Droomman aan boord. Elsa Hamersma
Hy kyk nie na haar nie, maar Victoria glimlag voordat sy pad gee na die ander kant van die tafel. Haar droomman se lyf en sy gees het seergekry. Sy sien die seer in sy oë. In die enkele weke sedert hulle vorige ontmoeting het die lewe hom sleg behandel. Soos vir haar. ’n Eienaardige toeval. Sy is so verdiep in haar gedagtes dat sy amper die stoel mis sit wat Lukas vir haar langs hom uittrek.
Sy kyk vervaard op in sy laggende oë.
“Is jy altyd so ingedagte?” Hy maak seker dat sy mooi sit voordat hy die stoel nader aan die tafel skuif.
“Nee, ek …” Sy het eenvoudig nie ’n antwoord nie. Sy kyk nou vir die eerste keer behoorlik na hom. Sy kan sien dat hulle broers is, maar hy is nie naastenby so aantreklik soos Bartho nie, besluit sy. Sy hare is nie so donker nie en sy oë is eerder rokerig grys as blou. Sy vermoed dat hy ook langer is as Bartho, want sy het opgemerk hy is so lank soos haar pa.
Hulle sit aan ’n ronde tafel met haar ma aan Victoria se een kant, Lukas aan haar ander kant. Bartho sit skuins oorkant haar in sy rolstoel langs Belle. Dit duur nie lank nie voordat Victoria besef dat sy direk vir Bartho kyk elke keer wanneer sy met Belle praat. Die man langs Belle is soos ’n magneet waarheen haar oë sonder toestemming draai. Sy moet liefs met Lukas of haar ma gesels of bloot afkyk. Dan hoef sy nie in die afsydige, hartseer oë oorkant haar te kyk nie.
“Ek moet bely dat ek aangenaam verras is om twee Afrikaanse jong dames op hierdie been van die vaart te ontmoet.”
Sy glimlag net vir Lukas, want eintlik is sy steeds sprakeloos van skok.
“Van watter bekendstelling het jy en Bartho gepraat? Die een waar julle ontmoet het?”
Dit is makliker om oor werk te praat, kom sy dadelik agter. Dit lei haar gedagtes ook in ander rigtings. Sy verduidelik dus die konsep in meer detail as wat sy normaalweg sou.
“En watter rol het jy gespeel in die hele storie?” vra hy belangstellend.
“As spesialis werk ek saam met ’n hele span om die produk te ontwikkel. Daarna stel ons dit bekend aan die adviseurs wat dit op húl beurt aan hul kliëntebasis verkoop.”
“Dit vereis nogal aansienlike wiskundige kennis, soos ek verstaan. Ek is beïndruk.”
Sy kyk vinnig na hom omdat hy effe verbaas klink. “Ek het in ’n sake- en wiskunderigting geswot.”
“Dan is ek selfs meer beïndruk,” sê hy met ’n warm glimlag.
Die wynkelner en die sommelier neem hulle plekke langs die tafel in en ontlok ’n lang gesprek. Kort daarna bring die kelner die spyskaarte. Hy bly staan en wag om die bestellings te neem en baie gou daarna is hy terug met die eerste borde kos.
“Verskoon my net ’n oomblik,” sê Lukas en staan op. Sorgsaam buk hy by sy broer en sny sy visvoorgereg in kleiner stukkies voordat hy hom ’n vurk in sy hand gee.
“As ek gaan aanstoot gee omdat ek nie self my kos kan sny nie, moet julle nou praat. Ek en Lukas kan reël om alleen eenkant te gaan sit.”
Almal om die tafel sit geskok doodstil oor die bars toon in Bartho se stem. Victoria sien hoe Lukas letterlik verstyf en haastig orent kom.
“Dis nie vir my ’n probleem nie, ou seun,” kom Dirk Verbeek eerste tot verhaal. “Ons kom almal mos die een of ander tyd in ’n posisie waarin ons nie wou gewees het nie.”
“Nee, dit sal my nie pla nie.” Belle glimlag guitig vir hom. “Ek sal jou in die vervolg help om jou kos te sny. Jou broer hoef regtig nie elke keer op te spring om dit te doen nie.”
“Dankie,” brom Bartho nors.
Victoria kyk op haar bord en begin proe-proe eet. Haar eetlus is skielik heeltemal weg. Haar fantasie het nou ’n kinkel gekry wat sy in geen droom voorsien het nie.
“Ek is jammer oor Bartho se uitbarsting,” sê Lukas toe Belle lekker met Bartho gesels.
