Ena Murray Keur 11. Ena Murray
– al is hy haar wettige man. Toe sy egter vanoggend wou protesteer, het hy haar met ’n handgebaar stilgemaak.
“Daar is belangrike mense op die Seychelle en ek wil my nie vir my vrou skaam nie. Ek is bekend op die eilandgroep en ons is ook beskaaf daar, al leef ons baie afgesonder. Wat meer is, in die tropiese hitte gebruik ’n mens baie meer klere, want die goed raak gouer gedaan. Oor ses maande sal jy weer alles nuut moet kry.”
Dit is op die punt van haar tong om hom daarop te wys dat die verstandhouding is dat hulle net ses maande getroud sal wees, maar soos altyd praat sy nie teë nie.
In die motor, met die agterste sitplek oorvol pakkies, is sy ’n oomblik stil voordat sy selfbewus sê: “Dankie vir al die mooi klere, Julius. Ek het nog nooit sulke pragtige en duur goed gehad nie.”
Hy kyk haar vlugtig met ’n fyn glimlaggie aan, sy oë skielik ongelooflik sag. “Dit was ’n plesier, kindjie.”
Sy byt weer haar onderlip vas en soek na iets om te sê, iets intelligents. Sy weet nie wat dit is nie, maar al haar gedagtes droog op in hierdie man se teenwoordigheid. “Hoe lank gaan die vlug duur?” vra sy dan.
“Ons land om kwart voor agt – dus ses en ’n driekwart uur.”
“Ek hoop ek … ek gedra my; ek het nog nooit per vliegtuig gereis nie.”
Hy lag en druk haar hand gerusstellend soos wat ’n mens met ’n bang kind sal doen. “Toemaar. Ek sal na jou kyk.”
Karlien is stil. Sy woorde laat ’n warm gevoel in haar opwel. Tot haar eie verbasing besef sy hoeveel sy ná net twee dae op hierdie man steun. Ten spyte van die onsekerheid en beklemming wat haar nog soms oorval, weet sy dat sy nog nooit in haar lewe so ’n gevoel van beskerming ervaar het soos juis nou nie. Sy het haar ouers vroeg verloor en toe was dit net sy en Lana, haar suster. Daarna is Lana getroud en sy, Karlien, was maar soos ’n los donkie wat saam met die wa gedraf het.
Toe volg die ongeluk waarin Lana en Peet op slag dood is en net Essie oorgebly het. Sedert hierdie man in haar lewe verskyn het, het sy egter geen bekommernis meer nie. Sy kan net terugsit en haar verwonder oor hoe hy die een probleem ná die ander sonder klaarblyklike inspanning of moeite oplos. In die verlede moes sy self met die probleme worstel, en as gevolg van haar gebrekkige lewenservaring het dit alte dikwels op ’n fiasko uitgeloop.
Maar sedert twee dae gelede is alles uit haar hande geneem en tot dusver moes sy net saamdraf om by te hou. Sy kon net sowel ’n robot gewees het. Tot haar dinkwerk het Julius Schreider oorgeneem.
Voordat Karlien nog reg besef wat haar getref het, staan sy met Essie in haar arms op die lughawe.
Daar is ’n bewerigheid in haar ingewande en ’n droë kol op haar tong van skone senuwees. Karlien, jy kan nog terugdraai, vertel sy haarself, maar sy weet dis net om haarself te bluf. Al sou sy ook die moed gehad het om kop uit te trek, sal Julius Schreider sorg dat sy haar by hul ooreenkoms hou. ’n Duisend keer al wou sy hom vra hoekom hy dan so dringend moes trou, maar elke keer het haar moed haar begeef. ’n Mens stel nie so ’n vraag aan ’n man soos Julius nie. Hy sal haar net kalm laat verstaan dat dit sy saak is.
Tot dusver het hy net die allernodigste besonderhede oor homself verstrek, en sy stemtoon het haar vertel dat die res, wat dit ook al mag wees, haar nie aangaan nie.
Toe Julius klein Essie by haar neem en hulle die trap bestyg, ervaar Karlien ’n oomblik van blinde paniek. Waarin het sy haar begeef? Hoe weet sy dat sy hierdie man kan vertrou? Dis maar net intuïsie, maar is sy al volwasse genoeg om daarop te vertrou?
Julius moet iets van haar gevoelens agtergekom het, want hy vat haar hand en sê hier digby haar oor: “Daar is niks om voor bang te wees nie, kindjie. Verbeel jou jy gaan met ’n heerlike, welverdiende vakansie. Dis eintlik wat dit is, weet jy? Jy moet net gaan vakansie hou, dis al.”
