerig oor wat om te verwag. Toe het sy ’n paar blaartjies in haar mond gesteek en gekou. Dit het ’n vreemde smaak gehad. ’n Paar minute later het ’n wonderlike gevoel van genoegdoening deur haar gevloei. Dit was asof die groen sap nuwe krag deur haar liggaam gestuur het. Sy het gevoel of sy berge kon versit en haar probleme was nie meer onoorkomelik nie.
Maar hier is nie qat nie. Hier is niks behalwe sand nie.
Die kameel gaan staan en Isabelle paai en soebat, maar hy weier volstrek om ’n poot te versit. Sy gaan by hom staan en streel oor die harde, harige vel.
“Nog net ’n klein entjie,” sê sy op Arabies. “Kan jy die water dan nog nie ruik nie?”
Die kameel kreun net en maak sy oë toe.
“Asseblief, ons is so naby die wadi …”
Hy kreun net weer. Sy trek aan die leiriem, en dan begin hy weer teësinnig aanstap. Sy het nie meer die krag om hom aan te jaag nie en sy bid net dat hy haar nog ’n klein entjie sal volg.
Toe hulle ’n ent deur die sand geslof het in die duister, wel daar ’n groot angs in Isabelle op. Vir die eerste keer dink sy aan die moontlikheid dat sy alleen hier iewers in die woestyn sal sterf van dors en uitputting en dat niemand haar ooit sal vind nie.
Sy strompel voort en met alles in haar klou sy aan haar herinneringe van Frankryk. Tog is dit die beeld van Xavier Jarad wat telkens tussenin skuif en alle ander gedagtes verdring.