Ena Murray Keur 11. Ena Murray
enkele oomblikke later van die nuwe meneer en mevrou Schreider afskeid neem.
“Dis amper etenstyd,” sê hy toe hulle buite kom. “Ons gaan nou eers eet.”
Hy vra haar nie of sy kan of wil nie. Dit kom nie eens by hom op nie. Hy neem die besluite en sy draf maar saam. Karlien dink ook nie daaraan om te sê dat sy eintlik losieshuis toe behoort te gaan nie.
Aan die etenstafel waag Karlien dit om te vra: “Watter soort werk doen jy … Julius?” Haar tong haak nog vas voor sy voornaam. Selfs die jy en jou kom nie so maklik nie. Dit voel al vir haar sy behoort oom te sê. Hy is darem vyftien jaar ouer as sy.
Hy kyk haar effens verbaas aan. “Het ek jou nie vertel nie?”
“Nee.” Sy kyk verleë op haar bord af. “Ek weet eintlik nog niks van jou af nie.”
Julius klink verskonend. “Ek is jammer, Karlien. Ek dink nou eers daaraan. Ek het jou werklik niks van myself vertel nie. Alles was ook so deurmekaar en halsoorkop. Jy weet, ek dink nou daaraan dat ons mekaar gistermiddag hierdie tyd nog nie eens geken het nie en … hier sit ons as man en vrou saam aan tafel.” Hy lag kortaf. “Dis amper snaaks.”
Karlien byt haar onderlip vas. Hý mag dit snaaks vind, maar sy voel skielik trane agter haar oë brand. Sy is getroud met ’n volslae vreemdeling – ’n man wat sy nog maar ’n paar uur lank ken. Dis ter wille van Essie, vertel sy haarself. Dit was al manier …
“Ek is uitvoerende hoofbestuurder van die kopraplantasies op die Seychelle.”
Karlien kyk hom vraend aan. Sy weet nie wat ’n kopraplantasie is nie. Nog minder waar die Seychelle is.
“Is dit … in KwaZulu-Natal?”
“KwaZulu-Natal?” Eers is sy blik skerp. Dan leun hy effens vorentoe. “Karlien, kindjie, luister, ek is jammer. Ek het geen verskoning nie. Al wat ek kan sê, is dat daar net nie tyd was om by al hierdie besonderhede uit te kom nie.”
“Watter besonderhede?” vra sy behoedsaam.
Hy sit sy servet neer en kyk op. “Die Seychelle is ’n groep eilande sowat ’n duisend kilometer noord-noordoos van Madagaskar en omtrent anderhalf duisend kilometer oos van Mombasa.”
Karlien se oë lyk omtrent soos pierings. “Jy bedoel ek … ons moet … dáár gaan woon?”
Hy knik en hou haar fyn dop. “Ja. Dis waar ek woon en waarheen ek … ons oor ’n paar dae vertrek. Dis ’n pragtige groep eilande, Karlien. Tropies. Kort onderkant die ewenaar. Dis soos ’n paradys. Om die waarheid te sê, hierdie eilandgroep is al bestempel as die verlore tuin van Eden.”
“Die verlore tuin van Eden …” sê sy amper beangs en laat dan haar ooglede vinnig voor sy speurende blik sak. Waarin het sy haar en Essie begeef? Oor ’n paar dae moet sy saam met ’n volslae vreemdeling vertrek na ’n pragtige, tropiese eilandgroep – duisende kilometers van haar vaderland af. Sy sê niks nie. Sy is stom van vrees. En dis haar eie voortvarendheid wat dit oor haar en Essie gebring het …
O, jy was darem ’n simpel klein gek, Karlien, raas sy met haarself. En tog … Wie sou ooit kon droom dat die man wat teenoor haar in ’n straatkafee gesit het, se woonplek op ’n afgesonderde tropiese eiland is? Sy het net aangeneem hy bly in die stad soos sy, of miskien in die omtrek of selfs in ’n ander provinsie. Sy het geen rede gehad om te vermoed dat dit nie so is nie.
“Wat makeer, Karlien? Jy lyk skielik … kil.”
“Ek is nie kil nie. Ek is woedend,” erken sy dadelik en probeer nie eens die skyn bewaar nie.
“Waaroor?”
Die blote onskuld waarmee die vraag gestel word, laat haar bloed kook. “Jy het my nooit vertel nie … so baie goed het jy verswyg, doelbewus verswyg. Is ek ook op pad na ’n hut, ’n primitiewe hut waarin nog barbare bly? As jy darem dink dat ek …”
Alle vriendelikheid het van sy gesig af verdwyn. Hy vou sy arms oor sy bors en kyk haar vas aan. “Dan wat?”