Karlien voel die opgewondenheid deur haar bruis toe sy die vibrasie van die motore voel. Tog is daar groot onsekerheid in haar hart. Dit voel vir haar asof sy op die punt is om die laaste band met die beskawing te verbreek. Nou lê die onbekende toekoms voor haar.
Skielik kan sy die vraag nie terughou nie. Sy draai na Julius en vra ernstig: “Hoekom … hoekom het jy met my getrou?”
Sy gesig kry ’n harde trek en sy oë raak gesluier. “Maak dit saak? Dit raak jou nie, Karlien. Hoe minder ons daaroor sê, hoe beter. Al wat vir jou van belang moet wees, is die feit dat ons ’n sakehuwelik aangegaan het – waarvoor ek jou ná ses maande voldoende sal vergoed. Oor ses maande skei ons paaie weer, sonder bohaai of komplikasies. Ek sal dit graag so wil hou.”
“Maar …”
“Geen maars nie. Dit is iets wat jy nie sal verstaan nie. Jy is nog te jonk om die grootmenswêreld te verstaan. Daarom sal ek nie eens probeer om die situasie vir jou te skets nie. Maar ek wil jou weer verseker, jy het niks te vrees nie.”
Karlien weet dat sy niks meer uit hom sal kry nie. Maar ten spyte van sy versekering is daar vrees in haar hart. Daar is darem een ding wat haar gerusstel. Hy het al oor en oor bewys dat hy haar as ’n blote kind beskou, en daarvoor moet sy dankbaar wees. Dit is juis haar sekuriteit dat sy by hom veilig sal wees.
Skielik voel sy bitter eensaam en klem die slapende klein Essie ’n bietjie stywer vas. Solank Essie net veilig is. Solank Essie net nie van haar af weggeneem word nie. Solank sy hierdie kindjie kan behou – die enigste mens op aarde wat sy hare kan noem, aan wie sy met bloedbande verbind is – sal sy deurdruk.
Aanvanklik is hulle maar stil. Maar algaande verslap die spanning en hy begin haar vertel van al die eilandgewoontes, wat sy baie interessant en leersaam vind. Eintlik is sy teen haar sin gefassineer, want sy besef maar te goed dat hoe verder hulle vorder, hoe skraler word die kanse om op die een of ander manier uit hierdie onbesonne huwelik te ontsnap.
“Die Cosmeoledo’s,” vertel hy, “is ’n groep van agt eilande en talle ander klein eilandjies. Op ’n tyd het die Britse koloniale owerheid daar ’n fabriek gehad vir die droogmaak van vis en veral vir die vang van die groot groen seeskilpaaie …” Hy sien hoe sy gril en glimlag die eerste keer spontaan teenoor haar. “Dis ’n heerlike gereg vir die eilandbewoners. Daar word jaarliks duisende gevang.”
Sy kyk hom huiwerig aan. “Ek het al ’n seeskilpad in die museum gesien … Eet jý dit ook?”
Hy lag geamuseer. “Natuurlik! Dis heerlik! Wag maar, binnekort sal jy dit ook proe.”
Maar sy skud haar kop beslis.
“Nee wat, dankie. Ek gaan eerder dood van die honger.”
Hy kan die versoeking nie weerstaan nie. “Dis jammer, want dis omtrent al waarvan ons die volgende paar maande sal lewe in die lyn van vleis.”
Sy kyk hom ontsteld aan, maar bly onversetlik. “Dan word ek ’n vegetariër, maar ek sal nie …”
Hy klop haar op haar been en lag. “Toemaar, ek terg jou net ’n bietjie. Jy hoef nie seeskilpad te eet as jy nie wil nie. Wanneer jy eendag terugkeer na jou geliefde beskawing, wil ek hê jy moet net mooi herinneringe met jou saamneem.”
Toe sy niks daarop sê nie, vervolg hy: “In alle eerlikheid moet ek sê dat ek ook nie graag skilpadvleis eet nie. Ek het al gesien hoe die seeskilpaaie wat in ’n meer aangehou is, per boot na die Seychelle gebring word. Die arme goed lê wriemelend onderstebo en lyk so pateties met die voorflappe swaaiend in stille protes. Hulle huil ook.”
“Huil?” Karlien weet nie of hy ernstig is of nie.
“Ja, hulle sug deurentyd diep en droewig en daar drup sulke taaierige trane uit hul oë.”
Karlien voel ’n knop in haar keel en sy vee vinnig met haar hand oor haar oë. Sy hoop nie Julius sien hoe simpel sy is nie.
Maar Julius het gesien hoe aangedaan sy is. Hy sê egter niks; neem net haar hand in syne en gee dit ’n ligte drukkie. Genugtig, as sy net nie so jonk was nie!
Karlien kyk hom onseker aan en glimlag bewerig. Dis die Julius van wie sy hou. Die Julius van netnou, met die