“Ek verstaan dit volkome.” Victoria is jammer hy toon nie op die oomblik al die mooi eienskappe waaroor sy altyd gedroom het nie, maar sy kan haar darem in sy posisie indink. “Dis mooi van jou om jou broer so by te staan. En baie opofferend om so lank af te vat sodat jy saam met hom op die boot kan wees,” sê sy toe die borde weggeneem word en sy verplig voel om sosiaal te wees. “Ek bedoel, dis ’n lang tyd om van die werk af weg te wees,” korrigeer sy haarself blosend toe sy sien hoe Lukas se wenkbroue verbaas boog.
Sy grys oë vonkel. “Klink dit vir jou asof ek darem te lank gaan leeglê? Ek bedoel, vir ’n sterk jong man?”
“Wel, dit ís ’n lang tyd om vakansie te hou,” sê sy ietwat verskonend. “Ek self voel baie skuldig omdat ek so vroeg in die jaar nie op kantoor is nie.” Sy trek haar skouers op. “Maar, om die waarheid te sê, het my pa my in die vakansie ingeboelie.”
“En hy lyk na so ’n gawe man,” grinnik Lukas.
Sy word ’n antwoord gespaar deur die kelner met die volgende gang wat hy vaardig voor elkeen neersit. Sy waag dit om tersluiks in Bartho se rigting te loer, maar hy sit en kyk hoe Belle sy vleis netjies in klein, eetbare happies sny. Hy lyk definitief nie meer so vies of opgewerk nie. Om die waarheid te sê, lyk hy skielik baie meer ontspanne terwyl hy na Belle kyk en luister na een of ander storietjie wat sy aan die vertelle is terwyl sy sny.
’n Flits van suiwer jaloesie skiet skielik deur Victoria. Van skooltyd af was geen man bestand teen Belle se natuurlike sjarme nie. En haar lyf het alle mans altyd gaande. Dit het Victoria nog nooit gepla nie, want sy het nog nooit in een van Belle se bewonderaars belanggestel nie. Maar nou sit haar droomman langs Belle, en is Belle besig om te doen wat sy so goed doen. Sy lag in sy oë, fladder haar wimpers, leun oor om beter te hoor wanneer hy praat. Sy kyk na hom asof hy die enigste mens in die wêreld is. Haar hand rus kort-kort vertroulik op sy arm. En Bartho, eers hartseer soos ’n lanferlappie op ’n pak se mou, en toe ergerlik en opstandig, lyk skielik asof die lewe weer vir hom mooi geword het.
Belle weet natuurlik nie dat hy verloof is nie, troos Victoria haarself, maar sy sal haar inlig. Sodra hulle alleen is, sal sy vir Belle mooi van sy verloofde vertel. Maya, onthou sy, was haar naam. Sy wonder net waarom Maya nie saamgekom het nie. Sou dit nie vir Bartho lekkerder gewees het as Maya eerder langs hom gesit en met hom geflankeer het nie?
“Waar is Bartho se verloofde?” vra sy vir Lukas. Die gedagte aan die verloofde is nie ’n lekker een nie.
Hy bly so lank stil dat Victoria wonder of hy haar vraag gehoor het. “Lang storie,” sê hy uiteindelik. “As hy nie permanent in so ’n slegte bui was nie, sou jy hom kon gevra het, maar ek moet jou waarsku dat jy met jou lewe speel as jy dit nou sou doen. Gee hom kans om bietjie te ontspan en dan pols jy hom. Ek hoop jy verstaan dat ek nie regtig oor sy persoonlike sake wil praat nie.”
Sy skeur haar oë met moeite van syne weg toe haar pa ’n opmerking oor die uitsig maak. Dit is asemrowend om oor die water te kyk na die oorkant van die nagdonker hawe waar die ligte nou in al die geboue flonker.
“Hoe voel jy?” vra haar ma saggies toe sy terugdraai. “Jy lyk nie vanaand vir my op jou stukke nie.”
“Ek voel piekfyn.” Victoria sukkel om ’n glimlag op te tower. “Dit was ’n lang vlug en die aanpassing in tyd vang my ’n bietjie. Dis al,” maak sy die eerste die beste verskoning. “Dit het niks met die ongeluk te doen nie.”
“Wel, dit lyk nie asof die vlug of die tydsverskil Belle hoegenaamd affekteer nie.” Haar ma wys met haar oë in Belle se rigting.
“Nee.” Sy kan amper nie kyk hoe Belle die man langs haar begogel nie. “Belle laat haar deur min dinge afsit. En sy is vasbeslote om die bootreis te geniet.” Vir die eerste keer in haar lewe neem sy Belle kwalik omdat sy so sosiaal is en maklik met vreemdes gesels.
“En jy dan? Is jy vasbeslote om dit nié te geniet nie?”
Sy druk liggies haar ma se hand wat op haar bobeen lê. “Gee my bietjie tyd, Ma. Pappa het alles so vinnig gereël dat ek nog nie tot verhaal gekom het nie.”