Sy staar verslae, magteloos, in sy koue oë terug. Ja, wat dan? Daar is niks wat sy kan doen nie. Sy is oorgelaat aan die genade van hierdie man. Sy doen haar bes om dapper te klink, en hoewel sy uiterlik uitdagend voorkom, bewe sy van ontsteltenis en vrees.
“Wel, ek weier, dis al. Jy het my doelbewus bedrieg. As ek al hierdie dinge vooraf geweet het … Ek sien nie kans nie.”
“Ja?” Toe sy niks verder sê nie, en net haar bewende onderlip vasbyt, vervolg hy ysig: “Jy is my vrou en jy gaan waar ek gaan en jy bly waar ek bly. As jy dink jy gaan my vir die gek hou en jou sommerso uit jou verpligting losdraai, moet jy wéér dink. Dis nie net ek wat voordeel uit hierdie situasie trek nie. Jy ook. Onthou dit, asseblief. Ek het jou nie met ’n geweer gedreig om met my te trou nie. As ek reg onthou, was dit jý wat eerste vir mý gevra het om met jou te trou.”
Ten spyte van die lugreëling is dit of ’n poolwindjie teen haar aanwaai, sodat die rooi wange stadig verbleek.
Hy sien dit dadelik raak en sy lippe sluit grimmig op mekaar. “Ek is jammer,” sê hy styf. “Dit was nie nodig om my humeur te verloor nie. Dit begin nou laat word. Ek het beplan om eers volgende Saterdag terug te gaan, maar nou het dinge so flink ontwikkel … As ek my sake só kan reël en plek kan kry op die vliegtuig, vertrek ons môre na Mahé. Van daar af gaan ons na Praslin, die eiland waar ons sal woon.”
Karlien knik net omdat sy nie haar stem vertrou nie. Donderdag ontmoet, Vrydag getroud en Saterdag sit sy op ’n eiland – een van die Seychelle-groep. Sy kan dit al minder glo; sekerlik is sy besig om te droom.
Sy voel hoe haar hart in haar keel bons toe sy in die motor klim. Julius se stem is baie kalm toe hy sê: “Ek gaan nou my sake reël terwyl jy inpak. Ek sal jou net ná vyfuur by die losieshuis oplaai, dan gaan ons hotel toe.”
Ja-nee, een ding is seker. Al moet sy ook soos ’n aap in ’n boom gaan bly, Julius sal sorg dat sy haar deel van die kontrak nakom.
2
Karlien pak amper koorsagtig in. Die nuuskierige oë van die losieshuismense ontsenu haar. Sy is behoorlik bly toe Julius tien oor vyf aan haar deur klop. Met Essie rustig in haar arms maak sy die deur oop.
“Ek het plek gekry op die vliegtuig – alles is gereël. As jy gereed is, kan ons maar ry,” sê hy. Daar is nog ’n styfheid in sy stem, maar hy het blykbaar besluit om ’n vriendskapsfront voor te hou. Sy speel gewillig saam, want vir nog ’n konfrontasie het sy nie krag nie. Dis so goed of jy loop jou teen ’n muur vas. Geen redenasie gaan ’n jota of tittel aan die omstandighede verander nie. Sy is vas.
Hy laai haar paar tasse in die motor en nou besef sy eers hoe karig haar aardse besittings is. Asof hy haar gedagtes kan lees, sê hy: “Ons moet môreoggend vroeg vir jou gaan klere koop. Die klimaat op die Seychelle vra die regte soort klere.”
Karlien knik stom en dit is stil in die motor tot by die hotel. Sy keer net betyds ’n uitroep van bewondering toe hulle voor die hotel stilhou. Van sulke plekke het sy nog net gehoor. Julius sê sy moet vir hom wag totdat hy met die hoteljoggie kom om die bagasie te kry.
Toe die hoteljoggie haar bagasie in die luukse kamer neersit, knik hy in haar en Julius se rigting. “Ek hoop julle sal gerieflik wees.”
Karlien verseker hom haastig dat alles in orde is, en toe hy wegstap, draai sy haar kop vinnig weg van Julius se ondersoekende blik. Maar sy word nie gespaar nie. Hy het blykbaar die kuns ontdek om haar gedagtes te lees.
“Jy het niks te vrese nie, Karlien. Hoeveel keer moet ek dit nog vir jou sê? Jy en Essie is alleen in die kamer. Niemand sal julle steur nie.”
Sy kyk hom ongemaklik aan en verwens haarself dat sy so maklik bloos. “Maar wat van jou? Waar slaap jy?”
Sy wenkbroue lig en sy oë lag haar uit. “In my eie kamer, natuurlik! Tensy jy graag wil hê dat ek …”
Haar oë fladder verbouereerd en die geamuseerdheid